Culemborg Blues 2010
28 augustus 2010
www.culemborgblues.nl
Door Gerrit Harmsen (+ waar vermeld tekst : Jeroen Bakker)
Met Bintangs, Ian Siegal, The Brew, Innes Sibun, Sonny Hunt, Mocambo Blues, Big Bam Boom Band, The Saddle Tramps, Skinner, Kreed Potter Band, Michael Dotson, Coen Wolters Band, Jay Tamkin Band, Arthur Ebeling Trio, Pocket Full Of Blues en Lance Lopez
Deze editie was er wederom een brede programmering bij CulemborgBlues. We hebben het dan wel over de totale opzet. Op het hoofdpodium was het vooral rock gerichte muziek wat de aandacht krijgt. Steeds vaker lijkt de blues onder te sneeuwen bij dit soort festivals.
Ooit is de legendarische bluesroute dezelfde weg ingeslagen, laten we hopen dat andere festivals niet het zelfde lot ondergaan. Tekenend is bijvoorbeeld dat één van de beste bluesbands van Nederland, The Twelve Bar Bluesband, niet eens in aanmerking kwam voor het hoofdpodium. Door ernstige ziekte van Jan Scherpenzeel moest deze band trouwens verstek laten gaan. Vanaf deze plek wensen we JJ Sharp en de mensen in zijn omgeving dan ook heel veel sterkte. Verder blijft het jammer dat veel bands gelijktijdig spelen of elkaar op zijn minst overlappen waardoor er keuzes gemaakt dienen te worden in wat men wil zien.
Helaas is ondergetekende na helemaal doorweekt te zijn afgehaakt na het optreden van Ian Siegal, gezien het aantal mensen in de trein hebben de weergoden er voor zorg gedragen dat meer mensen dit besluit hebben genomen…
De Bintangs
De Bintangs of de Golden Earring? Wie de huidige bezetting van ‘de Stones’ van de lage landen ziet kan niet anders concluderen dat deze eer de rockers uit Den Haag ten deel valt.
Neemt niet weg dat de Bintangs er heerlijk op los rocken. Helaas, het begint vervelend te worden, staat het geluid weer eens keihard. Het plein oplopend grijp ik gelijk naar de oordoppen om mijzelf vervolgens toch dichter bij het podium te nestelen.
Zoals tegenwoordig gemeengoed is slaat de ‘ouwe lullen’ Rock goed aan bij de grote massa.
En ja, uiteraard komen alle Bintangs krakers aanbod en wordt het publiek op zijn wenken bediend. Blues? Neuuhhh, wel lekker om ze weer eens gezien te hebben.
www.bintangs.nl
Skinner
Afgelopen voorjaar ging ik speciaal naar Duitsland voor een Skynyrd concert omdat ons land de laatste jaren consequent wordt overgeslagen als ze door Europa toeren.
De aankondiging in het programma deed mij huiveren en opschrijven, ZIEN!
Na de Bintangs dus snel richting de Kattenstraat om vooral niks te hoeven missen.
Als de eerste tonen en vooral de zang mijn oren geselen denk ik ‘dit kan niet waar zijn’.
Van een band dat op Moulin Blues heeft gestaan waren mijn verwachtingen duidelijk te hoog. De boze droom weet echter van geen ophouden. Gelukkig schudt een vriend me wakker en zegt ‘wegwezen hier’. Als we ons een uurtje later ons toch laten verleiden nog een keer te gaan kijken, iedereen verdient een 2de kans, komen we is dezelfde boze droom terecht.
Voor we naar Michael Dotson vertrekken dus even snel naar een coverband die zijn ding wel goed doet.
www.skinneronline.nl
Big Bam Boom Band
Deze band heb ik al een aantal maal gezien en telkens maken zij er een feest van.
Het kleine halfuurtje wat ik mee krijg laat wederom een degelijke en prettige indruk achter.
Rock met een bluesy inslag, veel plezier en humor, maken ook nu weer dat de Tollenstraat bommetje vol staat. Logisch, de band beheerst alle grote rock krakers. Cream, Stones, Led Zepplin, Ten Years After, laat het rustig over aan deze band.
Na de nachtmerrie van Skinner kan ik nu tenminste met een glimlach naar het hoofdpodium voor de eerste “echte” bluesact van de dag.
www.bigbamboomband.nl
Michael Doston [hoofdpodium]
Otis Rush, Buddy Guy, Magic Slim en Junior Welch. Jawel, zo maar wat namen waar deze Chicago bluesman mee op de planken heeft gestaan. Het is 17.00 en pas dan mogen we de eerste bluesband op het hoofdpodium bewonderen. Zelfs bij deze rockliefhebber roept dit enige vraagtekens op.
Michael Dotson heeft net zijn nieuwste release “A Fork In The Road” uitgebracht wat een prima schijfje is gebleken. Tijdens het optreden ervaar ik de afwezigheid van deze stijl toch als een klein gemis. Verder maakt Michael een uitstekende indruk en laat hij zien en horen hoe de blues gespeeld dient te worden. Dit alles met een prima Nederlandse ondersteuning.
