Blues Peer 2017
Deusterstraat, Peer
14, 15 en 16 juli 2017
Dit weekend mogen we weer aanwezig zijn bij alweer de 33ste editie van Blues Peer. Dat betekent vrijdagmiddag vroeg vertrekken richting de Belgische grens, op naar het kleine, doch gezellige Peer. Het stadje wordt overspoeld met vele, vele liefhebbers en staat dit gehele weekend in het teken van de BLUES! Dit jaar is de Nederlandse schrijver, dichter en zanger Rick de Leeuw presentator van dienst op de zaterdag en zondag.
Line up:
Vrijdag: Winterland 76, Rumours 40 years, James & Black, The King (A)live.
Zaterdag: Barrelhouse, Walter Broes & The Mercenaries, Jon Cleary, Mike Zito, The Blind Boys Of Alabama, The Red Devils, ZZ Top.
Zondag: Johnny Mars & Michael Roach, SaRon Crenshaw, The Bros. Landreth, The Magpie Salute, Canned Heat, Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra, Jethro Tull
Vrijdag 14 juli 2017
Tekst en foto’s: Nineke Loedeman, bekijk hier het gehele fotoalbum van Blues Peer 2017
De vrijdagavond staat in het teken van herdenking en eerbetoon. Het Belgische WINTERLAND ’76 brengt een hommage aan The Band, die ware mijlpaal uit de rockgeschiedenis. Vanavond brengt Winterland ’76 in Peer hun hedendaagse versie van het muzikale erfgoed dat The Band heeft achtergelaten. Tijdens hun fijne set krijgen zij tegen het einde nog versterking van de Vlaamse blueszanger en pianist Boogie Boy, oftewel Paul Ambach. Vervolgd wordt met nóg een tributeband: RUMOURS, 40 YEARS. Fleetwood Mac maakte exact veertig jaar geleden “Rumours” en dat album is vandaag nog altijd een bron van popparels. Het moet gezegd, deze sound komt toch best dichtbij het origineel. De nummers die voorbijkomen zijn klassiekers: Go Your Own Way, Don’t Stop en The Chain, om er enkelen te noemen. Ze hebben een hoog meezinggehalte en brengen menigeen terug naar vervlogen jaren van weleer.
Dan is het tijd voor het Texaanse duo Bruce James en Bella Black, oftewel JAMES AND BLACK. Sinds een jaar of zes wijden ze zich aan het verspreiden van een eigentijdse vorm van southern soul. Inmiddels wonen en werken ze al enkele jaren in Europa en spelen zowel de kleine clubs als grote festivals plat. Vanavond krijgt de uitstekende band versterking van een fijne blazerssectie én komt mondharmonicavirtuoos Steven Troch een nummertje meeblazen. Primeur: hun kersverse CD ‘This Time’ wordt vanavond aan het publiek van Blues Peer voorgesteld. De band zet een sterke set neer! Het zit allemaal erg solide in elkaar en is een bijzonder swingend concert. Soul with a capital S.
Afsluiter van de eerste avond Peer, is THE KING (A) LIVE, een heuse Elvis impersonatie met een dusdanige act, die de menigte in de tent doet kolken. Rusty Roots-voorman Jan Bas kruipt op akelig precieze wijze in de huid van The King. Er wordt ons anderhalf uur Rock ’n Roll van de bovenste plank voorgeschoteld, compleet met alle Elvis moves en songs, kortom alle meezingers en meedeiners. Het publiek smult!
Zaterdag 15 juli 2017
Tekst: Walter Vanheuckelom i.s.m. ConcertMonkey.be. Bekijk hier Walter’s fotoalbums van Blues Peer 2017.
Foto’s: Nineke Loedeman, bekijk hier haar fotoalbum Blues Peer 2017
Zaterdagmiddag 15 juli 2017, stipt om twaalf uur werd de tweede dag van Blues Peer op gang getrokken door de Nederlandse formatie BARRELHOUSE. Het is hun tweede optreden in Peer, lang geleden in 1995 waren ze een eerste keer te gast op dit prestigieuze blues festival. Dat wil zeggen dat Tineke Schoemaker en haar jongens al een hele tijd meedraaien in het circuit en met succes. Dit jaar ontvingen ze nog de Edison Jazzism publieksprijs 2017 en hun uitstekende album ‘Almost There’, dat in 2016 verscheen werd overal lovend onthaald.
