Pat Travers Band
Atak, Eschede
22 oktober 2011
Tekst: Andre Wittebroek en Aloys Elshof
Zo’n 35 jaar geleden zag ik Pat Travers voor de eerste keer in de oude Stokvishal in Arnhem en hij maakte toen een geweldige indruk met veel, goed en hard gitaarwerk. Ook het geluidsvolume was gigantisch. We waren met vier vrienden en na afloop startte ik mijn Renaultje 4 en we dachten dat de motor stuk was, wij uiteraard zeer professioneel onder de motorkap gekeken en wat bleek: hij liep als een zonnetje, we waren totaal lawaaidoof!
Naderhand kon ik Pat nog twee keer zien in de negentiger jaren , maar de laatste jaren lukte het niet meer. Weinig getoerd in Europa en als hij speelde was het te ver weg of ikzelf was verhinderd. Nu dus wel en zo togen vriend Aloys en ondergetekende richting Enschede voor een hernieuwde kennismaking.
Met de zeer vriendelijk medewerkers van Atak afgesproken er om 19.00 uur te zijn zodat het interview dan plaats kon hebben. Helaas bleek er een communicatiestoornis te zijn en lagen de bandleden in het hotel te rusten omdat ze de voorgaande nacht maar 3 uur geslapen hadden op de terugreis vanuit Frankrijk. Ruimte voor een specifiek interview was er niet meer , maar na afloop hebben we met de band in de kleedruimte gezeten en over veel dingen gesproken. Pat zelf was er vanwege de Meet and Greet alleen op het eind bij. ( Om 19.00 wel een zeer prettig gesprek gehad met Janneke Nijhuijs alias Miss Fuzz bassiste en zangeres van de band The Deaf waarin ook Spike van Soest van Direct speelt. The Deaf speelde in de kleine zaal. (In muziekblad Gitarist staat nu een groot artikel over Deaf )
Om 20.45 uur op naar de grote zaal die zeer goed was gevuld en waar om 21.00 de mannen op het podium verschenen. Direct vanaf de eerste tonen knalde de dynamiek en power, waarom Pat vooral bekend, is de zaal in. Heerlijke gitaarduels tussen Pat en Kirk, ondersteund door de vette bas van Rodney en loeistrak drumwerk van Sean. Het prachtige nummer Crash and Burn volgde, waarna drie nummers van de nieuwe CD Fidelis nl. Josephine, Ask Me Baby en Save Me. Daarna ging het verder met de Pat klassiekers het rockende Heat In The Street en de schitterende slowblues Stevie. Het voor mij wat mindere I la La La Love You , dat ingeleid werd door een minutenlange solo met de zgn ‘viooltonen’ ,weer gevolgd door een oude bekende nl. Red House , met veel slidewerk van Pat, en een rustiger nummer van Robert Johnson Judgement Day. De knaller Snortin’Whiskey, Drinkin’ Cocaine ging naadloos over in de kraker van al zijn concerten: Boom Boom ( Out Go The Lights) waarin het publiek enthousiast het Out Go The Lights meebrulde. Als toegift dan nog Statesboro Blues en toen was een heerlijk ouderwetse, bluesrockende, rockende avond ten einde!
Vergeleken met zijn vorige concerten was dit echt een heel goed optreden, het lijkt wel of Pat met zijn zoveelste jeugd bezig is. De interactie tussen de bandleden was heel erg goed, goed op elkaar ingespeeld en het spelplezier droop eraf. Veel speelruimte was er ook voor tweede gitarist Kirk Mckim die een geweldig mooi vet, zwaar en vol gitaargeluid had en de ene schitterende solo na de ander uit zijn gitaar toverde. De duels met Pat waren een lust voor oog en oor. Zelfs Pat’s stem lijkt beter dan vroeger, wat rijper, minder geforceerd.
