Bluesfestival Leerdam
Het Dak, Leerdan
5 maart 2011
Tekst: Fons Kersbulck
Update: Het fotoalbum van deze avond is nu te zien op BluesMagazine.nl , zie https://bluesmagazine.nl/fotoalbum-blues-leerdam-5-maart-2011
Afgelopen zaterdag vond, in ‘Het Dak’ in Leerdam, de alweer 23ste editie van Blues Leerdam plaats.
In aanloop naar het festival waren er nogal wat problemen, waarvan sommige zelfs dramatisch. Eerst moest men naar een andere datum uitwijken en vervolgens zegde artiest Michael de Jong af. Nog niet zo lang geleden overleed geheel onverwacht Bert van Meeuwen, saxofonist van de hier optredende Kroppo’s Blues Band en meer recent medeorganisator en bluesman in hart en nieren Aart Roza. Aart was overigens ook de manager van de Kroppo’s Blues Band. Groot respect dus voor het feit dat de mannen van Kroppo’s hier toch op het podium stonden.
Bert en Aart…., jullie worden gemist.
Het was dus onvermijdelijk en vooral logisch dat het festival in het teken en in herinnering stond aan deze waardevolle bluesmensen. Bands droegen songs aan hen op of zelfs heel het optreden en heel bijzonder was ook de In Memoriam-afbeelding van Bert en Aart op de basdrum.
Maar ondanks dit grote verlies ging het festival gewoon door. “Aart zou niet anders gewild hebben”, aldus de organisatie. Voor dit festival waren de drie zalen omgedoopt tot respectievelijk Chicago-, St. Louis en Memphis-zaal.
Vervanger voor Michael de Jong was Kaz Lux. Hij mocht de aftrap van Blues Leerdam 2011 geven. Samen met Ralph de Jongh, het Little Louis Duo en Blue Clay speelde hij die avond in de Memphiszaal, de kleinste van de zalen, die was voorbehouden voor het meer akoestische werk. De van oorsprong uit Polen afkomstige Kazimierz Lux speelt vanavond wat ouder werk maar ook al songs van de nieuwe ‘The 3rd Flood’-cd van Brainbox, met wie hij tegenwoordig opnieuw on tour is. De man heeft gewoon een geweldige stem. Niet voor niets werd hij een paar jaar geleden door muziekblad ‘Oor’ uitgeroepen tot beste Nederlandse popzanger ooit.
De Belgische formatie Scotch ’n Soda, o.l.v. zanger/toetsenist Ilias Scotch, was de volgende band die de avond tot een succes mocht gaan maken. Zware werkdag voor de mannen, want ’s middags waren ze al elders opgetreden. De band brengt een mix van klassiekers en traditionals en erg mooi is hun uitvoering van “St. James Infirmary”, wat wordt opgedragen aan Aart Roza. De manier waarop het gespeeld werd raakte duidelijk het aanwezige publiek. Ondanks dat ze een geweldige show neerzetten toont de band eigenlijk iets te weinig presentatie/uitstraling. Hieraan moet echt nog gewerkt worden, dus jongens, doe er jullie voordeel mee.
In de grote Chicagozaal kwam even later de Kroppo’s Blues Band ten tonele, met als boegbeeld natuurlijk Ron ‘El Kroppo’ Krop. Weer zo’n man wiens stem opvalt door met name zijn kracht en bereik, en vooral ook het gevoel wat hij met zijn stem kan overbrengen. Kan me goed voorstellen wat er door je hoofd gaat als je op korte tijd twee voor de band zo belangrijke mensen ziet heengaan en dus derhalve opnieuw groot respect voor de wijze waarop ze vanavond hun show neerzetten en hun optreden opdroegen aan Bert en Aart.
Terwijl Ron Kroppo en Scotch ’n Soda nog bezig waren was het in de Memphiszaal de beurt aan Ralph de Jongh. Hoe toepasselijk dat hij in de Memphiszaal stond, want Ralph is nog niet zo lang terug van The International Blues Challenge in Memphis. Ralph was daar door de Dutch Blues Foundation als solo-artiest naar toe afgevaardigd. Ralph is een artiest die heel zijn ziel en zaligheid (alsof zijn leven er van afhangt) in zijn muziek legt en hier vanavond een reeks covers speelde, maar vooral ook eigen werk. Goed luisterend naar het werk van Ralph ontdek je duidelijk de invloeden uit en combinaties van blues, soul, zuidelijke rock en soms ook rock ’n roll. Het was in elk geval duidelijk dat hij het publiek wederom wist te bekoren, wist in te pakken. Goede keuze van de organisatie om hem weer opnieuw uit te nodigen. Rasartiest!
Terwijl Ralph nog bezig was om zijn publiek in vervoering te brengen had in de St. Louis-zaal opnieuw een Belgische band het podium beklommen. Lightning Guy en The Mighty Gators zijn tegenwoordig een veelgeziene gast in Nederland en men mag ze gerust de ambassadeurs van de Belgische blues noemen. De sympathieke en charismatische band-voorman Guy Verlinde weet keer op keer zijn publiek te bespelen. Ze brengen vanavond een reeks covers en ook eigen werk, van bluesrock tot slowblues en Guy hanteert bovendien ook op meesterlijke wijze de slide. Guy brengt daarbij ook, wat hij noemt, zijn lievelingsnummer ‘Ain’t No Sunshine’ en op ‘Bon Ton Rouler’ krijgt hij het opnieuw voor elkaar om het publiek massaal het refrein mee te laten zingen. Cursus frans voor beginners.