Er zaten veel trage blues nummers in hun set, die instrumentaal erg goed in elkaar staken en met veel overtuiging gezongen werden door de mooie stem van Tineke. De titeltrack ‘Almost There’ uit hun recentste album was daar een schitterend voorbeeld van. Ook in de uptempo nummers zoals ‘Walk That Road’ kwam de band erg sterk uit de hoek en de twee uitstekende gitaristen Johnny en Guus LaPorte mochten om beurt met sterk snarenwerk in de schijnwerpers.
Het was niet verwonderlijk dat het grootste gedeelte van de setlist uit nummers van hun nieuwe album bestond. Een hoogtepunt was zeker het stevige ‘Don’t Hold Your Breath’, met sterk toetsenwerk van Han van Dam. Afsluiten deed Barrelhouse met de swingende blues shuffle ‘Let Me Love You’, zo konden de aanwezigen al vroeg de beentjes losgooien. De Nederlanders mochten terugblikken op een uitstekend concert.
De Belgische eer op deze tweede dag van Blues Peer werd hoog gehouden door WALTER BROES & THE MERCENARIES. Walter is zeker geen onbekende in Peer want als presentator en als frontman van The Seatsniffers zijn de keren dat deze man op het podium stond nog amper op de vingers van twee handen te tellen. Verleden jaar bracht Walter met zijn nieuwe band The Mercenaries het album ‘Movin’ Up’ op de markt. Met Clark Kenis op de upright bas en Lieven Declerck op drums is Walter sindsdien weer veel te zien op de Belgische podia.
Het trio begon rustig met het erg mooie ‘Dizzy’. Daarna werd het gaspedaal flink ingedrukt voor ‘Movin’ Up’, de titeltrack van hun recentste album. ‘Movin’ Up’ is rockabilly van een erg hoog niveau. Walter zijn goede stem is gemaakt voor dit soort nummers. De typische twangy gitaar was ook in Peer aanwezig en de ritmesectie speelde erg strak.
‘Come On Down’ is nog zo een lekker nummer, het zou zo van een Sneatsniffers album kunnen komen. De typische, maar heerlijke geluiden die Walter uit zijn gitaar tovert zijn ook hier weer van uitstekende kwaliteit. Het meest bluesy nummer van hun set was ongetwijfeld het heerlijke ‘Don’t You Ruin My High’. Een andere parel was het verschroeiende ‘Sideshow’, waarin het er iets vetter en rauwer aan toe ging, maar dat mocht. Grootse slide partijen kleurden dit knappe rootsrock nummer. Bassist Clark Kenis en drummer Lieven Declerck zorgden voor de heerlijke swingende groove. Afsluiten doen Water Broes & The Mercenaries met ‘You And Me’, een mix van rock’n roll en rockabilly, die uitnodigde om de benen in de lucht te gooien en die door Walter aan Christine werd opgedragen.
De volgende in het rijtje was de Britse toetsen virtuoos JON CLEARY. Jon leeft al meer dan twintig jaar in de USA en ademt New Orleans rhythm and blues. Hier is hij misschien iets minder bekend, maar iemand als Patrick Cuyvers, die zelf toetsenist is en in Peer verantwoordelijk is voor de programmatie, weet natuurlijk wat vlees hij in de kuip heeft met Jon Cleary. In de United States weten ze al lang dat Jon borg staat voor klasse muziek en dito concerten. Ook andere artiesten zoals Bonnie Raitt, Taj Mahal, Ryan Adams, Eric Burdon en B.B. King weten wel dat Jon een klasse muzikant is en werkten met hem samen. Geen gitarist op het podium, maar met Jon en Nigel Hall wel twee toetsenisten. Hoogtepunten waren zeker het erg aanstekelige funky nummer ‘Just Kissed My Baby’, waarin Jon erg funky geluiden uit zijn klavieren weet te halen.
