Foto: Edwin Birkhoff

Neem een beetje Willie Nelson, daar ontkom je niet aan als ‘zoon van’, mix dat met Roots, Americana en wat Southern Bluesrock en je komt uit bij Lukas Nelson & The Promise Of The Real. En al bij de eerste tonen die vanaf het majestueuze podium in Hyde Park kwamen was dat duidelijk. Als ‘zoon van’ heb je het niet altijd even gemakkelijk, dat talent wat je mee hebt gekregen is prachtig, maar ja wat dan. Iedereen verwacht dan dat je jezelf onder al die invloeden van je vader en zijn directe omgeving uitspeelt.

En dat is precies wat Lukas Nelson doet! Zijn muziek legt verbanden, is herkenbaar, maar op een eigen unieke manier. En als je dan op een prachtige zondagmiddag één van de 6 dagen van de British Summer Time Festival 2018 mag openen en je doet dat op de plezierige manier waarop Lukas dat deed, dan vraagt dat wat mij betreft om meer. Maandag 16 juli staat hij in Bitterzoet in Amsterdam, dus grijp je kans. (Edwin Birkhoff)
Setlist Lukas Nelson

Het British Summer Time Festival wordt sinds 2013 georganiseerd en is sindsdien een festival dat in 6 dagen/avonden over 2 weekenden verspreid plaatsvindt. De line up wordt in het algemeen gekenmerkt door een grote verscheidenheid aan artiesten en er zijn al vele grote namen de revue gepasseerd. The Rolling Stones, Tom Jones, The Who, Tom Petty, Jennifer Lopez, Justin Bieber, Taylor Swift, Stevie Wonder om waar wat te noemen. Dit jaar zijn de 6 headliners Roger Waters, The Cure, Eric Clapton, Michael Bublé, Bruno Mars en Paul Simon.

Het zal niemand verbazen dat Blues Magazine erg geïnteresseerd is in het optreden van Eric Clapton. Vandaar dat we dus in groten getale zijn opgestoomd naar London. Nineke Loedeman, Daan Sindelka, Danny van den Deijssel en Edwin Birkhoff waren aanwezig om verslag te doen van deze mooie dag met een line-up die er niet om liegt. Op het hoofdpodium wordt opener Lukas Nelson opgevolgd door Gary Clark Jr.. Daarna mogen Steve Winwood en Santana het publiek nog verder opwarmen voor de headliner Eric Clapton. Geen grote camera’s bij ons, maar ook met onze kleinere camera’s is het gelukt om wat materiaal te ‘schieten’ om dit verslag wat kleur en geluid mee te geven.

Het festivalterrein is prachtig ingericht en een aantal van ons zijn de gelukkigen die helemaal vooraan te mogen meegenieten van het concert en de daarbij behorende prachtige faciliteiten. Het podium is omlijst met twee gigantische bomen en de achtergrond bestaat uit grote schermen waarop afwisselend beelden van het park en uiteraard de bewegende beelden van de diverse concerten worden getoond, zodat alle ca. 65.000 aanwezigen in Hyde Park een goed zicht hebben op wat er op het podium gebeurt.

Hoewel het geluid van excellente kwaliteit is, gaat er bij Gary Clark Jr. het één en ander mis. De bas overstemd alles en werkt zichzelf al krakend en vervormend via de speakers naar buiten. Al snel probeert het publiek de band erop te wijzen, maar het duurt uiteindelijk echt tot halverwege het concert voordat dit is opgelost, als Gary toch maar eens aan het publiek vraagt waarom iedereen zo staat te gebaren. Zonde, want Gary Clark Jr. is één van de meest begenadigde artiesten van het moment en het is zonde om daar iets van te missen. Als je het hebt over een mengelmoes aan invloeden dan komt dat bij Clark Jr. wel tot uiting, ik denk zelf altijd, dat hij de ideale mix is tussen Hendrix en Kravitz, met Blues, Soul en Funk invloeden die op een prachtig gestileerde manier worden gebracht.

