Verslag: Blues Peer 2015 – Peer, België 17 t/m 19 Juli 2015

BLUES PEER 2015 Peer, België 17, 18 en 19 juli 2015

Line-Up: Beth Hart, Eric Burdon & The Animals, K’s Choice, The Scabs, Preston Shannon, Rootbag, Tiny Legs Tim, Melissa Etheridge, EmmyLou Harris & Rodney Crowell, Guitar Shorty, Shakura S’Aida, Wille And The Bandits, Dynamite Blues Band, Claude Hay, Ian Siegal, Little Hook, Little Steve & The Big Beat, Sugaree.

De eenendertigste editie van Blues Peer gaat van start op een zwoele zomeravond, met temperaturen van rond de 28 graden. Toch is het goed te doen, tenslotte speelt de échte hitte zich af op het podium en zo hoort het. De presentatie van Blues Peer is in handen van Ben Crabbé, bekend als quizmaster van het Belgische tv-programma Blokken. Daarnaast is Ben zelf ook fervent muzikant bij o.a. De Kreuners. Veel bezoekers komen hier al jaren om vrienden te ontmoeten onder het genot van goede muziek en een lekker pintje. Op Blues Peer is tegenwoordig niet enkel bluesmuziek te horen, maar ook de nodige rock, dat is zeker deze editie het geval. Reacties vooraf duiden erop dat er dit jaar veel te weinig blues op de affiche staat. Er zijn wel eens dagen geweest dat men over de koppen kon lopen op de bluesweide van Peer, maar daarvan is nu in ieder geval geen sprake. Het terrein is beduidend ingekrompen en het is ook duidelijk minder druk dan de voorgaande jaren. De rijen kampeerstoeltjes staan in ieder geval klaar om te gaan genieten van wat komen gaat.

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Bert Lek, alle foto’s Album Blues Peer 2015

SUGAREE heeft de eer het festival af te trappen. Een gemengd team van Belgen en Nederlanders, waarin we leden uit bands als The Seatsniffers, Moonshine Reunion en The Rhythm Chiefs tegenkomen. Het kwartet brengt een lekker swingende mixture van rhythm & blues, rock & roll en rockabilly. Op upright bass zien we Clark Kenis, die ook de zang voor zijn rekening neemt, op saxofoon Roel Jacobs en de band wordt aangevuld met de gebroeders Ciggaar, Darryl op drums en Dusty op gitaar. Dusty is, zoals wellicht bekend, inmiddels de vaste begeleider van Ian Siegal, die overigens deze avond zal afsluiten. De mannen brengen heerlijk swingende nummers, met goede zang en uitstekend gitaarwerk en waaraan vooral de saxofoon klanken van Roel veel toevoegen. Een hele fijne opener.

Sugaree

Vervolgens is het tijd voor de Nederlandse vijfmansformatie: LITTLE STEVE AND THE BIG BEAT. Al drie jaar spelen de heren in deze samenstelling en hebben inmiddels al een behoorlijke staat van dienst, deze Rhythm & Bluesband o.l.v. zanger/gitarist Steven van der Nat. Naast hem staan Bird Stevens op bas, Jody van Ooijen achter de drumkit en het blazersduo Martijn van Toor op tenor sax en Evert Hoedt op de bariton sax. You Were Wrong is een fijne binnenkomer en speciaal voor al die echte blueslovers hier aanwezig wordt Working Overtime ingezet. De heren worden geweldig ontvangen door het publiek, dat aandachtig staat te luisteren én al voorzichtig wat dansmoves maakt. Heerlijke swing afgewisseld met pure blues, met als hoogtepunt Double Trouble met indringend en imposant soleerwerk van Steven. De blazerssectie is essentieel voor de toffe sound van deze band en Martijn en Evert halen dan ook alles uit de kast. Zalig…

