30e Editie International Blues Festival
Schöppingen (D)
27 & 28 mei 2023
Line-up: Grits and Greens, Spencer Mackenzie, Selwyn Birchwood, Samantha Fish, The Devon Allman Project, Fantastic Negrito, Kevin Burt, Anne McCue, Take Me To The River Allstars, Vanessa Collier, Nick Schnebelen and Albert Castiglia, Kevin Gullage and the Blues Groovers.
Tekst: Andre Wittebroek / Foto’s: Nineke Loedeman. Alle foto’s van het festival zijn te vinden in het album International Blues Festival, Schöppingen. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Richard Hölscher en zijn team hebben ook dit jaar weer een uniek programma samengesteld, iets waar dit festival patent op heeft. Men wil een zo gevarieerd mogelijk programma aanbieden waarin altijd weer plaats is voor relatief onbekend talent. Vele bluesstijlen waren ook dit jaar weer vertegenwoordigt: akoestische blues, bluesrock, soulblues, Mississippiblues en funkblues.
Zaterdag 27 mei
De zaterdag begint met de uit Hattiesburg Mississippi komende band Grits and Greens en het is hun eerste optreden buiten Amerika. Frontvrouw Ryan McGhee zingt en speelt gitaar en haar echtgenoot Jesse slidegitaar. Ryan beschikt over een mooie stem en de samenzang is prima. Stevige riffs, groovy spel en tempowisselingen kenmerken hun stijl.
Hoogtepunt is de song die gaat over Texas 93, psychedelisch, melodisch uitgesponnen met mooie breaks en tempowisselingen. Hun show gaat van stevige bluesrock tot laidback. Een goed optreden en een fijne opening van het festival en komt goed aan bij het publiek.
Als tweede band betreedt de Canadees Spencer Mackenzie het podium en wat voor een band! De jonge gitarist heeft al drie Blues Academy Nominaties gekregen en blijkt een uitmuntend gitarist te zijn in stevige bluesrock (Baptized), soulblues (Preach), punkblues (Can’t Do Right) afgewisseld met prachtige slowblues (Lucille). Zijn stem is helder en het gitaargeluid lekker vet en warm en gaat van puntig naar vloeiend.
Hij heeft goed contact met het publiek en het spelplezier is overduidelijk. Bas, drums en orgel completeren de band en die zetten een prima fundament neer voor de bandleider. Bij het nummer Train springt Spencer vanaf het drumpodium al spelend hoog de lucht in tot groot vermaak van het publiek.
Al met al een fantastisch optreden van deze band en we voorspellen ze een grote toekomst!
Dan volgt een andere topmuzikant uit Florida, Selwyn Birchwood. Heerlijke funkyblues, slowblues en prachtig gespeeld en gezongen. Zalige stem en weer zo’n schitterende gitarist die het ogenschijnlijk zo makkelijk afgaat, speelt zo ontspannen. Zijn solo’s vervelen nooit, steeds nieuwe licks en de band is top. Er is veel ruimte voor bijvoorbeeld saxofonist Regi Oliver, hij voegt echt dingen toe aan de band.
Selwyn gaat al spelend naar het publiek en mengt zich ertussen tot groot enthousiasme. Men speelt veel songs van het nieuwe album dat 9 juni uitkomt zoals de titelsong Exorcist en Underdog. Het optreden eindigt met een lang uptempo instrumentaal nummer op lapsteelgitaar, rockend met een korte saxsolo, bassolo en drums. Mooi einde van weer een perfect optreden.
Daarna is het de beurt aan Samantha Fish die alleen op het affiche staat, maar net als bij haar toer tot verrassing voor velen Jesse Dayton heeft meegenomen. Blues Magazine zag hun optreden in Piano Dortmund 23-03-2023 (zie recensie) en was onder de indruk. Hoe anders nu, het geluid is veel te hard, niet om aan te horen. Zoals gezegd in de Pianorecensie (topconcert) heeft Samantha, zeker in de hogere tonen een (te) heldere en schrille stem vooral wanneer ze hard zingt.
Hier was dat soms niet om aan te horen, zelfs met oordoppen deed het pijn aan de oren en ik was echt niet de enige. In de rustiger nummers was het veel beter. De Piano-recensie geeft een eerlijker beeld. Jammer want de band is verder prima. Een band kan nog zo goed zijn maar als het geluid bagger is, blijft er helaas niet veel van over.
