THE BLIND BOYS OF ALABAMA
013, Tilburg
25 Januari 2011
Tekst : Jeroen Bakker / Foto’s : Marco van Rooijen
Vraag: Wat is de overeenkomst tussen de Amerikaanse president en zo’n 150 bezoekers van een poppodium in Tilburg? Antwoord: Ze waren beiden getuige van het meest legendarische gospelgezelschap dat er heden ten dage nog lustig op rond tourt. Opgericht in het Alabama Institute for The Negro Blind in 1939 en in 2010 vijf Grammy Awards rijk, kun je The Blind Boys Of Alabama op zich al als een instituut beschouwen. Toch vormt een optreden van het gezelschap op een dinsdagavond in 013 nog geen garantie voor een volle zaal. Om het geheel nog enigszins een dragelijk aanzien te geven bieden tafeltjes met stoelen voor het podium een prima uitkomst.
De opkomst van de zeven heren is mede door het visuele handicap van vier groepsleden een indrukwekkend schouwspel. Achter elkaar met de rechterhand op de schouder van de voorganger betreden ‘The Boys’ het podium om daar vervolgens een bescheiden bloemlezing uit het omvangrijke oeuvre te presenteren. In de loop der jaren is samengewerkt met bekende namen als Bonnie Raitt, Lou Reed, Charlie Musselwhite, Susan Tedeschi, Peter Gabriel of Aaron Neville en enkele van deze collaboraties zijn terug te vinden op het laatst verschenen album ‘Duets’.
Randy Travis is er deze eerste van de drie Nederlandse optredens niet bij maar ‘Up Above My Head (I Hear Music In The Air)’ waarmee de avond wordt geopend, klinkt er niet minder om. Het wekt geen verbazing dat het muzikale gedeelte opzwepend is maar de kracht van de drie vocalisten is ronduit verbazenwekkend. Jimmy Carter, één van de drie, vervult behalve de rol van ceremoniemeester die van stand-up comedian terwijl zijn twee vocale partners hem op krachtige wijze bijstaan. Ook Toots ‘Maytalman’ Hibberts is er niet bij in het vervolg tijdens de reggae van ‘Perfect Peace’ en ook Ben Harper, onlangs nog met zijn band Fistful of Mercy in Paradiso te zien, is afwezig tijdens ‘Take My Hand’. Het maakt niets uit. De ‘Boys’ weten als geen ander hoe het is om van een ‘disability’ een ‘ability’ te maken. De sociale bewogenheid is er altijd geweest en ook het geloof, liefde en hoop zoals in ‘Free At Last’, een traditional waaruit Martin Luther King referreerde in zijn beroemde speech, wordt nog altijd gepredikt. Humor is er als Carter zijn albums probeert te verkopen. De Boys zijn gek op eten en dat kan alleen gekocht worden als er cd’s verkocht worden. Mocht er nog iemand twijfelen, Carter wijst naar zijn collega rechts van hem die daar uiteraard niets van merkt. Even komt de vergelijking met Solomon Burke naar boven die ooit eens op het laatste moment een speciale stoel moest laten aanrukken in verband met enige meegedragen overtollige kilo’s en de capaciteit van zijn zetel.
Meezingers als ‘People Get Ready’ en ‘Spirit In The Sky’ doen het altijd goed en helemaal wanneer ze met zoveel bezieling worden gezongen zoals dat vanavond het geval is. Met de danspasjes is het allemaal nog dik in orde. De ietwat vreemde motoriek werkt aan de ene kant op de lachspieren maar is ook nog eens behoorlijk aanstekelijk. ‘Uncloudy Day’ is vandaag niet echt toepasselijk maar ‘wanneer jullie meer willen horen van ‘Down In Orleans’ zullen jullie het album zelf moeten aanschaffen’ aldus Carter. De toegiften laten vanzelfsprekend even op zich wachten maar blijven niet uit. Wederom worden de heren het podium op geleid om vervolgens als ongeleide projectielen helemaal los te gaan in ‘Down By The Riverside’ of Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’.
Door factoren als ‘natuurlijk verloop’ of gezondheidsredenen zijn The Blind Boys al lang niet meer compleet maar het doel, nl. het publiek met een blij gevoel achterlaten, wordt nog altijd ruimschoots bereikt.
