Zo meld je je aan voor de mogelijkheid een vrijkaartje te winnen via Blues Magazine voor het meerdaags festival Blues in Heaven, zo krijg je bericht dat je één van de gelukkigen bent en de reistas kunt pakken. Het programma liegt er niet om, een blik op de historie van het festival leert, dat de meeste grote bluesacts in de loop van de jaren Frederikshavn wel hebben aangedaan en ook nu heeft promoter Peter Astrup er weer een mooie affiche van gemaakt. Bij de opening van het festival wordt kort stilgestaan bij het feit dat Peter al 30 jaar in het vak zit en mocht hij mooie woorden en een dankbaar applaus van het publiek in ontvangst nemen.
Tekst: Jos Verhagen en Arthur ter Avest. Foto’s: Edwin Birkhoff. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Parallel met het festival is één van de plaatselijke kroegen omgebouwd tot “the official Juke Joint”: Freddy’s Bar. Op donderdagavond en op de daaropvolgende drie dagen vroeg in de middag vinden hier concerten plaats van artiesten die ook in de Arena Nord spelen. Waarlijk een geweldige belevenis! Deze artiesten maak je in de regel niet zo intensief en van dichtbij mee. Dit jaar spelen daar Curtis Salgado, Chris Cain, Toby Lee Blues Band en de Nick Moss Band. Kijk hier voor de live-beelden!
Op vrijdagavond begint het festival met een concert van de 65 jarige, uit Oregon USA stammende zanger en mondharmonica-speler Curtis Salgado. Afgelopen zomer nog één van de highlights op het Holland International Blues Festival in Grolloo. Curtis heeft zijn optreden versterkt met drie blazers, The Bender Brass, die in dit weekend nog meerdere artiesten zullen gaan versterken.
Met hulp van Jimmy Carpenter (tenor sax), Doug Woolverton (trompet) en Mark Earley (bas sax) maakt Curtis Salgado en zijn band er een geweldig feest van, wat een zang kwaliteit en engagement bezit die man.
Zijn liedjes zijn voorzien van de juiste Memphis blues en motown feel, zoals een magistrale uitvoering van Both Sorry Over Nothing. Hij bezingt zijn op leeftijd raken op magistrale wijze in het prachtige The Longer I Live The Older I Want To Get. Curtis Salgado trakteert ons op een heerlijk groovende en goedgeluimde opening van het festival.
Daarna mocht Chris Cain in zaal 2 ook zijn tweede concert spelen, nadat hij bij Freddy’s de Juke Joint had laten exploderen door z’n geweldige gitaarspel, een band die zeer strak speelde en zijn aimabele wijze van omgaan met het publiek.
In de Arena Nord speelt hij grotendeels een andere set, met als één van de hoogtepunten een nummer van Ray Charles, waarbij Chris Cain plaatsneemt achter de piano en de toetsenist het Hammond orgel bespeelt.
Het mooie aan festivals zoals dit is dat je komt in aanraking met artiesten die je niet kent, zo ook deze Chris Cain. Een lang verborgen gebleven gitaartalent die op elk zichzelf respecterend blues festival niet zal misstaan. Hier raakt iedereen in vervoering.
De dochter van Johnny Copeland, Shemekia Copeland speelt met haar band een stevig potje in de countryrock gedrenkte blues. Wat heeft deze vrouw een dijk van een stem! Haar set opent met twee krakers van haar laatste Cd ‘America’s Child’, Ain’t Got Time To Waste, en haar protest anthem tegen racisme het schitterend uitgevoerde Would You Take My Blood, sluit het aanwezige publiek haar in de armen.
Zichzelf zichtbaar amuserend en verrast door de hulp van de blazers van Bender Brass, krijgt ze de zaal stil met Ghetto Child, een klassieker van haar vader. En laat ze het vrouwelijk deel van het publiek duidelijk blijken dat zij ook deel uitmaken van de show door hun luidkeels mee te laten zingen in The Wrong Idea. Shemekia Copeland is een op en top performer.
Ná dit concert is het voor ons, Jos en Arthur, tijd voor een korte adempauze met een hapje en een drankje. Het concert van de Bluesbeatles hebben we zodoende aan ons voorbij laten gaan.
We zijn weer fris voor de uitsmijter van de eerste festivaldag: Kenny Wayne Shepherd Band. Hier volgen onze persoonlijke meningen.
Arthur: Afgelopen zomer speelden ze een uitgebreide festivaltournee in Europa om het nieuwe album ‘The Traveler’ te promoten. Daar had ik één van hun mindere concerten te pakken, maar vandaag is Kenny Wayne met zijn band “on fire”, rollend van het ene in het andere hoogtepunt.
Jos: Ik had wat moeite met het begin, de band startte met vier nummers van zijn nieuwe CD, compleet met veel blaaswerk en hammond, het kwam mij erg druk over. Pas na een geweldige uitvoering van Heat Of The Sun, met een monstersolo, kwam ik in de feel van het concert en raakte volgens mij ook Kenny erg op dreef.