Na traditionele opener Catfish Blues volgt meer up tempo soulvolle Ain’t Messin ‘Round en de krachtige poprock van Travis County, om daarna om te schakelen naar een de authentieke blues in Next Neighbour Blues. In het zompige zuigende en groovende When My Train Pulls In komt een mooi eerbetoon aan Hendrix prachtig naar voren, met over the top solo en een prachtige gitaarsound.

Wat voor sommigen misschien wat stoort is een soort van übercool X-Factor gedrag dat Gary op het podium laat zien, waardoor wat afstand ontstaat met het publiek. Het vertaalt zich overigens niet naar super commerciële cd’s of zo. Want muzikaal is het dik voor elkaar en valt zijn eigenzinnigheid op in zijn variëteit waarbij psychedelische en vooral lange solo’s niet geschuwd worden.

Wat volgt is een nieuw nummer dat ik nog niet kende Low Down Rolling waarna wordt afgesloten met Bright Lights waar hetzelfde zompige en zuigende ritme van My Train weer terug komt. Een prachtig begin van een bloedhete zomerzondagmiddag in Hyde Park. (Edwin Birkhoff)
Setlist Gary Clark Jr.

***

Het is iets voor vijf uur op het moment dat Steve Winwood het podium betreed samen met zijn band. Terwijl bij de eerdere optredens vandaag het voorste vak nog niet vol stond is dat in aanloop naar het optreden van Steve Winwood toch aardig volgestroomd. Duidelijk is dat er hier hoge verwachtingen zijn.

Steve trapt af met I’m A Man uit zijn tijd bij The Spencer Davis Group. Een goede keuze want dit nummer is bij iedereen bekend en het publiek is gelijk enthousiast. Dit komt waarschijnlijk ook doordat het geluid een stuk beter is dan bij het vorige optreden. Steve speelt zelf voornamelijk toetsen en Hammond en wordt door een prima band begeleid. Waarbij de gitarist letterlijk en figuurlijk opvalt. Een klein en druk bewegend mannetje met een bandana en dan een afgeknotte gitaar (een Rolf Spuler). Het ziet er een beetje gek uit, maar hij weet wat hij er mee moet doen dus dat maakt een hoop goed.

Tijdens Can’t Find My Way Home en Had To Cry Today, uit zijn Blind Faith-periode, pakt Steve zelf ook de gitaar op. Even keren vervlogen tijden terug, want Blind Faith gaf hun eerste optreden ook in Hyde Park. Helaas zien we Clapton die later op de rol staat niet verschijnen.

 

De rest van de set bestaat vooral uit songs uit zijn Traffic-periode. Nummers die bij het publiek meer dan in de smaak vallen. Afgesloten wordt natuurlijk met het energieke Gimme Some Lovin’ wat door het publiek luidkeels wordt meegezongen. (Danny van den Deijssel)
Setlist Steve Winwood

***

Aan grootse artiesten in Hyde Park geen gebrek en dus was het voor de liefhebber soms zwaar. Terwijl Winwood nog midden in zijn spetterende afsluiter Gimme Some Lovin’ zat, startte aan de andere kant van het immense terrein, op de kleinere Barclaycard Stage, niemand minder dan Zucchero aan een slechts halfuur durende set. Het festivalterrein had zich inmiddels flink vol laten lopen en het was onder een brandende zon bepaald geen sinecure om aan de andere kant van Hyde Park te raken. Niettemin bleek al snel dat de barre tocht loonde, voor een kleiner publiek dan hij verdiende stond Zucchero zich al flink te geven – uiteraard met hoed, zoals we hem kennen. Gelukkig was het aanwezige publiek duidelijk op zijn hand en dat had ook te maken met de spetterende band die de Italiaanse grootheid om zich heen had verzameld. Compleet met blaassectie, een weergaloze drumster (!) en zijn Cockerachtige attitude – aan energie geenszins gebrek!