De velen bluesliefhebbers komen eindelijk aan hun trekken en dat valt dan ook mooi in het publiek waar te nemen. Ook bij Michael verschijnt er uiteindelijk regelmatig een glimlach op zijn gezicht. Wat een verademing na de snoeiharde optredens van o.a. Bintangs.
Als de presentator tijdens de afkondiging opmerkt dat het wel een lekkere bluesband is zo rond etenstijd begrijp ik wat meer van de povere BLUES-programmering voor het hoofdpodium. Gelukkig zal Michael Dotson in september terugkeren voor een behoorlijk aantal gigs in ons landje. Hij zal o.a. te zien zijn op 25 september in de Rode Pimpernel, Den Bosch. Mooi om te zien dat er na afloop heel wat CD’s worden verkocht.
www.michaeldotson.com
Coen Wolters
Voorafgaand aan dit optreden hadden we een interview met dhr. Dotson waardoor we ook hier weer een klein gedeelte van de gig hebben kunnen zien.
De CD’s ‘Broken Glas & As The Crow Flies’ knallen met regelmaat door de huiskamer.
Desondanks is het de eerste keer dat ik deze band aan het werk zie. Net als bij de band van Marcel Scherpenzeel ontstaat bij mij de indruk dat zij beiden worden overgeslagen bij de programmering van de wat grotere bluesfestivals.
Coen en band weten in de korte tijd echter een grote indruk achter te laten. Gedegen gitaarwerk waarin de afwisseling tussen subtiliteit en uithalen zorgen dat je gekluisterd blijft luisteren. De ondersteuning van bas en drums maken van deze band een mooie samensmelting die het verdient om meer waardering te krijgen in blues Nederland. Voor de programmering van Culemborg een pluim dat ze deze band hebben weten te strikken.
www.coenwolters.net
Ian Siegal [hoofdpodium] tekst Jeroen Bakker
Ian Siegal is samen met zijn uitstekende begeleiders een graag geziene gast op ieder festival. Het wekt dan ook geen verbazing dat er tijdens de soundcheck, die Ian overigens altijd zelf voor zijn rekening neemt, een toenemende bedrijvigheid voor het podium valt waar te nemen. De fanschare blijft nu eenmaal toenemen en lijkt zich bovendien na ieder optreden uit te breiden. De cowboyhoed en western-outfit doen vermoeden dat de setlist van vanavond een hoog countrygehalte zal bevatten maar met Siegal weet je het eigenlijk nooit. In zowel country, soul, rock ’n roll of blues voelt het trio zich comfortabel en het is dus maar net hoe zijn pet, of in dit geval hoed, staat. ‘Take It To The Bridge’ krijst Siegal als James Brown in zijn beste dagen. Met groot gemak switcht de band tussen allerlei stijlen zonder te ontsporen in oeverloze jams of gefreak. Zelfs ‘Sign Of The Times’ komt voorbij en wordt uitgevoerd met een minstens zo groot funkgehalte als dat we van ‘geilneef ‘ Prince gewend zijn.
Zoals verwacht krijgt het publiek er geen genoeg van maar Ian heeft zijn set met zorg samengesteld waarna geen ruimte blijft voor een toegift. Het ultieme protest in de vorm van een fikse regenbui daalt neer op de bluesliefhebbers in Culemborg: The Sky Is Crying…
Meer: www.iansiegal.info
Foto Album Culemborg Blues door Tom Moerenhout :
http://picasaweb.google.nl/fotowerktommoerenhout/CulemborgBlues2010
Interviews BluesMoose Radio
Bluesmoose meets Lance Lopez
Blues Moose meets Innes Sibun
Een bescheiden aanvulling op het verslag.
Het jonge Britse gitaartalent Jay Tamkin zette op De Varkensmarkt (aanvang 18.15 uur) een overtuigende en originele set neer met voornamelijk eigen werk en natuurlijk een obligate Hendrix cover (Voodoo Chile).
Scott Mckeon en Joanna Shaw Taylor (om zomaar 2 talenten te noemen) hebben er een geduchte “concurent” bij.
De Britse bluesscene loopt momenteel over van dit soort jonge gasten dus met de toekomst van de Britse blues lijkt het wel goed te zitten.
Zondagmiddag 7/11 is Tamkin te zien in Bluesclub XXL te Wageningen. Niet te missen.
Met veel belangstelling keek ik uit naar het optreden van The Brew (hoofdpodium ca 21.30 uur). De eerste 15 minuten stroomde de regen met bakken uit de hemel maar de die-hards bleven voor het podium staan om vooral niks te missen van dit energieke Britse 3-tal.
Na de regenval liep het plein behoorlijk vol en kreeg de Zeppelin-achtige rock veel bijval van het publiek.
