BLUESROCK TEGELEN
6 September 2014
Openluchttheater De Doolhof, Tegelen
Tijd: 13.00 – 23.00 uur
Bezoekers: ± 1400

Tekst: Frank Schatorjé / Foto’s: Barbara van Geffen
Zie hier meer foto’s Barbara

De 31e editie van Bluesrock Tegelen was er weer een waarop ik me verheugde. Een mooi affiche, met gevarieerde bands uit verschillende windstreken. Het theater is sowieso al een prachtig decor. Een overdekte tribune, regen is geen spelbreker en op de achtergrond de tempels die bij de 5 jaarlijkse Passiespelen gebruikt worden. Geen grote sprekende namen op deze 31e editie. Nu hoeft dit m.i. ook niet. Talent wat aan de weg timmert kan vaak veel energieker werken dan groepen die hun “sporen” hebben verdiend. De toeloop was zoals al vele jaren het geval is, rond de 1400 bezoekers.

De aftrap is altijd door een regionale band en deze keer toebedeeld aan The Dead Revils. Een band die bestaat uit oud leden van Starfisch Bowl en aangevuld is met harpist Maikel van Bogget. Vanaf de opening is duidelijk dat ze met volle overtuiging het werk van Lester Butler en The Red Devils beheersen en uitdragen. Ze maken indruk, hun bewerking van de songs is uitstekend en met liefde en overtuiging voor de blues over het binnenstromende publiek gegoten. Een prachtige opening en eerbetoon aan Lester Butler, die in 1997 zelf op dit festival geprogrammeerd stond.

De 2e generatie staat klaar op het podium, Ruben Hoeke, zoon van Boogie-Woogie legende Rob Hoeke. Inmiddels is Ruben als gitarist alom gewaardeerd en kreeg diverse awards. The Ruben Hoeke Band, een strakke band, goed op elkaar ingespeeld en met een energieke uitstraling. Dat is echter bijzonder, want vanaf juli is pas de zanger Machiel Boon in deze band. Hij past perfect. Het gitaarspel van Ruben en de ruwe, door zijn hardrock achtergrond, gepolijste stem van Machiel passen goed bij elkaar. Een strakke opening met “Give It Up”, maakte het optreden tot een spannende set van 40 minuten met veel ruimte voor een sterk, snerpend solerende Ruben Hoeke.

Ik was erg benieuwd naar Hamilton Loomis, een Texaan die Bo Diddley als zijn leermeester heeft gehad. Zijn optreden kende in mijn ogen twee kanten. Enerzijds een wat statisch “Amerikaans” begin. Een beetje glad, te doordacht, te poppy. Doch op de helft van de show kwam de ommekeer. Hij speelde spontaner, de songs werden levendiger en de vonk sprong over op het publiek. Zéker toen hij midden in het publiek zijn gitaarspel liet excelleren. Hij liet een jong meisje, Isis, de gitaar aanslaan, Hamilton soleerde en had de Tegelse Doolhof aan zijn zijde. Zijn meest recente album “Give It Back”, werd nagenoeg helemaal gespeeld, met verve, soms misschien wat gladjes, maar met overtuiging.

Thorbjørn Risager & The Black Tornado uit Denemarken, Blues uit Scandinavië van een hoog gehalte. Een 7-mans formatie die zich de qua stijl niet laat typeren. Van de West-Coast Blues naar Chicago, zijn spanwijdte is groot met zijn band. Zijn nieuwe album staat centraal en zowel op het podium als op het album is “Too Many Roads” het prijsnummer. De ruimte die Thorbjørn geeft aan zijn band is goed. Met zo’n 7-mans formatie gebeurt er altijd wat. In dat opzicht is Risager zelf soms wat statig, maar wel met een vette blues-sound.

Met Beans & Fatback op het podium de derde Nederlandse act. Ik merkte voor veel bezoekers onbekend, maar hopelijk niet onbemind, want ik vond het de meest creatieve Blues-act (maar lees ook Roots-act) die ik heb gezien op deze editie in Tegelen. Wat een energie en creativiteit. Van uptempo, blues, naar progressieve psychedelische intermezzo’s, met steeds pure beleving, van met name zanger Onno Smit en gitarist Paul Willemsen. Ze wisten met veel tracks van hun nieuwe album “With Skin Attached” te ontroeren. Mij hebben ze verrast en ik hoop dat ze voet aan de grond krijgen in de Nederlandse Blues & Roots bodem.

De come-back van Slobberbone, zo’n tien jaar na de succesvolle periode die ze hadden hier vooral in Nederland. Met hun energieke gitaarrock speelden ze diverse gerenommeerde podia plat. Brent Best, nu met lang grijzend haar en lange baard, geflankeerd door zijn trouwe ‘oude’ maten. Ik moet zeggen dat de magie van toen (lees 2003) er niet meer is. Wat niet wil zeggen dat het een statisch optreden was. Ik miste vooral de inspiratie om zich weer te laten zien. En ja, Slobberbone zal altijd voor en tegenstanders hebben op een Bluesfestival. De puristen zullen zeggen dit is geen blues…en gelijk hebben ze. Ik heb echter vanuit nostalgie wel genoten vooral van hun ‘hits’ zoals “Barrel Chested” en “Your Excuse”.

The Royal Southern Brotherhood kwam de laatste dagen in het nieuws met het feit dat gitarist Mike Zito uit de band is gestapt. Hij maakt de tour af en wordt vervangen door Bart Walker. Maar hij was er gelukkig nog bij. Een opzienbarende band met een opening door Cyril Neville, met typisch Neville Brothers funk & soul. Cyril als zanger is beweeglijk en komt sterk over, maar hij geeft veel ruimte aan beide gitaristen Devon Allman en Mike Zito. Mijn persoonlijke favoriete track “Groove On” werd met overtuiging en puntig, sfeervol soleerwerk omlijst. Qua sfeer een nummer wat het Chicano gevoel oproept a la Santana en Los Lobos. Maar ook ruimte voor Southernrock en rock & roll in tracks als “Rock and Roll”. Een veelzijdige, creatieve en verrassende band met een spannende toekomst.

De headliner Dana Fuchs, was bij de vorige editie van 2010 een overweldigend succes. De uitstraling, beweeglijkheid, sexy performance was en is haar kracht. Dana is gedurende dit concert voortdurend in contact met het publiek en zoekt de verbinding, door haar muziek, maar ook door vanaf het podium handen te schudden. Indrukwekkend was het eerbetoon aan haar drie weken geleden plotseling overleden vader. Bijzonder knap dat je de accu voor je beroep als zangeres weer kunt opladen op zo’n manier. Haar gitarist en muzikale kompaan Jon Diamond is vaak verantwoordelijk voor de teksten en muzikale begeleiding. Hij sluit ook super aan bij de presentatie van Dana Fuchs. Het einde van de show en het festival was echter wat slapjes en eindigde niet zoals gehoopt met een spetterende toegift, maar het is haar vergeven, al knap dat je speelt onder genoemde omstandigheden. De 31e editie was een gevarieerde editie, met geen onvergetelijke hoogtepunten, maar wel eentje die bleef boeien. Op naar de 32e editie, noteer maar in de agenda 5 september 2015.

Meer foto’s Barbara


Ook op Blues Magazine ...