Verslag: CULEMBORG BLUES 2014

CULEMBORG BLUES
23 Augustus 2014
Diverse locaties centrum Culemborg

Tekst: Bert Lek, Ton Kok en Nineke Loedeman / Foto’s: Harry Velders, Bert Lek en Nineke Loedeman
Bekijk hier meer foto’s.

CULEMBORG BLUES 23 AUGUSTUS 2014 LIMBURGSE INVASIE
Tekst: Bert Lek

Hoelang houden we het droog is het belangrijkste onderwerp van de 21ste editie. ‘s Ochtends heeft het lang en veel geregend in de Betuwe,  maar rond het middaguur, wanneer de meeste standhouders hun spullen uitpakken, schijnt de zon uitbundig en dat zal de rest van de dag zo blijven; alleen in de avond valt er een stevige bui.

Een mooi begin voor Barrelhouse, die dit jaar haar veertigste verjaardag viert. Ze starten met een prachtige langzame versie van “Bring It On Home To Me” met Jan Willem Sligting op de mondharmonica. Daarna wordt de set langzaam naar een hoogtepunt gebouwd. De spelvreugde stralen ze nog steeds uit dus voorlopig zit het wel goed. Een sterke zet van de organisatie om met een oude bekende te beginnen op het hoofdpodium op de markt. Menig oudere muziekliefhebber is speciaal voor hen gekomen en zelfs het winkelend publiek pakt een graantje mee.

Dit zal zich herhalen rond de klok van acht uur: King Of The World, (KOTW) wordt toch door menig oudere gezien als de opvolger van Cuby & The Blizzards. In deze band zat ook gitarist Erwin Java, hoor je om je heen. De muziek van KOTW staat echter mijlenver af van Nederlands enige blues-icoon, die ons land heeft gekend. KOTW brengt een degelijke set, al heeft het net als het programma op deze dag weinig met “klassieke” blues te maken, wat dat dan ook mag zijn. Ze zetten de bekende set neer met als hoogtepunt “Let’s Go Get Stoned” van brother Ray (Charles).

Tussen deze twee optredens is het wandelen tussen vier podia en een aantal kroegen, waar de optredens binnen plaatsvinden. De eerste die aangedaan wordt is de Fiberstage op de Varkensmarkt, waar de eerste Limburgse band Howlin’ Stone aftrapt. Zij vervangen het geplande optreden van de Plantage Kids. Jarenlang zorgde de muziekschool uit Tiel voor jongelui, die hier hun podiumdebuut maakten. Helaas is dat door de organisatorische veranderingen van de school niet meer mogelijk. Ook Howlin’ Stone begint zeer verrassend met “Do My Own Thing”. Zanger en gitarist Tom Janssen begint alleen ingetogen aan het nummer, terwijl drummer Juliën Rapmund hartstochtig meezingt. Na het heerlijke “Born In Chicago” neemt de andere gitarist en zanger Daan Geerlings het publiek mee in een slow blues. Met “Love breaks You Down” trekt hij al zijn registers open. De mannen geven hun visitekaartje af in “Devil Is Watching You”, die ook op de Blues Challenge CD staat.

Daarna volgt er een lange tocht naar de Kattenstraat. Daar treedt de jarige Chivy (21) van de band Chivy and the BlueZicians op.  In de week voor het festival is drummer Nico Bartelsman ingewerkt en dat gaat hem geweldig af. Hij houdt alles goed in het gareel. De bekende covers o.a. “Oh Pretty Woman”, “Third Stone From The Sun” en het prachtige “Scuttle Buttin” komen weer voorbij. Chivy geeft een eigen draai aan de nummers met een heerlijk ruimtelijk effect. Nu hij volwassen is, dient hij de volgende stap te gaan maken wil hij verder  komen en dat betekent dus minder covers, hoe mooi ook en meer eigen werk gaan brengen.