De volgende band is het Devon Allman Project en het geluid is nu wel prima! Devon Allman is al jaren een bekende in de blues- en southern rockwereld. Na zijn band Honeytribe, de band Royal Southern Brotherhood, de Allman/Bettsband en zijn solowerk is hij een paar jaar geleden gestart met dit project. Southern rock bands hebben (bijna) altijd meerdere gitaristen en naast Devon zit hier gitarist Jackson Stokes in de band. Heerlijke duels volgen.
Onze bekende Bob Fridzema zien we op toetsen en hij vertelde dat hij niet met de band had geoefend. Slechts een week van te voren kreeg hij de muziek opgestuurd en vandaag was er het eerste optreden met de band en hoe! Bob is een geweldige klasbak die overal en met iedereen spelen kan. We hoorden Devon na afloop zeggen: ”Great job man, you’re the best!” En terecht.
De band speelt heerlijke southern rock, natuurlijk in Allman Brothers stijl. Als zoon van legende Gregg Allman is dat (bijna) logisch. In Down To The River is er plek voor een fantastische saxsolo van David Nacho Gomez. Emotioneel wordt het als Devon het nummer van zijn vader Dreams I’ll Never See aankondigt. Blik omhoog, hand op zijn hart, hij draagt het op aan hem: vandaag is het de sterfdag van Gregg 27 mei 2017….Een indrukwekkende uitvoering volgt met diepe sax, bassolo, solo Allman, solo Jackson, solo Bob en heerlijke ritmes met drums en conga’s. De soulvolle stem van Devon past perfect en lijkt een beetje op die van zijn vader. Topoptreden.
De dag sluit af met Fantastic Negrito die hier in 2019 ook was en grote indruk maakte met zijn bijzondere muziek en theatrale podiumpresentatie. Na al twee Grammy’s gewonnen te hebben won hij zijn derde in 2020. Zoals bij de recensie in 2019 gezegd vindt de een het fantastisch en de ander vindt het te apart. Veel van die recensie komt hier natuurlijk terug, zijn unieke stijl is en blijft zijn handelsmerk.
Zijn stem wordt gebruikt als instrument en hij kan er alles mee: hij zingt, kreunt, fluistert, schreeuwt, gilt maar alles heeft een functie en het bereik is bovenaards, krachtig. Zijn performance is theatraal; beweegt, kruipt, springt, gebruikt zijn hele lichaam. Zijn stem is de kern van de band. De muziek kent Oosterse en Afrikaanse invloeden, maar ook blues, gospel, folk, rap en funk. Echt een unieke mix en in combinatie met die stem zeer bijzonder en uniek.
Zondag 28 mei.
Dag twee begint akoestisch met Kevin Burt met zang, gitaar en mondharmonica. De aankondigingen van de nummers zijn doorspekt met humor. Begint al met het eerste nummer: hij kijkt naar de blauwe lucht en begint passend met ‘I Can See Clearly Now‘ van Johnny Nash met de zin ‘It’s gonna be a bright, bright sunshiny day‘. Leuke opening. Meteen valt zijn prachtige, diepe, warme en volle stem op. Heerlijk.
Als fan van Bill Withers, die hij een bluesman vindt, in tegenstelling tot anderen zegt hij, speelt hij Ain’t No Sunshine met eigen interpretatie en prachtig mondharpspel en blijkt ook nog erg hoog te kunnen zingen. Een echte Mississippiblues is Little Girl Your Going, met laidback akoestisch gitaarspel en mondharp en dan die stem! Uptempo is de medley met stukjes uit All Along The Watchtower, Down On The Corner en Long Train Runnin. Top gespeeld en met groot succes.
De in Australië geboren en nu in Nashville wonende Anne McCue komt hierna. Ze was leadgitariste in de ladiespowerband Girl Monstar en gaat in Amerika richting roots- en countrymuziek. Ze heeft een fragiele stem en zingt veel maar erg zacht. Er is dan weinig ruimte voor de andere instrumenten en wordt het erg rustig allemaal. Dit is vooral het eerste deel van het optreden. Men speelt de nieuwe single ‘The Loniest Saturday Afternoon‘, een ballade en Witch Song ook van het nieuwe album.
Wanneer de toetseniste de viool pakt krijgt de muziek een folk en countrykleur. Het tweede gedeelte is veel levendiger, met lekkere ritmes en grooves in Spring Cleaning, Driving Alvarado en het lang uitgesponnen mellow Dig Two Slaves. Ze laat zien dat ze een erg goede gitariste is en haar stem is krachtiger. Een wat wisselend concert.
