JONNY LANG
Support-act: Scarlet Mae
Paradiso, Amsterdam
28 juli 2011
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Fotoalbum Jonny Lang , zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627310787684/
Terwijl de vrolijke jazzy klanken van Scarlet Mae in de grote zaal van Paradiso voor een zomerse sfeer zorgen in een zomer die maar niet op gang lijkt te komen, worden buiten de laatse kaarten verhandeld. Het vakantieseizoen is deze week in het hele land van kracht maar het zou klaarblijkelijk best eens druk kunnen worden. Zojuist afgestudeerd op het conservatorium als klassiek pianiste verwelkomt de charmante zangeres/songwriter Marije van Rijn vanachter haar keyboard de bezoekers terwijl samen met haar band een impressie wordt gegeven van hetgeen er verwacht kan worden op hun debuutalbum. De liefhebbers van de jazzy pop zullen nog even geduld moeten hebben. Het is moeilijk om in Nederland als muzikant het hoofd boven water te houden maar daar heeft Scarlet Mae iets op gevonden, aldus Van Rijn. Met een heuse ‘crowdfunding-actie’ kan het album nu alvast besteld worden met een fikse korting zodat je deze als eerste in de cd-speler kunt beluisteren wanneer de opnamen zijn voltooid. Logischerwijs draait het vanavond in Paradiso voornamelijk om één persoon maar het lijkt er sterk op dat dit viertal een prima indruk heeft achtergelaten.
De ombouwpauze wordt gebruikt voor een puike soulshow waarin namen als Stevie Wonder, Sly Stone of Donny Hathaway voorbijkomen. Het is geen toeval. Wie de carriere van Jonny Lang nauwlettend in de gaten houdt weet dat deze artiesten steeds meer een belangrijke inspiratiebron lijken te vormen in de muzikale verrichtingen van Lang.
Hij was al eens op het Bospop Festival (1998) te zien geweest en ook tijdens de Vierdaagse Feesten in Nijmegen (2005) werd al eens opgetreden maar er was voor aanvang van het optreden veel onzekerheid te bespeuren onder enkele bezoekers van Paradiso over de vraag wanneer het laatste bezoek van Jonny Lang aan Nederland plaatsvond. Over één ding waren ze het eens, het was te lang geleden dat de Amerikaanse zanger/gitarist hier te zien was.
Met een volledige band bestaande uit bassist, toetsenist, drummer, gitarist en achtergrondzangeres betreedt Lang onder een luid applaus na heel lange tijd weer een Nederlands podium. Nederland is de inmiddels dertig jarige muzikant blijkbaar niet vergeten. Zichtbaar genietend van het warme onthaal trapt de band af met het dampende funky Don’t Stop (For Anything). Het lijkt een voorbode van de avond te zijn wanneer meteen wordt overgegaan in A Quitter Never Wins waarin de bluesliefhebbers iets meer aan hun trekken komen. Met een band die deels uit Minneapolis, deels uit Nashville afkomstig is kun je een muzikaal veelzijdig optreden verwachten en dat is het dus ook. Terwijl Nederland nog aan het nabeven is van de funkshows die Prince recentelijk neerzette, blijft het geluid in Paradiso vanavond ook behoorlijk ‘donker’ als de blues en gospel elkaar ontmoeten tijdens Turn Around. Het nummer is vijf jaar oud, Lang was toen 25 jaar, en lijkt hem met zijn volrijpe soulstem steeds beter te passen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de vocale uithalen hier en daar lichtelijk overdreven worden. Iets meer rust, of is het een overdaad aan enthousiasme van de gretige Lang?, lijkt soms geen kwaad te kunnen. Tijdens de introductie van de band blijkt het Jesse, het jongere zusje van Lang te zijn die een belangrijke rol vervult in het ‘donkere geluid’ van de band. Jesse is na succesvolle optredens in American Idols ook in de US behoorlijk druk bezig aan de weg te timmeren. Het huwelijksaanzoek vanuit de zaal wordt rap weggewuifd door ‘big brother’ die zich terstond over zijn kleine zus lijkt te ontfermen.
Opvallend, of eigenlijk toch niet, is de drukte in de zaal tijdens het ingetogen werk van de band. Paradiso blijkt wederom DE plaats bij uitstek om de week door te nemen. Lang lijkt het feilloos aan te voelen en begint met het inzetten van een kleine singalong. Everybody’s Gonna Be Alright uit Bob Marley’s No Woman No Cry wordt zowaar herkend en meegezongen. Ook tijdens Stevie Wonder’s Living For The City is alle aandacht op de band gericht en slaagt Lang er in om Amsterdam aan het swingen te krijgen, iets wat de plaatselijke burgemeester al tijden niet meer lukt.
De band trekt zich tijdens Lie To Me even terug voor een akoestische uitvoering van Lie To Me maar zal later terugkeren om gezamenlijk naar een spetterende climax toe te werken. Voor de fijnproevers in de blues-sector is het werkelijk genieten wanneer Lang zich, slechts gewapend met elektrische gitaar, vergrijpt aan 40 Days and 40 Nights van Muddy Waters. Rack ‘em Up wordt samen met de band van een jazzy jasje voorzien. Met de uitgebreide jam, inclusief drumsolo van Barry Alexander, tijdens I Am krijgen alle muzikanten nog even de spots op zich gericht en wordt de zeer gevarieerde set afgesloten.
Lang zal zich de komende tijd bezighouden met het nieuwe album maar aan de reacties in de zaal en op het podium te zien zou dit optreden hier best eens een snel vervolg kunnen krijgen.
Meer foto’s, zie Fotoalbum Jonny Lang : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157627310787684/
Het verslag doet te weinig recht aan de avond. Muzikaal viel er enorm veel te genieten, want de hoogtepunten werden aaneen geregen. Het akoestisch ingezette Lie to Me eindigde in een dampende en stampende elektrische finale. De toegift was een soort lang uitgesponnen en soms zelfs jazzy jamsessie en overtrof de aan een stuk door gespeelde set, die al geen moment verveelde. Een fantastische apotheose en bijna tweeënhalf uur puur muziekgenot. Paradiso was vervuld van genot!
Ik ben het met Henk eens, wat een avond! Fantastisch om te zien hoe paradiso uit z’n dak ging voor dit muzikale talent. Hopelijk volgend jaar weer?
Jeroen,
Een mooi verslag zoals het hoort objectief en niet als een fan geschreven.Ook weer puike foto’s van Marco.
Ja, deze man is echt geweldig dus, en veel te weinig in ons land te zien helaas, dus dubbel zo welkom dit verslag en plaatjes voor mij, die er helaas niet bij kon zijn. Thanks . Heb gisteren ook zijn live album at the rayman weer eens gedraaid. weergaloos goed gewoon.blueseyfrank