Little Steve

Aansluitend betreedt LITTLE HOOK het podium. Deze 100 % Belgische band, bestaat uit vier ervaren ‘bluesrotten’. ‘Big Dave’ Reniers zingt en bespeelt de mondharmonica, Bart Mulder op gitaar, Renaud Lesire zang en gitaar en Steve Wouters op drums. Voor het podium is het inmiddels dringen geblazen, er staan vele fans. De band klinkt rootsy en opzwepend en heeft met Renaud een charismatische frontman in huis. Het is de eerste keer dat we vanavond zo’n lekkere scheurende bluesharp te horen krijgen en ik moet zeggen: dat smaakt naar meer. Dave weet een behoorlijke pot gruizige tonen uit zijn ‘Mississippi Saxophone’ te blazen. Stampend en rollend zet deze band vanavond de hele tent op de kop! Na ook nog eens een lange daverende gitaarsolo in toegift Goin’ Down is het voor mij duidelijk: deze band moet ik zeker nog eens zien.

Little Hook

Dan is het de hoogste tijd voor IAN SIEGAL. Hij staat, zo deelt hij ons tussendoor met enige trots mee, inmiddels voor de vijfde maal hier in Peer. En dat is eigenlijk geen wonder, de man is nu eenmaal pure blues van top tot teen. Hij toert heel wat af in thuisland Groot-Brittannië en in Europa, zowel solo als met zijn band. Hij is vanavond in uitstekende doen, oogt fit en weet zich door zijn begeleiders vakkundig gesteund. Inmiddels spelen gitarist Dusty Ciggaar, drummer Raphael Schwiddessen en bassist Danny Van’t Hoff al jaren met Ian en ze hebben samen begin dit jaar het mooie album ‘Live In Amsterdam’ uitgebracht. De band speelt uitstekend maar Ian is en blijft de koning van het podium. Hij babbelt, zingt, speelt enkele voortreffelijke solopartijen en steekt zo nu en dan een sigaretje op. We horen Brandy Balloon, een stampende I Am The Train, Revelator en – altijd heerlijk – een lange uitvoering van She Got The Devil In Her. Uiteraard ontbreekt ook vanavond het wondermooie Gallo Del Cielo niet….Ian Siegal, een hele fijne afsluiter van de vrijdagavond in Peer.

Ian Siegal

Zaterdag is het wel iets afgekoeld maar toch heel aangenaam. Om 12.00 uur precies bestijgt de Australische one man band CLAUDE HAY het podium. De songs van deze man uit ‘Down Under’ bevatten zowel roots als blues en rock. Met behulp van zijn loopingstation, waarmee hij de basis vastlegt voor zijn gitaar- en zangwerk, zet hij hier in Peer een hele afwisselende set neer. Hij begint instrumentaal met 207 en zet vervolgens een hele vette, wat lome I Put A Spell On You neer. Hij krijgt halverwege zijn set ‘hulp’ van bassist Ryan van Gennip, waardoor zijn nummers nóg funkier en flitsender worden. We horen Don’t Give Me That Shit en alvast een nummer van zijn nieuw uit te brengen album. Nu wordt het nummer Come Together ( The Beatles ) wel vaker gecoverd maar de uitvoering van Claude klinkt bijzonder sec. Het publiek is enthousiast en zingt deze versie van Claude Hay uit volle borst mee.

Claude Hay

Tja, de reputatie van de DYNAMITE BLUES BAND snelt het viertal vooruit. De band, bestaande uit drie ex-Big Blind leden gitarist J J van Duijn, zanger / bluesharpspeler Wesley van Werkhoven en drummer Niels Duindam begon in 2013, samen met bassist Renzo van Leeuwen, aan een nieuw avontuur. Inmiddels toert de band volop en overal zijn de reacties op hun optredens meer dan uitstekend. Hier in Peer is men in eerste instantie iets afwachtend maar dat blijkt maar van korte duur: zo staat er nog geen mens voor het podium, na het frisse Anna Lee vult de tent zich in een wip. Vlotte swing, stevige blues en vette, gruizige boogie zorgen voor een aanstekelijk en uitermate dansbaar geheel. De heerlijke slowblues Full Time Lover zorgt voor een rustig intermezzo, waarna de teugels weer flink aangehaald worden om door te stomen met Boom Boom Boom. De naam van hun album Shakedown & Boogie is goed gekozen en dekt volledig de lading: deze band live voelt als een trip!

