Verslag: Bluesrock Festival Tegelen – Openluchttheater De Doolhof, Tegelen – 2 September 2017

34e Editie Bluesrock Tegelen
Podium: Openlucht Theater De Doolhof, Tegelen
2 september 2017
Toeschouwers: 1150

Line-Up: The Dynamics (NL), Michelle David & The Gospel Sessions (NL/USA), Danny Vera (NL), Jan Akkerman & Guests (NL), The Liberators (NL), Nine Below Zero (UK) en The Yardbirds (UK).

In de 34e editie moet de ontwikkeling naar een breder festival zich verder voorzetten, een beweging die twee jaar geleden is ingezet, aldus Jan Smeets. Een breder muzikaal aanbod in muziekstijlen.
Dit jaar is dit ook weer gelukt, alhoewel de leeftijd van enkele acts wat gedateerd aandoen (lees Yardbirds, Nine Below Zero en Jan Akkerman). Natuurlijk wil leeftijd niet altijd alles zeggen, maar om het aantrekkelijk te maken voor jonger publiek, moet er mijns inziens ook nog “uit een ander vaatje worden getapt!”
Maar nu naar het festival. De Doolhof blijft natuurlijk een uniek podium en de vaste bezoekers hopen dat Jan Smeets tot zijn 90e verjaardag hiermee door zal gaan!

Tekst: Frank Schatorjé / Foto’s: Frank Giesen

Zeven acts stonden op het podium, waarvan The Liberators en Jan Akkerman op herhaling mochten komen. Daarover zo meteen meer, want er waren op de achtergrond nog meerdere muzikanten op herhaling!

De opening wordt deze keer gedaan door The Dynamics, een band, rond de jonge gitarist Chivy Kuhles. Op de Southern Bluesnight in Heerlen maakten ze al indruk, benieuwd was ik, hoe dit als opening op een groter podium zou matchen! De band was zichtbaar aan het genieten van hun optreden, leek ontspannen en speelden enkele eigen nummers, maar de covers maakten op het publiek de meeste indruk.

De opening knalde erin met Voodoo Chile. De volgende klassiekers speelden ze zoals “Hey Joe”, “Johnny B Goode”, “Purple Rain” en “Child in Time”. Soms nog wat onwennig op de grote “Stage”, maar een prima opening, die bij de aanwezigen al snel veel applaus opriep.

Daarna was het de beurt aan Michelle David & The Gospel Sessions. Michelle David had een achtergrond in diverse musicals en trad daarnaast verdienstelijk op als soulzangeres. Toen kwamen Onno Smit Beans & Fatback) en Paul Willemsen (Lefties Soul Connection) op haar pad en ontstond een mengelmoes van muziekstijlen, soul, blues, funk en gospel vermengden zich tot een opzwepende, moderne gospelambiance met voorgangster Michelle David. North Sea Jazz kwam al op haar pad en verschillende andere festivals wisten haar te contracteren en steeds met succes.

Ze speelde in Tegelen ook met overtuiging, swing en wist op deze vroege zaterdagmiddag alle bluesliefhebbers uit de stoelen te rukken. Van haar Gospel Sessions Vol 2. werden verschillende uptempo tracks gespeeld, zoals “My Praise” en “Soldier”. Ze bleef ook onder de rustige nummers zoals “You’re Rocking My Soul” de aandacht en de soul uitstralen. Geen moment liet ze haar publiek los en bleef op het podium bij ieder nummer swingend en uitdagend. Een geweldig begin en een compliment voor de programmering.

Op een Bluesrock Festival Danny Vera programmeren, je moet maar durven. Maar Danny Vera is meer dan sidekick bij een voetbalprogramma. Een gelouterde muzikant, die professioneel op het podium staat met een “dot van een band”.

Acht muzikanten, drie blazers, bas, drum, gitaar, hammond en Dhr. Vera. Rock & Roll, Blues, Country en Soul kwam voorbij. Met verhalen deelde hij zijn songs met het publiek en wist met “L.O.V.E.” het publiek in een Flower Power stemming te brengen. Hij eindigde traditiegetrouw met “Folsom Prison Blues”van zijn grote held Johnny Cash.