THE BLIND BOYS OF ALABAMA
Metropool, Hengelo
26 Januari 2011
Ingestuurd door : Herbert Schluter
De ‘Blind Boys of Alabama’ zijn op wereldtoer en ook Nederland werd aangedaan voor maar liefst 3 concerten. Op woensdag 26 januari kwamen de Boys naar Metropool, dus de trein in en op naar Hengelo.
Al sinds 1939 (!) zijn de Blind Boys bij elkaar. Ze troffen elkaar bij het ‘Alabama Institute for the Negro Blind’, begonnen te zingen en zijn daar eigenlijk niet meer mee opgehouden. In al die jaren hebben de heren talloze albums uitgebracht waarmee maar liefst 5 Grammy Awards werden binnengesleept en een ‘Lifetime Achievement Award’. De laatste schijf die inmiddels op de plank ligt heet ‘Duets’ en (de titel verraadt het al) bestaat uit een 14-tal songs die werden opgenomen met Special Guests en dat zijn niet de minste namen: Marva Wright, Lou Reed, Toots Hibbert en de onlangs overleden Solomon Burke, om er maar een paar te noemen. Zo’n album moet uiteraard gepromoot worden en dus hebben de Boys het vliegtuig gepakt.
Als het concert begint komen de Boys bijna in polonaise het podium op en worden door hun stagemanager naar hun plek gebracht. Frontman Jimmy Carter (nee, niet de voormalige Mr. President) begroet het publiek met een diepe, warme stem en daarna gaat het dak er zo ongeveer vanaf. Volgens Carter spelen ze niet zomaar gospel, maar LUIDE gospel. De band bestaat naast Carter uit Ben Moore en de imposante Bishop Billy Bowers als zangers, Eric McKinnie die in al z’n blindheid waanzinnig strak weet te drummen, Joey Williams op gitaar en de indrukwekkende verschijning van Tracy Pierce op de bas. Die laatste twee zijn overigens niet blind en een paar jaar jonger, maar goed, dat mag de pret niet drukken.
De Boys spelen een evenwichtige mix van oude en nieuwe nummers, waarbij degene die zingt gaat staan en na afloop van het liedje weer gaat zitten op z’n stoel. Wanneer Bishop Billy Bowers gaat staan begint het publiek al bij voorbaat enthousiast te klappen en dat is geheel terecht. Wat een stem! Tussen de liedjes door neemt Carter soms het woord en dat gaat gepaard met de nodige humor. Hij wijst subtiel op de Grammy Awards die ze hebben gewonnen en verzoekt het publiek om vooral een cd’tje te kopen na afloop van het optreden omdat ze dan wat (extra) te eten krijgen ‘because we like to eat! If you don’t believe me…’ om vervolgens naar Bishop te wijzen. Maar het gaat om de muziek en die klinkt als een klok! Zelfs een tamelijk oubollig liedje als ‘Down by the riverside’ weten deze mannen de pan uit te laten swingen. Tijdens de toegift wordt Jimmy Carter door de stagemanager rondgeleid over het podium om de ovaties in ontvangst te nemen. Daarna onder begeleiding het podium af en het publiek in! Ondergetekende had een plekje op de eerste rij weten te bemachtigen en kreeg zo de gelegenheid om Carter zelfs even de hand te schudden. De man genoot er zichtbaar van en telkens als de stagemanager hem weer mee terug wou nemen dook Carter weer het publiek in.
Na ruim anderhalf uur verlieten de BBOA het podium weer en lieten een uitgelaten publiek achter. Dit was een unieke ervaring, zoveel jaren ervaring op het podium te zien. Mocht u ze nog willen zien, wacht niet te lang want ze zijn bijna Europa al uit!
Website artiest : www.blindboys.com
Ik ben in Den Haag, Het Paard, naar de Blind Boys geweest. Als ik jullie verslagen lees is de show identiek geweest aan die jullie hebben gezien en gehoord. Ook hier was het publiek laaiend enthousiast, en ik heb bewondering voor de energie die deze mannen lieten zien. Ik ben blij dat ik geweest ben :-)
.. ik heb genoten!
Niet genoemd in verslag, maar wel aanwezig achter de hammond en piano: Peter Levin
Hi!
Super foto’s!
Ik zou er graag een paar willen bestellen, maar het lukt me niet ze van de site af te krijgen. Bestaat er een mogelijkheid dat ik aan wat bestanden via jullie kan komen?
Grandioze foto’s!
Warme groet,
Noortje
@Noortje Foto’s van dit optreden zijn via de volgende link te bestellen :
http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=CAD666DA0BDD4B96