BluesMotel, Vreedenblues, Willem Slok Utrecht, 2 februari 2013
Zwart-wit foto’s: Marcel Wolthers.
Kleurenfoto en tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
Utrecht. Zaterdagavond. Het duistert en donkert. Kou en miezerig weer laten de mensen op straat op zoek gaan naar wat warmte. En waar beter kun je je verwarmen dan in de kroeg met hart (en hoofd) verwarmende muziek die schroeit, gutst maar bovenal brandt. Vreedenblues dus. Op de kaart: BluesMotel. Publiek? Stapelen.
Normaal is het noodzakelijk je slaapzak mee te nemen naar een optreden van BluesMotel. Ik heb ze ooit 5 uur het podium, de kroeg en het publiek stuk zien spelen, maar ze houden het deze keer ‘slechts’ op tweeënhalf uur. Genoeg om het publiek opgewarmd naar huis te sturen.
Het begin is nochtans rommelig. Misschien dat de band even op gang moet komen of dat de verwachtingen te hoog gespannen zijn voor een band die al meerdere keren in Willem Slok het zweet tegen de muren heeft doen klotsen. Maar de eerste set is niet geheel scherp. Gitarist Tim Benniks worstelt zichtbaar met het geluid van zijn gitaar, de gitaar van Micha Sprenger staat af en toe te hard, de bluesharp van Kevin de Harde te zacht en de overgangen in de nummers zijn soms niet helemaal vloeiend.
De eerste paar nummers van de avond; I don’t want no woman, Can You Take It Crosswires, High Tide en Insomniac Blues klinken wat slordiger dan op de plaat en bij andere optredens die ik gezien heb. Zelfs het prijsnummer Woman On My Mind – dat op Bound To Drive You Crazy zo smerig en gruizig uit de boxen knalt, klinkt deze avond minder overtuigend. Niet dat het slecht is, zeker niet. BluesMotel heeft het talent om zelfs op avonden dat het iets minder scherp klinkt het publiek mee te sleuren in hun maalkolk die blues heet. Ik geef het je ook te doen: spelen terwijl de bezoekers zo dicht voor je staan dat elke zweetdruppel haarfijn geregisteerd wordt. Of, zoals Micha het verwoordt: ‘apart als je publiek op vijf centimeter afstand staat.’
De momenten van klasse sijpelen gelukkig stukje bij beetje door de nummers heen naarmate het optreden vordert. De prachtige slowblues Key To The Higway (met een stuk Ramblin’ On My Mind) laat mij in ieder geval naar adem happen. En zag ik daar niet wat verliefde blikken door de stampvolle kroeg vliegen van de stelletjes? Mellow Down Easy mag er ook zijn; een complete explosie van opbouwen naar een climax van alle bandleden. Beide nummers uit die eerste set geven vast een voorbode van wat daarna komt.
Want in de sets die volgen heeft BluesMotel zich herpakt. Weg problemen met de gitaar, het geluid of een soms te zachte bluesharp. Op het podium een band die de scherpte teruggevonden heeft en het publiek oppakt en vermaalt om ze op het eind van de avond weer uitgeput uit te spugen. Of misschien is het wel zo dat het publiek de band oppakt en in een ‘groove’ brengt. In een interview dat ik ruim een jaar geleden met ze had zeiden ze dat het publiek de benzine is waar de band op draait. Als het publiek veel geeft, stoomt de band ook harder.
Dat gold zeker voor BluesMotels optreden zaterdagavond in Utrecht naarmate de avond vorderde. Voorbeelden? Schrijft u even mee? In Bleedin’ Heart blaast Kevin zich de blaren op de mond op de bluesharp, spelen Micha en Tim scheurend en smekend op hun gitaar haasje-over tot de vonken eraf spatten en metselen Frank van Tijn en Hans Wielaert op drums en bas een stevige ritmebodem. Built For Comfort, opener van hun debaatplaat, klinkt harder en sneller en laat de kroeg schudden en scheuren. Boom Boom, Out Go The Lights brandt en gutst eveneens.
Maar de twee meest memorabele momenten – het soort waarvan je later zegt tegen mensen die het gemist hebben ‘je had er bij moeten zijn joh!’ – zijn Feel Like Crying en Smokestack Lightnin’. Feel Like Crying, een van de twee nummers vanavond van het sideproject van Micha en Kevin The Damned and Dirty (de andere song is John the Evil Homeopath, ook fijn!), heeft Micha op zijn zelfgebouwde ‘sigarenkist’ en laat het publiek de kelen schor schreeuwen. Prachtige song! Bij Smokestack Lightnin’ is het Kevin die de show steelt door bovenop de bar te klimmen, misschien de enige plaats waar nog een beetje ruimte was. Het donderend applaus is volkomen terecht.
En is dan klaar met de stomende set? Nee, het publiek schreeuwt om meer en krijgt meer in de vorm van twee toegiften: One Bourbon, One Scotch, One Beer en Just A Dream. One Bourbon, One Scotch, One Beer is een onvervalste call and response blues: Kevin vraagt, de bezoekers antwoorden vol overgave. Samen met Just A Dream een dampende afsluiting van een memorabele avond.
