BRIELLE BLUES – Diverse locaties, Brielle, 27 juli 2014
Tekst: Ton Kok / Foto’s: Audrey Vrolijk
Zondag 27 juli stond Brielle weer in het teken van de blues. Er zijn veel festivals in Nederland, het ene nog leuker als het andere en het is altijd goed vertoeven onder de blues liefhebbers. Maar soms vallen alle puzzelstukjes als vanzelf in elkaar en stijgt een festival boven zichzelf uit. Zo ook in Brielle, alles klopte: het weer, de sfeer, de muziek, de mensen. Vanaf aankomst tot het moment dat ik in mijn auto stapte om naar huis te rijden: perfect.
Er zijn groepen die blues nummers spelen en er zijn groepen die blues spelen. Op zich lijkt er niet veel verschil, maar dat is er wel degelijk. Beiden waren deze dag vertegenwoordigd.
Maarland Podium
Bij het Maarland podium wordt het publiek gescheiden van het podium door een gracht. Daarom veel gedrang tegenover het podium en op de brug en veel fotografen mijden daarom dit podium een beetje. Een beetje telelens is hier toch wel een vereiste. De eerste groep die hier speelt is Temporary Roads, een sympathiek bandje, bestaande uit studenten van het Albeda College. Ze spelen netjes een aantal pop- en blues covers als “Cocaine” en “The Thrill Is Gone”. Zelfs wat eigen werk brengen ze, zoals het nummer “Hot Shot”. Leuk. Niet meer en niet minder!
Little Steve & the Big Beat is toch wel van een ander niveau. Speelden ze vorige week in Dordrecht nog in een aangepaste samenstelling, in Brielle is de band weer op volle sterkte. “Mother-In-Law Blues”, “Have You No Shame”, “Hard Times”, ze komen allemaal weer voorbij. Nadat de groep vorig jaar een EP heeft uitgebracht wordt momenteel de laatste hand gelegd aan het debuut album. De groep is inmiddels wel uitgegroeid tot een van de top bands in Nederland.
De Fossen & Struijk Band staat natuurlijk al weer een tijdje aan de top. Een steady ritmesectie met Jan Markus op bas en Eduard Nijenhuis op drums, een op scherp staande Peter Struijk op gitaar en natuurlijk zanger/gitarist/harmonicaspeler Robbert Fossen weten met hun klassieke Chicago blues shuffles de massa in de hitte aan het dansen te krijgen om ze vervolgens even gelegenheid te geven om wat af te koelen met wat slow blues. “How Blue Can You Get”, “Long Distance Call”, “Bad Boy”, inmiddels bij een deel van het publiek bekend genoeg om van een feest der herkenning te kunnen spreken.
Afsluiter op dit podium is Foulplay. Een grote band met blazerssectie, die met “Blues As Blues Can Get” nog het dichtst bij de blues komt. Een prima band met een best opwindende versie van “Hard To Handle”. Ook prima gespeeld, strak geluid, maar net dat stukje bezieling om het af te maken mis ik nog.
Markt Podium
Hier wordt de aftrap verricht door de Hellhounds. Nu ken ik deze band al een tijdje, maar wat zijn ze gegroeid de laatste tijd ….. De band rond zangeres Sarah Ockhuyzen speelt veel vijftiger en zestiger jaren rhythm & blues en weet klassiekers van Chuck Berry, Johnny Otis en de Coasters nieuw leven in te blazen en ze op frisse wijze neer te zetten.
Het Belgische Rusty Roots heeft zichzelf een beetje opnieuw uitgevonden, heb ik het idee. Op zich is het natuurlijk al jaren een prima band, maar een week na hun optreden in Peer en een dag na hun optreden op de Zwarte Cross zetten ze in Brielle wederom een strakke set neer met naast blues, toch ook een flinke dosis soul en rock. Het publiek reageert terecht uitbundig op deze zuiderburen. Enige minpuntje, het scherpe en soms een beetje blikkerige geluid.
De cajun/blue grass mix van Des Fais Do Do slaat ook goed aan. Nu is deze stijl niet iets waar ik zelf echt snel warm voor loop, maar deze heren weten in no time de hele Markt aan het dansen te krijgen en dat is een verdienste op zich. Ze bewijzen zichzelf hier als een prima feest band.
