BluesRock Festival Tegelen
Openluchttheater De Doolhof, Tegelen
4 september 2010
Tekst : Jeroen Bakker ; Foto’s : Marco van Rooijen
Al zevenentwintig jaar komen de bluesrockers massaal naar Tegelen om daar de meest interessante acts in de blues en aanverwante muzieksoorten van het moment te zien spelen. Even leek het er op dat deze editie door de Passiespelen in gevaar zou komen maar met enkele aanpassingen in de constructie van het podium lukt het de organisatie om het Festival zaterdagmiddag om 13.00 uur af te trappen.
In deze wereld die vol zit van tradities mag wederom geopend worden door regionale helden en ook nu is dit weer mogelijk gemaakt door Stichting Popmuziek Limburg. Het heeft de stichting deze keer behaagd om die eer aan Johnny Clark & The Outlaws te doen toekennen. Met de combinatie van Amerikaanse rootsmuziek en blues wordt het festival uitstekend geopend. Johnny Clark heet eigenlijk gewoon Hans maar voor wie niet beter zou weten staat hier een toch echt een Texaanse ‘redneck’ die zich laat begeleiden door een paar zeer muzikale ‘outlaws’. Regels en wetten zijn aan deze mannen, die we ook tegenkomen in de band Black Top, dus niet besteed. Toch houden ze zich keurig aan de wetten zoals de blues of rootsmuziek die voorschrijft namelijk trouw blijven aan het authentieke geluid en op respectvolle wijze omgaan met de tradities van het drie akkoorden-werk.
De jonge gasten van de Stefan Schill Band moeten eveneens niets hebben van regels en voorschriften. Don’t Say A Word is de veelzeggende titel van het debuut dat een paar maanden na de release al een bescheiden succes genoemd kan worden. Op het podium laat Schill alle muzikale opties open en laat bovendien horen probleemloos diverse stijlen aan te kunnen. Om hem als de Europese John Mayer te bestempelen gaat te ver of het heeft betrekking op het feit dat Mayer ook steeds meer uit de blueshoek stapt. Hoewel de soul- en funkinvloeden de overhand lijken te krijgen is de blues wel degelijk aanwezig waardoor de jonge Dordtenaar op een festival als Lowlands maar ook op Bluesrock niet misstaat.
Henrik Freischlader was op voorhand door de ‘kenners’ al bestempeld als een regelrechte sensatie waardoor een plaatsje op de Bluesrock-affiche absoluut gerechtvaardigd zou zijn.
Op zijn laatste album heeft Henrik alles zelf ingespeeld maar in Tegelen krijgt hij assistentie van een uitstekende ritmetandem waardoor we kunnen spreken van een powertrio. Het is een regelrecht genoegen om Freischlader zijn Stratocaster te zien bespelen en daarnaast blijkt hij over een heel prettig stemgeluid te beschikken waarin hij laveert tussen ingetogen en lekker rauw zonder zichzelf op te blazen. Mooi is zijn ode aan oude held Peter Green en ook Bob Marley komt even om de hoek kijken: Reggae uit Duitsland in het zonnige Tegelen.
Wanneer het optreden met Foxy Lady van Hendrix een geweldig slot krijgt mag geconcludeerd worden dat de kenners niets te veel hebben gezegd en blijft de vraag rondspoken waarom we hem nog niet eerder op de grote festivals zijn tegengekomen. Op Bluesrock heeft Freischlader zichzelf op weergaloze wijze in de kijker gespeeld.
Een band waar door velen naar werd uitgekeken is het Londense gezelschap Saint Jude.
Met het album Diary Of A Soul Fiend dat op lovende reacties kan rekenen wordt nu behoorlijk aan de weg getimmerd op zowel festival- als clubpodia. Het drukke schema lijkt de band bijna op te breken waardoor vandaag ternauwernood op tijd kan worden aangevangen. Niet gehinderd door slecht geluid brengen zangeres Lynn Jackaman en haar mannen een vurige set vol eigentijdse rock ’n roll met een knipoog naar de seventies maar lijkt de vonk aanvankelijk toch niet over te slaan. Desondanks heeft Saint Jude met Soul on Fire en Garden of Eden ijzersterke troeven achter de hand waardoor ze er alsnog in slagen om de vriendenkring in Tegelen uit te breiden.
Robin Trower kan gezien worden als één van de meest onderschatte gitaristen van de planeet. Trower die ooit nog eens in Procal Harum speelde was hier recentelijk nog samen met de eveneens legendarische Jack Bruce te zien maar die is er deze keer niet bij. Het gitaarspel is nog altijd verbluffend maar het moet zelfs voor iemand van zijn kaliber blijkbaar een moeilijke klus zijn om een fatsoenlijke zanger te vinden. Voorovergebogen met de leesbril op de neus staat er iets naast Trower op het podium te wankelen dat wordt aangekondigd als zanger. Had even uitzendburo Stichting Popmuziek Limburg gebeld voor deze klus! Jack Bruce had ook tablatuur voor zijn snufferd maar die speelde er tenminste een puike baspartij bij. Waar het Bluesrockpubliek zich een uur geleden nog stug opstelde raakt het nu buiten zinnen en ja, daar gaat het uiteindelijk om.