Met drummer A.J. Hall en top bassist Cornell Williams beschikte Cleary over een fenomenale ritme sectie. Erg sterk toetsenwerk kregen we in ‘Po’ Boy Blues’. Ook in de rustige, wondermooie ballade ‘What Do You Want A Girl To Do’ wist de toetsenist uit New Orleans te overtuigen op de toetsen en met zijn stem. Afsluiten deed Jon Cleary met het uptempo nummer ‘Go To The Mardi Gras’, een nummer van Professor Longhair, waarin de toetsen virtuoos van New Orleans nogmaals alles uit de kast haalde op zijn zwarte en witte toetsen. De liefhebbers van rhythm and blues kwamen zeker aan hun trekken tijdens dit concert.
De Amerikaan MIKE ZITO die vorig jaar met ‘Make Blues Not War’, één van de beste bluesrock albums uit 2016 uitbracht mocht de volgende vijfenzeventig minuten voor zijn rekening nemen. Samen met drummer Matt Johnson en bassist Terry Dry ging Mike dadelijk zinderend van start met de Southern rock boogie ‘One More Train To Ride’, waarin Mike uithaalde met verschroeiend slide werk. Het trio bleef op hetzelfde elan verder gaan met het aanstekelige ‘Keep Coming Back’, waarin de bottleneck weer gezwind over de hals van Mike’s gitaar ging. Het tempo zakte een beetje voor de strakke blues rocker ‘Roll On’, waarin de stomende ritme sectie met Matt Johnson en Terry Dry weer waanzinnig sterk uit de verf kwam.
Mike Zito kende in zijn set geen enkel zwakker moment en leverde een grandioos concert af. Het is dan ook moeilijk om een paar hoogtepunten op te noemen, al was ‘Judgement Day’ met een machtige gitaar solo van Mike zeker één van de smaakmakers. Ook met de mooie Texas blues ballade ‘Gone To Texas’ wisten Mike, Matt en Terry de aanwezigen te boeien.
Tegen het einde van het concert riep Mike zijn oudste zoon Zach Zito op het podium om samen nog een paar nummers te spelen. In hun eerste song samen hadden ze een duidelijke boodschap aan alle leiders en hongerigen naar macht die het nog steeds niet begrepen hebben, met het waanzinnig sterke ‘Make Blues Not War’. Als we die boodschap zouden uitvoeren zou de wereld er in ieder geval veel beter uitzien. Mike haalde er de blues legendes Robert Johnson en B.B. King bij om zijn boodschap nog te versterken. Eerst haalde Mike verschroeiend uit met de bottleneck, daarna mocht Zach zijn klasse op de snaren tonen en dat de appel niet ver van de boom gevallen is in de familie Zito viel meteen op.
De jonge kerel imponeerde dadelijk op dat grote podium. De tent was waanzinnig en wilde meer van Zito en zijn band. Afsluiten deed Mike Zito in stijl met zijn versie van ‘Fortunate Son’ van Creedence Clearwater Revival. Iedereen kende het nummer en er werd dan ook massaal gedanst en meegezongen op deze John Fogerty hit. Waanzinnig optreden en voor mij het beste concert van deze tweede dag Blues Peer.
Daarna ging het in Peer van stevige bluesrock naar gospel en soul met THE BLIND BOYS OF ALABAMA. Dit achtkoppig gezelschap dat al sinds 1939 bestaat kan heel wat adelbrieven voorleggen. Ze wonnen al vijf Grammy Awards met hun geestelijk geïnspireerde songs. Jimmy Carter, Ben Moore, Paul Beasley en Eric McKinnie, de vier blinde zangers van The Blind Boys Of Alabama zaten vooraan het podium op een stoel. Gitarist Joe Williams, bassist Stephen Ladson, toetsenist Peter Levin en drummer Austin Moore moesten voor de instrumentale begeleiding zorgen. Om beurt of samen zongen de blinde zangers en ondanks hun heel hoge leeftijd beschikten de heren nog over een enorm sterke en zuivere stem.