Tijdens de pauzes en het ombouwen op het hoofdpodium, speelt op zondag onze eigen one man band Big Bo in de tent aan de andere kant van het terrein. Hij kan rekenen op veel aandacht en waardering van het publiek dat zich telkens massaal om hem heen verzamelt, languit liggend in het gras of lekker op chillend op een stoel. Zoals altijd weet Bo een gedegen set neer te zetten waarin de Deltablues de boventoon voert. Hij begeleidt zichzelf met zijn akoestische gitaar, dobro, cigarbox gitaar, mondharmonica en diverse drums op bezielende en authentieke wijze.
Take Me To The River All Stars is een project opgezet door Boo Mitchell van Royal Studio’s in Memphis. Men speelt een mix van funk, soul, jazz uit de Mississippi-Delta en New Orleans. Het is een grote band bestaande uit tien mensen met gitaar, bas, drums, Hammond, piano, andere keys, sax, trompet, conga’s en zang. Het intro heeft twee mensen van de drumband Rising Stars namelijk zang en op dwarsfluit Sharde Thomas, die ook de eerste nummers van de grote band zingt en haar broer Christopher Thomas op trom. Een verrassend intro, nooit zo gezien. Zij zingt en speelt dwarsfluit terwijl hij begeleidt op de grote trom. Ze heeft een geweldig mooie stem en kippenvel bij Hallelujah van Leonard Cohen.
Dan komt de rest van de band en begint het lekker funky met Tired Of Being Alone. De zo genoemde Hi Rhythm sectie en de conga’s zorgen voor drive en de bas is mooi diep. Sharde zingt geweldig I Can’t Stand The Rain. Leadzanger Marcus Scott neemt daarna over en ook hij heeft een mooie stem. Vier jaar lang was hij leadzanger bij Tower of Power. Zijn presentatie, los van het zingen, is typisch Amerikaans, erg gladjes, wat overdreven soms..
Hij maakt veel contact met publiek: I’m in love with you, you hear I’m in love with you, do you all love me too, yes you love me too etc. en dan het nummer I’m Still In Love With You aankondigen. Zijn zang is echter goed en het swingt behoorlijk in nummers zoals Hold On, I’m Coming en Take Me To The River. Een grote band maar niet de favoriet van de dag. Die volgt nu.
Zangeres en saxofoniste Vanessa Collier uit Dallas, Texas blies iedereen omver met haar indrukwekkende optreden waarin gitariste Laura Chavez een zeer grote rol had. Zij won al twee awards bij de Blues Music Awards en nu zeker duidelijk waarom. Ze heeft een geweldige, spontane, vrolijke uitstraling en je wordt al blij als je haar ziet en nog blijer als ze gaat zingen en saxofoon gaat spelen, een onweerstaanbare artieste en die iedereen inpakt. Ze opent direct met een stevige rockblues The Run Around met stevige riffs, stuwende sax en splijtend gitaarspel, bas van Andrew Crane en op drums Byron Cage leggen een heerlijke groovy tapijt neer. I Can’t Stand The Rain heeft een funky groove en topduel sax-gitaar.
Zo vrolijk en uitgelaten Vanessa is, zo rustig en stil staat Laura op het podium, maar wat kan zij spelen. De schitterend en glaszuiver gezongen ballade What Makes You Beautiful met ingetogen saxsolo heeft ze geschreven voor haar drie jonge zussen om ze te steunen in hun soms moeilijke pubertijd met waar je overal aan moet voldoen volgens social media. Love Me Like A Man is met gruizig, vlammend lang gitaarwerk, elke toon is raak, en gaat met een adembenemende saxsolo naar de climax.
Er volgen nog It Don’t Come Easy, dat ze schreef in een moeilijke periode, Two Part Sugar, One Part Lime (voor haar moeder), U2 Love Came To Town met tweede stem van drummer Byron Cage. Het is allemaal even fantastisch. Alleen maar superlatieven bij dit optreden. Het werkelijk uitzinnige publiek blijft joelen, klappen om een toegift en eigenlijk doen ze het in Schöppingen nooit, maar hier moet men wel aan toegeven. De ombouwpauze maar iets korter maken! Een gedenkwaardig, superieur optreden!!