Al met al is onze conclusie; wat een geweldig concert, waar het ene hoogtepunt het andere opvolgt met Voodoo Child als klassieke afsluiter van elk concert. Als verrassing verschijnt het jonge Engelse gitaar talent Toby Lee op het podium, die met het nummer Shame, Shame, Shame mag meespelen, en dat doet hij met verve! Kenny Wayne bekijkt dit goedkeurend aan en is zelf even terug in de tijd waar hij als jongetje probeert zijn dromen waar te maken. Een emotioneel moment.
Dag twee in de Arena Nord begint met een concert van Joe Louis Walker, geassisteerd door Kenny ‘Blues Boss’ Wayne op de toetsen. De meningen over dit concert, tenminste over het eerste deel, zijn verdeeld tussen geweldig en verschrikkelijk.
Hoewel de twee niet veel samen spelen, is het mooi te zien hoe Kenny ‘Blues Boss’ Wayne de gitaarriffs van Joe Louis oppikt en er zijn piano spel in vermengd. Uiteindelijk is het publiek het er over eens een degelijk optreden gezien te hebben.
Tad Robinson, de mondharmonica-spelende bluescrooner uit de USA geeft een prachtig optreden ten beste. De al eerder genoemde blazerssectie The Bender Brass doet hierbij een aantal nummers mee, wat het toch al prachtige concert extra dimensie geeft.
Een van de hoogtepunten van de tweede dag, met dank aan organisator Peter Astrup die toch iedere keer weer bijzonder acts op het podium weet te toveren, is de zangeres Thornetta Davis. Met haar grote band geeft zij een waanzinnig concert. Dankbaar dat ze na 30 jaar hard werken op zo’n podium mag staan geeft Thornetta en haar band een geweldige boost.
De swingende bassist, twee geweldige achtergrond zangeressen en met de gitarist en toetsenist die zich kunnen uitleven, worden zij in alles overtroffen door Thornetta zelf. Het is Blues, Soul en Gospel met hart en ziel gespeeld, het raakt het publiek midden in de muzikale ziel en zorgt voor een mooi feest.
Net als de dag ervoor hebben we na dit concert kort gepauzeerd, en wel bij de Engelse zanger/ gitarist Ian Siegal. Hij speelt een akoestische set in de foyer/ restaurant en doet dit met verve. Voor mij (Arthur) is het hoogtepunt van dit optreden een versie van John The Revelator, waar Ian het ritme op de klankkast van zijn resonatorgitaar speelt en hier een ingetogen en toch jubelende versie van weet te maken.
Het andere hoogtepunt het festival van de Fabulous Thunderbirds met de muziekicoon Kim Wilson. Voorafgegaan door een korte ceremonie, wordt Kim Wilson opgenomen in de Blues in Heaven Fredrikshavn Hall of Fame. Ere wie ere toekomt, wat gedurende het concert erna ook waargemaakt wordt. De FT is een strakke en groovende band, met mooie nummers en sterke vlammende gitaar solo’s van Johnny Moeller die erg op dreef is.
Kim Wilson toont zijn klasse in een minuten durende mondharmonica solo die geen seconde verveelt en als klap op de vuurpijl is er een gastoptreden van Nick Moss en de blazerssectie. Je komt gedurende zo’n weekend oren en ogen tekort door alle impressies die je opdoet, de één nog mooier of intensiever dan de andere!
Nick Moss mag met zijn band het festival afsluiten in de Arena Nord en heeft ook nog wat verrassingen in petto. Nick Moss is en blijft een gitarist die het klappen van de zweep kent en op een organische manier het ene na het andere juweeltje laat horen. Zijn band past perfect met de zachtjes tikkende en groovende drummer Patrick Seals, bassist Rodrigo Mantovani die zowel op de contrabas als op de basgitaar het ene na het andere swingende loopje uit zijn instrument tovert, en toetsenist Taylor Streiff, die erop los boogied alsof hem dit met de moedermelk is ingegeven.
En met niet te vergeten Dennis Gruenling, gestoken in een strak panterpakje met leren jas, op de mondharmonica en top band! Als eerste verrassing komt een tweede mondharmonicaheld het podium op: Big Pete van der Pluijm. Nick Moss doet een stapje terug en laat het podium aan de mondharmonicaspelers en die maken hier dankbaar gebruik van.
Big Pete neemt bij deze gelegenheid een beetje meer het voortouw en laat het Lester Butler-scheurende mondharmonicageluid de zaal in vliegen. Een kort intermezzo met bas, drums en toetsen is de opmaat voor een daverende afsluiting, waar naast Big Pete ook Ian Siegal mee komt spelen. De nog aanwezige die-hards gaan hier goed los en kunnen na deze jamsessie euforisch huiswaarts keren.
Blues Magazine bedankt, Edwin (fotograaf) bedankt en Peter Astrup bedankt voor een aangenaam en bijzonder mooi Blues in Heaven-weekend in het uiterste noorden van Denemarken!. Wij, de ondergetekenden hebben genoten.
Jos Verhagen en Arthur ter Avest
Noot van de redactie: de volgende editie van Blues Heaven 6 en 7 november 2020!
Mooi verslag ..en weer prachtige platen Edwin … was ik toch maar gegaan ! Denk ik nu ..