Flirting With The Blues
Theater De Flint, Amersfoort
28 November 2015
Met de vele concerten, bluesroutes, kroegentochten en blues festivals kon de gemiddelde bluesliefhebber afgelopen weekend behoorlijk aan zijn of haar trekken komen! Met Flirting With The Blues heeft Amersfoort een nieuw (indoor) Blues Festival op poten gezet. Trok het Beck’s Blues Festival begin deze eeuw nog veel bezoekers naar Amersfoort, na het stoppen in 2014 na vijf edities Highlands Festival, is het nu tijd voor een nieuw initiatief van organisator Hans van Horck. Naast het organiseren van Groenmarkt Blues introduceert Hans nu een indoorfestival in Theater De Flint, genaamd Flirting With The Blues. Ruim 800 gasten hebben de weg gevonden naar dit internationale festival, waar acht bands afwisselend in de Afas zaal en in de foyer optreden. Daarnaast zijn er diverse standjes met bluesgerelateerde artikelen en lekkere hapjes en drankjes te verkrijgen. Naast de organisatie zorgen de vele vrijwilligers op uitermate vriendelijke wijze dat alles strak, snel en volgens schema verloopt.
Tekst en foto’s: Nineke Loedeman, hier alle foto’s.
Om 15.30 uur wordt de aftrap in de AFAS-zaal verricht door de Bos’s Blues Band uit Den Haag en omstreken. Vandaag krijgen gitarist/zanger en bluesharpspeler Henk Bosman, drummer Chris van der Kroft, bassist Paolo Grobben en toetsenist Peter Seilberger hulp van Livin’ Blues Xperience voorman en saxofonist Niko Christiansen. Het publiek druppelt de zaal langzaam binnen, de eerste drankjes worden genuttigd en de band zet direct de vaart erin. Men speelt zowel eigen werk van de onlangs verschenen cd ‘A Muse Or Not Amused’ als covers, zoals klassieker The Thrill Is Gone. Henk heeft een aangename stem voor deze rauwe blues en de nummers swingen lekker. Fijn scheurende harpklanken, zorgen tezamen met gierende orgeltonen en fijne saxofoonsolo’s voor een heel fijn begin van Flirting With The Blues.
Om 16.30 uur zit de Canadese zanger/gitarist David Gogo kant en klaar in de foyer. Al 14 albums staan op zijn naam (hij heeft zojuist ‘Vicksburg Call‘ uitgebracht) hij toert veelvuldig waarbij hij heen en weer pendelt tussen de VS en Europa. Vandaag is David solo. Naast zijn eigen resonator maakt hij gebruik van een geleende gitaar van Matt Taylor zo vertelt hij. Hij brengt een set van akoestische blues, met zowel eigen nummers alsook de ‘onvermijdelijke’covers. Zo brengt hij wel een hele mooie Please Find My Baby van Elmore James ten gehore en een heel tof (verzoek)nummer: As The Crow Flies. David is een geweldige slide-gitarist die met zijn band in het bluesrock circuit zijn sporen ruimschoots heeft verdiend maar die daarnaast ook heel prettig de rustiger, lees akoestische songs neerzet.
In diezelfde foyer staan ook de eettafels opgesteld. Gezellig als je onder het eten muziek op de achtergrond wil horen maar uitermate hinderlijk rumoerig als je voor de muziek komt.
Terug naar de AFAS zaal waar de Amerikaanse mondharmonicaspeler Kellie Rucker met een deels Duitse en deels Nederlandse (Danny Vlaspoel op gitaar) band staat te popelen om te beginnen. Als twaalfjarig meisje ontdekte Kellie de blues en begon ze te oefenen op de mondharmonica. Na in diverse bands te hebben gespeeld staat Kellie de laatste jaren op het podium onder haar eigen naam, met haar eigen band. Maar liefst anderhalf uur staat deze kleine pittige dame de longen uit haar lijf te blazen en te zingen. De set swingt behoorlijk, deze frontvrouw heeft daarnaast een aardige babbel en weet er een gezellige twist aan te geven. Het publiek komt langzaam los, we horen een mixture van blues, boogie (Cook For You) en met zowel rock als zydeco invloeden. Voorzichtig gaan de eerste bezoekers al met voetjes van de vloer!
Ik ga kijken in de foyer naar het als trio aangekondigde LSB Experience. Voorlopig staan er nog maar twee heren staan op het podium. Later de avond spelen ze nog eens en dan is het derde bandlid inmiddels ook aangeschoven. Marcel Luntungan, Hans Sligter en Sjoerd van den Broek brengen een aanstekelijke mengeling van overbekende covers, met een hoog meezinggehalte. De mannen brengen een meerstemmig eerbetoon aan hun helden zoals Crosby, Still & Nash, The Beatles en The Eagles. Veel mensen haken dan in, persoonlijk doet het mij niet veel.