 

Na een toch al spetterende start wist de man die een kleine drieënzestig jaar geleden werd geboren als Adelmo Fornaciari de harten van de aanwezigen voorgoed te stelen door achtereenvolgens hits als Baila Moreno, Senza Una Donna en Miserere door het Londense te knallen. Laatstgenoemde overigens in duet met wijlen Luciano Pavarotti – op band c.q. scherm –, die dit tafereel vanuit de hemel ongetwijfeld vergenoegzaamd heeft zitten aanschouwen. En terecht, want goed was het. Groots applaus voor Zucchero, die veel langer had mogen spelen, hoewel… Het was haasten geblazen, want op de main stage, The Great Oak Stage, was Santana zojuist begonnen aan zijn op voorhand reeds legendarische performance. Rennen! (Daan Sindelka)
Setlist Zucchero

***

We zijn nauwelijks goed en wel bekomen van de sophisticated maar o zo heerlijke show van Steve Winwood, als een half uurtje later het gezelschap van wederom zo’n legende Carlos Santana onder luid gejuich diens plaats inneemt. Hij staat hier met zijn grote gezelschap, bestaande uit 8 man en 1 vrouw, en het concert start met de Woodstock Crowd Chant, waarna het instrumentale en zeer opzwepende Soul Sacrifice wordt ingezet. Gelijk gaat het gas er vol op!

De 71 jarige Carlos is nog in super goede doen en springt boordevol energie van links naar rechts over het podium. Tegelijkertijd slingert hij op zijn eigen kenmerkende wijze de ene na de andere gitaarsolo het publiek in. Zijn gitaarspel is gepassioneerd en virtuoos. Zijn twee knappe zangers, Ray Greene en Andy Vargas stelen de show sowieso qua performance. Ze weten van geen ophouden, nemen om beurten de leadzang over, doen een stuk percussie en zelfs trombone. Ze weten ook het publiek er bij te betrekken en er gebeurt zoveel op het podium dat het je duizelt voor ogen én oren.

Ook Carlos blijft zijn meer dan uitstekende band telkens ophitsen. Hij heeft continu een grote grijns op zijn gezicht en begint dan ook nog eens Go Santana Banana te roepen naar het publiek! Dat gaat dan helemaal los: heel Hyde Park (tenminste dat lijkt me) zingt en danst mee! Want stilstaan is er simpelweg niet bij, die stomende Latin Rock klanken sméken om op gedanst te worden.

Het tempo ligt behoorlijk hoog en de band slingert de vele klassiekers er in hoog tempo doorheen. Al die swingende songs als Evil Ways, Maria Maria, Jin-go-lo-ba, Oye Como Va en noem ze maar op. Kijk en luister hier maar eens naar een prachtige uitvoering van Black Magic Woman / Gypsy Woman / Oye Como Va!

 

De zon schijnt volop, de inmiddels al tropische temperatuur loopt meer en meer op en niet alleen het publiek, maar de band heeft er ook zichtbaar veel plezier in. Het lijkt wel een complete Woodstock Revival. Sprankelend, energiek en stomend. De ritmesectie is een van de grootste die ik ken. Vrouwlief Cindy Blackman, voorheen drummer bij Lenny Kravitz, bespeelt haar drums krachtig en op een zeer  swingende wijze. Ze heeft er een hele pittige taak aan dit powergezelschap op het juiste ritmische spoor te houden. Een taak die ze uitstekend volbrengt, samen met beide percussionisten Karl Perazzo en Paoli Mejías.

Typerend voor een concert van Santana is zijn spirituele boodschap van liefde, vrede en geluk, die ook vandaag via sterke beelden op de backdrop geprojecteerd worden. De set eindigt dan ook met Love, Peace & Happiness, waarna de band nog een laatste keer terugkeert voor Toussaint L’Ouverture. Zucht, wát een zinderend optreden! (Nineke Loedeman)
Setlist Santana

***

Santana was dus formidabel en groots en meeslepend en spetterend en energiek tot en met. Verkeerde gans Hyde Park nog niet in permanente staat van euforie, dan was dit nu toch zeker het geval. Angst maakte zich van mij meester. Een half uur tot Clapton ten tonele zou verschijnen, en na een act als die van Santana, was dat even hele andere koek. Qua muziek het hoogste van het hoogste, dat stond buiten kijf, maar zou een zojuist op hol geslagen menigte – al dan niet met zonnesteek – niet een beetje stilvallen door dit grote verschil in performance?

