The BluesBones CD presentatie
Muziekodroom, Hasselt
26 februari 2015
Tekst, foto’s en video’s: Walter Vanheuckelom
Alle foto’s zie album The Bluesbones
Er werd in De Muziekodroom met veel verwachting uitgekeken naar 26 februari, omdat daar zou de cd release plaatsvinden van het tweede album van The BluesBones. Niet alleen de fans maar ook The BluesBones zelf keken naar deze dag uit. De belangstelling voor deze cd release was groot want de grote zaal van De Muziekodroom was goed gevuld. Om negen uur begon Pete hun optreden. Dit drietal kreeg de eer om het publiek warm te maken en ze lukten daar goed in. Pete op akoestische gitaar werd geflankeerd door Ian McCole op elektrische gitaar en Luk Degraaff op elektrische bas. Pete beschikt over een zeer mooie stem en samen zorgden ze voor heel harmonieuze samenzang. Het hoogtepunt van hun set vond ik het beklijvende ‘My Sweet Carolina’. Deze Ryan Adams cover zorgde voor kippenvel in de zaal. In ieder geval zal niemand zich beklagen over deze support act.
Dan was het tijd voor The BluesBones, die voor de eerste maal op een Belgisch podium stonden in de nieuwe bezetting. Ze begonnen dadelijk aan hun set, want er stond een flinke boterham op hen te wachten. Alle songs van het nieuwe album ‘Saved By The Blues’ stonden op de setlist, aangevuld met een paar nummers uit ‘Voodoo Guitar’.
‘Moonshine’ was de de stevige opener met Stef Paglia die het publiek verwende met knap slide spel. De Hammond klanken van nieuwkomer Edwin Risbourg konden we ook voor de eerste keer live horen en die pasten wonderwel in de muziek van The BluesBones. Even later kreeg hij als eerste de handen stevig op elkaar, wanneer hij in de titelsong ‘Saved By The Blues’ aan een pittige solo begon. Dit funky bluesnummer heeft een enorm mooie groove dankzij de klasse van Ronald op bas gitaar en Dominique op drums. Voor aanvang van ‘I’m Still Your Man’ vertelde Nico iets dat ik al lang wist, namelijk dat het niet alleen mannen zijn die hun vrouwen bedriegen. Natuurlijk gebeurt dat ook andersom en daar ging de slowblues ‘I’m Still Your Man’ over. Het duel tussen Stef Paglia op de gitaar en Edwin op de Hammond maakte van dit trager nummertje een topper. Nico had wat last van de keel en moest een paar keer zijn verstuiver gebruiken en dat hielp want zijn goede stem begaf het niet. In ‘Call Me’ haalde Stef verschrikkelijk uit op de gitaar zoals alleen hij dat kan. Op de rand van het podium gaf hij vol overgave het beste van zichzelf. Ronald Burssens begon met diepe baslijnen solo aan ‘Crazy’. De muziek en de tekst komen trouwens van Ronald en zijn vriendin Cora Lee. Dit was zonder twijfel één van de hoogtepunten donderdag avond.
Stef en Ronald stonden neus aan neus en speelden tegen elkaar op, de ene met de gitaar en de andere met zijn vijf snaren bas. In ‘Runaway’, een nummer dat op het lijf van Stef Paglia is geschreven, dacht ik dat er nog steeds twee gitaristen bij The BluesBones waren. De ene met een echte gitaar, de andere met een luchtgitaar. Hoewel Stef weer heel beklijvend en met klasse zijn splijtende solo tot een goed einde bracht, had ik de indruk dat de gitarist met de luchtgitaar met nog meer gevoel en overgave speelde. De ritme sectie was top, het was genieten van Ronald Burssens zijn groovy baslijnen en van Dominique zijn kwaliteiten op het slagwerk.
Het trage ‘Wrong’ heeft een tekst, die je pakt en waar je stil van wordt. De mix van de instrumenten was weer heel mooi verzorgd. De promo single ‘Find Me A Woman’, is een a typische BluesBones song, maar het heeft een heel aanstekelig ritme. Een deel van de aanwezigen begonn spontaan mee in de handen te klappen. Dit was natuurlijk ook het eerste bekende nummer dat gespeeld werd. De song staat al een tijdje of facebook en werd al honderden keer gedeeld. Het beste nummer op het album is volgens mij ‘I Try’ en het zou wel eens hetzelfde succes kunnen krijgen als ‘Believe Me’. Stef Paglia maakte er in Hasselt nog een intensere song van dan op het album, door tijdens de gitaar solo, de volume knop van zijn gitaar geleidelijk toe te draaien tot alleen nog geluid van de vingers en het plectrum op de snaren overbleef. Het was muisstil in De Muziekodroom en op het moment dat het volume weer openging resulteerde dit in een welverdiend en daverend applaus. We hadden nog één nummer tegoed van het album ‘Saved By The Blues’, namelijk de enige cover op het album. Origineel is ‘Devil’s Bride’ een akoestisch nummer van Matt Andersen. The BluesBones hebben er een elektrische versie van gemaakt die nog vele zalen en festival weides in vuur en vlam zullen zetten. De stem van Nico is gemaakt voor dit soort nummers. De Hammond was een echte verrijking in dit nummer en jongeling Stef Paglia schitterde weer. Hij voelde blijkbaar geen druk om het gewicht van de gitaar in de muziek van The BluesBones volledig op hem te nemen. Stef gaf in ieder geval een glans prestatie af.
Bij ‘Voodoo Guitar’ voelden de mensen het verschil wel met de originele versie en dat was wel aanpassen, al maakte de Hammond solo weer veel goed. Nico en de jongens wilden nog een extra nummer spelen als het publiek beloofde om mee te dansen. Nog eenmaal werden alle registers open getrokken voor de uptempo song ‘Cruisin”. Het was een mooi einde van een knappe cd release party. The BluesBones hebben met het nieuwe album bewezen dat ‘Voodoo Guitar’ geen toevalstreffer was. ‘Saved By The Blues’ is een meer dan waardige opvolger. Live klinken de nummers ook dik in orde, sommige anders dan op het album, maar dat moet kunnen vind ik. Ik zag in ieder geval dat The BluesBones klaar waren voor weer een nieuwe stap hogerop.
Alle foto’s zie album The Bluesbones
2The BluesBones Muziekodroom Hasselt 26 februari 2015 I try
0The BluesBones Muziekodroom Hasselt 26 februari 2015 I’m still your man
1The BluesBones Muziekodroom Hasselt 26 februari 2015 Runaway
We horen graag je mening! Voeg reactie toe