THE TALLEST MAN ON EARTH
Support-act DANIEL NORGREN
013, Tilburg
25 November 2013
Bij de grote commerciele radiozenders zul je hem niet tegenkomen en bij 3FM ‘Serious Radio’ wordt er slechts sporadisch aandacht aan hem besteed. Toch slaagde singer-songwriter Kristian Mattson, beter bekend als The Tallest Man On Earth, er moeiteloos in om de grote zaal van het Tilburgse 013 vol te laten lopen. Een dag later was er voor de show in het Paard van Troje zelfs helemaal geen kaart meer te krijgen. Het zou beide avonden een bijzonder prettig Zweeds onderonsje worden want diegenen die op tijd aanwezig waren kregen er als bonus ook nog een optreden van Daniel Norgren bij.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Meer foto’s, zie fotoalbum The Tallest Man On Earth + Daniel Norgren
Enkele bezoekers vragen zich hardop af of het optreden van The Tallest Man On Earth al zo vroeg begint wanneer een boomlange Zweed met gitaar zich in de coulissen begeeft. Niets is minder waar. Daniel Norgren is blij verrast wanneer hij rond een uur of acht samen met Anders, zijn collega, vriend, bassist en ‘tweede stem’, het podium oploopt om plaats te nemen achter zijn minimale drum-kit. We hebben hem wel eens voor minder bezoekers zien spelen. Wie herinnert zich nog het fenomenale optreden tijdens het Crossing Border Festival in Den Haag van enkele jaren geleden toen hij zojuist ‘Outskirt’ had uitgebracht en alles nog alleen deed? Het zullen er weinig zijn aangezien er zich toen niet meer dan tien mensen in dat kleine bovenzaaltje van die grote schouwburg bevonden. Toch heeft de zo dikwijls ongepolijste en allesbehalve toegankelijke muziek zijn weg naar de luisteraars gevonden. Het is de tweede keer in korte tijd dat we hem in Tilburg kunnen zien en het recente optreden in Rotown wist hij zelfs eigenhandig uit te verkopen. Met dreigende beginregels als “People Are Bad, People Are Mean”, weet Norgren ineens alle aandacht op zich te vestigen. De setlist van vanavond is ietwat aangepast voor dit overwegend singer-/songwriterpubliek en staat voornamelijk in het teken van ‘Buck’, de titel van het laatste album en tevens de naam die hij, geïnspireerd door Charles Bukowski, aan zijn Volvo gaf. De verhalen over zijn nachtelijke roadtrip met die auto, je zou het als de soundtrack van een niet bestaande film kunnen beschouwen, komen op het podium tot leven. Norgren weet namelijk een dusdanige sfeer te creëeren dat je het gevoel hebt naast hem te zitten tijdens die lange ritten door de Zweedse bossen. ‘Moonshine Got Me’ en ‘Whatever Turns You On’ gaan door merg en been. De ‘Zweedse Americana’ blijkt een uitstekende opener voor de hoofdact van vanavond.
Hij wordt er zelf dikwijls doodmoe van. Altijd weer die vergelijkingen met namen als Bon Iver, Nick Drake en vooral Bob Dylan. The Tallest Man On Earth zal voor altijd onlosmakelijk met laatsgenoemde verbonden blijven. De liefhebbers van de 72-jarige Dylan komen deze maand overigens goed hun trekken. De optredens die onlangs plaatsvonden in de Heineken Music Hall, deden zoals altijd weer veel stof opwaaien en meer dan ooit blijkt zijn muziek een belangrijke inspiratiebron voor de huidige generatie muzikanten te zijn. Zo is daar Jake Bugg, toevallig ook deze week in Nederland te zien, maar ook Kristian Mattson kan rekenen op de goedkeuring van de Dylan-fans. Of het terecht is blijft uiterst discutabel want over de zangkwaliteiten van de heer Zimmerman is het laatste woord nog niet gezegd.
Daarbij komt dat Dylan nog steeds kiest voor een kritische en vooral cynische aanpak in zijn teksten terwijl Mattson twijfels en onzekerheid van zich afschrijft. Boosheid is er ook ook maar dat duurt bij de Zweed nooit lang. Feit is dat Matsson zich de afgelopen jaren op indrukwekkende wijze heeft ontwikkeld als tekstschrijver en binnen korte tijd een aanzienlijke fanschare heeft opgebouwd.
Voor aanvang van het optreden in 013 laat hij, nadat hij met een vreugdesprong op het podium is beland, een ovationeel applaus gelaten over zich heen komen. Slechts bewapend met zijn gitaar en gebruik makend van effectenpedalen houdt hij met zijn krachtige, volle en schelle vocalen alle ogen op zich gericht. Het onversterkte ritme dat hij zelf stampvoetend verzorgt tijdens ‘King of Spain’ is achterin de zaal moeiteloos waarneembaar. Ademloos wordt iedere, ietwat vreemde ongecontroleerde beweging gevolgd terwijl de gehele tekst door vrijwel iedereen wordt meegezongen. Met behulp van de sfeervolle lichtshow is het bovendien een fascinerend schouwspel. Meerdere malen spreekt hij zijn waardering uit voor het feit dat er zo aandachtig naar zijn muziek wordt geluisterd. Verder commentaar blijft achterwege. The Tallest Man On Earth mag dan een stoere benaming zijn, hij is niet bepaald een prater. De nadruk ligt op de performance en zijn verhaal zit verscholen in de muziek. Wie een statige vertoning verwacht komt dan ook bedrogen uit. Tijdens het indrukwekkende ‘Shallow Grave’ pakt hij de stoel erbij om vervolgens verontschuldigend te beloven dat er zodadelijk weer gedanst wordt. Folk kan namelijk bij vlagen opzwepend en uiterst dansbaar zijn. Dat je daar geen muzikale begeleiders voor nodig hebt wordt vanavond bewezen. Pas tijdens het allerlaatste nummer krijgt hij ondersteuning. ‘Graceland’ lijkt weliswaar een merkwaardige keuze maar misstaat in deze set allerminst. Samen met zijn vrouw Amanda wordt de compositie van Paul Simon tot een goed einde gebracht.
King of Spain
Love Is All
1904
Bright Lanterns
I Won’t Be Found
The Gardener
Leading Me Now
Shallow Grave
Where Do My Bluebird Fly
Burden of Tomorrow
Criminals
Wind and Walls
Revelation Blues
Encore:
Thousand Ways
The Wild Hunt
Graceland (Paul Simon cover)
Meer foto’s, zie fotoalbum The Tallest Man On Earth + Daniel Norgren
We horen graag je mening! Voeg reactie toe