Dynamite Blues Band

Het trio WILLE AND THE BANDITS is in thuisland Groot-Brittannië geen onbekende meer en ook hier op het vasteland nemen steeds meer mensen kennis van hun muziek. Naast een tikje apart uiterlijk maken ze ook best aparte muziek die nauwelijks in een hokje te plaatsen is. Het publiek is eerst nog wat afwachtend naar de muziek van zanger/gitarist Will Edwards, percussionist/drummer Andrew Naumann en bassist Matt Brooks, die een aparte mix van rock, blues, folk en roots in meeslepende ritmes brengen. Bassist Matt bespeelt naast een zessnarige basgitaar ook nog een bijzondere FarWest ‘Blond’ Electric Upright Bass. Will pakt naast zijn lapsteelgitaar ook regelmatig zijn akoestische gitaar evenals zijn Weissenborn gitaar. De rauwe en intense stem van Wille komt volledig tot zijn recht in het magnifieke Under The Grove. Hun versie van Crossroads voelt aan als trance. Funky (bas) tonen tezamen met een opzwepende percussie…Als laatste wordt het wonderschone Angel gespeeld, opgedragen aan Will’s overleden moeder. De band speelt overigens dit jaar regelmatig op diverse festivals in de Benelux, waaronder Gouvy, België en Blues Amersfoort. Ga ze zien…

Wille And The Bandits

SHAKURA S’AIDA werd geboren in Brooklyn, is opgegroeid in Zwitserland en woont tegenwoordig in Ontario, Canada. Deze prachtig geklede dame zit al vijfentwintig jaar in de muziekbusiness. Ooit zong ze in het achtergrondkoortje van Patti LaBelle en heeft tot nu toe drie platen uitgebracht. Op de laatste, ‘Time’ uit 2012, speelt haar vriendin en gitariste Donna Grantis ook mee. Vandaag weet Shakura de sfeer in de tent direct te bepalen met haar energieke en stijlvolle performance. Ze ziet er schitterend uit, glitter en glamour alom. Ze praat tussen de nummers heel wat af en doet dat zelfs in meerdere talen. De set is vloeiend, Shakura schreeuwt, zingt en steelt de show met al haar energie en passie. Ze daagt zowel haar Britse keyboardspeler Jonny Dyke, die we natuurlijk kennen uit o.a. de bands van Patricia Kaas en Matt Taylor, als haar gitarist Paige Armstrong op sensuele wijze uit en moedigt daarnaast het publiek aan tot Blues Dancing met hun geliefde. Leuk om te zien dat daardoor menig stel gehoor aan wordt gegeven. Heerlijk om deze vakvrouw aan het werk te zien en te horen en wát een stem. Soul, blues, jazz…de dame beheerst het allemaal. Veel indruk op mij maakt het Billie Holiday nummer Tell Me More And More And Then Some. Niet alleen ik maar ook het publiek smult ervan. Top performance…

