Sfeerverslag: Finale Dutch Blues Challenge
De Rustende Jager, Nieuw Vennep
9 oktober 2016
De Detonics winnen bij de bands en Robbert Fossen & Dave Warmerdam in de categorie solo/duo. Beide winnaars nemen in 2017 deel aan de International Blues Challenge in Memphis. De Detonics mogen ook ons land vertegenwoordigen volgend jaar april in de European Blues Challenge in het Deense Horsens.
Na de loting is de volgorde deze middag in hotel-restaurant De Rustende Jager: Blues Treat, Detonics, Herbieblues, Blues Dog & Friends, The Damned & Dirty, Robbert Fossen en Dave Warmerdam en na de pauze, Ramblin’ Dog en The D.C. Dedly’s. Bij binnenkomst wordt het talrijke publiek vermaakt door het trio Little Mama & The Motherhood of Blues en dat is zo’n succes, dat zij ook in de pauze mogen optreden.
Tekst en foto’s: Bert Lek, album alle foto’s.
De zaal is naast de bekende bluesmannen en vrouwen, die ieder weekend in het westen op stap zijn, bevolkt met familie, vrienden, organisatoren van concerten en festivals en bookers.
Terwijl er om 14.30 uur nog mensen buiten genieten van het mooie weer of in de gang wachten op hun blauwe armbandje trapt Blues Treat direct stevig af. In het begin staat het geluid te hard afgesteld, maar dat wordt gauw bijgesteld en het geluid is bijna de rest van de middag van een goed niveau. Alleen bij The D.C. Dedly’s moet het weer over de top.
Blues Treat brengt zoals de vele deelnemers stevige funky blues, ondersteund door twee gitaristen en een Hammond speler. Deze band is de enige vanmiddag met een zangeres, Monica (Mo) Boelen, die gelijk aanwezig is op het podium. Een mooie opener.
Detonics, die de laatste tijd veel aan de weg timmeren, zijn als tweede uit de loting gekomen. Daar ontwaren we Jeremy Aussems, gitarist van the Groove Breakers en voormalig protegé van Rob Orlemans. Wat is deze jongeman volwassen geworden in zijn gitaartechniek. Zij brengen heerlijke Westcoast Blues, wat bij veel toehoorders goed valt. Er zijn er zelfs een paar die hen nu al tippen als de winnaars. Een mooi optreden, lekker swingend weer door zo’n zuigende Hammond, dus dat wordt moeilijk voor de bands, die nog komen gaan.
Er zijn slechts twee kandidaten voor de challenge plakkaat, duo/solo. Herbieblues, achter die naam gaat Harbert Grezel schuil. De zanger en harmonicaspeler won de titel al een keer in 2013 en treedt tegenwoordig veel op met Guitar Ray. Een echte one man band, compleet met koffertje als basdrum en een hi-hat. Heerlijke onversneden blues. Gertrude Schaap, de ronde miss van deze editie, heeft aan hem een makkie. Net als alle andere deelnemers houdt Herbie zich ook aan de twintig minuten speeltijd, die hem gegeven is.
Daarna volgen nog twee bands voor de pauze. Blues Dogs en Friends uit Hilversum en omgeving hebben de jongste fans meegebracht en zij zwepen hen op tot grote hoogte. Een zeer vermakelijke set. The Damned and Dirty, grote mannen daarachter zijn Micha Sprenger, gitaar en Kevin de Harde, zang en harmonica. Zij treden ook vaak op als duo, maar nu als vijfmans-formatie. Ook hier steekt alles goed in elkaar, zowel technisch als tactisch, wanneer Kevin onverwacht het publiek in gaat en voor de jurytafel a capella zingt. Het publiek reageert erg enthousiast.
De tweede act van de duo’s/solo’s zijn Robbert Fossen, gitaar en zang en Dave Warmerdam, keyboard en zang. Jong en wat ouder zullen we maar zeggen. Ik zag ze de voorronde winnen in Bluezotod De Meern, maar vandaag slaat echt alles. Zelfs de rumoerige zaal krijgen ze doodstil met het nummer Hotel Lorraine. Daarna volgt een daverend applaus als ontlading.
Veel bezoekers maken in de pauze gebruik van een van de twee menu’s, die het restaurant aanbiedt. Het gevolg is dat mensen de eerste band na de pauze niet zien of helemaal niets meer zien, omdat het nuttigen van de menu’s te veel tijd in beslag neemt. Dat is jammer, zeker bij Ramblin’ Dog met een akoestische set, is het aanhoren meer dan waard. Dit kwartet brengt “echte” blues.
Als laatste wordt het podium vrijgemaakt voor de viermans-formatie The D.C. Dedly’s. Zij komen uit het zuiden van ons land. De sterke kant van de band zijn hun eigen nummers. Jammer dat het alleen zo snoeihard is.
Dan volgt er een lange pauze omdat de jury zich gaat beraadslagen. In de tussentijd is het druk aan de stand van de DBF. De kopers van de lootjes willen graag weten of ze een van de vele gratis toegangskaarten hebben gewonnen, die door de festivals- of concertorganisatoren beschikbaar zijn gesteld.
Dan komt de master of ceremonies Bert Reinders samen met juryvoorzitter Mattanja Joy Bradley het podium op. Hoewel ze de envelop nog moet openmaken verklapt zij per ongeluk wie de winnaars zijn van het solo/duo project: Fossen & Warmerdam. Zij krijgen de prijs uit handen van Big Bo, de winnaar van 2015, overhandigt. Hoewel het voor Robbert de tweede keer is dat hij wint, is hij er weer geweldig blij mee.
Daarna stijgt de spanning naar een toppunt, die mede wordt opgevoerd door Bart Kamp en Wil Hermes, beide bassisten van Phil Bee’s Freedom, (winnaar 2015) die prachtige anekdotes vertellen over hun verblijf in Amerika en Italië dit jaar, waar zij ons land vertegenwoordigden.
Het zijn de Detonics, die het voor ons in 2017 gaan doen.
Nieuw is de publieksprijs en die gaat onder luid gejuich naar Ramblin’ Dog en dat is niet zo verwonderlijk als je een buslading fans meeneemt. Het is ze gegund.
Op het volume van de PA heeft een band zelf weinig invloed….
zoals gewoonlijk … prachtige plaatjes Bert …
De band heeft wel degelijk invloed op het volume van de PA. Als de band op het podium te hard speelt is er voor de geluidsman geen houden meer aan. Te vaak kijkt men dan ten onrechte naar de techneut . In onze bluesclub XXL in Wageningen zijn band voorbij gekomen waarbij het behang van de muur ging. Meestal is de gitarist de boosdoener. Onder het motto van het eigen geluid gaat het volledig los . Ruben Hoeke is , met zijn snoeiharde gitaar een mooi voorbeeld hoe het niet moet. Voor onze club een reden om hem niet meer uit te nodigen.
alles mooi, Bert !