Lightnin’ Guy Verlinde had een drukke tijd achter de rug. Tien dagen spelen op de Gentse feesten, ’s middags een optreden op het Bluesplein in Eindhoven en ’s avond hier als afsluiter. Mijn complimenten voor deze harde werker. Lightnin’ Guy & the Mighty Gators spelen dit keer weer eens met zijn vijven met Patrick Cuyvers achter de toetsen. En ook muzikaal weet de band me eens te verrassen met ondermeer het fraaie tweestemmige gitaarspel in “No Time To Waste”. Een fraai slot van het Marktgebeuren.
Turfkade Podium
Zanger/gitarist Sven Vandermaas zag vandaag een droom uitkomen met een optreden op zijn thuisfestival. Met zijn band Roadkill Casserole bijt hij het spits af op de Turfkade. Met zijn medebandleden Serge van der Kuil (bas/zang) en drummer Gertjan Mulder trakteert hij het publiek op een selectie covers, waartussen we ook hier JJ Cale en B.B. King voorbij horen komen. Sven is zichtbaar nerveus, maar de band slaat zich er prima doorheen.
De Vibro Kings zorgen met hun rockabilly/blues mengeling hier voor de nodige afwisseling. Sommige hardcore blues fans weten niet helemaal wat ze hiermee aan moeten, maar ook de muziek van deze heren heeft een hoog dansgehalte.
En dan … de Guy Smeets Band. Ik heb Guy in het verleden als eens zien spelen en daar was niets mis mee. Maar bij alle superlatieven over aankomend jong blues/rock talent word ik altijd een beetje wantrouwend en (ik geef het toe) vooringenomen. Eerst maar eens aanhoren is mijn idee. Nou, jongeman Smeets wist me snel te overtuigen. Geen overbodig gegooi met noten, soms uitbundig en soms ingetogen spelend, maar altijd overtuigend en in dienst van de band, waarin onder anderen good old Colly Franssen achter het Hammond. Er kruipt steeds meer verdienstelijk eigen werk in het repertoire, zoals het lekkere “Get A Life”. Bij “Bleust Blues” ontwaar ik zelfs wat kippenvel op mijn armen. En enkel nummer als Deep Purple’s “Lazy” is net een brugje te ver voor me, maar ik ben zeer benieuwd naar het debuutalbum, dat later dit jaar moet verschijnen. Deze meneer wordt ongetwijfeld een grote in blues/rock land en misschien ook wel daarbuiten, gezien het brede scala aan invloeden in zijn spel.
Een grote in bluesland is Nicko Christiansen al lang. Ruim veertig jaar draait hij mee en hij lijkt nog steeds onvermoeibaar. Laatste keer dat ik hem zag was met een korte energieke set in Nieuw- Vennep bij de uitreiking van de Dutch Blues Awards. Hier speelde hij met Livin’ Blues Xperience anderhalf uur, maar ook dit ging schijnbaar moeiteloos. Het nodige oude werk, regelmatig in medley vorm, zoals “Hoochie Coochie Man”/”I’ve Got My Mojo Working” en “Wang Dang Doodle”/”LB Boogie” (de Wang Dang Boogie, zoals het wordt aangekondigd), maar ook bij het grote publiek minder bekende nummers als “Red Lights” en de toegift “Voodoo Dancer” gaan er in als een koel biertje. Veel afwisselend gesoleer met Christiansen op sax, Bas Kleine op de blues harp en invaller Will Sophie op gitaar/slide. Een magistrale afsluiter!
Ik moet even kwijt dat John Zwetsloot van Genuine Music Agency er weer in geslaagd is een sterk, afwisselend festival neer te zetten met gevestigde namen uit Nederland en België, maar ook de nodige (relatief) nieuwe namen.
De laatste zondag van juli 2015 staat alvast aangekruist in de agenda.
Helemaal toppie Ton,… Thanx voor de mooie woorden,… & Yes ut was zoals ’t was,… SuperBrielle,,,!!
Toch een correctie voor je verhaal: nerveus kwam niet eens in me op hahaha het was bloedverzeikend heet maar stond juist te popelen om te spelen op brielle blues
Jammer dat er geen foto’s zijn geplaatst van Little Steve & The Big Beat en van mijn grote vrienden van de Fossen & Struijk Band… (Ik had ze best beschikbaar willen stellen hoor!)