Shakura S’Aida

Zo vaak is hij niet in Europa, David William Kearney (1939) a.k.a. GUITAR SHORTY. De kleine gitarist draait al bijna zestig jaar mee in de wereld van de Blues. Zijn doorleefde gezicht gaat schuil onder een grote hoed. In 1991 werd hij herontdekt na het album ‘My Way Or The Highway’ dat hij opnam met Otis Grand. Hij heeft een goede live reputatie en we hopen dat hij dat hier waar gaat maken. Zijn set begint ietwat rommelig door enkele materiaalproblemen maar na een geweldige intro gaat het los. Onder de tonen van The Blues Done Got Me loopt hij achter het podium af om ineens vóór het podium op te duiken en al spelend een behoorlijke ronde door het publiek te maken. Zijn gitaarspel is virtuoos en hij geniet zichtbaar van de uitbundige reacties vanuit het publiek. Natuurlijk kan een lange uitvoering van Hendrix’ Hey Joe niet ontbreken in zijn repertoire. Deze Texas Blues gitarist doet zijn naam in ieder geval eer aan en hij bruist van energie. Het funky gespeelde True Lies doet zijn rauwe stem goed uitkomen en zijn solo’s zijn ietwat aan de lange kant maar wel van grote klasse. Muzikaal zit het tof in elkaar en de performance is ook meer dan uitstekend.

Guitar Shorty

Dan is het tijd voor EMMYLOU HARRIS & RODNEY CROWELL. Zij en Rodney, die ooit drie jaar lang gitarist in Emmylou’s Hot Band was, kennen elkaar inmiddels al veertig jaar. De dame heeft een geweldige staat van dienst en hij is vooral als songschrijver bekend. Zojuist hebben ze samen het album ‘The Traveling Kind’ uitgebracht. Haar band is uitstekend en goed op elkaar ingespeeld waarbij zeker het lapsteelgitaarspel ronduit geweldig is. Het country gehalte is hoog, erg hoog en voor sommigen zelfs te hoog. Door het lage tempo voelt het concert zo nu en dan wat gezapig aan, hoewel er best wel enkele uitschieters te horen zijn. De inmiddels negenenzestigjarige Emmylou is nog fantastisch bij stem en heeft een geweldige ‘grande dame‘ uitstraling. Het mooie If I Needed You, geschreven door Townes Van Zandt en door Emmylou al uitgebracht in 1981, doet het publiek zachtjes meedeinen. Daarna wordt het tempo wel wat opgevoerd maar nergens slaat echt de vlam in de pan. We horen nog een mooie Love Hurts, maar uiteindelijk blijkt Emmylou hier vandaag voor mij te ver van mijn bed.

Emmylou Harris & Rodney Crowell

Voor rockicoon MELISSA ETHERIDGE staan vele, vele fans geduldig te wachten. Deze meermaals met Grammy’s onderscheiden dame draait intussen bijna dertig jaar mee aan de top en vanavond horen we hoe terecht dat is. Onder luid gejuich wordt deze nog goed uitziende rockchick, gekleed in leren jas en strakke broek, onthaald door de menigte. Ze belooft het publiek dat het ‘a great night’ gaat worden en de tonen van If I Only Wanted To galmen over de koppen heen. Haar band is strak en sterk, de ritmesectie zet een powervolle basis neer, terwijl Melissa en gitarist Brandyn afwisselend soleren. Mooi is het rustig akoestisch openende Don’t You Weep, waarna het tempo wordt opgevoerd en naadloos overgaat in elektrisch geweld. De gitaarsolo’s zijn fel en stevig, maar soms ook ingetogen en bijna sereen. Ain’t That Bad laat horen dat er ook een behoorlijk staaltje funk gespeeld kan worden. Melissa rockt de tent in Peer, is bijzonder sterk bij stem en het publiek zingt uit volle borst haar megahit Like The Way I Do mee, in een versie die maar liefst ruim vijftien minuten duurt. Het werd zeker ‘a great night‘, Melissa!

