Culemborg Blues
27 augustus 2011
Centrum Culemborg

Tekst: Gerrit Harmsen & Stan van der Lugt & André Wittenbroek / Foto’s: Marco van Rooijen

Met de programmering die het festival te bieden had was er voor iedereen wel iets wat de moeite waard was om weer naar Culemborg af te reizen. Internationale artiesten, de Nederlandse bluestop en enkele verrassingen zoals BluesMotel en The Chicago Hot Rods. Keuzes maken, welke band wel, welke band niet. Lastig, het luxeprobleem wat hierdoor ontstaat, nemen we ook vandaag maar weer voor lief. Jammer blijft het wel.  
Daarbij zal er menig schietgebedje de hemel in zijn gestuurd om de barre weersvoorspellingen voor deze dag teniet te doen. Met slechts een paar regendruppels blijken de weergoden in Culemborg de vele bluesliefhebbers gunstig gezind en zo groeit Culemborg weer uit tot een heerlijke en sfeerrijke Bluesdag.

De eer om het festival te openen is aan The Veldman Brothers die aan mogen treden op het hoofdpodium. De vogelvlucht die deze heren na het album Spreadin’ Around hebben genomen is die van een grote adelaar die jaagt op zijn prooi. Dat ze die inmiddels te pakken hebben mag wel duidelijk zijn. Werkelijk overal laten de heren zien dat ze tot de absolute bluestop van ons land behoren. Kroeg of hoofdpodium, het maakt niet uit, volle bak spelen en met elkaar en publiek plezier maken en samen elke keer weer genieten van de muziek. Dat ze ook op dit podium de jonge Filip Schrijver weer het gevoel geven even Jimi Hendrix te mogen zijn zegt dat het niet alleen een stel geweldige muzikanten zijn, maar daarnaast ook en stel geweldige mensen. Net als in Raalte een waardig opener van het festival.

Na wat discussie over de tijden, we hebben 2 verschillende programma’s, blijken we ruim op tijd voor Black Top die op de trailer in de Kattenstraat zich van hun beste kant mogen laten zien. We blijken niet eens de eerste en velen staan al te wachten tot de heren van start gaan. Na de Cd presentatie in Paradiso knalt Sour Milk regelmatig door de huiskamer om mijn oren met deze heerlijke rockplaat te laten strelen. Live is deze band echter nog lekkerder, vanaf de start rockt het trio er stevig op los. Plankgas en knallen. Met rete strakke drums, een pompende bas en geweldige gitaarriffs horen we een gave afwisseling van songs tussen de albums Rough ’N Gritty & Sour Milk. Wanneer ik een blik na achteren werp blijkt de Kattenstraat tjokkie vol te staan met rockliefhebbers. Man, wat zou ik deze band graag eens zien in de tent van het Bospop Festival.

De heren van BluesMotel spelen fijne Chicago Blues en beginnen steeds meer bekendheid te krijgen in bluesland. Ze zijn druk bezig met het schrijven en opnemen van hun volgende album wat we rond oktober/november kunnen verwachten. Ook hier een groot aantal mensen die band al kennen en weten wat ze kunnen verwachten. Indien de  nieuwe songs van hetzelfde niveau zijn dan het spetterende I’m Free dat de heren ons voorschotelen beloofd het nog wat. De klassiekers die ze brengen hebben een prima swing en blijkt zoals wel vaker weer onderhoudend genoeg. Het grote festival in Alkmaar hebben deze heren nog voor de boeg en met een ietsie pietsie meer lef op het podium ligt er voor deze band een mooie toekomst in het verschiet.

Normaal gesproken weiger ik iets te schrijven over een band die ik slechts 20 minuten op mij heb kunnen laten in werken. Toch wil ik hier even de band The Chicago Hot Rods noemen. Waarom? Omdat ze in die korte tijd een prima indruk achter hebben gelaten. En stiekem misschien wel de verrassing van het festival waren. De aanwezigen in de overvolle kroeg zullen dit waarschijnlijk helemaal met me eens zijn.  

De 22 jarige Britse gitarist Jay Tamkin stond verleden jaar met zijn band ook al rond etenstijd op het podium van de Varkensmarkt. Deze multi-instrumentalist, die naast virtuoos gitaar spelen ook goed uit de voeten kan met basgitaar, toetsen en drums maakte toen een dermate uitstekende indruk zodat ik eigenlijk had verwacht dat dit jaar promotie werd gemaakt naar het hoofdpodium. Helaas wordt een groter publiek dit veelzijdige talent onthouden, die een gevarieerde mix brengt van blues en rock met invloeden uit de jazz.
Eén van de hoogtepunten is het bespelen van de lapjack-gitaar (een soort steelgitaar), een gimmick dat bij het publiek erin gaat als gesneden koek. Op 5 september verschijnt zijn tweede album ALIBI, met 10 zelfgepende songs.

