Verslag: Blues event voor Kika in Warder – 31 maart 2012

Bluesevent voor Kika
Warder
31 maart 2012

Tekst: Frank van Engelen / Foto’s: Kuno Mooren

Het is zaterdag middag als ik met mijn vriendin met de auto richting Edam koers, om vervolgens bij een alleraardigst dorpje mijn bestemming te gaan vinden. Warder, de plaats van handeling is een klein dorpje dat ligt tegen Middelie aan, en ongeveer 700 inwoners telt, die vaak allemaal hun steentje bijdragen aan de diverse dingen die in het dorp gebeuren. Het Kika Bluesfestival vindt plaats in Sennie’s eetcafé,welke een prima locatie bleek voor dit gebeuren. Kika is het doel waar iedereen zich deze dag belangeloos voor in zet dus en we hopen natuurlijk op een stevige opbrengst. Dat gaan we later nog horen, of dat gelukt is, Het festival zou een ware marathon zijn welke om 14.00uur zou aanvangen en zou duren tot aan 2.00uur in de nacht dus. Ik begin meteen te zeggen dat ik de eerste band niet heb kunnen zien helaas, maar wel kan zeggen dat ze in vielen voor de Ruben Hoek band, omdat Ruben niet aanwezig kon zijn door ziekte. De uitstekende F.O.G. Band viel voor deze band in, anders dan Hoeke, maar zeker erg de moeite waard, hoorde ik van de diverse mensen die het wel hadden gezien. Nou ja, een volgende keer dan maar.

Maar liefst 8 bands die acte de presence zouden geven en het geheel werd vakkundig aan elkaar gepraat door organisator John Van Lent, die samen met zijn vrijwilligers een uitstekende verzorgde dag neer hebben gezet.

Het was helaas nog niet echt druk toen de tweede band zich melde op het podium, Blueshaker. Deze band kennen we natuurlijk al een tijdje in het circuit, maar de verrassing was groot toen voorman Arne met een gloednieuwe bezetting op de proppen kwam, en een set weg gaf, die niet mis was vooral. Een heel eigenzinnige manier van Bluesey Rock en funk elementen was het recept voor deze mannen, die uiterst gedreven waren.
Een briljante gitarist, een groovende bassist, en ronkende en furieuze drummer, en Arne  die als een vis in het water zich voelde met zijn nieuwe mannen, en zong als nooit tevoren. Ik had de band nog nooit gezien, doch wel gehoord, maar dit was iets heel nieuws kan ik U zeggen. Als Arne dan ook nog een gedicht in Muziek omzet, is de verrukking helemaal compleet. Ja, dit was voor velen een zeer smakelijk optreden, en zeker voor mij.
Van deze mannen gaan we nog veel zien en horen, want er komt een album van deze band aan. IK moet zeggen dat ik deze stijl van de band veel en veel beter vind dan wat ze eerst deden. Knap werk mannen!!

Het is even pauze, en vele menen vertoeven buiten voor de rook momenten en ook om lekker te kletsen met elkaar over de muziek, maar ongetwijfeld ook over het koude weer.

The Show Must Go On, en de derde band verschijnt: The Blacknotes.
Dit is een band die voornamelijk rock muziek speelt en eigenlijk alleen covers doet. Het klonk best wel aardig, maar omstanders zeiden dat ze op You tube beter waren en minder voorspelbare nummers speelden, en na een check later van mij blijkt dat inderdaad het geval te zijn. Ach joh, er is niets mis met wat herkenbaars tijdens een festival, en er zat ook af en toe nog een Voodoo Child bluestintje aan en 1 eigen nummer. Helaas waren er weinig toehoorders, want het bleek dat toch vele bezoekers achterin bij de bar bleven hangen, waardoor een band soms voor een bijna lege zaal speelden, en dat is wel jammer. Enfin best lekker een beetje meezingen met de bekende nummers. Het bleek toen ik even met hen een klein gesprekje had, dat ze best heel veel optredens hadden hoor, en zo blijkt maar weer dat coverbands veel werk hebben. In dit geval moet je maar eens kijken op Kon. Dag enz.

Tussen de bedrijven door had ik wat gesprekjes met John, over de organisatie e.d. en deze man bleek zeer gedreven te zijn, en heel goed te weten wat er te koop is, en ook serieus in zijn vak te zijn. Had ook al jaren ervaring als DJ. en nu dus dingen in elkaar zetten en aan elkaar te praten. We bleken aardig goed te klikken, dus wie weet komen er gezamenlijk nog wel eens dingen. Hij had alles zeer goed voorbereid ook, en de presentatie was zeer charmant, gedreven en vakkundig  Op naar de volgende act nu.

