Eric Clapton
Nippon Budokan, Tokio
13 april 2019
Al een kleine honderd keer stond Eric Clapton in de Nippon Budokan te Tokio, Japan. Hij is daarmee recordhouder als het gaat om het aantal optredens aldaar van een niet Japanse artiest, en zijn liveplaat ‘Just One Night’ is in de Budokan opgenomen. Slowhand is gek op Japan, zie daarvoor ook de in 2014 uitgebrachte documentaire ‘Planes, Trains and Eric’, en het zal daarom zijn dat hij er terug blijft keren. De Budokan is sowieso een plek waar artiesten graag komen – tal van grootheden hebben een Live-At-Budokan-plaat uitgebracht. Naast rocktempel is de venue overigens in de eerste plaats judohal, iets wat de Hollander verplicht is te weten aangezien onze eigen Anton Geesink er in 1964 olympisch kampioen werd – nota bene door een Japanner te vloeren.
Tekst: Daan Sindelka
Afijn, geen judo op deze dertiende april 2019, maar nog maar eens een visite van de inmiddels 74-jarige Eric Clapton. De rocklegende moge Japan een warm hart toedragen, de Japanner draagt Eric een zo mogelijk nog warmer hart toe, wat heet; al ruim voor aanvang van het concert gaan Claptonartikelen van de merchandisetentjes als warme broodjes over de toonbanken. De Japanner is opgewonden, en terecht. Al bijna driekwart eeuw op deez’ aard, een leven vol verslavingen en miserie, en fysiek de laatste jaren toch wat achteruitgaand – tinnitus, neuropathie – doen de mens zich soms toch afvragen hoe lang we nog van liveoptredens van de geridderde Brit mogen genieten.
De laatste jaren kent de setlist van Eric Clapton een vrij vastomlijnde basis, en dat is prima, want het is immer van hoogstaande kwaliteit en de muzikale variatie is nochtans enorm. Blues voert de boventoon. Somebody’s Knocking als opening is archetypisch te noemen en het is dan ook vrij bizar dat de goed geklede Clapton – inclusief witte sportsokken in zijn waarschijnlijk peperdure cowboyschoenen – opent met Pretending, een rocktrack. Een knaller welteverstaan. Eric Patrick Clapton is still alive, beter bij stem dan ooit tevoren, het gitaarwerk nog altijd niet verleerd – je ziet wel dat-ie zich moet concentreren -, heeft plezier in wat-ie doet, en is nog in staat om zelfs de geoefende fan te verbazen. Wauw.
Inmiddels vaste waarden als Key To The Highway en Hoochie Coochie Man worden gespeeld met vuur, en aan de band is niet te zien dat dit het eerste optreden van het jaar is. Stainton en Carrack, oudgedienden, wisselen elkaar lekker af en op de linkshandige Doyle Bramhall II kun je altijd rekenen.
Een tweede verrassing dient zich aan als de band het tamelijk duister klinkende I Wanna Make Love To You inzet, een nummer dat alleen op het compilatiealbum ‘Crossroads’ (1988) is te vinden en dat bij het aanbreken van de jaren negentig voorgoed van de liveset verdween.
“I ain’t gonna try to tell you//How it’s made me so blue//Sitting alone here and wondering//I wanna make love to you” wordt door Clapton met zoveel passie – en consumptie – de zaal welhaast ingeschreeuwd, dat de hele Budokan uitpuilt van kippenvel.
Een prima ‘Sheriff’ volgt, met een uitstekende doch niet beklijvende solo. Moeilijk uit te leggen, maar dat kan met gevoel nu eenmaal niet altijd.
Eric Clapton gaat zitten, neemt zijn akoestische gitaar ter hand, en spreekt. Breekbaar, emotioneel, met gevoel voor humor. Dat-ie zo graag naar Japan komt. Dat het ooit zal stoppen, maar dat het moeilijk is. Dingen die nodig zijn moeten, en “I gotta play anyway, so…” Oorverdovend applaus.