Openen deden de heren met het soulvolle ‘Way down In The Hole’. ‘Ain’t Nobody’s Fault but Mine’ en ‘Spirits In The sky’ werden heel harmonieus gezongen. Met de gospel song ‘Look Where He Brought Me’ kwam er meer ritme in het concert. Eric ‘Ricky’ McKinnie was duidelijk de meest beweeglijke van de vier zangers. Een ander hoogtepunt was ongetwijfeld ‘I Shall Not be Moved’. Naar het einde van het concert ging Jimmy Carter nog een bezoekje brengen aan iedereen in de tent. The Blind Boys Of Alabama konden mij zaterdag in Peer niet helemaal overtuigen en persoonlijk denk ik dat ze beter tot hun recht komen in een zaal met een zittend publiek dan op een festival.
Met THE RED DEVILS waren we al aan de voorlaatste band van deze tweede festivaldag gekomen. Deze legendarische band rond zanger en mondharmonica speler Lester Butler, die spijtig genoeg veel te vroeg overleed, heeft nog steeds een hele schare fans. Met gitarist Paul Size, bassist Jonny Ray Bartel, drummer Bill Bateman en ritme gitarist Mike Flanigin stond in Peer bijna de volledige bezetting van de originele Red Devils op de planken.
Hun huidige frontman vonden ze in de Nederlandse harp virtuoos BIG PETE en samen blijven ze de stomende muziek van The Red Devils levendig houden. Het vijftal begon met een erg sterke uitvoering van ‘Mister Highway Man’ aan hun stomende concert. De kenmerkende, aanstekelige grooves waarvoor drummer Bill Bateman en bassist Jonny Ray Bartel verantwoordelijk waren, bleven negentig minuten het concert domineren. Het was onmogelijk om te blijven stil staan bij deze opwindende muziek, dus zag je overal dansende mensen.
Met ‘I Wish You would’ en een superlange versie van ‘The Hook’ ging het concert verder. ‘Taildragger’, ‘Devil Woman’ en ‘Who Do You Love’ met zijn dwingende drums waren andere hoogtepunten. Lester Butler vervangen is niet zo gemakkelijk, daarom wil ik toch een pluim op de hoed van Big Pete steken voor de wijze waarop hij dat doet. Het was een plezier om Big Pete op de harp te horen. De stem was soms iets minder, maar The Red Devils mochten terugblikken op een sterk concert.
Als afsluiter hadden de organisatoren van Blues Peer met ZZ TOP weer een echt grote naam weten te strikken. Deze Amerikaanse southern rockband uit Houston, Texas werd opgericht in 1969 door Billy Gibbons. ZZ Top behaalde hun grootste successen in de jaren 70 en 80. De band bestaat uit zanger/gitarist Billy Gibbons, bassist Dusty Hill en drummer Frank Beard. Dat ZZ Top nog steeds erg populair is bij de muziekliefhebbers zag je aan de vele T shirts met ZZ Top als opschrift. Beginnen deed het trio met de verschroeiende rocker ‘Got Me Under Pressure’ en het strakke ‘Jesus Left Chicago’. De band bleef verder gaan met de oudere succesnummers en even later knalde ‘Gimme All Your Lovin” al door de boxen van Peer.
Ook van een paar sterke covers was ZZ Top niet vies, zo volgde een erg knappe versie van Jimi Hendrix zijn ‘Foxy Lady’. Het trio op het podium had er duidelijk zin in, al was er weinig spontaniteit in hun show te bespeuren. Alles bleef beperkt tot de gekende poses en danspasjes. Maar laat ons eerlijk zijn muziek blijft nog steeds het voornaamste op een concert en wat dat betreft werden we verwend met hits als ‘Just Got Paid’, ‘Sharp Dressed Man’ en ‘Legs’. Ook voor de toegiften had het Texaanse trio nog heel wat munitie over gehouden. Eerst was er het schitterende ‘La Grange’ en daarna een speciale versie van Elvis Presley zijn ‘Jailhouse Rock’. ZZ Top is nog steeds een top band die weet hoe ze een tent of festival weide in vuur en vlam moet zetten. De organisatoren van Peer hadden weer voor een uitstekend programma gezorgd en het festival werd op een heel mooi uur werd afgesloten. Om middernacht lag ik al in mijn bed na te genieten van deze tweede festival dag.