Voor aanvang van het optreden van Oli Brown op het hoofdpodium regende het en maakte het Marktplein een desolate indruk. Echter, als de jonge Britse gitarist om 18.30 uur met zijn band het podium betreedt stopt het abrupt met regenen en loopt het plein nog aardig vol. Oli Brown wordt gerekend tot één van de grootste talenten van de Britse bluesscene en in een uur tijd maakte Oli deze belofte meer dan waar. De vocalen zijn loepzuiver en het vlijmscherpe gitaarspel is van grote klasse. Daar komt nog bij dat zijn songs lekker in het gehoor liggen, waaronder het hitgevoelige Speechless. Dat Oli risico’s niet uit de weg gaat blijkt wel uit het feit dat hij twee nieuwe songs laat horen die nog niet eerder op een album zijn verschenen. Dit nieuwe materiaal klinkt fantastisch en dat beloofd wat voor de opvolger van het in 2010 verschenen album Heads I Win Tails You Lose.

Dan is het prime-time en mogen Lightnin’ Guy & The Mighty Gators een poging wagen om het publiek eens goed los te krijgen. Gelukkig kan je dat prima aan rasentertainer Guy Verlinde overlaten. Verrassend zijn de kreten van Guy allang niet meer. Met zijn blueshart op de juiste plek weet hij het grote plein gewoon weer in zijn greep te krijgen. Het optreden blijkt uit te groeien tot één van de hoogtepunten van Culemborg 2011. Voor het eerst deze dag pikt het publiek het toch niet dat de Belgen zonder toegift naar huis af reizen. Het aanzwellende applaus en geschreeuw, om meer, aanhorend dwingt het de presentator John toch om Guy te verzoeken nog een keer terug te komen om zijn feessie af te maken. Dat is niet aan dovemansoren gericht. Guy gaat naar de microfoon en roept: “Lets have a paarrrtyyyyyy” !!, en dat krijgt het volle plein dan ook.

Na het Belgische feest schuifelen we langzaam richting het volgende podium. Dit voor het uit ons eigen land komende Twelve Bar Blues Band. Moet toch gezegd, enigszins verbaast was ik toch wel nadat bleek dat deze heren niet op het hoofdpodium geprogrammeerd stonden. Kennelijk moet je daar later op de avond toch voor uit het buitenland komen. Wij, en een vol Varkensmarktplein met ons, laten de 24 Pesos echter voor wat is en nestelen ons vooraan bij één van de beste bluesbands die ons land rijk is. Het 5-tal heren, met JJ. Sharp aan het front, spelen in een heerlijke ambiance het plein plat en laten er geen misverstand over bestaan dat de titel, Beste Nederlandse Blues Band 2010, meer dan terecht is geweest. We mogen slechts hopen dat hun opvolger van 2011 deze titel op dezelfde waardige manier gaat invullen als The Twelve Bar Blues Band tot nu toe heeft gedaan. Ere wie ere toekomt, chapeau heren!

Als afsluiter van het festival betreedt om 23.00 uur de Henrik Freischlader Band het hoofdpodium. Na de succesvolle optredens op Bluesrockfestival Tegelen vorig jaar september en Ribs & Blues in Raalte, dan nu de eerste keer zelf als afsluiter. Een grote eer en ook een een blijk van erkenning voor deze muzikant. Men speelt vooral nummers van de laatste 2 CD’s zoals Got It Mad, Break out, The Bridge (mijn favoriet), The Wrong Way, What’s My Name, Bad Dreams ofwel Wolkenwinde, Still Frame Replay en So Dawn Cool. De laatste 2 nummers zijn covers: het schitterende The Messiah Will Come Again als eerbetoon aan Gary Moore, die het ook coverde en als knallende afsluiter  Crosstown van Jimi Hendrix. Het grootste deel van het publiek vond het een geweldig optreden, er waren echter ook andere geluiden te horen. Dat heeft niets te maken met de technische klasse van de muzikanten maar meer met de songkeuze voor een festival. Het nummer Wolkenwinde duurt maar liefst dik 20 minuten en bestaat voor het grootste deel uit lange instrumentale stukken , zeg maar jams, tussen gitaar en orgel. Werkelijk schitterend, maar waarschijnlijk komt het beter tot zijn recht in een meer intieme setting. Iemand naast me vond het erg goed maar teveel gepiel voor een festival. Jammer dat de slowblues The Memory Of Your Love en I Loved Another Woman niet worden gespeeld: het had meer variatie aan de show gegeven. Het publiek vraagt nog om een toegift maar 00.30 is 00.30, dus dat gaat niet door.
Afgezien van deze punten van kritiek heeft Henrik een goede indruk achtergelaten en zeker laten zien dat er nog veel van hem te verwachten valt in de toekomst. Een waardige afsluiter van dit geweldig mooie festival. Volgend jaar, 25 augustus 2012, zijn we er zeker weer bij.

Culemborg Blues 2011featuring The Veldman Brothers, Coen Wolters, Ruben Hoeke, Oli Brown, Lightnin' Guy & The Mighty…

Posted by BluesMagazine on Sunday, 28 August 2011

Website Culemborg Blues : www.culemborgblues.nl


Ook op Blues Magazine ...