Bij Driftin’ Blues neemt de gitaarvirtuoos alle solo’s zelf voor zijn rekening, iets wat hij pas tijdens het nummer met de anderen lijkt kort te sluiten. Dan volgt nog maar eens een noviteitje, en wat voor een. Running On Faith van ‘Journeyman’ (1989), mogelijk beter bekend van ‘Unplugged’ (1992) volgt. Een prachtnummer, waarvan je alleen maar had mogen dromen het ooit nog live te kunnen zien. Een fabuleuze orgelsolo van Carrack maakt het af.
Als Nobody Knows You When You’re Down And Out en het, zonder het verkeerd te bedoelen obligate Tears In Heaven zijn gespeeld begint het derde gedeelte van de show. Opvallend genoeg zonder de Unplugged-versie van Layla, reeds jaar en dag vaste prik tijdens optredens, ten gehore gebracht te hebben. Clapton pakt zijn blackie – zoals zijn zwarte Stratocaster genoemd wordt – en zal waarschijnlijk beginnen met een Crossroads, of anders wel Wonderful Tonight. Niets blijkt echter minder waar. De zo ontzettend herkenbare begintune van de Derek & the Domino’s-versie, de originele, elektrische versie van Layla, galmt door de zaal. Een donderslag bij heldere hemel, een uiterst positieve dan. Dat had echt niemand voor mogelijk gehouden. Er is een wereld voor, en een wereld na dit moment, en dat weet iedereen. Ook de band is zich bewust van dit feit, en waarschijnlijk is juist dat de reden, dat ze die begintune, men associeert dit mogelijk met Opel, een keer of vier herhalen. De Budokan schudt op haar grondvesten. De gitaarsolo is alsof we dertig jaar terug in de tijd gaan en het alom bekende piano-outro roert tot het bot. Verbluft ondergaat men alles.
Het daaropvolgende Badge is fenomenaal en iedere aanwezige gaat volledig op in de avond, in het moment. Wat een concert, wat een concert.
Eric Clapton amuseert zich ook kostelijk, tijdens Wonderful Tonight maakt hij zelfs nog een – zij het een nagenoeg onverstaanbaar – grapje en tijdens Crossroads, Little Queen Of Spades – muzikaal hoogtepunt van een kwartier – en Before You Accuse Me geniet hij zichtbaar. De officiele set is voorbij en een staande ovatie van heb ik jou daar volgt.
Traditiegetrouw komt de band nog eens op voor de encore, en al snel valt op dat Clapton vergezeld wordt door een opvallend grote verschijning. Niemand minder dan John Mayer – Wat!? – loopt naast hem het podium op. Ja, het is zo’n avond. Vrij hilarisch en ook wel typisch Clapton is het, dat ze ‘gewoon’ Cocaine doen, overigens met een puik stukje gitaarwerk van apprentice Mayer.
Dan is het helaas echt gedaan, hoewel John Mayer daar een tikje verbaasd over lijkt. Na een paar diepe buigingen van een voltallige band, verlaat een ieder het podium. Het is vijf voor acht in de avond – de Japanner gaat vroeg naar een concert – maar ik wil alleen nog maar tevreden op mijn bed gaan liggen en dromen, dromen van de avond die helaas alweer voorbij is.
Website Where’s Eric
13 April 2019 Set List
01. Pretending
02. Key To The Highway
03. Wanna Make Love To You
04. Hoochie Coochie Man
05. I Shot The Sheriff
06. Driftin’
07. Running On Faith
08. Nobody Knows You When You’re Down And Out
09. Tears In Heaven
10. Layla
11. Badge
12. Wonderful Tonight
13. Crossroads
14. Little Queen Of Spades
15. Before You Accuse Me
16. Cocaine (encore) – with John Mayer
The Band:
Eric Clapton – guitar, vocals
Doyle Bramhall II – guitar, vocals
Chris Stainton – piano, keyboards
Paul Carrack – organ, keyboards, vocals
Nathan East – bass
Sonny Emory – drums
Katie Kissoon – backing vocals
Sharon White – backing vocals
Bron foto: Instagram John Mayer
We horen graag je mening! Voeg reactie toe