19th editie Delirium Bluesfestival
Lichtervelde (Belgie)
21 april 2012
Ingestuurd door Dominiek Hemeryck (tekst en foto’s)
Fried Bourbon & Bill Sheffield palmde Lichtervelde in!
Het was groots en goed bezocht de 19th editie van het Delirium Bluesfestival ! Op twee podia konden de bezoekers genieten van de Blues, met 8 bands in totaal.
Een festival openen is altijd moeilijk (zeggen ze toch!!), The Stools mochten het festival openen. Ze hadden er duidelijk zin in, want we kregen al meteen een goede brok Rockblues geserveerd. Ze speelden vooral eigen werk, en dat vond het publiek super tof. Het festival te openen of niet “doorgaan deden ze”, voor een gemengd publiek, maar onze vrienden hadden daar zeker geen last van integendeel ze gaven niet op, betoonden eer aan het festival in stijl.
En dan de ontdekking van 2011 The Blues Vision! TBV is een West-Vlaams trio waarvan de leden gemiddeld pas zeventien achttien zijn. “De jongste band die hier ooit op het podium stond” Zanger-gitarist Arne Demets – zo’n beetje het West-Vlaamse blueswonderkind – speelde twee jaar geleden met Lightnin’ Guy al in Peer. Volgens vele die aanwezig waren het beste van de avond, maar dat laat ik aan ieder voor zich over! Vooral als gitarist is Arne een groots talent. Hanne Vandekerckhove, een beetje statisch, is de dochter van Hideaway-bassist Erik. Ze kreeg duidelijk niet alleen zijn genen maar ook zijn talent. En dan nog drummer Burnd Coene is zowat de beste drummer die ik de laste jaren aan het werk zag, geen wonder ook als je weet dat hij muziekhumaniora liepl The Blues Vision heeft ons hard geraakt, in de zeer positieve zin.
Bijna precies vijf jaar geleden heb ik The Rhumba Kings voor het eerst live gezien. Toen ik zag dat ze in The Rambler op zouden treden, riep hun naam meteen een gevoel van herkenning bij me op: een teken dat het optreden me bijgebleven is. Goede reden om ze eens op het Delirium Bluesfest. te programmeren lijkt me dus…
De reden dat het optreden me bij is gebleven is niet zozeer het feit dat ze unieke muziek maken, want om eerlijk te zijn is Rockabilly nog altijd een vreemde eend in de bijd op een Bluesfest. Maar het enthousiasme van dit drietal, het plezier wat ze duidelijk hebben en het feit dat het allemaal zo lekker klinkt maken dat ik zin heb in vanavond. Ook vanavond weten ze dit weer waar te maken: met name de meeste uptempo nummers blijkt te bevatten kan ik niet anders concluderen dat het gewoon lekker klinkt. Lekkere rock ‘n roll ten gehore wordt gebracht, met regelmaat komt de naam Elvis Presley, en zelf Johnny Cash in me op. Hoewel niet slecht, moet ik toch zeggen dat de uptempo nummers me meer doen, maar dat heeft meer met mijn smaak dan met de kwaliteit van de band te maken.