De laatste Limburgse formatie voor vandaag is opgebouwd rondom gitarist Guy Smeets. Zijn begeleiders hebben bijna allemaal de leeftijd van zijn vader en zijn in muziekland door de wol geverfd. Desondanks gaat het concert door de knalharde bas gedeeltelijk de mist in. Zelfs het mooie gitaarspel van Guy is niet te horen en de zang van Rob van der Sluis is onverstaanbaar. We ontwaren “Sunshine Of Your Love” en “Living With The Blues”. Jammer, maar volgende keer beter.

Terug naar de bands uit andere delen van ons land. Niet alleen Chivy had een probleem met zijn vorige drummer. Hetzelfde geldt voor gitarist Leif de Leeuw. In Don Rooks heeft hij een nieuwe trommelaar gevonden, maar of deze blijft is nog maar de vraag. (Drummers zijn tenslotte zoals de doelmannen in het voetbal). De band maakt het zich en het publiek niet gemakkelijk. Ze brengen geen afgetrapte stukken, maar de nieuwe EP “De Luxe” komt in zijn geheel voorbij. Een band, die prima op elkaar is ingespeeld. Britt Jansen, zang en gitaar, krijgt de ruimte, Eibe Gerhartl op bas zorgt voor de mooi baslijnen, zodat Leif de Leeuw perfect kan soleren. Een mooie afwisselende set.

Culemborg Blues is weer geslaagd, mede door de prima en strakke organisatie. Het is alleen jammer dat er weinig bluesstijlen aan bod komen, maar zo wordt dit festival wel een grote concurrentie van Blues Rock Tegelen. Gratis toegankelijk en centraal gelegen. Wat wil een mens nog meer?

Gezien: The Damned & Dirty, Blues Boy Dan Owen, Jan Rijbroek Band, Smokin’ Cadillac, Daantje, Henrik Freischlader.
Tekst: Ton Kok

Ik heb Culemborg blues in de loop der jaren vele malen bezocht en deze viel me door een combinatie van persoonlijke omstandigheden bijzonder zwaar. Gelukkig is er met Blues Magazine collega’s Nineke en Bert een goede taakverdeling gemaakt en heb ik het toch weten te volbrengen.

Het duo The Damned and Dirty speelt in Café De Mart. De tent zit al lekker vol als ik er binnen loop en als even later op het hoofdpodium een clubje blijkbaar slechthorende muzikanten hun weinig subtiele geluid over het marktplein uitstorten is het binnen al snel helemaal vol. Kevin de Harde (zang/harmonica) en Micha Sprenger (gitaren/zang) vormen een uniek duo, doordat ze traditionele Amerikaanse blues weten te spelen met eigentijdse teksten, waarin de nodige spitsvondigheden te horen zijn. Er zijn wel meer duo’s, die eigen werk spelen, maar vaak loopt dat toch richting het singer/songwriter genre, maar deze mannen weten goed vast te houden aan de bronnen van de blues. Twee super albums heeft de groep al afgeleverd en een derde is op komst. Zowel materiaal van beide eerste cd’s is te horen, maar tevens nieuw materiaal, waaruit blijkt dat de mannen het niveau van de vorige geluidsdragers minstens weten evenaren.

Blues Boy Dan Owen is een in Nederland nog relatief onbekende naam. Hij trad hier een keer eerder op als support act van Valerie June in Paradiso. Hij gaat van start met Robert Johnson’s “Walking Blues” . Al bij dit eerste nummer weet hij het publiek in te pakken met zijn imposante stemgeluid en fraaie gitaarspel. Vervolgens wisselt hij enkele eigen werkjes als het fraaie “Beauty In Disaster” (opgedragen aan zijn in het publiek aanwezige zus) en “Forget Me When I’m Gone” af met klassiekers als “The Red Rooster” en “Call It Stormy Monday”, maar ook werk van Bob Dylan en Willie Nelson is terug te vinden in zijn repertoire. Zeker een groot talent om in de gaten te houden. Tussen het geweld van de diverse bands bleef Blues Boy Dan stevig overeind.

