Blues Peer 2012
13-14-15-16 Juli 2012
Peer, België
Featuring;
The Bottle Comets, The Devilles, Howlin’Bill, Helmut Lotti & Roland, 24Pesos, John Mooney & Bluesiana, Keb’Mo’ Band, The Soul Rebels, Nick Lowe, Kenny Wayne Shepherd, John Kay & Steppenwolf, Philippe Menard, Lightnin’Guy & The House Rockers, Hamilton Loomis, North Mississippi Allstars, Ten Years After, El Fish, BB King, Jon Amor Blues Group, John Fogerty.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s : Marco van Rooijen
Meer foto’s, zie Blues Peer Fotoalbum: http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157630643048730/
Het is een louter Belgische aangelegenheid, de vrijdagavond van alweer de 28e editie van dit gewaardeerde bluesfestival. Opener is de lokale band THE BOTTLE COMETS, die een bijzonder verrassende mix van Swing, Chicago blues en Jungle brengt. Een tandje hoger gaat het met de bluesrockband THE DEVILLES, geformeerd rond de gebroeders Daan en Evert de Vries. En poeh, deze jonge gasten hebben nu al heel wat in hun mars, zetten flink het gas erop met een stevige set vol rocksongs. Inmiddels is de tent behoorlijk volgestroomd, en is het tijd voor HOWLIN’BILL, winnaar van de European Blues Challenge 2011. Blues, rock-‘n-roll en swing, alles komt voorbij en Bill krijgt het voor elkaar om mensen in polonaise door de tent te laten gaan! Uitsmijter You’ve got it zorgt voor een uitgelaten meezingactie van het publiek.
HELMUT LOTTI die het podium deelt met o.a. ROLAND VAN CAMPENHOUT en STEVEN DE BRUYN, wát een gewaagde aankondiging was het. Toch staat hier vanavond zeker een superband, 8 man sterk, die een blik met stampende nummers opentrekt. Het geheel wordt vooral gedomineerd door Steven, Roland en gitarist Pieter-Jan Desmet. Als LOTTI wat onwennig het podium opkomt, hoor ik links en rechts wat boe-geroep, welk te verwachten is natuurlijk. Op mij maakt hij geen enkele indruk. Toch reageert het publiek verder best enthousiast, en deint mee op de golven van deze zee van volvette blues, roots en funky soul. Wie bij mij wèl indruk maakt is de jonge NEVADA FELLOW, hij speelt mee op akoestische slide-gitaar en zang. En hij doet dat erg goed, die naam is om te onthouden.
Aangekondigd als de ontdekking van deze editie van Blues Peer, wordt zaterdag geopend door de Britse bluesband 24PESOS. Dit is echt een wake-up call! In rap tempo worden flitsende nummers als Red House, Never saw the Devil en Waiting at the Station gespeeld. Deze gasten hebben blues in een verfrissend nieuw jasje gestoken, de set is afwisselend, en het publiek gaat volop mee in deze flow van strakke funky ritmes. Lang nadat de band het podium heeft verlaten, galmt het refrein van Tryin to get back to you nog na.
JOHN MOONEY & BLUESIANA laten een swampy geluid van Delta- en Folkblues, met scheuten soul, funk en rock, door de tent glibberen. Deze John is echt een fenomenale slide-gitarist, met een bijzonder stemgeluid. Dit, in combinatie met het trance-tempo dat de drummer (staand achter zijn drumkit !) aangeeft, zorgt voor een warme, broeierige sfeer. Best aangenaam.
Als zanger/gitarist KEB’MO’ wordt aangekondigd begint zowaar de zon te schijnen. Met goede muzikanten achter zich brengt hij ontspannen de mooiste nummers: heerlijke slowblues maar ook funky, groovy songs als Long way Home. Op Angelina pakt gitarist Jeff Paris zijn mandoline en samen met bassist Vail Johnson brengt hij een heerlijke solo ten gehore. De sfeer is relaxed, het publiek geniet van deze geweldige zanger, die zelf ook, net als zijn band, staat te genieten.