Om een goede en vooral objectieve recensie te schrijven was het noodzakelijk zo ver mogelijk naar voren te kruipen. Over kleedjes en mensen heen klauterend had ik al snel in de gaten dat mijn eerdergenoemde angst ongegrond was. Een ding werd namelijk zeer duidelijk, men was hier toch vooral gekomen om Eric Patrick Clapton te zien – en misschien wel terecht.

Zijn opkomst alleen al was legendarisch, de man die omwille van zijn gitaarkwaliteiten zo dikwijls met God werd vergeleken, liep kalm naar de microfoon en profeteerde: ‘It’s coming home.’

Twee dingen leken duidelijk: Engeland zou wereldkampioen voetbal worden en 65.000 mensen werden he-le-maal gek. Inmiddels weten we dat slechts de helft hiervan waar is.

God, laten we hem zo nu dan toch maar even noemen, speelde Somebody’s Knocking, inmiddels al sinds jaar en dag de ouverture van zijn set. De 73-jarige Brit kon het nog, zoveel was zeker, en hoe. Nog twee bluesklassiekers volgden en het was emotioneel om te zien hoe, onder het genot van een warme zomeravondzon, een voorbijvliegend vliegtuig, in hartje Londen duizenden mensen genoten van de blues. Wie er eerder die dag gespeeld hadden, met alle respect, deed er allang niet meer toe, iedereen zat gevangen in het moment.

Met Got To Get Better In A Little While, van Derek and the Domino’s volgde een keiharde rockplaat. Ondergetekende zag Clapton deze een week eerder spelen in de Lanxess Arena in Keulen en meende zeker te weten dat beter dan toen onmogelijk was. Niets bleek nochtans minder waar toen de gehele band hier zó in opging dat het nummer een aantal maten werd verlengd om nog maar wat gitaarsolo’s van Clapton en Doyle Bramhall II in te passen. Een glimlach van hier tot gunter toverde zich om de mond van voorman Eric zelf – ook hij wist niet dat-ie hier nog toe in staat zou zijn. Zonder overdrijven; het publiek werd gek en al tijdens het nummer volgde meerdere ovaties.

Het was voor de Claptonconnaisseur alleszins geen verrassing dat het middenstuk van zijn optreden uit een akoestische set bestond. Zittend op zijn stoel volgden Driftin’ Blues, Nobody Knows You When You’re Down And Out, Layla en Tears In Heaven, en ook daar zat niet de minste verrassing bij.

 

Mag gezegd; je moet het durven om deze nummers zittend te spelen voor een afgetopt festivalterrein. Dat mogen en kunnen slechts de allergrootsten.

De band was overigens al het hele concert perfect op elkaar afgestemd en de muzikale solootjes – steevast afgewerkt in vaste volgorde; namelijk eerst oudgediende Stainton op piano, dan Paul Carrack op orgel, gevolgd door de linkshandige gitaargenius Bramhall, waarna tot slot Eric himself on guitar – zijn uitermate verfijnd en foutloos.

Veel verrassingen zijn er bij een concert van Clapton niet vaak maar dat moge men hem niet kwalijk nemen. De kwaliteit is zo uitermate hoog dat niemand daar om geeft. En dat maakte het zo uniek dat daar ineens toch iets onverwachts gebeurde. Een elektrische Lay Down Sally werd ingezet en er verscheen een vrouw op het podium. De vrouw werd geïntroduceerd als Marcy Levy en dat deed direct allerlei bellen rinkelen; zij schreef Lay Down Sally met Eric en zingt op veel van zijn platen uit de jaren zeventig, tachtig. Voor wie goed kennis wil maken is de b-kant van ‘No Reason To Cry’ aan te bevelen.

Een special guest dus, niet van de grootste faam, maar toch, speciaal was het wel. Zeker toen ze plotseling een mondharmonica uit haar zak viste en hiermee Lay Down Sally een nieuw leven inblies. De band, mister Eric Clapton voorop, genoot zichtbaar.

 

Een intermezzo, we gaan een half jaar terug in de tijd. Op 23 januari 2018 trad Clapton op voor een groep genodigden in Theatre Mogador te Parijs. Voor het eerst sinds dertig jaar speelde hij The Core van zijn album ‘Slowhand’ uit 1977. Een gigantische opwinding maakte zich van velen meester; wat was hier de bedoeling van? Later in Greenwich, Connecticut herhaalde hij dit nog eens. Op YouTube ging de song viral onder fans. Doyle zong dat wat op de plaat door een dame is ingezongen en een goede vriend – geen uitgesproken Claptonfan – aan wie ik het filmpje vol enthousiasme liet horen, vond het ook wel wat maar merkte op dat het jammer is dat de vrouwenstem verdwenen was.

In Keulen en Hamburg was The Core weer van de setlist verdwenen. Misschien was Eric zelf minder content met de wederkeer van het nummer.

Afijn, Marcy en Clapton waren nog volop bezig met Lay Down Sally, toen ineens alle puzzelstukjes ineen vielen. Marcy Levy was de vrouw die de vrouwelijke partij inzong, en het kon niet anders dan dat Clapton en zij dit nummer zouden gaan doen. De perfectionist in Eric wilde natuurlijk geen flater slaan en wilde derhalve dit nummer enkele keren live gerepeteerd hebben – alles voor dat ene speciale moment in Londen. En speciaal, dat was het, al is dat eigenlijk een understatement van heb ik u daar. Dik zeven minuten lang genieten van elke noot, dat was het. En die Marcy Levy, wat kon die nog zingen! Mijn vriend had gelijk, dit nummer moest Clapton met een vrouw zingen.

 

Na dit hoogtepunt volgde het inmiddels oude en vertrouwde laatste deel van de set van Eric Clapton. Langzaamaan was de zon Hyde Park aan het verlaten en een prachtige schemering gaf Wonderful Tonight extra lading. Crossroads werd zoals altijd met veel cachet gespeeld en het inmiddels tot een goed kwartier uitgegroeide Little Queen Of Spades – luister ook eens het origineel van Robert Johnson en de versie van Clapton op het album ‘Me and Mr. Johnson’ – bevatte zoveel muzikale orgasmes dat het publiek even nodig had om weer op adem te komen. Chris Stainton, al bijna driekwart eeuw oud, beëindigde Cocaïne tot slot met zijn fabuleuze keyboardsolo en daarmee was het laatste concert van de avond als in een oogwenk voorbij gevlogen.

De kenners wisten wat dan zou komen; doorgaans volgde High Time We Went van Joe Cocker – mede gecomponeerd door Chris Stainton –, een nummer wat dus niet van Claptons hand is en waarin hij niet zingt. Het zij hem vergeven. De oplettende kijker merkte op dat, terwijl de band zich voor de toegift aan het opmaken was, een extra gitaar werd ingeplugd, misschien stond hier dan toch iets bijzonders te gebeuren. En dat was zo, niemand minder dan Carlos Santana vergezelde Eric en consorten het podium op.

 

Dat er toch wel gewoon gekozen was voor good old High Time We Went en dat Santana niet bepaald binnen de lijntjes bleef, deed hier eigenlijk niets meer aan af. Het plezier straalde van het podium af en dit was hoe dan ook grandioos.

Om tien uur in de avond verlieten duizenden mensen Hyde Park met maar één gevoel; ‘We waren erbij.’ (Daan Sindelka)

Setlist Eric Clapton

***

(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

 


Ook op Blues Magazine ...