Dana Fuchs is in Nederland een graag geziene gast op de festivals. Als geen ander verstaat ze de kunst om bezit te nemen van de gehele bühne. Opzwepend en uitdagend zoals we van haar gewend zijn, laat ze haar tanden zien met een blik of de eerste drie rijen, voornamelijk mannen, ieder moment verslonden kunnen worden. De diva zoekt menigmaal het randje van het podium op om zich in allerlei verleidelijke posities te laten bewonderen. Steeds meer beginnen de optredens van Fuchs op een herhalingsoefening te lijken. De fotografen verdringen zich zoals altijd om voor de zoveelste keer haar navel op de gevoelige plaat vast te leggen en weer klinkt Helter Skelter en weer verklaart Fuchs de liefde aan Nederland. Almost Home? Het zal voor de appetijtelijke Dana toch geen probleem zijn om hier ergens onderdak te vinden? Hopelijk zoekt zij op het nieuwe, nog te verschijnen, album ook wat vaker het randje op.
Ook niet saai om te aanschouwen zijn de drie broertjes van Los Lonely Boys.
Al eerder aangekondigd op het Moulin Blues Festival maar nu toch echt als afsluiter van Bluesrock geboekt EN te zien is deze band nog steeds een grote onbekende. De muziek zal bij de liefhebbers van Los Lobos of Santana, overigens een goede vriend van de Boys, in de smaak vallen.Voorzien van een pittige portie Mexicaanse pepers speelt het trio uit Nashville een catchy combinatie van allerlei bluesverwante muzieksoorten met de vocale harmonieën als handelsmerk waarbij het muzikale temperament op het podium niet alleen zichtbaar maar ook hoorbaar is.
Kunde en plezier wisselen elkaar regelmatig af. Een stukje Billie Jean en Sunshine Of Your Love worden subtiel in de eigen nummers verweven en in de soepele blues-shuffle van Crazy Dream wagen de twee gitaristen zich al spelend aan een heupwiegend dansje wat dan weer uiterst vermakelijk is om te zien. In Amerika is Los Lonely Boys al jaren een mega-act en het zou best eens kunnen zijn dat men ook in Europa eindelijk valt voor deze muzikale broertjes.
Benieuwd of Bluesrock Tegelen de 28e editie op een dergelijk feestelijke wijze kan aflsuiten.
N.B. Het complete Foto Album van het BluesRock Festival Tegelen 2010 volgt later deze week …
Jeroen wat een lekker verslag! En wat was het een heerlijke dag hé?
Wat een weer! Wat een gezelligheid! Leuke mensen ontmoet! (blues mensen zijn natuurlijk altijd leuk :-)
En wat een line-up mensen!!
Wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is Henrik Freischlader, Robin Trower en de Los Lonely Boys.
Henrik voor het eerst live gezien en wat mij betreft word dit een hele grote! Ik heb geen verstand van techniek, maar ik weet wat ik hoor en wat ik daarbij voel, en dat is wat telt voor mij. Zoals deze jongen Foxy Lady heeft neergezet heb ik na Jimmy dus nooit meer gehoord!! WOW, wat een kippevel moment!!!
En Trower was geweldig, deze man hoeft niet geintroduceerd te worden. Alleen jammer van de zanger in zijn band ja, die kan me nou niet echt bekoren. Moet zijn teksten oplezen, en zijn stem vind ik ook niet geweldig. De avond ervoor was ik in de boerderij bij het concert van Robin Trower en daar was het ook zo.
De Los Lonely Boys, wat kunnen deze gasten met zijn drieen de boel op stelten zetten zeg! Geweldige show, keigoede bassist.
En Dana? Ja dat was Dana….opnieuw ontzettend enthousiast, maar ik ben wel toe aan wat variatie bij haar.
Beetje jammer dat in het verslag zo respectloos en kleinerend wordt geschreven over Davey Pattison (zanger Trower).
“iets staat naast Trower op het podium te wankelen”
Overigens bij bands als AC/DC en de Stones worden de zangers ook bij hun teksten ondersteund, niets bijzonders dus.
Gr Stan
Hahaha, wel eens een over het podium springende, rennende Johnson of Jagger gezien met een papier in hun hand…
Een zanger met ’n leesbril. NIET discrimineren jongens Toe nou. :-) Overigens zeeer fraaie video-opnamen van dit festival op YouTube..
http://www.youtube.com/results?search_query=Bluesrock+Festival+Tegelen+2010+bluesrockpagina&aq=f
Zucht….. Henrik (nog) steeds niet gezien LIVE
Heb wel al zn Cds en… wat ik wederom nu zie:
Henrik Freischlader?
“Thats Love for a guitar & Sex in my ears!”