Met een bezweet voorhoofd en een verwarmd hart duik ik weer de donkere en koude nacht in. Na BluesMotel bijna een jaar niet meer gezien te hebben, was dit een hartelijk en erg fijn weerzien met de band. Het optreden schudde, scheurde en schroeide steeds meer naarmate de avond voortschreed. Te oordelen naar het juichende, brullende en gelukzaligkijkende publiek ben ik niet de enige die er zo over denkt.
En ach, die paar schoonheidsfoutjes…maakt niet uit. Dat maakt juist deel uit van BluesMotels charme. Liever een band die technisch niet perfect is maar wel authentieker dan tien Voice of Holland klonen die eczeem op je oren veroorzaken. BluesMotel heeft soul. En dat is voor een bluesband een groot compliment. Ik kan niet wachten op de livecd met nieuwe nummers van BluesMotel die op stapel staat en hopelijk dit jaar uitkomt. Een tip nog: vervang de jeugdige bandfoto die nu op de website staat. BluesMotel is inmiddels veel volwassener dan die foto doet vermoeden.
Website: www.bluesmotel.nl en www.willemslok.com
Zo mot dat !!!
Patrick Struijker Boudier wat een verslag !!! lekker schrijven over wat …???
Wet jij, voor mij het was een leuke avond met blues muzikanten: NATURELS !!! ZONDER POESPASJES… die niet zoals jou met je "intellectueliserende commentaren "die lijken op de analyserende footbal aan tafel stijl !!! Verdorie ik heb je de heel avond zin schrijeven in jenotitie boekje…terwijl anderen waen aan het dansen en genieten !!! Het kan beter… maar zaterdag bij Willem Slok in Utrecht was BluesMotel gewoon leuke!!!
Tjonge, wat een negativiteit tegenwoordig van jouw kant Rock As. Mensen zoals Patrick doen enorme inspanningen om een kwalitatief goed stukje verslag te schrijven. Geen professionals, maar muziekliefhebbers die ondanks dat ze geen journalistieke ervaring hebben de lezer wel iets leuks willen mee geven. En soms kost dat wat inspanningen, maar ik weet uit eigen ervaring dat je dan toch nog ontzettend kan genieten.
Het verslag lezende heeft Patrick volgens mij ook een hele leuke avond gehad…
En ach, af en toe een kritische noot, die mis ik veel te vaak!!!
@Rock As. Zou bijna schrijven volledig willen L.ck my A…. Maar ik hou het netjes. Lezen is ook een kunst. Schrijven van een eerlijk concert verslag ook. En dit Verslag is gewoon een enthousiast en goed geschreven verslag. met een goede intro, en een kritische weergave die gewoon opbouwend is en een band scherp zal houden . Weet zeker dat menige band die zijn werk serieus neemt en dat is m.i BluesMotel) blij zal zijn met dit serieuze verslag. Dus afzeiken is erg makkelijk. Maar Patrick heeft terecht als hem gevraagd wordt een verslag te schrijven notities gemaakt om accuraat te zijn. In ieder geval heb ik de club eigenaar van mijn HotSPOT BLUESCAFE APELDOORN Jan Kerseboom nogmaals geattendeerd op deze prima BluesMote.l
IK heb liver een video reportage… dan al die leuke litteraire worden… sorry voor mijn negatieviteit… Maar ik kan niet zo goed lezen…!!! En scrijven over muziek heb ik nooit kunnen begrijpen… jullie hebben absoluut gelijk over mijn negativiteit…and William ook maar je wordt vulgaire en mondig !!!
Ik NEEM OOK BluesMotel SERIEUS, maar het kan mij niet zo veel schel wat voor fotos zij gebruiken op hun site… als obouwend "kritick" …voor hun volwassenheid.. !!! of of als je slapzak moeten meenemen…voor hun concert !!!
ARGH JA … het blijf maar bluesmagazine… en ik blijf zonder jullie … muziek luisteren en video kijken !!! Lezzzz maar door !!!
Peace and love WIlliam !!!
Sinds eind 2009 heb ik BluesMotel zeer intensief gevolgd en heb ik de band wel zo’n 25 keer zien spelen. Tja, soms een mindere gig, maar meestal “schroeiend en schurend”, het publiek buiten adem achterlatend, zoals die keer op een katerige 1 januari in Miles in Amersfoort. De band groeit, met steeds meer eigen nummers naast geweldige covers, niet altijd strak het origineel volgend maar elke keer improviserend, opgezweept door elkaar en door de reacties uit de zaal. Die drive, die passie, daar geniet ik van! En die paar foutjes, who gives a fuck!
helemaal met Hannaja eens
Geweldig verslag, Patrick ! Ik heb het met erg veel plezier gelezen.
Laat je vooral niet ontmoedigen door zeikerds, maar blijf jezelf. Zoals gezegd is een verdiende kritische noot helemaal niet verkeerd, die vind ik te vaak ontbreken (vooral bij cd recensies).
@William; goed idee, BluesMotel eindelijk eens in Bluescafé Apeldoorn. Bassist Hans Wielaert en ik hebben dat jaren terug al eens met Jan besproken, hebben hem toen ook de eerste CD, Built for Comfort, gegeven. Maar helaas…. nog nooit van gekomen, hoogste tijd dus. Wordt gegarandeerd een feestje, And I’ll be there!!
mooi verslag!
Mooi verslag van een mooie bluesavond!