Melissa Etheridge

De zondag begint alweer vroeg, tenminste dat lijkt zo na het latertje van zaterdag. Het weer is omgeslagen en met slechts 18 C is het een stuk frisser. Langebroekenweer dus en een truitje is ook geen overbodige luxe. Er zijn veel jonge mensen te zien vandaag op de festivalweide van Blues Peer. Dat zal ongetwijfeld te wijten zijn aan het toevoegen van rockartiesten als K’s Choice en The Scabs, die nog steeds ongelooflijk populair zijn onder de jongeren. Maar eerst is het tijd voor TINY LEGS TIM, die hier vandaag met zijn band staat. Naast Tim de Graeve zijn dat Steven Troch op mondharmonica, René Stock op bas en Frederik Vanden Berghe op drums. Er staat op dit vroege uur al best veel publiek voor het hek te wachten. De swingende sound en het gritty slide gitaarspel van Tim wordt ondersteund met de scheurende bluesharp van Steven. Tim heeft dit jaar een derde album opgenomen,‘Steppin Up’, en hiervan horen we naast de titeltrack het swingende Heart Of The City. Heerlijke rauwe Mississippi Delta Blues wordt ons vandaag voorgeschoteld en daar lusten we nog wel een bordje van.

Tiny Legs Tim

De dag wordt vervolgd met neerlands trots ROOTBAG, een trio bestaande uit zanger/gitarist Richard van Bergen, bassist Roelof Klijn en drummer Jody van Ooijen. Alle drie de mannen hebben al eens eerder in Peer gestaan en hebben hun sporen al volop verdiend met het spelen in diverse topbands. Richard van Bergen kennen de meeste muziek liefhebbers wel als gitarist bij diverse bands als The Shiner Twins, Qeaux Qeaux Joans en The Peter Green Tribute band. Of wellicht van zijn samenwerking met Guy Verlinde. Na het uitbrengen van het album Rootbag vorig jaar is een en ander in een heuse stroomversnelling geraakt. En nu staan de mannen dan hier. Rootbag laat zich inspireren door de oorspronkelijk blues uit de zuidelijke staten van Amerika, Mississippi en Louisiana. Een stomende set volgt en we horen vanmiddag veel van dat album zoals Stand In Line, het pompende Give Me Your Heart en het gruizige When He Comes. Het is een set vol rauwe zompige rootsmuziek doorspekt met swampblues, funk en ook gospel. De sublieme ritmesectie legt een solide basis voor het uitmuntende gitaarwerk van Richard en wordt gecompleteerd door dat heerlijke laid-back, rauwe stemgeluid van hem. Heerlijk dansbare Delta Blues.

Rootbag

PRESTON SHANNON wordt ook wel ‘The King of Beale Street Blues’ genoemd. Hij komt rechtstreeks uit Memphis, Tennessee, home of the blues. Een must-see voor de echte bluesliefhebbers onder ons. Hij is bijna veertig jaar bezig met het ontwikkelen van zijn eigen vorm van zuidelijke soul en blues. Vanaf de jaren 90 brengt hij met regelmaat albums uit. De man schijnt nooit zonder blazerssectie op te treden en voor vandaag zit dat wel snor. Hij wordt hier begeleidt door niemand minder dan Fat Harry and The Fuzzy Licks en dat zijn niet de minsten, dat moge duidelijk zijn. Naast gitarist Harold van Dorth zijn de Fuzzy Licks: Rene Schutte op toetsen, Hassan Abudaldah op basgitaar, Jacco van de Heuvel op drums en de blazerssectie Jan de Ligt op sax, Jacob Smit op trompet en Yavin Groenewegen op trombone.
Na een korte intro door de band loopt Preston het podium op onder enthousiast applaus van het publiek. Let The Good Times Roll is het devies en daar gaat de band dan ook voor. De soulvolle sound en lekkere groove nodigen uit tot dansen. Wat een funky tonen bij Rollin’& Tumblin’, blijf daar maar eens bij stil staan. Ook mogen we even wegzwijmelen bij de prachtig gespeelde slowblues The Sky Is Crying. Met zijn stem, de dansbare songs en zijn mooie ballads, mag Preston wel gerekend worden tot één van de weinige nog echte bluesmannen. Prince cover Purple Rain wordt verwelkomd door het publiek dat het nummer helemaal meezingt, inclusief de gilletjes a la Prince. Genieten. De tijd vliegt om en op Preston’s vraag aan Harold hoe lang nog, antwoord deze: “nog vijf minuten.” Preston reageert verschrikt “ Say what??? “ Dan zet de band snel in voor de laatste song, As The Years Go Passing By…met zulk een prachtige en passievolle gitaarsolo waar je je vingers bij af likt. Zucht.