In een poging iets van een verslag te maken (en tegelijk ook nog foto’s) ben je als bluesmagazine-medewerker veroordeelt tot het pendelen tussen de diverse optredens. Je kunt nooit te lang bij een specifiek artiest blijven hangen en het valt niet mee om alles nog te overzien. Dus opnieuw naar de grote zaal waar blues-zwaargewicht (letterlijk en figuurlijk) Memo Gonzales (vocals, bluesharp) en band de zaal op zijn grondvesten zal doen schudden. Voor het eerst speelde hij ook met de Nederlandse gitarist Roelof Meijering, die nog even moest wennen aan zijn nieuwe job, maar zich toch op prima wijze van zijn taak gekweten heeft.
Heb me overigens verbaasd over het feit met welk een energie Memo zijn show bracht.
‘300 pounds of Texas Dynamite’ staat er op ’s mans website te lezen. Precies wat hij is: dynamiet en waarschijnlijk familie van Speedy. Zowel Memo als zijn drummer Boyd Small nemen de vocals voor hun rekening. Leuk detail die avond was ook dat Memo een deel van het jonge vrouwelijk publiek on stage vroeg om al dansend de show op te leuken. Hij heeft wel smaak, moet ik zeggen.
De Little Louis Duo, bestaat uit Louis van Empel en de mondharmonicaspeler met de weelderige haardos Aart van der Wulp . Heb ze maar heel even gezien, maar ken ze al langer.
Bij deze tweemansformatie moet je het zoeken in muziek die teruggaat naar de hele oude bluesmeesters, zoals bv. John Lee Hooker, maar ook Jeff Beck, Bob Dylan en Johnny Cash bijvoorbeeld, dit gecombineerd met een geheel eigen folky geluid maar soms ook in de vorm van rauwe deltablues. Leuke band om naar te luisteren en kijken.
Over het algemeen stevige bluesrock is het genre van de Ruben Hoeke Band, zoon van boogiewoogie-pianist Rob Hoeke. Met een andere zanger dan gebruikelijk, te weten Hans Mulder (vocals en mondharmonica), wisten ze de bluesrock-liefhebber te bekoren. Ruben Hoeke hoort tot de gitaristen-top van Nederland en laat dus ook weer duidelijk zien. Hoewel ik er kort bij aanwezig ben geweest was ik opnieuw onder de indruk.
Net als ondergetekende is ook de band The Blue Clay uit de Zeeuwse klei getrokken. Ook zei brengen akoestisch werk. Op mijn foto’s heken ik later pas Peter van Merode van de Juke Joints (vml.). Ook zij dragen een nummer op aan Aart Roza: ‘Will The Circle Be unbroken’. De band speelt zowel blues als folk en wat we vanavond horen heeft o.a. raakvlakken met zydeco. Binnenkort verschijnt van hen ook een nieuwe cd: ‘Ready For Everything’.
Het is al in de late (of liever gezegd vroege) uurtjes als op het hoofdpodium in de Chicago-zaal King Mo de avond zal afsluiten. Ook zij zijn, maar dan als band, afgevaardigd geweest bij de International Blues Challenge in Memphis. Boegbeeld van King Mo is zanger, tekstschrijver en componist Phillipe Bastiaanse alias Phil Bee. De man heeft een gouden stem, om jaloers op te worden. Een man die door hard werken./zwoegen King Mo heeft gemaakt tot wat het vandaag is: een topband in de Nederlandse bluesscene. Een ander boegbeeld is natuurlijk gitarist Sjors Nederlof. De twintiger speelt de de sterren van de hemel. Een debuut-optreden (voor deze band dan toch) is er voor Roelof Klijn. Hij staat hier als bassist, maar kan ook drums spelen. Hij speelde ooit met Sjors in Coupe de Grace en The Strikes. Moet zeggen dat deze man zijn debuut op uitstekende wijze heeft vertolkt en zeker een goede aanwinst voor King Mo is.
King Mo sloot het festival af met werk van grootmeester Hendrix. Zo’n nummer is natuurlijk het pakkie-an van Sjors en hij speelde dan ook letterlijk en figuurlijk het dak van Het Dak.
Volgens de organisatie waren er die avond ruim zevenhonderd mensen komen opdagen. Net genoeg om de Blues ’89-organisatie quitte te laten spelen. De diverse zalen waren zeker geschikt geweest om het dubbele aantal te herbergen.
Blues Leerdam 2011, georganiseerd door de Stichting Blues’89, is een festival dat ook dit jaar absoluut de moeite waard was om te bezoeken. Met de line-up van maar liefst tien bands heeft de organisatie iets neergezet waarbij werkelijk alle stijlen en stromingen binnen (en soms buiten) de blues de revue hebben gepasseerd. Organisatie stak uitstekend in elkaar en er was ook goed gezorgd voor de droogjes en de natjes. Daarnaast was, met een entree van 25 euro, het festival ook betaalbaar gehouden. De moeite waard om eens naar toe te gaan en, naar ik begrepen heb, komt er zeer zeker een 24ste editie in 2012. See ya folks in Leerdam then!
Relevante links: Blues’89 Leerdam – http://www.blues89.nl/
Kroppo’s Blues Band (Ron Krop) – http://www.myspace.com/ronkrop
Memo Gonzalez – http://www.memogonzalez.com/index2.html
King Mo – http://www.kingmo99.com/
Kaz Lux – http://www.kazlux.nl/
Ralph de Jongh – http://www.crazyhearts.nl/
Little Louis Band – http://www.littlelouis.com/
The Blue Clay – http://www.theblueclay.com/
Scotch ‘n Soda – http://www.scotch-soda.com/
Lightning Guy – http://www.lightninguy.com/
Ruben Hoeke Band – http://www.rubenhoeke.com/
We horen graag je mening! Voeg reactie toe