Bluework is een band uit Eindhoven waar ik nog nooit iets van gezien dan wel gehoord had, en was voor mij dus achteraf een van de hoogtepunten van deze dag. De mannen hebben helaas ook veel pech gehad, zijn hun goede maat en frontman verloren, en hun kersverse zanger, die vooral heel goed was, blijkt nu ook de band te gaan verlaten, dus ze moeten weer op zoek. Dit is echt heel erg jammer want deze band klonk echt heel erg anders dan alle andere bands kan ik U zeggen. Enfin, de nieuwe zanger liet wel even horen dat hij wel zijn mannetje stond in dit gezelschap, die Bluesey tintjes liet floreren door Sympho achtige klanken ala Marillion en ook de vroegere Uriah heep. Geweldige intermezzo’s op toetsen, en zeer ingetogen gitaarloopjes, maar een zanger die vooral een mooie, soms gedreven, maar charmante uitstraling had, met ook nog eens een prima stem, die een beetje Fish ala Steve Hoggarth klonk en dus zeker erg de moeite waard was. Nou, dat bleek dan ook, want deze band had veel bekijks gelukkig, en oogstte erg veel waardering. Ik hoop dat ze er in slagen om verder te gaan op deze weg en veel van hun te horen. Top gewoon deze Bluework. Niet overtuigd, luister maar eens naar hun versie van Little Wing dan die gewoon iets heel eigenzinnigs krijgt. Knap hoor Mannen!!

En zo denderen we door de marathon heen, met af en toe een biertje een rookje en wat te eten. Ik sprak even met Dick, bassist en een beetje de vader van de Los Angela Blues band, en die luitjes bleken uiterst zenuwachtig te zijn, want voor hen was het een optreden in een gloednieuwe bezetting voor de eerste maal. Toch weerhield Angela het er niet van om even achter de piano te gaan zitten bij de bar, om haar keeltje even te testen, wat gewoon prima klonk. Zo kwamen we ook weer op een aangename manier de pauze door toch?

Een prima gelegenheid ook trouwens om eens te babbelen met Aldy, want die had ik ook nog nooit gezien. Op naar de volgende band,  Honeytrap. Deze band gaat ook al een tijdje mee, en brengt een mix van wat rock nummers en blues klassiekers en geeft er een swingende draai aan. Nummers van Stevie o.m. werden de zaal in geslingerd en het klonk helemaal niet verkeerd, maar de uitstraling van de mensen kon het publiek toch niet aan het dansen krijgen. Het kwam een beetje gelaten over soms naar mijn idee, hoewel het kwalitatief best goed was. Ik vond vooral het eigen Spaanse nummer erg de moeite waard, waarin de frontman zelf ook de gitaar ter hand nam.

Ik moet dan nog steeds concluderen dat het qua sfeer allemaal toch tamelijk rustig bleef. Iedereen liet het maar een beetje over zich heen komen en dat lijkt me niet altijd even gemakkelijk spelen voor de band dan.

Na de pauze is toch echt de verandering op komst. De Los Angela Blues Band knalt er flink in met stevige Stevie Ray achtige dingen, en maakt meteen indruk en zet het publiek in beweging wat nog niemand was gelukt. Een mix van stevige blues was het recept voor deze nieuwe bezetting. 2 nieuwe gitaristen geven aan dat het roer om is gegaan bij deze band. Het klink heftig en Angela lijkt ook wat heftiger te zingen, maar ook harder. Het geluid was n.l. wel heel erg hard, en dat zou niet moeten aldus mij mening.  De zenuwen die deze mensen van tevoren voelden waren maar sporadisch merkbaar. Niet alles ging even vlekkeloos, en Angela zong niet altijd even zuiver op de graad, maar dat kon niet verbloemen dat deze band een uitstekend visite plaatje af gaf. Een eigen nummer van Angela met een zeer persoonlijke lading over het verliezen van haar moeder, maakte veel indruk. De stem van Angela, is dan weer rauw en ruw, en hard, maar ook fragiel, ingetogen en teder. Ik heb deze band al meer gezien, maar met deze bezetting gaan ze hoge ogen scoren, dat weet ik zeker. Eerlijk is eerlijk, het mag wel wat minder hard. Mooie uitstraling deze band, Kijk maar eens naar de foto’s als je tijd hebt een keertje. Los Angela Blues Band heeft gewoon een prima optreden laten zien, en kan jaren mee weer, Hoeraaaa!!!