Wat nog opviel was de goede geluidskwaliteit in de zaal, de instrumenten waren goed geplaatst en het geluid was hard maar niet te. We stonden opzij vooraan(i.v.m. notities maken,) maar oordoppen in was niet nodig en dat was bij het eerste concert in, 1976 denk ik, meer dan noodzaak!
Conclusie: zoals al gezegd: een heerlijke , ouderwetse, lekkere , ongecompliceerde blues- maar vooral rockavond!
De kleedruimte.
Na afloop zaten we allen samen in de kleedruimte van Pat te kletsen en een echt interview was het niet, wel heel gezellig. Verschillende onderwerpen kwamen ter sprake en een kort overzicht volgt hier:
– De ‘nieuwe’ CD Fidelis. Deze is al geruime tijd uit maar Bluesmagazine heeft er geen review van gedaan, dus die volgt nu spoedig. Deze CD had eigenlijk eerder uitgebracht moeten worden, maar Grammy winnaar en producer Steve Thompson had plotseling andere verplichtingen en de CD bleef een jaar op de plank voordat hij afgemixt kon worden.
– Begin 2012 gaan ze op de Legendary Rockcruise, een cruise in de Caribische Zee, samen met o.a. ZZ Top, Johnny Winter, Molly Hatchet, The Outlaws, Dickie Betts. Hetzelfde idee als de Bluescruise die ook elk jaar plaatsvindt.
– Er zijn plannen voor een nieuwe DVD die meer blues- dan rockgericht moet worden. Opnames zouden in Europa kunnen zijn.
– Pat is vooral beïnvloed door Jimi Hendrix( in 1968 zag Pat hem spelen in Ottawa en was verkocht) , en Kirk door Gary Moore, Paul Gilbert en als Texaan natuurlijk Stevie Ray Vaughan en Billy Gibbons.
– De respons op deze toer is tot dusver erg goed en de band is zeer tevreden over het publiek en de belangstelling. Er is geen specifiek verschil tussen de landen onderling. Men was tot nu toe in Italie, Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, Belgie en Nederland. Na Nederland nog eens Italie en dan Slowakije en Oostenrijk. Rusland is uitgevallen vanwege logistieke problemen daar.
– De bedoeling is dat de band volgend jaar maart/april opnieuw naar Europa komt en is Bluesmagazine weer van harte uitgenodigd!
– Beide gitaristen speelden vroeger op Marshallversterkers maar nu op Black Stars vanwege het ‘vettere’geluid aldus Kirk, gitaren zijn van Prs Guitars.(voor de techneuten onder de lezers).
Als laatste willen wij de mensen van Atak bedanken voor de fantastische opvang en medewerking deze avond en dan vooral Jurgen Firing en Evelien de Vries . Verder Mirjam Groot Beumer voor de contacten vooraf. Heel vroeger kwam ik regelmatig bij concerten in het oude Atak maar dat is totaal niet te vergelijken met dat wat er nu staat. Een geweldig mooi ruim nieuw gebouw wat totaal draait om muziek. Een bezoek absoluut waard en wij komen er vaker, dat is zeker.
Afsluitend: een topavond in alles!
Haha Andre die oordoppjes heb je dankzij het eerste concert waarschijnlijk niet nodig gehad
Goeie Jan!
Ha Andre, mooi verslag man! Ik was er, ( thanx Jan ) had m nog nooit live gezien maar wat een concert. Ouderwetse rock. Goed geluid inderdaad, zonder oordopjes geen punt, hoewel ik ook wel eens aan mijn gehoor twijfel!
En Atak is super, je hebt helemaal gelijk.
Dank je Nineke. was een heel mooie avond en Atak:super gewoon!
Drummer is Sandy Gennaro, voormalig drummer Bo Diddley. Dus niet Sean!
Helemaal gelijk Ron! Ik was de naam vergeten en keek toen maar op de laatste CD en toen was Sean nog de drummer.Ik had het wel op de Bonamassasite verbeterd maar hier niet, deze recensie was net geplaatst… Sorry maar bedankt voor je oplettendheid!!