Preston Shannon

Het is tijd voor de legendarische Belgische rockband THE SCABS, ook wel de Vlaamse Stones genoemd. Deze gepokt en gemazelde muzikanten lieten drieëndertig jaar geleden voor het eerst van zich horen. Vanmiddag staan drie van de meest oorspronkelijke bandleden op het podium, zanger/gitarist Guy Swinnen, gitarist Willy Willy en drummer Frankie Saenen. Zij worden bijgestaan door jonkies Geert Schurmans op bas en Wim van Deuren op toetsen alsook de twee fraaie achtergrondzangeressen Kiù Jérôme en  Marie-Ange Teuwen. The Scabs zijn begonnen aan een heuse comeback en volgens mijn Belgische buurman heeft ‘iedere Belg die hier staat, de Scabs al minstens tien keer live gezien in het leven’. Nostalgie dus en dat blijkt: de overwegend stevige songs worden luidkeels meegezongen. Turn It Up, Hard Times en Robbin the Liquor Store horen we uit hun omvangrijke oeuvre. Ways Of A Wild Heart is de titelsong van hun zojuist nieuw uitgebrachte album. Goede zang en ronkende gitaren, een optreden van The Scabs staat als een huis en ze weten er een vet feest van te bouwen.

The Scabs

Aansluitend zien we nóg een Belgische rockband, namelijk K’S CHOICE. De band is geformeerd rondom zus en broer Sarah en Gert Bettens. Zij timmeren ook al weer zo’n twintig jaar aan de poprockweg in Vlaanderen en Nederland. De laatste vijf jaren is de band weer actief en heeft zojuist een nieuw, ietwat ruig album uitgebracht: ‘The Phantom Cowboy’. Sarah, bijzonder frêle ogend maar gezegend met een behoorlijke zangstrot, is een op en top frontvrouw en bespeelt daarnaast haar gitaren goed, net als broer Gert. Niet alle nummers die worden gespeeld zijn ons bekend maar hit van de bovenste plank Not An Addict ( met Sarah’s kreun weet u wel ) wordt luidkeels meegezongen door de vele fans die vanmiddag speciaal voor Sarah en haar kompanen zijn gekomen. K’s Choice heeft de reputatie een echte liveband te zijn, dat wordt vanmiddag hier zeker bewezen.

K’s Choice

Vol verwachting is het wachten op ERIC BURDON & THE ANIMALS, die aan het eind van hun Europese toer zitten. Zodra de kleine man verschijnt gaat er een luid gejuich op. De mannen openen met Don’t Bring Me Down, voor het eerst uitgebracht in 1966 ! Onvoorstelbaar. Eric is goed bij stem, expressief en flaneert wat over het podium heen en weer. Dat oogt een beetje apart, soms wat afzijdig maar goed, het is niet echt heel storend. Veel bekende nummers natuurlijk: een reggae-achtige uitvoering van Don’t Let Me Be Misunderstood, Black Dog, Leadbelly’s In The Pines en een mooie hommage aan Bo Diddley. Nog veel flitsender is Get Out Of This Place en werkelijk ieder nummer word door het opgezweepte publiek, waarin veel zestigplussers, meegezongen. Dat krijg je onherroepelijk met een nostalgische band als deze. Laat in de set is het tijd voor House Of The Rising Sun, de mega hit die hij samen met The Animals al vijftig (!) jaar geleden had. Een nummer zó bekend, dat iedereen, jong en oud, dit kan meezingen. We zien in zijn band trouwens een welkome aanvulling in de vorm van niemand minder dan Nippy Noya, de percussionist die we wellicht nog kennen van de Nederlands / Molukse band Massada. Eric Burdon en zijn Animals weten de boel nog flink op de kop te zetten. Klasse band.