Over smaak valt te twisten maar ben het met Stan eens dat Davey Pattison wel erg belachelijk wordt gemaakt! Vond hem heel eerlijk gezegd een prettig stemgeluid hebben!!
Enne Jeroen… Henrik Freischlader was geen powertrio maar een quartet! Of heb je de toetsenist over het hoofd gezien?
Over Robin Trower het volgende. Ik ben daar zondagavond naar toe gegaan en ik vond dat het geluid iets te hard stond met name zanger Davey P. kwam er loeihard overheen. Neemt niet weg dat Robin een meester is in het overbrengen van zijn geluid en dan vooral Somebody calling van In city dreams was van een adembenemende schoonheid. Goed nieuws voor alle Robin Tower fans. De nieuwe CD komt eraan.Wat is deze man momenteel fanatiek bezig zeg!!Klasse..
Wat een raar verslag over Robin Trower. En dan doel ik met name op de passage over Davey Pattison. Deze man -die de zestig ook al gepasseerd is- heeft gewoon een bril. So what?
Okay, hij is niet de meest flamboyante stage-persoonlijkheid. Maar zingen kan die ouwe knar nog wél!
Ik mag met grote bewondering kijken naar dit soort ouwe knakkers die nog steeds zichtbaar lol hebben in het optreden voor publiek.
Ik mocht willen dat ik op mijn 65-ste nog zo kan vlammen.
Met het verslag eens, Freischlader (kwartet!), Trower en Lonely Boys waren top. Miss Fuchs ook maar dan vnl haar looks.
Even over Davey Pattison en zijn teksten. Ontelbare zangers gebruiken autocue maar doen dat discreter met een scherm verkapt als monitor bv., als het een geheugensteuntje is is er niks mis mee, bij Pattison vond ik het inderdaad ook teveel opvallen. En smaken verschillen qua looks natuurlijk daar kan dhr Pattison ook niks aan doen. ’the late’ James Dewar (oorspronkelijke bassist en zanger van Trower) was ook echt niet te evenaren, dan doe je het met ’the best next thing’.
Hey Babs! Damn! heb inderdaad die toetsenist van Freischlader even over het hoofd gezien, toch geen onbelangrijke schakel in de geoliede machine die Henrik naast/achter zich had staan
en Stan, ik zou op geen ENKELE wijze de laatste show van AC/DC in Ahoy (ik was er bij en geloof me Brian Johnson, van ongeveer het zelfde bouwjaar was TOP) willen vergelijken met Pattison in Tegelen,
Tot gauw en dank voor jullie reactie!
Geen dank Jeroen… wat betreft AC/DC in Ahoy moet ik je gelijk geven… Ook wij waren in Ahoy en heb Brian geen enkel moment ergens op zien spieken!!
Alle teksten staan op de binnenkant van de klep van zijn pet!
Haha!
@Jeroen/Babs
Ik heb een dvd van AC/DC en de teksten van Brian Johnson lopen gewoon mee op een monitor.
@Jeroen
Je kan de show van AC/DC idd niet vergelijken met die van Trower.
Davey Pattison beschikt nog over een redelijke stem, maar Brian Johnson zijn stem is absoluut niet om aan te horen. Met de loop van de jaren nog slechter geworden als het al was ! Voor mij geen AC/DC meer of ze moeten Johnson vervangen
Jeroen: NIETS meer aan toe te voegen… geweldige recensie, precies zoals ik persoonlijk het beleefd heb maar nooit zo op papier had kunnen zetten. Trio, quartet, ach als je eenmaal gegrepen wordt door Henrik ga je niet de muzikanten tellen :-).
Prachtig verslag Jeroen. Leuk je ook eens ontmoet te hebben. Ben het met je eens dat het een geweldige mooie dag was.
Voor mij waren Henrik freischlader en Los Lonely Boys de absolute hoogtepunten. Robin Trower is een geweldige gitarist maar ik vond het heel veel van hetzelfde. Een half uur was genoeg geweest, Dana Fuchs zoals altijd:goed maar weinig verrassend meer en dat gewauwel over one family, this is our church blabla hoeft voor mij ook niet dat Amerikaans belerende: maak ik zelf wel uit, kom voor de muziek. Saint Jude schreeuwde te veel, ze overschreeuwde zichzelf vond ik. Het geluid bij Trower, Saint Jude en Dana vond ik erg schel en blikkerig: los van het volume deed het pijn aan de oren. Henrik en Los Lonely Boys hadden hun eigen geluidstechnicus meegenomen en daar was het geluid fantastisch bij: Weet iemand hoe dat kan? Ik heb geen idee maar wel 2 prima oren………..
Al met al een prima festival op de paar kritische noten na. Volgend jaar ben ik er weer.Sfeer was ook geweldig.
Kreeg vandaag de DVD Live from Austin -Texican Style- van Los Lonely Boys binnen. (Besteld via Popeye in Hengelo). Geweldige DVD dus mensen die in Tegelen waren, ik zou zeggen:Kopen!!!