Binnenkort te lezen bij Blues Magazine Dan Owen’s allereerste interview.

Loeihard en weinig blues, normaal gesproken niets voor ondergetekende, maar de terugkeer van de JR Band was voor mij toch wel het hoogtepunt van de dag. Het fabuleuze karakteristieke stemgeluid van Jan Rijbroek, zijn vlijmscherpe gitaarspel en het prachtig heldere geluid van zijn oude, vertrouwde “all gold” Gibson Les Paul staat, ondanks een pauze van enkele jaren, nog volledig overeind. Jan is prima in staat aansprekende nummers te schrijven als “Baby Get Down”, maar laat bijvoorbeeld met een cover als “If God Was A Woman” aan de componist van dit nummer, Richie Sambora, horen hoe rock ‘n’ roll echt hoort te klinken. The JR Band is back with a vengeance. Wat mij betreft zijn we voorlopig nog niet van deze mannen verlost.

Smokin’ Cadillac bestaat uit een stelletje jonge honden uit het Westland. Het geluid van de groep is rauw en compromisloos en misschien nog het best te vergelijken met een band als Cuban Heels, hoewel dat niveau (nog) niet bereikt wordt. Ik heb ze ongeveer een jaar geleden voor het eerst zien spelen en hoewel ik het toen een lekker enthousiast stel vond, heeft de groep een flinke groeispurt achter de rug. Op geheel eigenzinnige wijze brengen ze nummers van Robert Johnson, JJ Cale, Slim Harpo etc. en weten het publiek in de Kattenstraat al snel in beweging te krijgen. En als op een gegeven moment Blues Boy Dan Owen zich nog even bij het gezelschap voegt is kan het helemaal niet meer stuk. Als de band de stijgende lijn blijft voortzetten gaan we nog veel van hen horen in de toekomst.

Het funky jazz/blues gezelschap Daantje speelt deze avond in Café Horlogerie en dit is eigenlijk voor de avond de ideale locatie. Even naar binnen, de kou ontlopen en lekker zitten om naar deze uit de regio Rotterdam afkomstige groep te luisteren. De groep speelt strak en is ook qua presentatie behoorlijk gegroeid. De nummers worden in vlot tempo gespeeld en zangeres Daniëlla weet elk nummer, van funk tot jazz tot blues en boogie op de juiste wijze te interpreteren en onder muzikale leiding van klasse saxofonist Jeroen Heeselaars speelt de groep een sterk gevarieerde selectie covers, die toch een eenheid vormen door het eigen groepsgeluid. Maar de enkele eigen nummers als “Boogie You Down” vallen zeker niet uit de toon.

Afsluiter van het festival is de Duitse zanger/gitarist Henrik Freischlader met zijn band. Enkele maanden terug kondigde Freischlader aan te stoppen met de band en dit optreden maakt deel uit van de afscheidstour. Nu is de man niet direct de meest sprankelende podiumpersoonlijkheid en moet het hebben van de muzikale kwaliteiten. Door een aanvankelijk slechte mix komt dat er in het begin ook niet helemaal uit. “Point Of View” gaat naar mijn idee in een brij ten onder. Pas na ongeveer een half uur hebben de geluidsmensen een en ander onder controle (of ben ik aan het geluid gewend) en begint het vuurwerk op het podium. Nummers als “She Ain’t Got The Blues” en “What’s My Name” staan dan weer als een huis.

Tot grote vreugde van het publiek worden de Nederlandse talenten Leif de Leeuw en Guy Smeets op het podium gehaald en volgt er een pittige uitvoering van “Voodoo Chile (Slight Return)” met een prima door Freischlader geleide jam. Ongeveer tien voor half een zit de show er op en is het wachten op ‘die je wist dat zou komen’, het met gaste Layla Zoe uitgevoerde “I’d Rather Go Blind”. Met een ‘beetje’ over the top zingende Layla Zoe, maar met werkelijk schitterend gitaarspel van Henrik komt er dan uiteindelijk een fraai slot aan de 21e editie van Culemborg Blues.