Van de muziek van THE SOUL REBELS moet je houden. Een gumbo van soul,funk, rock, pop en blues. Volop koper op het podium en de funky soul nummers klinken best wel lekker. Mensen dansen mee, of gaan even wat koffie halen…
De op en top Britse NICK LOWE oogt nog zeer kwiek. Hij heeft een goede band om zich heen en gemakkelijk worden er nummers gespeeld als Raging Eyes en Battlefield. Soms lijkt het echter iets te gemakkelijk, en komt het zelfs wat saai over. Nergens uitspattingen, maar een gelikte sound. Jammer. Als tijdens een wolkbreuk het nummer Raining ten gehore wordt gebracht, gaat de aandacht naar de festivalganger die, in zijn blootje, geniet van alles: regen, muziek, gezelligheid en hoogstwaarschijnlijk heel veel drank.
Heerlijk om daarna wakker geschud te worden door KENNY WAYNE SHEPHERD, die wel eens de enige echte erfgenaam van SRV wordt genoemd. Hoe het ook is: zijn band is zonder enige twijfel één van de beste bluesrockbands van het moment. Het publiek weet dit te waarderen en reageert uitgelaten op het virtuoze gitaarspel van Kenny Wayne. De solide basis van drummer Chris Layton en bassist Tony Franklin zorgt ervoor dat zanger Noah Hunt, maar voornamelijk Kenny Wayne doen waar ze het best in zijn: een strakke, doch geweldige performance neerzetten, met als absoluut hoogtepunt een Voodoo Child om je vingers bij af te likken.
JOHN KAY mag dan het enige overgebleven originele STEPPENWOLF-lid zijn, het is en blijft een feit dat deze rockband nooit gestopt is met optreden. Is nog steeds meer dan ooit een springlevende liveband, die als geen ander de sfeer van de late jaren ’60 van vorige eeuw weet op te roepen. De band geeft de menigte waar ze voor gekomen zijn, nummers als Do or die en Rock n roll rebels stampen regelrecht het publiek in …
De derde dag begint met one-man-band PHILIPPE MENARD. Hij speelt een stevige, heftige bluesrock die regelrecht uit het hart komt. Hij speelt graag Rory Gallagher nummers, maar net zo makkelijk zet hij een supergave Voodoo Child neer. Het publiek reageert overenthousiast bij deze aanstekelijke mix van (slide) gitaar, bluesharp en drums. Nadat de wake-up song Massive Blues is weggeëbt, prachtig melodieus met slide gespeeld, komt Philippe bijna schoorvoetend terug om de toegift Western Plain van Gallagher te spelen….zo zeg, de dag begint al met een hoogtepunt!
LIGHTNIN’ GUY & THE HOUSEROCKERS brengen vandaag Hound Dog Taylor weer tot leven. De setting is identiek als bij de echte: een slide, een ritmegitaar en een drumstel. Funky,rockin’, loud and mean, een stomende set wordt het publiek ingeslingerd. Rauw, doch passievol knalt deze band een sound eruit waar menig bluesliefhebber kippenvel van krijgt. Voorbij komen o.a. Gimme back my wig, Sadie, en het prachtige Freddie’s Blues. Deze band is altijd weer een genot om naar te kijken en luisteren.
HAMILTON LOOMIS is een fenomenale gitarist, maar vooral een echte muzikant. Zijn strakke band blijkt perfect op elkaar te zijn ingespeeld. De blues die ze brengen is doordrenkt met funk, rock en soul, maar blijft toch vooral blues. Het duurt even voordat Hamilton los is, maar na een uitstapje door het publiek, op de schouders van een beveiligingsman, gaat de tent volledig mee in zijn wervelstorm van opzwepende bluesfunk. In het rustige nummer A woman like you toont Hamilton zijn verbluffende gitaarkwaliteiten. Die wil ik nog wel eens zien…
De NORTH MISSISSIPPI ALLSTARS zijn terug op het podium van Peer en voor dit optreden brengen ze Alvin Youngblood Hart mee. Deze bluesrock/jamband laat hier een fijn staaltje Hill Country Blues horen. Muziek met veel slide-gitaar, een ‘groovy’ voortstuwend ritme en wat drone klinkende zang. Luther Dickinson laat weer een indrukwekkende partij slide-gitaar horen, terwijl broer/drummer Cody uit zijn dak gaat bij het bespelen van zijn elektrische wasbord. Liefhebbers van Southern rock / Jam komen met deze band zeker aan hun trekken vanmiddag.
