Bluesrock Tegelen
19 september 2015
Verslag: Frank Schatorjé
Foto’s: Harm Lutke i.s.m. Bluesbreeker.nl
Line Up: The Blackwater Experience(NL), The Delta Saints(USA), My Baby(NL), Sven Hammond(NL), The Dirty Aces(UK), Dr. Feelgood(UK), Eli ’Paperboy’Reed(USA) en DeWolff(NL)
De 32e editie van het Tegelse Bluesrockfestival, deze was twee weken later dan andere jaren, want traditiegetrouw is dit de 1e zaterdag van september. De vijf jaarlijks gespeelde passiespelen waren hier debet aan, door het uitgebouwde decor en opgestelde tribunes kon er geen bluesrockfestival plaats vinden in de speelperiode van deze passiespelen. Dit mooie passiespel decor maakt overigens het decor voor alle bluesfestivals altijd weer bijzonder, met daarbij ook nog de overdekte tribune waardoor je altijd een “droog” festival beleefd. Maar… “droog”blijft het nooit, er wordt het nodige bier verschut onder de bezoekers. Dit jaar waren er 1220 bezoekers in De Doolhof. Een overgangsjaar, aldus organisator Jan Smeets. “We gaan breder programmeren!”, “de oude blueshelden zijn te oud of overleden”, waardoor de soms gewenste “grote namen” niet meer op het affiche staan. Dit jaar stond er een programma wat me vooraf verraste, jonge bands, bekend bij een breder pop-en bluespubliek, geen echte grote namen, dit maakte me nieuwsgierig. Ik hoopte dat dit leidde tot meer aanwas, want het theater, de sfeer en ambiance verdiend meer dan het huidige aantal bezoekers! Dit is nog niet gelukt met ruim 1200 bezoekers, maar wie weet is dit de aanloop tot een stijging van de belangstelling! Nu naar het programma van de dag.
SONY DSC
SONY DSC
De opening was voor de uit Horst afkomstige The Blackwater Experience. Horst een groot dorp met een traditie van leuke bands, denk aan Heideroosjes, Afterparties en natuurlijk Rowwen Héze. The Blackwater Expierence gaf in een half uur een zeer strakke set met goed geschreven en gespeelde eigen nummers van hun recentelijk verschenen CD ‘Peacemaker’. Frontman Richard Kleuskens, zingt, speelt sologitaar en weet zich gevolgd door een strakke ritmesectie en een wervelend orgelgeluid. Hun muziek heeft een vibe met een 70’s feeling, denk aan bands als Led Zeppelin, Allman Brothers en Deep Purple. Stevig, bluezy en strak. Tijdens dit optreden werden ze zeer verdienstelijk verstekt door drie zangeressen, waardoor de sound nog completer werd. Een optreden wat afgesloten werd met het ijzersterke nummer “Whiskey”. Ik zou zeggen, proost en klasse wat jullie flikten.
SONY DSC
The Delta Saints uit Nashville speelden ondanks de vroege programmering erg geïnspireerd. Op een frisse wijze lieten ze veel nummers van hun nieuwe album “Bones” horen. Zanger Ben Ringel is het gezicht van de band. Zijn zang klonk in Tegelen geïnspireerd en vol passie. Gitarist Dylan Fitch speelt een belangrijke rol met zijn vaak voortreffelijk soleerwerk. Rock&Roll, swampfeeling en bluestracks, ze beheersen een breed scala aan stijlen, wat hun een live act maakt die voortdurend verrast.
SONY DSC
Het publiek komt een beetje op stoom en je zou verwachten dat dat leidt to een eerste hoogtepunt bij het Nederlandse My Baby. Broer en zus Joost en Cato van Dijck en de Nieuw Zeelandse gitarist Daniel Johnson kregen slechts voor een deel het publiek te pakken. Met het repeterende slidegitaarspel van Daniel ontstond er een opzwepende vibe. Echter de zang van Cato was meestal moeilijk te verstaan en het leek dat ze soms erg afgeleid was van het optreden en dit compenseerde met improvisatie. Kortom het optreden was onderhoudend maar niet zo vlammend als ik verwacht had, afgaande op de eerdere keren dat ik hun had zien optreden. ‘Uprising’ van het album ‘Shamanaid’ was in mijn ogen het hoogtepunt van hun optreden.