Jan Akkerman 70 jaar & Guests, dat zou moeten gaan leiden tot een verrassing. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, was het in ieder geval een grote teleurstelling, dat was dan de verrassing. Nu weet ik dat Jan zo nu en dan zijn “nukken” heeft, maar dan haalt hij net zo goed nog zijn sublieme gitaarspel uit zijn vingers. De “gasten”waren Ruben Hoeke (zelf al eens in 2014 op het Festival), Bert Heerink en zijn dochter Laurie Akkerman.

Nam hij bij eerdere concerten Benjamin Herman mee, nu dus niet. Tegelen moest het doen met Wiek Vermeulen, die af en toe verrast was dat hij een solo moest spelen. Natuurlijk speelde hij Brainbox klassiekers als “Baby what you want me to do?”, “Dark Rose” en “Summertime”. Dochter Laurie zong o.a “I’d Rather Go Blind”, maar zij kan nog niet écht “potten breken”op het podium. De inspiratie was ver te zoeken mijns inziens en het concert werd vrij abrupt beëindigd zonder b.v. ook maar een nummer van Focus te hebben gespeeld! Jammer, Jan kan veel beter, maar daar zullen we dan even op moeten wachten.

De come-back van The Liberators vond ook een plek op het affiche en podium van Bluesrock Tegelen. De band maakt furore in Limburg, maar tourde ook tot 1992 door Scandinavië en Zuid Europa. Na het overlijden van hun oorspronkelijke zanger Wouter Post maakten ze in 2016 een comeback. Met een nieuwe zanger, Maurice Peters, vulden ze het podium weer als vanouds. In 1990 stonden ze eerder op het Bluesrockfestival. Ik kan me van dat optreden niet veel meer herinneren, maar het zal dezelfde vibe hebben gehad.

Van swingende blues tot Rock & Roll. Bassist Sjang Coenen, gitarist Frans Piepenbrock en drummer Lucas Vroemen scheurden er stevig op los en laten me soms wat denken aan de stijl van de Fabulous Thunderbirds. Een onderhoudend optreden was het gevolg en een tevreden publiek, met een waarderend applaus.

Laat ik eerlijk zijn, ik was niet echt een liefhebber van de Blues van Nine Below Zero! Ik had CD’s beluisterd en het beklijfde eigenlijk nooit. Ik had ze nog nooit live gezien, maar had natuurlijk wel gelezen van hun live reputatie. Je voelt het al…..ik heb genoten van een zinderend optreden, met het inspirerende gitaarspel en zang van frontman Dennis Greaves. Met zijn maatje van het eerste uur Mark Feltham op een scheurende harp. Strak gesteund door Mickey Burkey op drums en Ben Willis op bas.

Dit optreden was versterkt met Chris Rand op orgel en sax. Een complete band die de aandacht naar zich toetrok door opzwepende strakke blues en rock. Het ging van “Nine Below Zero” zeker naar “Thirty Five Above Zero”. Het optreden bleef boeien door de gepassioneerde performance. Een band die qua samenspel zeer goed op elkaar ingespeeld is en een genot was om te zien.

De slotact was niets minder dan The Yardbirds, zonder Jeff Beck, zonder Jimmy Page en zonder Eric Clapton. Drie gitaristen, waarvoor The Yardbirds te klein was geworden. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, zeker voor één van de Yardbirds. In de beginjaren was Chris Dreja tweede gitarist, maar nu was hij de frontman op sologitaar. Hij mist weliswaar het subtiele snarenwerk en de kwaliteiten van eerder genoemde gitaristen, maar speelde toch met verve de solo’s van de vertrouwde, bekende (“For Your Love”, “I’m a Man” en “Heart Full of Soul”) en onbekendere nummers. Met Jim McCarty op drums was hij Yardbird van het eerste uur.

Grappig was ook, de perfect op Jeff Beck lijkende tweede gitarist, de uit USA, Detroit komende zanger/gitarist John Idan. De bassist Kenny Aaronson uit New York, zorgde voor extra entertainment, met al zijn ervaring. Eerder tourde hij met o.a. Bob Dylan, Joe Cocker, Graham Parker en Foghat. Een ervaren gezelschap, die ondanks het vroege glorieuze verleden, niet oubollig klonk. Het gehele optreden wist te overtuigen.

Een prima 34e editie, met zowel diepte als hoogtepunten. Voor mij waren de hoogtepunten vooral Michelle David en Nine Below Zero, maar zeker in de breedte een topdag. Prima Jan (Smeets), knoop er maar snel weer een jaar aan vast. Hopelijk heb je volle bak bij de 35e editie!

Ook op Blues Magazine ...