Mariella Tirotto & The Blues Federration
Podium De Kelder, Amersfoort
11 september 2011
Tekst en foto’s: Fons Kersbulck
Bijna drie jaar na het uitbrengen van hun eerste cd (Somewhere Down The Road) vonden de muzikanten van Mariëlla Tirotto & The Blues Federation dat er een nieuwe cd moest komen. Deze cd, Dare To Stand Out werd, door dramatische familieomstandigheden, een half jaar later uitgebracht dan gepland en afgelopen zondag 11 september was de presentatie een feit. Place to be was Poppodium De Kelder in Amersfoort; een voor de hand liggende keuze, aangezien de stad toch centraal in het land ligt.
Aangekomen in De Kelder werden alle gasten verwelkomd met een glaasje mousserende wijn. Alles op het podium stond gereed om er gelijk vol in te kunnen gaan. De soundcheck was al voor opening van de zaal geweest en de diverse bandleden begaven zich ontspannen tussen het publiek.
Qua tijdschema liep het allemaal een beetje uit voordat er begonnen werd. Echter, dit was niet gelijk het hoofdgerecht, want de band had ook gezorgd voor een voorprogramma. Kars van Nus was de artiest die bereid was gevonden dit op zich te nemen. Het voormalige bandlid van de Radical Roosters, die tegenwoordig in de Chicago Hot Rods speelt, was hier vandaag solo. Kars treedt namelijk met enige frequentie solo op, meestal gewapend met een akoestische en dobrogitaar (en slide), een mondharmonica en een paar stembanden (custom built limited edition?) van uitstekende kwaliteit.
Van Nus speelde een aantal nummers, daarbij teruggaand naar de traditionele roots-muziek. Passie voor hetgeen hij speelt is zijn kenmerk en dat zag je ook hier weer. Toch nog effe snel één van de songs: het gospelachtige Fly Away. Het publiek kon zijn optreden erg waarderen en groot applaus was zijn deel.
Presentator van deze dag was Rob van Elst, beter bekend als één van de mannen van BluesMoose (u weet wel, die grote en stevige variant….). Na zijn aankondiging verscheen dan eindelijk de band op het podium, dit maal in de zesmans bezetting want Onny Tehumena, de percussionist die zo nu en dan met de band optreedt, was er ook bij. Later bleek ook expliciet waarom. In een aantal van de nummers speelt Onny een zeer prominente rol met zijn percussiewerk op de congo’s/bongo’s en het toevoegen van allerlei geluiden op exotische instrumenten uit tropisch Afrika.
In dit verslag geen opsomming cq eigen interpretatie van de diverse nummers aangezien het niet wenselijk is in herhalingen te vervallen en irrelevante informatie toe te voegen. Wie een uitstekende en zeer goed geschreven recensie van deze cd wil lezen verwijs ik graag naar de bijdrage van Eric Campfens: https://bluesmagazine.nl/recensie-mariella-tirotto-the-blues-federation-dare-to-stand-out
De cd, met twaalf nummers, waarvan elf zelf geschreven/gecomponeerd, zit vol hoogtepunten en is uniek in zijn soort. De nummers zijn geschreven door Mariëlla en Heins. De instrumentale Santana-style cq latin-style nummers Embrace I en II, die gecomponeerd zijn door gitarist Harald Koll. Opvallend is, zoals al reeds gezegd, de prominente rol die Onny Tehumena in diverse nummers speelt. Hiermee is gastmuzikant Tehumena toch een factor van belang geworden voor de band en het is eigenlijk logisch dat de Blues Federation van een vijf- naar een zesmansformatie gaat.
Michel de Kok is wat mij betreft één van de beste mondharmonica-spelers die ik ken, zeker daar waar het gaat over het via zijn instrument overbrengen van emoties in zijn puurste vorm. Op deze cd wederom legio voorbeelden van zijn sublieme staaltjes van bluesharp-werk, vaak zeer gedoseerd maar je telkens weer rakend en met hoge kippenvelfactor.
Harald Koll komt op de cd helemaal tot zijn recht. Zo vangt hij het eerste nummer, drifting, aan in rock-style, speelt hij op de dobro-gitaar in het prachtige Lover’s Dance en steekt vervolgens Carlos Santana naar de kroon in o.a. Embrace I, om eens iets van zijn significante bijdrage te noemen.