Tekst: Nineke Loedeman

Het is zonnig en al behoorlijk druk als ik tegen 15.00 uur aankom bij het podium aan de Tollenstraat. De mannen van Feverdog, een nieuwe bluesrockformatie met roots uit de oostelijke helft des lands, maken daar hun opwachting. Begin dit jaar weliswaar opgericht, maar bestaande uit ervaren muzikanten die in diverse bands zoals Blues On Bootz en JennBBlues hun sporen reeds hebben verdiend. Er wordt nog snel een auto geparkeerd en een laatste hap genomen en dan trapt de band, een kwartiertje verlaat, af in een vlotte en energieke set. Hun liefde voor krachtige blues en fraaie Southern blues-rock straalt vanmiddag duidelijk van het podium af. Stevige gitaarbattles, goede vocalen en een lekkere dosis humor laat het publiek hier wel warm lopen en de eerste beentjes zie ik voorzichtig van de vloer komen. Voor liefhebbers van het werk van The Hoax, Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band, is het volop genieten vanmiddag hier.

Op het hoofdpodium is het bluesrock trio Virgil and The Accelerators zojuist begonnen. De Britse mannen brengen oktober 2014 alweer hun tweede studioalbum Army Of Three uit, en vandaag horen we daar onder andere de mooie slowblues ‘Free’ en het stevige “Give It Up” van. Maar ook veel bekend werk natuurlijk, nummers als “Backstabber” en “Are You Experienced” worden door de fans in het publiek enthousiast ontvangen. Inmiddels heeft de band een geheel eigen sound ontwikkeld, die nog steeds stevig is maar ook uitgekiend melodieus is geworden. Veel mooie baslijnen, goede vocalen en stevige gitaarrifs die ondersteund door de powerdrums van Gabriel. Misschien niet helemaal het ding voor de gemiddelde bluesliefhebber hier in Culemborg vandaag, maar de (blues) rockers onder ons komen goed aan hun trekken met deze band.

Tegen zessen spurt ik weer terug naar de Tollenstraat voor Joost de Lange Rock/BluesExperience. Deze Zeeuwse 4-mans formatie is opgericht in juni 2010. Met Sander Elderkamp op drums, Robbin van de Bor op basgitaar, Dennis van de Bor op gitaar en Joost de Lange op gitaar én zang speelt de band, zoals de naam al zegt voornamelijk blues/rock. De band speelt veel eigen werk, zoals onder andere het stampende ‘My Way‘, maar er komen ook veel vette covers voorbij als “Hey Joe”. Gelukkig worden de slowblues songs niet vergeten. De band trakteert ons vanmiddag op lekkere uptempo rockblues en hele funky grooves. Volgens recente informatie brengt de mannen dit najaar alweer hun vierde album uit.

Op het hoofdpodium verschijnt de Britse bluesrockband Albany Down voor hun eerste optreden in Nederland. De organisatie van Culemborg is al lang onder de indruk van dit kwartet en kon het bijna niet afwachten ze hier te op het podium te verwelkomen. Classic rock gestoeld op blues…is misschien een goede omschrijving van deze band, die hoorbaar beïnvloed is door Led Zeppelin, en met vrouwelijke drummer Donna Peters in de gelederen hard aan de weg timmert een hele grote te worden in dat circuit. Vanmiddag geven ze een goede, sterke set weg, met nummers van hun twee albums Not Over Yet en South Of The City. We horen onder andere beide titeltracks. Slowblues “You Ain’t Coming Home” is mijn persoonlijke favoriet, maar helemaal los gaat het voor mij op “You’d Better Run”. Gitarist Paul Turley is technisch geweldig, en de enkele steekjes die hij laat vallen zijn hem vergeven. Maar over de gehele linie is de sound vet en strak. Zanger Paul Muir haalt alles uit de kast en met zijn zangstrot doet hij mij denken aan de classic rock sound uit de jaren 70-80. Not Over Yet.