De voorlaatste act Nick Schnebelen and Albert Castiglia was er in 2019 ook als vervanger van de door Covid bevangen Larry McCray. Het was allemaal zeer plotseling en een goede voorbereiding was eigenlijk niet mogelijk. Tijdens hun show gingen de hemelsluizen open en regende en stormde het zo hard dat de tent boven het mengpaneel dreigde te bezwijken. De band speelde echter fantastisch maar Schöppingen vond dat ze beter verdienden dus nog een keer uitgenodigd.
Op drums zien we Adam Hagerman en op bas herkennen we Cliff Moore, die er vorige keer ook bij waren. Van de persoon op Hammond helaas geen naam. Nick begint de eerste nummers met rockende solowerk en zang en Albert doet het ritme. Dan draait het om en soleert Albert. De twee duelleren ook en vullen elkaar uitstekend aan en het dak gaat eraf. Nick heeft een mooie rustige stem en Albert juist een krachtige.
We horen bluesrock op zijn best met groove, boogie, rock en rock and roll. Een topnummer is de lange en instrumentale uitvoering met geweldig wisselende solo’s, prachtig samenspel van de band en zalige jam. Kippenvel puur. Het zeer enthousiaste publiek geniet met volle teugen van dit spetterende concert!
Nick Schnebelen en zijn band weten het publiek heel zeker te boeien! Fijne songs komen voorbij waaronder Love In My Heart en het swingende What Key Is Trouble In. Het nummer Get Your Ass In The Van zorgt voor die stevige rocksound van Albert Castiglia. De man is een meester op de gitaar en vooral zijn rauwe stem voegt veel aan die kenmerkende sound toe.
De band sluit hun dampende set dan af, maar wordt toch nog teruggehaald met een Tribute To Ten Years After, 50 Years Later van Nick’s laatste album ‘What Key Is Trouble In’. Wat een rocker! De band stampt en rolt en het publiek krijgt er geen genoeg van maar helaas is dit toch écht het laatste nummer.
Dan komt organisator Richard Hölscher het podium oplopen om de laatste band van dit festival aan te kondigen. Hij wordt echter direct overvallen door zijn team van medewerkers die samen met hem de afgelopen 30 jaar dit festival hebben georganiseerd. De bescheiden Richard wuift alle aandacht op emotionele wijze weg, maar komt er niet onderuit om de vele warme complimenten in ontvangst nemen. Achter iedere sterke man staat een sterke vrouw dus ook eega Bettina komt erbij en samen staan ze, zeer terecht, zelf ook eens in de schijnwerpers. Kulturring Schöppingen, team van vrijwilligers en medewerkers: bedankt voor 30 jaar fantastische muziek!
Kevin Cullage and the Blues Groovers sluiten het festival af. De 23jarige Kevin Cullage, opgegroeid in New Orleans te midden van gospel, blues en jazz, leidt de band van ervaren bluesmuzikanten, die reeds speelden met Dr. John, Kenny Neal en Jon Cleary. Oorspronkelijk begon de jonge Kevin als multi-instrumentalist maar al gauw verloor hij zijn hart aan het bespelen van de piano.
De band trapt af met Sweet Home Chicago en vervolgt met House Of The Rising Sun waarin we mogen genieten van een schitterende saxofoon solo. De charismatische Kevin gaat er 100 % voor! Naast uitstekend toetsenspel heeft hij een heerlijke stem en als een ervaren bandleider weet hij de weide te veranderen in een swingende, kolkende massa!
We horen nummers als I Love My Baby Pride And Joy en het mooie, rustige Georgia Is On My Mind. Gelukkig is een groot deel van het publiek tot het laatst gebleven om te genieten van deze band. Niet veel later kiest hij drie dames om bij hem op het podium te komen om een swingende versie van Jambalaya mee te spelen. Erg gaaf. Ook zijn gitarist weet hoe hij moet entertainen en duikt ineens op te midden van het publiek. Wat een show en vakmanschap van deze wervelende afsluiter van de 30e editie van het International Blues Festival!
Conclusie:
Wat een geweldig festival was het, we hadden schitterend weer, altijd belangrijk bij een openluchtfestival, topmuziek, uitverkocht en de sfeer is zoals altijd in Schöppingen supergoed. Blues Magazine bedankt Richard Hölscher en Kulturring Schöppingen voor de accreditatie en goede zorg! Tot volgend jaar!
Alle foto’s van het festival zijn te vinden in het album International Blues Festival, Schöppingen.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe