Eastside Rock & Bluesfestival
De Vereeniging, Nijmegen
9 april 2011

Tekst en foto’s: Patrick Struijker Boudier

Wie jarig is trakteert. En de jarige die ons trakteerde, was het Eastside Bluesfestival dat 9 april zijn lustrum vierde. En ik kan zeggen: er is geen betere manier om je feestje te vieren dan met goede bluesbands als gasten en 500 bezoekers die volop genieten in een ontspannen sfeer.

Eastside is vijf jaar geleden begonnen in de bruine kroegjes in Nijmegen Oost. Voordeel van die kleine setting is dat je dichtbij de muzikanten bent en daardoor een sfeer van intimiteit krijgt. Nadeel is dan ook weer dat je minder geneigd bent te verkassen naar een andere kroeg voor een andere band, omdat het prima vertoeven is in de kroeg waar je al bent.

De keuze een paar jaar geleden om het festival in de De Vereeniging te houden vind ik een goede: het biedt de mogelijkheid om op één plek alle bands te zien. Het argument dat je wel eens hoort dat blues in een kleine kroeg gespeeld moet worden omdat het dan beter tot uiting komt, vind ik zeker in dit geval niet opgaan. De setting en de bands komen in de Vereeniging net zo goed tot hun recht, misschien zelfs wel beter, en creëren een intieme sfeer alsof je in een kleine kroeg bent. Compliment dus voor de organisatie dat ze dat gevoel oproepen.

En dan de avond…..wat mooier dan je lustrum te beginnen met een ongelooflijk soepele en rockende set van Clemens van de Ven op het hoofdpodium? Een licht aarzelend publiek (of misschien zelfs wel verbouwereerd door al dit bluesgeweld) gooide na 10 minuten alle schroom van zich af en ging – net zoals de band – los. In een mum van tijd was de vloer voor het podium veranderd in een dansende massa waarbij jong en oud zich niet onbetuigd liet.

De hele band is goed: Arend Bouwmeester die knalt op zijn sax, Clemens die fijne barrelhouse letterlijk uit zijn piano beukt, Sin Banovic die rollende beats op drums aandraagt en Harrie Hardholt die soepel de ene na de andere vloeiende licks uit zijn gitaar trekt. Hoogtepunt wat mij betreft is Heart Of Gold, een eerbetoon aan Fats Domino. Knallende start!

Volgende band op dit bluesfeestje: in de Foyer betreedt Harp Mitch & The Bluescasters het podium.
Strak in het pak als de verloren broer van de Blues Brothers blaast Michel Zwiers met band de aftrap voor de eerste van drie swingende en stampende sets deze avond. Tijdens de tweede set wordt de band bijgestaan door gastzangeres Rita die heerlijk soulfull 3 nummers meezingt. Little by Little krijgt in haar uitvoering een uptempo twist mee, wat het nummer een enorme snelheid meegeeft die in het origineel van de Stones ontbreekt. Vrijwel de complete cd Tell me die vorig jaar verschenen is, wordt deze avond de overvolle ruimte van de Foyer ingeslingerd. Geen medelijden met het publiek, gewoon knoeihard doorblazen, beuken en overrompelen. Zag ik daar iemand naar adem happen bij deze bluesstorm?

De Coen Wolters Band stapt rond kwart over negen het podium op voor een energieke set. Wolters is beïnvloed door onder meer Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix en speelt met de intensiteit van Walter Trout. De band heeft een krachtige sound op het podium die zowel in de bluesrockende nummers als in de slowblues door de songs heen barst. Wat mij betreft vond ik dat vooral tijdens de slowblues de technische begaafdheid van Coen Wolters opviel. Tijdens deze nummers vielen zijn timing – en dat gold ook voor de band – en de accenten die hij legt in de muziek meer op dan tijdens de meer up-tempo songs.

Next stop is The Touch & The Firm. The Touch is door Avro’s Steenentijdperk in 1999 uitgeroepen tot beste Nederbeat band van Nederland. De band is recentelijk samengaan met The Ferm die grotendeels uit dezelfde members bestaat als The Touch. Ik heb The Ferm vorig jaar nog gezien in Loonies in Nijmegen en wat me opvalt vanavond is dat ze erg vooruit gegaan zijn als band. Vooral zangeres Mila heeft meer klankkleur gekregen en toont deze avond dat ze veel power en stembeheersing heeft. Ook muzikaal zit het strakker in elkaar. Ontbrak vorig jaar bijvoorbeeld tijdens het nummer Automatic nog de mondharmonica, dat wordt deze keer meer dan goed gemaakt door Frank Nipples op harp. Een stampend nummer! Dat geldt ook voor She Loves My Automobile, een cover van ZZ Top, waar Will Brouwers erg fijn de slide hanteert.

Laatste band en afsluiter van Eastside is The Rhythm Chiefs, ten tijde van hun oprichting in 2003 vaak aangemerkt als jongste bluesband, maar dat predikaat zijn ze inmiddels al lang ontstegen. Jonge honden, dat zijn ze nog wel. Maar wat tijdens deze lustrumeditie volgt, is een volwassen set en mix van rockabilly, blues en jazz, afgemaakt met soms een vleugje Dick Dale. Zet de cd Leapin’ Guitars van Roulette Recordings op en je hebt een heel aardig idee van de muzikale waanzin die op het podium stond als slotact zaterdag 9 april. Of koop hun eigen cd Ships of Wonder natuurlijk. Heerlijke afsluiter!

Een bijzonder geslaagde avond met topbands, deze editie van het Eastside Bluesfestival. Ook goed dat in het programma de ene band vrijwel naadloos op de ander aansluit wat betreft aanvangs- en eindtijden. Op die manier mis je niets en kun je alle bands zien.

Wat ik ook fijn vind om te zien, is dat het festival elk jaar meer ‘jong spul’ trekt. Mooi dat de jonge generatie interesse heeft in de blues. Wellicht waren er dit jaar nog meer ‘jonkies’ naar Eastside in de Vereenging gekomen als Billy in Bottendaal niet gelijktijdig die avond gehouden werd, het rockabillyfeestje dat hemelsbreed een kilometer verderop plaatsvond en veel jongeren trekt.

Mocht het volgend jaar weer gelijktijdig worden gehouden, dan weet ik in ieder geval waar ik ben: bij het Eastside Bluesfestival. Deze lustrumeditie doet me uitkijken naar volgend jaar!

Foto’s van het Eastside Rhtyhm & Bluesfestival 2011: http://picasaweb.google.com/ftpgun

Website: www.eastside-bluesfestival.nl[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Ook op Blues Magazine ...