Heins Greten speelt een schitterende intro op zijn Hammond in de enige cover op de cd: Black Coffee. Doorheen de hele cd levert hij natuurlijk zijn bijdrage op de basgitaar en dat is met name goed te horen in een nummer als You Don’t Call The Shots.
En dan Mariëlla natuurlijk. Dit klein vrouwtje, die men gerust de Grand Dame van de Nederlandse blues mag noemen, heeft een enorm krachtige stem. Het ene moment kan ze geweldig uithalen en gaat haar stem met een octaaf omhoog, het andere moment is ze de ingetogenheid zelve. Al naargelang de emotie/stemming van de song trekt ze daarbij dito gezichten en andere non-verbale lichaamstaal: soms is ze plots de furie die op het podium wild rond zich heen kijkt en beweegt, het andere moment plots weer een fragiel kwetsbaar vrouwtje. Ze zingt de blues, maar hoe dan ook is te horen dat deze dame oorspronkelijk uit de jazz afkomstig is en ze derhalve eigenlijk bluesjazz zingt.
Resumerend heeft deze cd een mix van geluiden uit rock, jazz, latijns-amerika, Afrikaanse sounds en natuurlijk de blues. Op heel bijzondere wijze haken de geluiden van de diverse instrumenten op elkaar in. Embrace I en II zijn een mooie uitstap naar latijns-amerika. Het is erg moeilijk om deze cd vanuit mijn beleving te omschrijven maar ik vind het een must-have. Wie me zou vragen wat ik nu het mooiste nummer van de cd vind, krijgt als antwoord: Lover’s Dance.
Deze cd geeft aan dat deze band groeit, ‘volwassener’ is geworden. Wie de vorige cd van deze band beluistert begrijpt al waarom zij de publieksprijs National Blues Award in 2010 hebben gewonnen. Wie de nieuwe cd beluistert hoort alleen maar de bevestiging van die keuze. De presentatie van de cd werd door het publiek in De Kelder in positieve zin en groot applaus ontvangen en de verkoop van de cd liep vervolgens als een trein.
De cd is opgedragen aan Carola Tirotto en Huub Greten respectievelijk de moeder en vader van Mariëlla en Heins, die kort na elkaar zijn heengegaan. De emoties en gevoelens die Mariëlla en Heins door deze gebeurtenissen voelden hebben in hoge mate de muziek op deze cd beïnvloed, of zoals het zo mooi in de booklet van de cd omschreven wordt: ‘After all, music reflects the soul’.
Moet nog even vermeld worden dat de eigentijdse en opvallende cover van de cd is ontworpen door Jennifer Kakiay, de vrouw van John, de drummer. In de cd vinden we een booklet met daarin de teksten van het eigen werk en (eigenlijk vanzelfsprekend) de fotografische kunsten van, yep, Bluesmagazine Marco!
Website artiest: www.tirottoblues.eu
Meer foto’s:
http://www.flickriver.com/photos/51625348@N06/sets/72157627546133459
Hoi Fons,
Bedankt voor deze prachtige recensie. Niet alleen zijn wij als band gegroeid (dat zeggen wij niet zelf, maar dat wordt verteld door recensenten, luisteraars en ook door jou) maar ook jij bent als concertverslaggever gegroeid.
Er zijn alleen een paar kleine dingen die jij niet kon weten en die wij toch even moeten vermelden:
– de prijs die wij gewonnen hebben heet de “Dutch National Blues Award 2010”. Dit is een publieksprijs die in het leven geroepen is door de Stichting Dutch National Blues Award met als voorzitter Bert van Hees. Zijn web-log is momenteel tijdelijk uit de lucht, net als vele overige web-logs zoals die van Bert Reinders.
Daarnaast zijn wij genomineerd voor de Dutch Blues Challenge. Dit is een jury-prijs die wordt georganiseerd door de Dutch Blues Foundation. Hierbij moeten wij binnenkort op 2 oktober 2011, naast een aantal geweldige collega-bands, ons kunnen laten zien voor een deskundige jury.
– Jennifer is niet de vrouw, maar de zus van John.
Nogmaals bedankt en wij hopen je binnenkort weer te zien in bluesland,
Heins en Mariëlla
By the way,
Mooie dynamische foto’s!! Die gaan wij binnenkort bestellen.
H&M