Verslag + Foto’s Blues Alive Cuijk 2012

Blues Alive Cuijk 2012
Schouwburg, Cuijk
24 Maart 2012

Met
The John Henry Orchestra, MZ Dee & Maurizio Pugo Organ Trio, Julian Sas, Preston Shannon & Fat Harry Fuzzy Licks, Dede Priest, Smokin’ Joe Kubek & Bnois King, LZ Love & Lightning Red, Matt Andersen

Tekst: Patrick Struijker Boudier / Foto’s : Marco van Rooijen

Zaterdag 24 maart: een heerlijke warme lentedag met nog warmere temperaturen in de zaal tijdens de twaalfde editie van Blues Alive in Cuijk. Acht bands op 3 podia en een publiek dat als een golf nu eens de ene, dan de andere zaal overspoelde. 

Het is klokslag kwart over acht als in de Foyer het Belgische The John Henry Orchestra aantreedt. Orchestra doet vermoeden dat er een enorme bigband het podium bestormt, maar dit orkest bestaat uit slechts twee muzikanten: Jan Jaspers (gitaar en zang) en Henk van der Sypt (bas en zang). Beiden produceren meer dan genoeg lawaai voor een vol bandgeluid. De opening – Personal Jesus van Depeche Mode – kan me niet helemaal bekoren. Hulde om een bekend nummer van een ander arrangement te voorzien, maar deze versie is me iets te vervreemdend. Gelukkig maken ze het daarna meer dan goed met erg fijne bewerkingen van onder meer Canned Heat, John Lee Hooker en Jimmy Reed. En dat de heren ook een prima show voor het publiek neer kunnen zetten, blijkt als ze tegen het eind van hun set het drumstel beklimmen (letterlijk!) en daar verder soleren; een actie die het publiek uitbundig waardeert met een stomend applaus. Dat The John Henry Orchestra ook een kleinere zaal in kunnen pakken, blijkt later op de avond als ze nog een gig doen in het intieme Theatercafé. Ook daar krijgen ze – ondanks het late tijdstip – moeiteloos het publiek mee in onder andere een cover van Roy Orbinsons Pretty Woman. Een relaxte opening van Blues Alive van een band die naarmate de set vordert het publiek steeds meer voor zich weet te winnen.

Op het podium van het Schouwkaffee zijn Preston Shannon & Fat Harry and The Fuzzy Licks inmiddels bezig met hun set. Van Shannons cd Going’ Back To Memphis die vorig jaar is verschenen was ik destijds niet kapot. Te glad en te weinig emotie, dus ik was enigszins sceptisch of hij live beter zou zijn. Gelukkig wel kan ik beamen. Sure, hij speelt af en toe nog steeds iets te glad mijns inziens, maar voor het merendeel van de songs gold dat ik prettig verbaasd was door zijn krachtige spel dat zoveel feller is dan op de plaat. Shannon begon met Let the Good Times Roll van Louis Jordan dat ook gecoverd is door B.B. King. Niet gek misschien, deze Memphis-connectie met King, want de manier van spelen van Preston en zijn licks tonen een sterke invloed van deze bluesheld. Naast zijn prima spel zit het met de interactie tussen hem en het publiek ook wel goed. Een cover van Purple Rain – die ik door de bluesy-ondertoon eigenlijk beter te genieten vind dan het orgineel – krijgt de zaal volop in beweging.

Op naar het Theatercafé voor het optreden van LZ Love & Lightning Red. Tenminste, zo staat het op het programma, maar vertragingen en een band die verdwaald is op weg naar Cuijk nopen de organisatie de later geplande Matt Andersen het spits in de intieme ruimte te laten afbijten. Voor wie speciaal rond elven naar Blues Alive kwam om Andersen te zien, mist een geweldige set van een singer/songwriter die he-le-maal uit zijn dak gaat op het podium. Matt Andersen komt iets na half 10 de zaal binnengestormd, heeft slechts 5 minuten nodig om speelklaar te zijn en wint in no-time het publiek voor zich met zijn intense manier van spelen. Hoe intens? Twee snaren breken tijdens het spelen vanwege de felle aanslag en toch gewoon doorspelen. Ligt het aan mij of wordt het applaus na elk nummer harder? Andersen speelt onder meer een briljante versie van Aint No Sunshine When She’s Gone en roept bij vlagen herinneringen op wat betreft stijl aan Luka Bloom. Voor mij het absolute hoogtepunt van de avond

Matt Andersen, Blues Alive Cuijk)

MZ Dee & Maurizio Pugno Organ Trio toveren rond kwart voor tien de Foyer om tot een intieme nachtclub. De Italiaanse Pugno geldt als een van de beste gitaristen in de Europese bluesscene en zijn Maurizio Pugno Organ Trio stond op veel festivals in Europa. De band nam samen met MZ Dee de in 2012 verschenen cd Letters From The Bootland op en speelt veel songs van die cd vanavond. MZ Dee heeft een fenomenale soulstem die prettig schuurt en bloedt van emotie en moeiteloos van een laag register naar een hoge gaat. Uitsmijter is een funky (en humoristische) Nothing But The Radio On dat uren daarna nog rondzoemt in mijn oren. Erg fijne band met een zangeres met een dijk van een stem.