Halverwege de tweede set komt er niet geheel onverwacht een subtiel moment aan: de band vraagt een minuut stilte voor een van de stamgasten van The Rambler, welke onlangs onverwacht is overleden. Respect! Een gedeelte van de bezoekers is vanavond ook als eerbetoon gekomen. Daarom na afloop geen geschreeuw om een toegift, maar een vrij subtiel einde van de tweede set. Een rustig einde van gewoon een goed optreden…
Fried Bourbon is meer dan een gevestigde waarde in de Belgische blues scene. Dat bewees de band afgelopen Zaterdag nog maar eens op het Delirium Festival te Lichtervelde, waar ze hun nieuw album ‘Gravy Train’ aan het publiek voorstelden. Pure internationale klasse en dat vonden de aanwezige bluesfreaks ook. Fried Bourbon lijkt ons mee te nemen in een reis door de blues van de jaren vijftig tot heden met stoffige blues in de stijl van oa. Sonnyboy Williamson, Robert Johnson en John Lee Hooker. Met een solide ritmesectie achter zich wisten Steven Troch (zang/bluesharp) en Tim Lelegems (gitaar) afwisselend een sterke solo aan het publiek te brengen en meerdere malen zelfs zonder het ritme duo, Artishock om te toveren in een oude Juke Joint. Een gevarieerde mengeling van blues songs kwamen deze avond voorbij, van krassige slowblues tot stampende boogie woogieblues. Toen was het tijd om Bill Sheffield op het podium te roepen.., de Bill heeft nu eenmaal de reputatie een hele goeie acts neer te zetten, en dat deed hij in STIJL… Al vanaf het eerste liedje weet deze man te boeien met een dijk van een stem en dito songs. Dat is dan een mix van eigen werk, afgewisseld met covers zoals ‘Bright Lights, Big City’ van Jimmy Reed en bijvoorbeeld ‘I want you’ van Bob Dylan. Herkenbaar, maar toch met een zeer eigen ‘Bill Sheffield’ sound. Kortom Fried Bourbon & Bill Sheffield palmde Lichtervelde in!
Innes Sibun wordt door iedereen wel bestempeld als de headliner, men verwacht spektakel en vuurwerk. En eerlijk gezegd lijkt het er tijdens de eerste paar nummers ook op dat het vuurwerk wordt. Met zijn Texas, Jazzy en Rock ‘n roll sound verwerkt hij in bekende songs, de danspasjes, en vooral voor de dames, het uiterlijk, is het begin spetterend te noemen. De aanvang was sterk met een terugval halverwege! Gelukkig kwamen de Allstars erbij en die gitaargoden waren Sjors Nederlof Peter Nathanson en vooral Arne Desmet!! om uiteindelijk stevig uit te pakken en af te sluiten. Ze losten elkaar vriendelijk af waardoor Innes zenuwachtig kwam en er vervolgens over wilde gaan door in de zaal te lopen en over het podium lopen als een gek. En dan was het hek natuurlijk van de dam, de zaal stond in vuur en vlam!
Ook nog dit! In het bijzaaltje kon je tot tweemaal toe genieten van eerst The Blues Against Youth en vervolgens van Peter Nathanson , en dat van vooroorlogse Deltablues in het hart heeft gesloten, al boog T.B.AY. deze blues volledig naar zijn eigen complexe persoonlijkheid om. De zanger nam zijn taak ernstig, ook al zat hij op het zijpodium. In de eerste set ving hij aan met Robert Johnsons ‘Ramblin’ On My Mind’ om met Son House’s ‘Dead Letter Blues’ te eindigen. Daartussenin harmonieerden zijn eigen songs qua intensiteit, gevoel en ritme, zoals het wrange ‘The Happiest Man In Town’ en het sublieme ‘Something’s Burning’. Zijn songs zijn gekleurd door eigen trauma’s toen hij lange tijd op de rand tussen leven en dood zweefde, al kan hij ook relativeren door bijv. ‘Evil’ aan te heffen dat de spot drijft met mensen met teveel zelfmedelijden. Zijn fascinerende slidegitaar en voetritmes op zijn drumstel brachten je helemaal in de sfeer terwijl zijn weerbarstige zang de kern van de blues en dus het hart raakt. Gewapend met zijn stem, drie gitaren (waaronder een Dobro) en een pedaalclavecimbel, kreeg Peter Nathanson alle aanwezigen op zijn hand. Dit concert bestond grotendeels uit songs van zijn debuutalbum. Dit repertoire bevat veelal eigen werk met hier en daar een cover, aaneengepraat met soms wel grappige bindteksten. Ja Peter is uit het goede hout gesneden.
Een bijzonder geslaagde avond met topbands, deze 19th editie van het Delirium Bluesfestival. Ook goed dat in het programma de ene band vrijwel naadloos op de ander aansluit wat betreft aanvangs- en eindtijden. Op die manier mis je niets en kun je alle bands zien.. Mooi zo, en op naar de 20th. jong
We horen graag je mening! Voeg reactie toe