Zondag 16 juli 2017
Tekst: Walter Vanheuckelom i.s.m. ConcertMonkey.be. Bekijk hier Walter’s fotoalbums van Blues Peer 2017
Foto’s: Nineke Loedeman, bekijk hier haar gehele fotoalbum Blues Peer 2017
De laatste dag van het drieëndertigste Blues Festival in Peer werd zondagmiddag ingezet door het duo JOHNNY MARS & MICHAEL ROACH. Hen wachtte de ondankbare taak om zo vroeg deze laatste festivaldag te openen. De opkomst was spijtig genoeg nog miniem, maar eigenlijk was de old school akoestische blues van dit duo de beste manier om rustig aan terug in vorm te komen voor het stevigere werk dat er ongetwijfeld nog zat aan te komen. Michael Roach speelde akoestische gitaar en Johnny Mars de mondharmonica.
Het vocale werk wisselden beide heren af. Bij ‘Kansas City, Here I Come’ verliet Johnny zijn stoel en kwam hij vooraan op het podium staan. Het publiek begeleidde het duo met ritmisch handgeklap. ‘I Believe I Do’ was een ander hoogtepunt van het concert en als toegift gaven beide heren nog een mooie, maar spijtig genoeg te korte versie van ‘Sweet Home Chicago’. Het dankbare publiek gaf hun nog een daverend applaus mee.
Daarna was het de beurt aan SARON CRENSHAW & BLIND B AND THE VISIONAIRS. Deze band met de moeilijke lange naam was bij het grootste gedeelte van het publiek nog onbekend. Het optreden in Peer was het eerste concert op Belgische bodem voor SaRon Crenshaw. Patrick Cuyvers die instaat voor de programatie in Peer kende deze jongen wel, want Patrick speelt mee in de band van SaRon als die in Europa is. Patrick kon vandaag niet spelen en met Bob Fridzema had de band niet de eerste de beste in huis gehaald om hem te vervangen.
Verder bestond de band van SaRon uit drummer Frank Duindam en bassist Bart Kamp. Crenshaw zelf is een begenadigd gitarist en hij pakte in Peer meerdere malen uit met weergaloos snarenwerk op zijn door B.B. King getekende gitaar. Bovendien is SaRon eigenaar van een zoete, mooie soulstem die hij met erg veel gevoel weet te gebruiken. Een uitstekende Bob Fridzema speelde op het Hammond alsof hij al jaren deel uitmaakte van de band. Het kwartet begon meteen erg goed met ‘The Moon Is Full’ en het aanstekelige ‘You Lie To Me’.
Andere hoogtepunten waren zeker de geweldige, superlange versie van B.B. King zijn ‘Thrill Is Gone’, waarin Patrick Cuyvers samen met Bob Fridzema het Hammond bespeelde en waarin SaRon met geweldig vingerwerk uithaalde op de snaren van de hals van zijn rode Gibson. De blues shuffle ‘Baby, Please Come home’, die zich uitstekend leende voor het eerste meezing moment van de dag. Het aanstekelige ‘Wang Dang Doodle’ mogen we zeker niet vergeten omdat het zo mooi was en omdat Frank Duindam het publiek vergastte op een erg knappe drum solo. Voor de Eric Clapton fans had SaRon Crenshaw nog een verrassing in petto met een beklijvende versie van ‘Old Love’. Een echt kippenvel moment op het Blues Peer Festival. SaRon Crenshaw And Blind B & The Visionaires waren buiten categorie deze laatste festival dag. Van deze geweldige gitarist en zijn uitstekende band gaan we in de toekomst nog zeker horen. Tot dan moeten we het doen met het sterke live album ‘Goin’ To Get Deep’ en het erg mooie studio album ‘Drivin’, die beiden dit jaar verschenen.
De Canadese band THE BROS. LANDRETH is de derde band op deze laatste festivaldag. De broers Joey en David Landreth vormen samen met drummer Ryan Voth en gitarist Ariel Posen deze band, die qua muziek dicht bij Little Feat en de Allmann Brothers aanleunt. In 2015 verscheen hun debuut album ‘Let It Lie’ en sindsdien gaat het The Bros. Landreth voor de wind.