SONY DSC
Hierna was het de beurt aan de band Sven Hammond, met de altijd aanwezige bandleider Sven Figee met puike baard achter zijn Hammond. De eyecatcher was toch echt de voortreffelijke zanger Ivan Peroti, die soulvol en met veel kracht het optreden vuur gaf. De songs van het laatste album ‘IV’ kwamen voorbij en houden qua muziekstijl het midden tussen bluesrock en funk, overgoten met een dosis psychedelica. Een mooi creatief optreden van een band die verder kijkt dan de geijkte muzikale paden.
SONY DSC
SONY DSC
De Dirty Aces uit Engeland was de band waar ik misschien we het meeste naar uitkeek. Hun debuutalbum ‘From the Basement’, was een verrassing, spetterend en origineel vanaf de eerste klanken. Het optreden was dat een stuk minder. Een wat statische podiumpresentatie was niet het vuur wat ik verwachtte. De nummers waren wat vlakker als op de CD. Zanger Giles Robson sprak het publiek netjes aan met ‘Ladies and gentleman’ en die netheid manifesteerde zich ook in de performance. Op het einde van hun optreden kwam er wat schwung in, maar spetterend werd het nooit. Een zeer eigen inspiratie van ‘House Of The Rising Sun’ kon dit optreden ook niet meer omslaan.
SONY DSC
Het meest verrast werd ik door Dr. Feelgood. Zij waren in 1988 al te gast op Bluesrock. Toen was hun optreden mat en saai. Inmiddels is de bezetting compleet nieuw en bestaat deze nu uit Robert Kane(zang), Steve Walwyn(gitaar), Phil Mitchell(Bas) en Kevin Morris (Drums). De uitstraling van Robert Kane is bepalend, hij zweept het publiek op als hij De Doolhof betoverd. ‘Hoochie Coochie man’, ‘Who Do You Love’ en o.a. ‘Milk & Alcohol’ doen verder het werk om de aandacht te krijgen. Die aandacht laat de band niet meer los en kluistert zich aan het publiek wat zichtbaar geniet. De springende, opzwepende Robert Kane, samen met Steve Walwyn(o.a. Roger Chapman en The Big Town Playboys) maken het geheel tot een boeiend schouwspel. Terecht een hoogtepunt van deze Bluesrock zaterdag met dit uitmuntende optreden.
SONY DSC
Na de pubrock van Dr. Feelgood en de garageblues van The Dirty Aces was het de beurt aan soul ’man’ Eli ‘Paperboy’ Reed.
Terecht worden namen als Otis Redding, Wilson Pickett en James Brown genoemd als referentiekader. Als deze genoemd worden verwacht je natuurlijk veel en zal die ‘Paperboy’ het ook allemaal moeten waarmaken. Dit doet hij met verve met puntige soultracks, mooie a-capella gezongen ballads en een cover van Otis ‘I’ve been loving You Too Long’. Het is hard werken als soulzanger, bij de Bluesrockers uit Tegelen. Maar Eli Husok(eigen naam) maakt het helemaal waar. Een strakke band, die er ‘staat’, waarin de bassist onbeweeglijk zijn partij bast, Eli zelf voortreffelijk puntig gitaarwerk aflevert. Hij vraagt iets te veel aan het publiek om mee te doen, te klappen en te zingen. Moeilijk, want vaak is klappen moeilijk als je in een hand een glas bier hebt. De respons was ook matig, maar het was een puik optreden.
SONY DSC
SONY DSC
Het Limburgse DeWolff mocht afsluiten bij deze editie. In 2011 stonden ze al eens op het affiche als voorlaatste act, nu als afsluiter! Supertrots waren ze op dit gegeven en met een set gestuwd door de hammond van Robin Piso en het opzwepende, creatieve gitaarspel van Pablo van de Poel. Niet te vergeten het subtiele drummen van Luka van de Poel, die sierlijk en krachtig het ritme bepaalde.
Uitstraling is hun niet vreemd, Luka blijft contact houden met de Hammond van Robin, springt in het begin van het optreden er zelfs bovenop. Een Robin Piso zwaait met zijn hoofd en lange haarlokken boven zijn Hammond als hij mag soleren of staat te jammen met de band. De psychedelica drijft er vanaf en de inspiratie voor de 70ties ook. Ze spelen een fantastisch uitgesponnen versie van ‘Wipping Post’ van The Allman Brothers Band, dat voor mij ondanks de goed gespeelde eigen nummers het hoogtepunt van dit optreden was.
Jan Smeets mag tevreden zijn met zijn toekomstige format. Iets breder programmeren en zoeken naar een iets jonger publiek. Op naar editie 33!
SONY DSC
We horen graag je mening! Voeg reactie toe