Het hek is van de dam lijkt wel dan. De vraag is misschien ook of het door de versnaperingen komt? De voorlaatste band maakt zijn entree, en blijkt ook verrassend te zijn voor mij. The Mocambo Blues band( wie kent ze niet?) wat ik echter niet wist is dat ze nu nog een trio zijn dus. Deze mannen zetten uiterst gedreven, goede, vakkundig een prima set neer, die ronkte van de groove’s van de bassist en drummer, en de gierende solo’s van de frontman en gitarist. Hij was het nog niet verkeerd, sterker nog veel beter geworden dus. Wel was het recept nog steeds heel veel Stevie Ray, wat hij zeker erg goed kan ook. Deze band zette de zaal op de kop gewoon, en er werd gedanst alsof het de laatste dag van de wereld was door de dorpelingen. Vermakelijk om te zien, dat er gewoon ook mensen op klompen liepen op de dansvloer, dat geeft voor mij dan weer een extra sausje op de cake zeg maar. Een ziderende set van dit trio, wat gewoon jaren mee kan, en ons kan verblijden met een nieuw uit te komen album binnenkort. Zo blijkt maar weer dat je het nooit weet qua verloop met een band, van bijna 5 man gereduceerd tot een trio, en dan zo spelen: “petje af hoor”!. Ook gingen de gitarist en bassist de zaal in en danste vrolijk mee met het publiek, wat de vreugde nog eens extra verhoogde. Top optreden dus.

Het kan nog beter, want de ware extase meldt zich als afsluiter van deze marathon. The Veldman Brothers. Deze mannen laten geducht zien wat ze waard zijn, en zorgen voor het absolute hoogtepunt van dit festival. Wat een power brengen deze mannen, en zetten de boel in vuur en vlam.. Ondanks dat de band wel laat speelde helaas dan voor te weinig publiek naar mijn idee, deerde dat de mannen niet want ze gingen er tegenaan, alsof hun leven er vanaf hing. Een bloemlezing van hun nummers kwam voorbij, met een ronkende Bennie Veldman, die ook steeds meer gaat zingen, samen met Gerrit, een drummer die knalt, ronkt swingt als Ever, Een bassist die swingt, en dan Gerrit die springt, vuurt, vlamt, rockt en knalt als nooit tevoren; wat een power heeft die vent, en dan dat gitaarwerk. Wel wisselde hij regelmatig van gitaar, want hij had er meer bij zich, en er brak een snaar, maar Gerrit gaat gewoon door, alsof her niets gebeurt. Gedreven als de Hell is deze band, die ons ook nog eens verrast met 2 nieuwe nummers. Een prachtige uitvoering van Up from The Skies van Hendrix maakt veel indruk. En ja als Gerrit dan ook nog eens alles geeft qua emotie in het afsluitende leavin, is de extase compleet. Ja, het is bijna oneerlijk, maar ja ik ben gewoon een enorme fan van deze band, en kan niet wachten to het nieuwe album uit gaat komen, wat een Live album is, wat wil je nog meer?

Door de avond heen werden er loten verkocht waarmee je kans kon maken op een van de Litho’s. Van Kuno, fotograaf van Dutchblues forum, die de Veldman Brothers op het doek had vast gelegd. Als je zo een lot kocht steunde je meteen het goede doel. Het doek zag er prachtig uit, en de winnaar was er zeer verrukt mee. Ik had er zelf ook wel een willen winnen kan ik jullie melden. Ook werden er in een speciale stand beertjes voor het goede doel verkocht, en stond er een grote bus waarin men geld kon doneren.

Vrienden, ik vond het een zeer aangename middag en avond in het alleraardigste Warder, en mijn dank gaat uit naar Kuno, voor het verstrekken van wat mooie plaatjes, de bands, en vooral ook organisator John van Lent en zijn vrijwilligers, die er een waar feest van gemaakt hebben. Ik hoop dat de opbrengt voor het goede doel Kika hoog is, dan zijn we op alle fronten erg blij. Ik ben er volgend jaar beslist weer bij dacht ik  toen wij ons naar  onze auto snelde in de vrieskou, waar er ook nog een stevig gekrabd moest worden, doch dat gaf niets. Nogmaals dank allen voor een weergaloze happening. Until then.

Ook op Blues Magazine ...