Veel positieve reacties op hun album en op hun live concerten brachten hen tot op het podium van Peer. Beginnen deden ze met ‘Somebody’s Knockin On My door’ van Eric Clapton. Verder kon de erg mooie ballade ‘Let It Lie’ op veel waardering van het publiek rekenen.
Tijdens ‘I’m Going Home’ begon het publiek spontaan ritmisch mee in de handen te klappen terwijl de jongens een akoestische uitvoering ten beste gaven. Alleen gitaren, de bluesharp en hun harmonieuze stemmen waren voldoende om het publiek in Peer warm te krijgen. Ook het strakke ‘I Am The Fool’ dat door vader Landreth geschreven is kon erg boeien. Het vloeiende ‘Angelina’, dat een erg catchy refrein had, kende verschillende sfeer en ritme wisselingen. De gitaarliefhebbers kwamen aan hun trekken want met Joey Landreth en Ariel Posen beschikte The Bros. Landreth over twee schitterende gitaristen.
Met THE MAGPIE SALUTE stond er een echte rockband op het podium in Peer. In 2016 werd The Magpie Salute opgericht door voormalig Black Crowes gitarist Rich Robinson. De band heeft met Marc Ford en Sven Pipien nog ex Black Crowes leden in hun midden. De overige bandleden komen uit de Rich Robinson Band. Het repertoire in Peer bestond uit Black Crowes covers, zoals de opener ‘My Morning Song’ en ‘Exit’. In het midden van het concert kregen we covers van allerlei artiesten waarvan ‘Ooh La La’ van The Faces en de heel sterke Temptations cover ‘I Know I’m Losing You’ de bekendste waren. De extra large versie van deze laatste song was trouwens met voorsprong het beste nummer van dit concert.
Het einde van het concert was dan weer volledig voor de muziek van Black Crowes, met ‘Wiser Time’, ‘Horsehead’ en ‘Thorn In My Pride’. Ik zag The Magpie Salute verleden week nog op Bospop en daar gaven ze een betere indruk. In Peer klonken ze soms uitstekend, maar op andere momenten klonk alles nogal door elkaar en die wirwar aan klanken had geen positief gevolg voor hun sound.
Tijd voor wat jeugdsentiment met JETHRO TULL. Deze band bleek nog steeds bijzonder populair te zijn aan de T shirts in Peer te zien. Jethro Tull is een Britse progressieve rockband en Grammy Award winnaar uit Luton, opgericht in 1968 rond de Schotse voorman Ian Anderson. Hun muziek is herkenbaar aan de opmerkelijke zangstijl en het unieke dwarsfluitwerk van Anderson. Hun ongewone en vaak complexe song constructies en de intelligente teksten waren ook kenmerkend aan de muziek van Jethro Tull. De band startte heel origineel met ‘Living In The Past’, met een fantastische Ian Anderson op zijn gekende dwarsfluit. Het eerste echt hoogtepunt kwam er met ‘Thick As A Brick’ uit het album ‘Stand Up’ uit 1972. Ian had de fluit even opzij gezet voor een gitaar. Toetsenist John O’ Hara haalde geweldig uit op zijn klavieren tijdens zijn solo en daarna nam gitarist Florian Opahle met subliem en vlijmscherp snarenwerk over.
Ian Anderson heeft veel binding met symfonische muziek en dat is te horen in de heel sterke Johan Sebastian Bach cover ‘Bourrée’. Alle muzikanten op het podium toonden hun instrumentale klasse tijdens dit nummer en dat werd door het publiek erg gewaardeerd, want men begon spontaan ritmisch in de handen te klappen bij het aanhoren van zoveel moois. Nog een parel was de Hendrik VIII tribute ‘Pastime With Good Company’. Bassist David Goodier verzorgde de intro van het knappe ‘A New Day Yesterday’. Eindigen deed de extravagante Ian Anderson met ‘Aqualung’, waarin de dwingende en dominerende drums van Scott Hammond heel bepalend waren. Het nummer kende heel wat ritme en sfeer wisselingen en dat maakte het nummer erg boeiend.