Eric Burdon

BETH HART’s ster is rijzende…dat mag ook wel eens want deze dame werkt al ruim twintig jaar in de muziekbusiness, ze nam haar eerste album ‘Immortal’ al in 1996 op. Haar intense bluesstrot wordt regelmatig vergeleken met die van Janis Joplin en Etta James, maar Beth’s stem is natuurlijk uniek. Sinds een jaar of vijf lacht het succes haar toe en maakt ze het ene na het andere album, al dan niet met gitaarslasher Joe Bonamassa. Met hem nam ze zelfs twee albums op: ‘Don’t Explain’ en ‘Seesaw’ alsook de dvd ‘Live In Amsterdam’. Haar indringende songs, die vaak over haar eigen leven gaan, gaan door merg en been en zijn een mooie mix van soul en blues met een vleugje rock. Na een slechte week komt ze ietwat onzeker het podium opgelopen, ze vraag zich serieus af of het vanavond wel goed zal gaan, vertelt ze later. Ze neemt direct plaats achter haar piano en daar zal ze tijdens het concert relatief veel tijd doorbrengen. Naast haar op het podium haar vaste begeleiders: Jon Nichols op gitaar, Bob Marinelli op bas, PJ Barth op gitaar en Julian Rodriquez op drums.
Opener Spirit Of God doet de tent al op zijn grondvesten trillen en wordt genadeloos opgevolgd door Bang Bang Boom Boom. Beth weet de tent compleet in te pakken met haar rauwe, gepassioneerde zang, mooie pianospel en heftige performance, om even zo goed tussen de nummers door zacht en meisjeachtig te lachen en te praten. Indrukwekkend is de slowblues Tell Her You Belong To Me van haar laatste album ‘Better Than Home’, waarin ze de relatie met haar vader en stiefmoeder beschrijft. Gelukkig is er, naast de kippenvelmomenten, ook veel te lachen: wat dacht je van de songtitel Wash Your Feet Crazy M*fucker! Hilarisch! Het feest is nu compleet, de tent staat op de kop en ook Beth krijgt er geen genoeg van. Nummers uit haar hele oeuvre komen voorbij maar ook de toegift bestaat uit een complete set lijkt het wel…. Chemical Heart, The Ugliest House On The Block en een intens gezongen I’d Rather Go Blind, waarbij we ook eindelijk het fantastisch soleren van gitarist PJ Barth eens even goed te horen krijgen…Bijna tweeënhalf uur raast Beth Hart over het podium van Blues Peer totdat haar echtgenoot en tevens stagemanager Scott, die ze zo mooi eert in het nummer Better Man, haar uiteindelijk van het podium meeneemt. Beth kan gerust zijn, haar onzekerheid is volkomen onterecht, want zoveel heeft ze vanavond wel bewezen: Blues Peer ligt aan haar voeten!

Beth Hart

De allerlaatste tonen ebben weg, de lichten gaan aan en het publiek schuifelt moe maar voldaan te voet, per fiets, met de auto of naar de camping terug. BLUES PEER 2015 zit er weer op! Ruim 20.000 bezoekers hebben dit festival bezocht, waarbij het soms erg zoeken was naar Blues, volgens de geluiden om ons heen. De organisatie en de vele vrijwilligers hebben hun best gedaan het eenieder naar de zin te maken en dat dat niet altijd mogelijk is mag duidelijk zijn. Benieuwd dus naar de volgende editie van Blues Peer, wellicht tot dan!

Ook op Blues Magazine ...