Foto Ton Kok
Bluesfestival Hoogeveen
De Tamboer, Hoogeveen
23 November 2013
Tekst: Ton Kok / Foto’s: Herman Keverling Buisman
Hoogeveen Blues 2013, gezelligheid troef!
Het Hoogeveen Blues Festival in De Tamboer staat weer stevig op de kaart. Na de qua bezoekers wat mindere editie in 2012 met muziek op slechts drie podia, pakte Rudie Reinders het dit jaar toch wat anders aan: terug naar vijf podia en, niet onbelangrijk, de entreeprijs omlaag. Nadat de laatste act bekend gemaakt was, een real deal Chicago blues gezelschap met de Rockin’ Johnny Band, Tail Dragger en Zora Young, begon de voorverkoop aan te trekken met als resultaat een zeer geslaagde editie met ongeveer 1300 bezoekers.
Helaas is het met dertien bands op vijf podia een vrijwel onmogelijke opgave om alle artiesten de nodige aandacht te geven. Van de vier lokale/regionale bands Bluesbelly, Easterfield, Handle With Care en de Gijs Kos Band heb ik weinig gezien, hoewel het jazzy geluid van het gezelschap rond Gijs Kos en het stuwende rhythm & blues geluid van Easterfield me wel aansprak. Laatstgenoemde band gooide er ook nog eens een verdienstelijke versie van Fleetwood Mac’s “Oh Well” tegenaan.
Als vanouds stond de Greyhound Blues Band weer op het podium in de Forumfoyer met als in voorgaande jaren drie gasten. De eerste was de Canadese zanger/gitarist Dave Goodman. Om precies kwart over acht kwam hij in zijn eentje het podium op om solo het festival te openen. Als snel kwam de Greyhound Blues Band erbij, dit keer aangevuld met een toetsenist en deze combinatie zette een prima eerste set neer.
De tweede gast was de Amerikaanse zanger Tommie Harris, die fraai gospel, blues, jazz en soul combineerde, hoewel het allemaal een beetje braaf overkwam.
De laatste gast was een man met visie, de in Chicago geboren Tino Gonzales. Hoezo visie? Al in 2003 herkende hij het talent van ene Sjors Nederlof, die als gast te horen was op de zijn cd Nuke The World. Hoewel het gebrachte werk niet echt origineel te noemen was, zette de band met Gonzales wel een prima groovende set neer en had geen boodschap aan de eindtijd van kwart over één. Een prima feestje, vooral toen Dave Goodman en Tommie Harris zich ook nog bij het gezelschap voegden. Met “Sweet Home Chicago” kwam er zo rond kwart voor twee een einde aan het festival.
Maar er was vanavond nog veel meer te horen. De Veldman Brothers speelden in de passagezaal, maar daar was tijdens hun optreden geen binnenkomen aan. Ik heb drie toegangsdeuren plus het balkon geprobeerd en uiteindelijk een klein stukje van hun set meegekregen. De kwaliteiten van de Veldman Brothers zijn inmiddels bekend. Ik heb al eerder over ze geschreven en zal dat ongetwijfeld vaker doen. Maar echt veel meer dan dat het een sterk optreden was, kan ik er niet over zeggen.
Nog meer vuurwerk van eigen bodem in deze zaal in de vorm van de Twelve Bar Blues Band. Deze heren werden een beetje geplaagd door geluidsproblemen, maar zetten uiteindelijk een prima set neer. In het publiek de ook nog steeds met gehoorproblemen kampende drummer Marcel Bakker, die toch wel een beetje emotioneel werd en na een lange periode op non actief gestaan te hebben toch graag weer eens achter de trommels zou willen kruipen. Een nummer dat ik hen voor het eerst hoorde spelen was de B.B. King song “Blues Man”, niet te verwarren met het gelijknamige nummer van hun laatste cd. In dit nummer fraai melodieus en ingetogen gitaarwerk van Kees Dusink, die vanavond ook weer liet horen een van de betere Nederlandse slidegitaristen te zijn.
Danny Bryant stond met zijn band een beetje verstopt in de Parkfoyer. Een man van zijn kaliber had eigenlijk een podium verdiend in een van de grote zalen, maar Danny zette toch weer een gedegen blues/rock set neer. Hij begon met het Elmore James nummer “I Can’t Hold Out”, dat een typische Bryant aanpak kreeg. Jammer genoeg geen slide, maar wel een mooie binnenkomer. Zoals collega Herman het fraai omschreef: Danny speelde weer de planken uit de vloer. Met Trevor Barr op drums en met nieuwe bassist Alex Phillips. Laatstgenoemde is wat bewegelijker als pa Bryant en zorgt voor iets meer dynamiek in het spel. Maar verder toch het vertrouwde geluid.
Het meest bijzondere deel van het festival speelde zich toch af in de Univézaal, waar het spits werd afgebeten door de Rockin’ Johnny Band. Deze band bestaat uit Rockin’ Johnny Burgin (gitaar/zang/harmonica ) en Chicago blues veteraan Rock Kreher (gitaar) met John Sefner op bas en Steve Bass op drums. De mannen lieten horen dat ze een van de beste, zo niet de allerbeste Chicago blues band van dit moment vormen. Lekker fel gitaarwerk van Johnny, die ook een verdienstelijke zanger is. De band speelt een mooie mix van eigen werk en minder bekende covers, maar ook de eigenzinnige versie van het bekende “Rollin’ & Tumblin’” kon de toets der kritiek eenvoudig doorstaan.
De tweede set fungeerden de mannen als begeleidingsband van “Tail Dragger”. Hoewel hij zich voor en na het optreden graag liet ondersteunen door vrouwelijk schoon was hij nog goed genoeg ter been om al snel het podium te verlaten en rondje door de zaal te maken met zijn draadloze microfoon. Uiteindelijk was hij ook hier meer in de zaal dan op het podium te vinden, maar de old timer wist het publiek met gemak om zijn vingers te winden. Tijdens het laatste nummer verliet hij het podium, liep rechtstreeks naar de bar om daar het eerste half uur niet meer weg te gaan. Daarna maakte hij nog een rondgang door het theater, verscheen nog even op het podium bij Danny Bryant en terwijl de meeste bezoekers al onderweg naar huis waren, stond hij nog steeds in de lobby en liet zich met Jan en allemaal gewillig op de foto zetten. De man genoot echt van zijn Nederlandse stardom.
Ook nog even wat aandacht voor de Nederlandse bluesharp-speler Klaas Vermeulen, die zich hier in De Tamboer tijdens de set van Tail Dragger bij de band voegde en alle ruimte kreeg om te laten horen wat hij in huis had. Top.
Zora Young was de soliste tijdens de laatste set in de Univé zaal. De dame ging voortvarend van start met een lekkere rocker, gevolgd door een prima shuffle en een schitterende slow blues. Vooral het eerste deel van de set was zeer de moeite waard. Tegen het einde kwamen de nummers, waar helaas iets te veel blueszangeressen zich aan wagen: “Wang Dang Doodle”, “Fever” en “Sweet Home Chicago”. Maar dat mocht voor het merendeel van het publiek de pret niet drukken.
De security moest er uiteindelijk aan te pas komen om de laatste feestvierders in De Tamboer met lichte dwang richting uitgang te bewegen. Want behalve dat er prima muziek te horen was, was het toch ook weer erg gezellig. Op naar 2014!
We horen graag je mening! Voeg reactie toe