Dat ‘Locomotiv Breath’ de toegift zou worden was enigszins voorspelbaar, maar dat kon de enorme, enthousiaste massa voor het podium niet deren. Deze klassieker met zijn heel bekende intro was het absolute hoogtepunt van een meer dan uitstekend concert. Jethro Tull en Ian Anderson zijn nog lang niet dood en het publiek genoot nog steeds van hun muziek. Bewijs was het minuten durende applaus dat de band kreeg op het moment dat ze het podium verlieten.
Hoeveel mensen JOOLS HOLLAND AND HIS RHYTHM & BLUES ORCHESTRA telde weet ik niet, maar het grote podium in Peer was helemaal gevuld. Jools Holland zelf zat achter zijn vleugel en hij gaf een deel van de muzikanten de vrijheid om hun ding te doen op dit rhythm & blues feestje. Alles kon in dit anderhalf uur, van ballades, naar boogie woogie en populaire pop songs. Jools Holland wilde in Peer een feestje bouwen en dat deed de Brit ook. Al vrij vroeg begon hij aan een knappe ‘Midnight Special’ die luidop meegezongen werd door het publiek.
Ook de zangeressen Ruby Turner, Beth Rowley en Louise Marsden kregen elk apart hun moment supreme. Tussendoor demonstreerde Jools dat hij een uitstekend pianist is. Andere hoogtepunten die door het publiek erg gesmaakt en uit volle borst meegezongen werden waren ‘I Can’t Help Fallen In Love With You’ en ‘Let The Good Times Roll’. Gilson Lavis hoefde iets later zelfs zijn jasje niet uit te doen voor een wervelende drum solo. Met het ska nummer ‘Enjoy Yourself’ namen Jools Holland And His Rhythm & Blues Orchestra van het publiek in Peer.
Blues Peer 2017 werd afgesloten met een band uit mijn jeugdjaren. Halfweg de jaren zestig werd CANNED HEAT opgericht. Van de originele formatie is momenteel nog alleen drummer Fito de la Parra van de partij, maar niemand in Peer die daar over zeurde. Canned Heat begon het concert met hun grootste hit ‘On The Road Again’. Gitarist/zanger John Paulus nam het nummer vocaal voor zijn rekening en Dale Spalding zorgde voor de bluesharp.
Natuurlijk was dit een binnenkomer die kon tellen en die het publiek laaiend enthousiast maakte. Er volgden nog een paar nummers maar het duurde toch tot ‘Bullfrog Blues’ en ‘Going Up The Country’ eer de vlam weer in de pan sloeg. Natuurlijk mocht ook ‘Let’s Work Together’ niet vergeten worden in Peer.
Wij van Concert Monkey (én Blues Magazine) zochten daarna onze auto op en reden huiswaarts met de gedachte dat er toch weer een paar heel mooie optredens geweest waren in Peer. Mike Zito en ZZ Top spanden de kroon op zaterdag. Zondag waren dat SaRon Crenshaw And Blind B & His Visionaires en Jethro Tull.
Noot: Blues Magazine bedankt Walter Vanheuckelom en ConcertMonkey heel hartelijk voor de tekstuele bijdragen van de zaterdag en de zondag!
Bekijk hier alle foto’s in het album Blues Peer 2017
Mooi verslag van een mooi festival!
Mooi festival, goede muziek, prima georganiseerd, goede sfeer.
Jammer dat het geen dorpsfeest meer is…..vroeger was heel Peer in de ban van de blues…..nu totaal niet !!
Ook jammer dat het een soort elite-festival geworden is, nl. voor velen onbetaalbaar.
Als ik kijk naar vergelijkbare festivals is Peer (met ruim 100 euro entree/dag en 3 euro voor een pintje) de helft te duur…..jammer.
Mooi verslag Nineke!
Prachtig vast vast gelegd in woord en beeld heerlijk genoten van je schrijf wijzen dikke kus Rob
Mooi festival maar wel behoorlijk aan de prijs zowel de kaarten en de drank zou wel wat minder mogen
Mooi verslag maar Thick as a brick van Jethro Tull komt niet van de Lp Stand Up maar TAAB zelf! Sorry.Maar juist is juist!