Terwijl MZ Dee & Maurizio Pugno Organ Trio met hun funky en soulvolle set de Foyer in beweging brengen en houden, betreedt de Amerikaanse Dede Priest in het Schouwkaffee de bühne. Ik heb nooit zo goed begrepen waarom Caro Emerald bij het grote publiek wel bekend is en – afgezien van de bluesscene – Dede Priest niet of nauwelijks. Beiden beschikken over een prettige soul- en jazzstem en brengen aanstekelijke nummers. Muzikaal gezien vind ik Dede stukken interessanter, omdat ze een unieke stijl heeft die het midden houdt tussen blues, gospel, jazz en soul. Priest brengt vooral nummers van haar in 2011 verschenen cd Kinky At The Root, de voorloper uit 2007 Candy Moon en een aantal covers, zoals James Browns I’ll Go Crazy. Prima, doorleefd optreden van een goed spelende Dede Priest en band. Dat het merendeel van het publiek is gekomen voor Julian Sas, blijkt als rond half twaalf ongeveer de helft van de zaal leegstroomt en zich begeeft naar de Foyer.

Een minpunt van Blues Alive vind ik – naast dat je door de overlappende programmering niet alle bands tot het einde van hun set kunt zien – dat het podium en de doorgang in de Foyer bij veel belangstelling niet of nauwelijks te bereiken is. Bij een grote mensenmassa wordt de uitgang en doorloop behoorlijk geblokkeerd. Zo ook bij Julian Sas waar veel publiek op af kwam dat in drommen voor het podium stond. Sas heeft er zin in zoals eigenlijk altijd het geval. Zijn eind januari 2012 verschenen cd Bound to roll laat een wat ander geluid horen. Ingetogen zou ik niet zeggen, maar het is bedachtzamer. Neemt niet weg dat het ouderwetse ‘ knallen’ nog volop aanwezig is. Stranger Blues van Elmore James heeft een stampende, scheurende en brullende Sas op slide; de slide die hij ook bijzonder prettig hanteert in Highway 61 Revisited van Dylan. En dat Gallagher een van zijn invloeden is, laat hij duidelijk merken met een gierdende-net-niet-uit-de-bocht versie van Bullfrog Blues. Een stampend optreden dat het publiek laat loeien om meer.

Ten tijde van het optreden van Julian Sas is in het Theatercafé al de kerkdienst voor zondag aan de gang. Kerkdienst? Ja, want wat LZ Love & Lightning Red op het podium brengen is gospelblues compleet met hallelujahs. LZ Love uit Chicago releaste in 2006 haar eerste soloalbum My Higher Ground. In 2006 deed ze een bijdrage op een Michael Franti Spearhead cd, niet gek misschien want haar stem wordt omschreven als lijkend op die van Franti. In 2006 verscheen ook de eerste akoestische Lightning Red’s release. De eerste opname van LZ met Lightning Red Gut Bucket Blues verscheen in 2007. Tijdens Blues Alive brengen LZ Love & Lightning Red onvervalste blues geënt op gospel; prachtige, meeslepende songs. Ik verwacht elk moment een priester die voor gaat dragen uit de bijbel als support-act tijdens hun set, maar het blijft bij slechts een duo op het podium. Intiem en intens optreden!

In het Schouwkaffee is de laatste act van de avond gestart: Smokin’ Joe Kubek & Bnois King.
Een prima spelende band, maar ik mis een ‘klik’. Hoewel ze stevig hun best doen, mis ik enthousiasme en vuur van het publiek. Dat kan met het late tijdstip te maken hebben (de band legt pas rond 2 uur ’s nachts zijn instrumenten neer), maar persoonlijk vind ik Smokin’ Joe Kubek & Bnois King meer geschikt voor het Podium Foyer. Muzikaal is het dik in orde, maar deze grote zaal is mijns insziens iets te groot voor de band. Beter was het denk ik geweest om Julian Sas als uitsmijter te hebben gehad in het Schouwkaffee. Dan had je een knallende band gehad en hadt de mensenmassa in de Foyer meer ruimte gehad.

En dan is Blues Alive over rond 2 uur ’s nachts. Dat ook hier de crisis heeft toegeslagen, blijkt uit het feit dat – net zoals in Leerdam een paar weken geleden – met ruim 700 bezoekers het festival niet is uitverkocht. Misschien spreekt de opmerking van Frank Gorris op het eind van de avond ‘dat het spannend wordt of er volgend jaar ook weer een Blues Alive editie is‘ wel boekdelen. Laten we hopen van niet. De paar juweeltjes die ik vanavond heb ontdekt, doen mij uitkijken naar meer mogelijke juwelen volgend jaar.

Fotoalbum Blues Alive Cuijk 2012

Ook op Blues Magazine ...

Concertverslag : David GoGo & Support Monkeyjunk – 4 februari 2011 Bluescafe, Apeldoorn

Fotoalbum : Rory Block – 24 oktober 2010 Agora Theater, Druten

Foto’s Julian Sas & Band – 15 Januari 2011 Boerderij, Zoetermeer