Waar ik wel warm van wordt zijn de akoestische gitaren van Jon Amor en Matt Taylor, die ook maatje en Boom Band lid Mark Butcher op sleeptouw hebben genomen naar het foyer podium. Gaan ze nu even een tikkie opwarmen met z’n drietjes, later vanavond volgt de ‘full insult’, zoals Jon het optreden van headliner The Boom Band later op de avond gekscherend noemt. Uiteraard kan een Ray Lamontagne nummer niet ontbreken in deze verrassende set en met You Can Bring Me Flowers zet dit trio een hele fijne groovy sfeer neer. Zowel het gitaarwerk als de vocalen van dit drietal is boven verwachting op dit kleine, intieme niveau. Zeker de stem van Mark Butcher springt er bovenuit en zoals gezamenlijk het Can’t Find My Way Home gezongen wordt, doet een en ander behoorlijk verlangen naar dat ‘full insult’. Klasse.
Om 20.00 uur staat het Londense kwartet 24Pesos klaar. Met enige regelmaat is dit illustere viertal in Nederland te vinden. De meermaals genomineerde band bestaat sinds 2008 en sindsdien hebben ze vier albums uitgebracht waarvan recentelijk ‘Do The Right Thing’. Stuk voor stuk ervaren muzikanten staan hier: een retestrakke ritmesectie bestaande uit drummer Bryan McLellan en bassist Silas Maitland, die de groovy Hammond klanken van Moz Gamble en Julian Burdock’s vingervlugge gitaarwerk de juiste richting induwen. Ze brengen naast eigen songs, hele originele variaties op bestaande blues en rootsnummers. Er is genoeg materiaal voorhanden om anderhalf uur te vlammen en dat doen ze dan ook zeker. Opener Red House, When The Ship Comes Down en Rise Up waarbij Julian zijn dobro als lapsteelgitaar bespeelt maken indruk op het publiek. Opzwepend, fris en vernieuwend. Dit is geen muziek om bij in te dutten, genieten en dansen is het devies!
De Britse Jo Harman begint vanavond hier haar Nederlandse toer. Samen met de enthousiaste toetsenist Carl Hudson brengt ze op intieme wijze diverse nummers van haar twee albums. Deze ambitieuze dame schrijft net zo makkelijk haar eigen songs als dat ze andermans nummers zingt. Meermalen genomineerd en zowel hier als in thuisland Engeland is haar ster behoorlijk rijzende. We horen ingetogen nummers, mooi en breekbaar gezongen waarbij Jo een bijzonder goede tegenhanger heeft aan Carl, die een ware toetsenvirtuoos blijkt te zijn op zijn keyboard. Het geluid in de foyer is helaas niet echt goed te noemen en door het onophoudelijke geklets van de bezoekers geeft dit concert toch helaas een wat onaangenaam tintje.
Ondertussen is ook de soundcheck van The Boom Band afgelopen en vol verwachting staan er al mensen voor het podium te wachten. Ze worden een superband genoemd, dit zevental muzikanten uit de UK. Zover heb ik nooit willen gaan, het zijn natuurlijk wel erg goede en heel ervaren muzikanten die elkaar uitstekend aanvoelen en die je een te gekke avond kunnen bezorgen. Vier gitaristen in deze band en niet zomaar de eersten de besten: Jon Amor, Matt Taylor, Mark Butcher en Dusty Ciggaar, die vanavond Marcus Bonfanti vervangt. Toetsenist en zanger Paddy Milner voegt een groovende Hammond-saus over al dat gitaargeweld. Maar laten we ook vooral de ritmesectie bassist Jon Noyce en drummer Evan Jenkins niet uitvlakken, juist met al die geïmproviseerde jamsessies is een stabiele basis onontbeerlijk. Southern Rock, rauwe blues, rock’n’roll en zelfs soul, dit gezelschap flikt het allemaal. Hele vette gitaren en ik mag wel zeggen bijzonder indrukwekkende vocalen en dan vooral de samenzang. Ook Dusty zingt een aantal eigen nummers (Ships Of Wonder) en zijn gitaarspel voegt een heel eigen touch aan de Boom sound toe. De mannen zingen beurtelings de nummers, spelen om beurten ook de gitaarsolo’s en met elkaar ontstaat er een stabiele mix. En met niet te onderschatten spelplezier, een genot om te aanschouwen. Sinds de eerste maal dat ik ze zag tijdens Ribs en Blues in 2014 is dit collectief op indrukwekkende wijze gegroeid! Meezinggehalte: ok; dansgehalte: ok. Luister maar eens naar hun recente live album ‘The Moon Goes Boom‘ en je weet wat ik bedoel. Prachtige songs als Moonshine, We Can Work Together en Can’t Find My Way Home passeren de revue. Deze avond mondt uit in een groot feest!
Klokslag middernacht gaat The Boom Band er dan toch met een harde boem uit, een welgekozen uitsmijter van het goed georganiseerde en gezellige festival. Tassen worden ingepakt, de jassen gaan aan, buiten is het net weer droog. Op weg naar een afzakkertje plus after-jam in cafe het Nonnetje. Ons is beloofd: 3 december 2016 volgt de tweede editie van Flirting With The Blues…
Voor een korte impressie inclusief video zie ook http://reisdrift.net/ext/flirting-with-the-blues