Na het lezen van de recensie van hun laatste album op Blues Magazine was ik erg benieuwd geworden naar het Britse trio Wille And The Bandits. Als ik aankom bij de Fiberstage zijn ze zojuist begonnen aan hun, wat later zal blijken, indrukwekkende optreden hier in Culemborg. Een unieke sound, die zich moeilijk laat omschrijven. Enkele kernwoorden dan maar: rauw, puur, oer, energiek, opzwepend, trance…Gitarist Will Edwards, bassist Matt Brooks en drummer Andrew Naumann geven het publiek een smaakje uit hun muzikale keuken. Veel indruk maakt het rauwe stemgeluid van Wille die, met blote voeten op zijn pedalbord en zittend achter zijn lapsteelgitaar ook regelmatig zijn akoestische gitaar pakt en tot mijn vreugde ook zijn Weissenborn gitaar bespeelt. Ook bassist Matt bespeelt naast een zessnarige basgitaar ook nog een wel hele bijzondere FarWest ‘Blond’ Electric Upright Bass. Niet alleen prachtig om te zien, maar wát een fantastisch geluid. Dit alles onder de stuwende begeleiding van drummer/percussionist Andrew. Een werkelijk te gekke uitvoering van ‘hit’ “Gypsy Woman” schalt over het plein. Afijn…Dit is een band die je moet zien, voelen en meemaken hoewel ook de albums het gevoel perfect in je huiskamer kunnen terugbrengen. In november zijn ze terug in Nederland. Ik kan maar één ding zeggen, dit was dè verrassing voor mij van Culemborg 2014. Een best bewaard geheim, dat zeker, maar het wordt tijd dat dit geheim geopenbaard wordt.

Op het hoofdpodium is het tijd voor de Canadese zangeres Layla Zoe. Layla zingt al haar hele leven, maar is sinds enkele jaren aan het doorbreken in Europa met behulp van ontdekker/producent en vriend, de ons niet onbekende, Henrik Freischlader, die vanavond na Layla Culemborg Blues zal afsluiten. Met gitarist Jan Laacks, bassist Gregor Sonnenberg en drummer Hardy Fischötter brengt ze een opzwepende set van gospel, blues, rock en soul. Haar optredens staan bekend als energiek en vallen voornamelijk op door de overduidelijk passie waarmee ze haar nummers brengt. Haar haren zwieren bij iedere beweging die ze maakt, en met haar soulvolle stem brengt ze menigeen in vervoering. Jan is een geweldige gitarist en Layla heeft een zinnenprikkelende interactie met hem. Nederland raakt steeds meer in de ban van Layla Zoe, en anders zeker wel na dit optreden.

De laatstste band op de Fiberstage vandaag is de zeskoppige Blues Power Band, die in thuisland Frankrijk al een grote naam heeft. Hun dansbare bluesmuziek is vol energie en humor, welke één bezoeker doet besluiten tot het maken van wel zeer uitbundige dansbewegingen in de zojuist beginnende regen, die op dat moment er even voor zorgt dat de paraplu’s tevoorschijn worden getrokken. Maar regen of niet, deze band weet met hun aanstekelijke mengeling van rock, blues en funk een strakke show neer te zetten. De gierende gitaren, charismatische zanger en de vette hammond, nemen het enthousiaste publiek onder andere mee op een uitstapje in oosterse sferen met de song “Middle East”. Ik hou er wel van en deze Franse band is naar smaak een echt lekkere afsluiter van het bluesgebeuren op het Fiberstage. Daarna is het op weg naar headliner Henrik Freischlader…

Culemborg 2014, het was weer top!

Hieronder volgen nog enkele ‘bewegende’impressies, gevangen door o.a. William Lindner, Sarah M. Bande en Johan Kraassenberg.

http://youtu.be/4vYle86R9Eo?list=PL1mWZQ4JL5vr2T7fhlS8clM9O0-cswiNT

Ook op Blues Magazine ...