TEN YEARS AFTER bestaat al sinds eind jaren 60 en brengt vanavond waar menig fan voor komt: bluesrock van de bovenste plank. In een moordend tempo worden nummers als King of the Blues en Angry Words aan het publiek voorgeschoteld. De plaats van Alvin Lee wordt al sinds 2003 ingenomen door Joe Gooch, en hij vervult die plek met een opvallende zelfverzekerdheid. Goede gitarist als hij is, schudt hij moeiteloos de ene na de andere solo uit zijn mouw. Lange uitgesponnen nummers, een stevige ritmesectie en dit alles in een niet aflatend tempo. Het is nostalgie alom, de tent deint heen en weer, en nummers worden woordelijk meegezongen.
Na 10 jaar stilte staat EL FISH hier opnieuw in Peer. Op het podium staan twee drums, bas, gitaar en mondharmonica, that’s it. De eerste paar nummers beginnen wat rommelig, maar gaandeweg krijgt de band de touwtjes steeds meer in handen. Blues in een gruizig jasje van o.a. soul en rock, gebracht in een snelle, energievolle setting. Wel een leuke interactie tussen harpspeler Steven de Bruyn en gitarist Philip Casteels, en goh, hééél onverwacht speelt Roland ook nog een nummer mee! Leuke reünie dit…
De 86-jarige BB KING oogt als een krasse knar, als hij het podium komt opgelopen. Hij wordt werkelijk onthaald door een uitzinnige menigte. Hier is het publiek voor gekomen, om deze man te zien en te horen. Zijn begeleidingsband bestaat uit nóg meer krasse knarren, doch speelt als een geoliede machine, in dienst van de King of the Blues. En OK, twee keer speelt hij hetzelfde nummer, en ja, hij doet een mega-lange aankondiging van zijn band, en zeker, hij kletst en flirt misschien iets teveel. Maar nummers als The Thrill is gone en Rock me Baby bezorgt menigeen nog steeds kippenvel en voor die magie doen we alles. Voor veel mensen is dit optreden het ware hoogtepunt van Blues Peer 2012!
Het is maandagavond en de JON AMOR BLUES GROUP begint als support act voor John Fogerty. Het duurt even voordat hun rauwe blues bij de wachtende Fogerty fans binnen dringt, maar na enkele rockende songs met flitsende gitaarsolo’s van Jon, komt het toch iets los. Maar iedereen komt natuurlijk voor JOHN FOGERTY en als hij eindelijk het podium oploopt, gonst over het hele terrein. John opent zijn set met het gas vol erop met Hey Tonight en gedurende de ruim 2 uren die hij speelt, laat hij het nergens afweten. De band staat als een huis, maar John draagt de hele show alleen. Met oog voor zijn fans, vriendelijke woorden maar bovenal een geweldige performance, beroert hij menigeen. Who’ll stop the Rain tijdens een immense hoosbui zorgt voor één van de vele kippenvelmomenten.
Met zo’n 12.000 bezoekers die speciaal voor hem naar Peer zijn afgezakt, heeft John Fogerty deze breed geprogrammeerde editie van Blues Peer afgesloten. Met in totaal bijna 35.000 bezoekers, die zich niet lieten weerhouden door een beetje regen. Noteer voor de 29e editie van Blues Peer Festival 19-20-21 Juli 2013.
Meer foto’s, zie Blues Peer Fotoalbum: http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157630643048730/
Fraai verslag met uitraard weer mooie foto’s van Marco
toch weer die die geweldige foto”s van Marco
Wederom een heel mooi verslag aangevuld met knappe foto’s.Bedankt