Met “echte” blues heeft het weinig te maken maar The Brew speelt met meer passie dan een gemiddelde bluesband, met een hoofdrol voor het grote talent Jason Barwick (weer zo’n Britse jonkie)
Lance Lopez had ik vrijdag avond in Weert al gezien, in een bijna 3 uur spetterend optreden, dus heb ik deze afsluiter maar laten lopen.
Jammer dat bij steeds meer blues festivals weinig “blues” aan te pas komt….( bijv ook bij Ribs &Blues ) Terwijl de liefhebber juist komt voor de blues! Gelukkig waren er een paar geweldige uitzonderingen zoals Michael Dotson.
Ja, mensen toch een beetje een indruk gekregen, van het festival waar ik hoge verwachtingen van had, maar door een aantal dingen dat toch niet gehaald scheen te worden, als ik dit allemaal lees. Allereerst de stelling dat er veel Rock is, dat is jammer en misschien moet er over de bezetting en het doel van het festival eens een brainstorm komen. Natuurlijk had The Twelve Bar Blues Band op het hoofdpodium moeten staan, Helaas waren ze er helemaal niet door ziekte van Jan, waarbij hij natuurlijk ook alle kracht en sterkte van mijner persoon krijgt.
Dan de band’s:; je ziet inderdaad steeds meer Coverband’s verschijnen op festivals, terwijl je toch zou denken dat er echt genoeg interessante Bluesmuziek is. Michaeld Dotson, draait echt al geruime tijd mee, maar is in Nederland nog helemaal niet zo heel lang bekend, en als je dan bekijkt wat voor een loopbaan deze man al heeft, zegt dat toch wat over de invulling in Nederland van Festival’s. De Coen Wolters Band, is al jaren een vreselijk goed band, die stevige blues combineert, met pracht staaltjes van gitaarwerk die aan Hendrix doen denken, maar vooral Coen zelf is. Eigenlijk hoor je niet zo heel veel van hem helaas, dus het is terecht dat deze band er stond denk ik, en zeker in het rijtje van Jay Tamkin thuis horend.
Die Jay, mag trouwens ook nu echt naam gan opbouwen, want dat is ook weer zo een nieuwkomer, die ons nog jaren zal verblijden met zijn band, en Engeland’s eer hoog houd.
Ian Siegal, leuk wat ik lees, Bij Siegal weet je het nooit, maar wel dat het nooit verkeerd kan zijn mijn inziens,. Die man weet gewoon door zijn stem en doen en laten iedereen voor zich te winnen, ook al houd je helemaal niet van Country of zo iets. Top gewoon, deze rasartiest, waarvan er geen tweede is denk ik.
Dan de BIntangs, altijd goed voor een feestje, maar zo jammer dat de bakken regen dan toch helaas voor het extra nat moesten zorgen, terwijl we toch nog in de zomer zitten, en dan verwacht je ander nat dus. Zweet en tranen.
Lance Lopez, daar lees ik dan helaas niets over, want die had ik bij name graag gezien,, Hij is natuurlijk al een aantal keren geweest, en erg goed heb ik toen begrepen, dus dat neem ik dan maar aan nu ook.
Ik heb wel een goede tip voor de organisatoren Indigenous halen, gisteren weer eens in actie gezien, Man wereldsch gewoon en dan ook nog samen met Jessy Davis van The Hoax, geweldig.
Nou voor de liefhebbers, zondag Los Lonely Boys in de Melkweg, dat is ook stevig en een erg goede gitarist zit daar ook in. Maak je maar vast gereed voor een portie Santana, Tex mex en Stevie Ray, wat dan allemaal nog eens swingt als de neten.
IK hoop dat ik er bij ben,
Dank aan Gerrit, Jeroen, en ook Bluesmoose voor deze indrukken, ojee ik vergeet Stan, thanks bro. Frank
Wat in beetje in de luwte van het hoofdpodium (ian Siegal en The Brew) plaatsvond was het eerste optreden van Sonny Hunt , Rory de Kiviet en Leif de Leeuw. Omdat ze aankomende woensdag in Bluesmoose cafe spelen moesten wij natuurlijk na eerst even Ian Siegal te hebben bekeken daar naar toe. Allereerst het was meer dan goed gevuld daar voor het podium, maar wat een goede show. Wat een gitaargeweld op het podium. Gevarieerd, wild dan weer ingetogen beurtelings gitaarsolo dan weer allemaal teglijk op een manier dat The allman brothers er jaloers op zouden worden. Er ontsponnen zich lange nummers die geen moment verveelden door de drie gitaristen te laten afwisselen en dat allemaal onder de bezielende leiding van Oude rot Sonny Hunt. Wat een verrrassing!!
Ik kan niet wachten tot woensdag
We houden u op de hoogte, u mag uiteraard ook langskomen voor de opnames bij Bluesmosoe cafe voor Bluesmoose radio.
gr Rob
@Rob, dat ik jou over het hoofd zie ala, maar Gerrie..