Verslag 29ste Grolsch Schöppingen Blues Festival

Verslag 29ste Grolsch Schöppingen Blues Festival (Duitsland) op 3,4 en 5 juni 2022.

Line-up: Superdown Home, Sue Foley, Nick Waterhouse Band, Juzzie Smith, Bai Kamara.jr and The Voodoo Sniffers, Jamiah Rogers, Angelique Francis, Ronnie Baker Brookes, The Sheepdogs, Harlem Lake, Natlia M King,King Solomon Hicks, Ranky Tanky, Robert Finley, Nick Schnebelen Band with Albert Castiglia.

Tekst: André Wittebroek
Foto’s: Nineke Loedeman (dag 1en 2), André Wittebroek (dag 3).

Eindelijk kon na twee afgelaste festivals vanwege Corona dit prachtige festival weer gehouden worden. De organisatie heeft het als extra met de vrijdagavond uitgebreid. Het festival is uitverkocht en het publiek en de bands hadden er zin in!! Richard Hölscher en zijn team hebben ook dit jaar weer een uniek programma samengesteld, iets waar dit festival patent op heeft. Men wil een zo gevarieerd mogelijk programma aanbieden waarin altijd weer plaats is voor relatief onbekend talent. Veel bluesstijlen waren weer vertegenwoordigd: akoestische blues, bluesrock, Mississippi Blues, funkblues, soulblues.

Vrijdag 3 juni.
De vrijdag begint met het Italiaanse duo Superdown Home en bestaat uit gitarist/ zanger Enrico Saudo en drummer Beppe Facchetti. Ze gebruiken alleen maar authentieke vintageapparatuur en Enrico gebruikt vier verschillende cigarboxgitaren die een vriend gebouwd heeft. Drummer Beppe heeft het oudste massieve houten drumstel bij zich wat ik ooit gezien heb en speelt zeer strak. Het geluid is dan ook zeer analoog en het klinkt prima. De muziekstijl is stevig , strak en een mix van countryblues en rock ‘n roll. Enrico heeft een wat hese stem en mooie performance met zijn bewegingen. Een van zijn gitaren bespeelt hij als lapsteel en vaak ook de slide. De voor mij mooiste song is Try To met een zeer sfeervol intro, waarin pshydelische klanken de boventoon voeren. Een verrassende opener die zeer goed aankomt bij het publiek.

Als tweede band betreedt Sue Foley in een driemansformatiehet podium. Deze Canadese woont al een tijd in Austin Texas en haar stijl is meer de Texas Blues. Het varieert van stevige rockblues tot rustige slowblues en een pompende bas en strakke drums maken het af. Haar vrolijke uitstraling doet het goed en haar stem is helder. Haar gitaarspel is uitstekend , ze gebruikt geen plectrum maar alleen haar vingers. In de rock ‘n roll-nummers heeft ze heerlijke swingende riffs. Haar laatste nummer is grandioos: instrumentaal met flamenco en salsa invloeden en schitterend gespeeld. Een prima optreden!

De laatste band van de vrijdagavond is de Nick Waterhouse Band. Voor velen (mensen uit München speciaal voor hem gekomen) is het een band waar naar uit is gezien. Hij speelt niet vaak in Europa en dit is een mooie gelegenheid. De band speelt retestrakke groovy funkbluesrock met soul- en jazzinvloeden met twee saxofonisten, contrabas, drums, toetsen en een geweldige zangeres. Het swingt en Nick’s puntige gitaarspel staat in dienst van de band. Elk bandlid, vooral de saxofonisten, krijgt de gelegenheid zijn kunnen te tonen. Het zit allemaal geweldig in elkaar en is een waardige afsluiter van de eerste dag.

Zaterdag 4 juni.
Australiër Juzzie Smith opent de zaterdag. Hij was hier eerder in 2017 en maakte toen een verpletterende indruk met zijn one-manband optreden en wordt zeer enthousiast onthaalt. Zijn optreden verschilt niet van toen: folkblues, zeer orgineel gespeeld en hij bedient met alle ledematen een instrument en gebruikt ook weergoochelend ritmische ‘sambaballen’ nog als instrument. Knap en indrukweekend. Verder heeft hij een prachtige stem. Zijn songteksten en humoristische aankondigingen zijn doorspekt van positivisme. Juzzie heeft zijn zoon Rumy mee en die speelt twee nummers zeer verdienstelijk mee op de ukkelele. Juziie boodschap is dat met elkaar moet helpen, steunen. Nog zeer actueel, kijk naar de wereld om je heen. Zijn hoofdinstrument is de mondharmonica waar hij alle geluiden uit kan halen. Een zeer innemend, sociaal en humorische persoon. Onder een terecht daverend applaus verlaat hij het podium.

De tweede band is Bai Kamara & The Voodoo Schniffers. Bai komt oorspronkelijk uit Sierra Leone, is opgegroeid in London en woont al jaren in Brussel. De band bestaat uit vijf personen met allemaal een verschillende nationaliteit. Multicultureler kan niet. De muziek is een heerlijk swingende West-Afrikaanse mix van blues, jazz, soul. Het is hun eerste optreden in Duitsland en zeker niet hun laatste!. Bai beschikt over een prachtige stem, die varieert van diep tot hoog en Afrikaanse ritmes, grooves en een helder tokkelend gitaartje kenmerken de muziek. Er is ook ruimte voor top slowblues. Zijn teksten zijn maatschappijkritisch en gaan ergens over. Als verrassing nodigt hij Juzzie Smith uit om twee nummers op harmonica mee te spelen, onvoorbereid en het klinkt geweldig. Een swingend eind van een fantastisch optreden. Voor mij een openbaring deze band.

De jonge 24 jarige gitarist Jamiah Rogers uit Chicago komt erna en de meningen over hem zijn verdeeld. Hij speelt fantastisch gitaar in de bluesrockhoek en duidelijk is te horen dat zijn spel te plaatsen is ussen Jimi Hendrix (Hey Joe wordt gespeeld natuurlijk) en Buddy Guy, maar wat speelt hij (te)veel noten, Technisch briljant zondermeer, maar vrij eentonig en te weinig variatie in zijn spel. Voor velen te vermoeiend hoorde ik achteraf en voor mijzelf ook. Terwijl anderen het fantastisch vinden. Het begint meteen knallend , virtuoos gespeeld en een passende stevige ritmesectie. Hij ziet er prachtig uit in zijn rode pak en beweegt veel op de bühne. Een echte showman. Een van zijn snaren breekt en de drummer en bassist nemen het met uitstekende solo’s over. Klasse. Voor mij persoonlijk wat een minder optreden.

De Canadese Angelique Francis bevalt beter. Ze is een zeer veelzijdige muzikante die gitaar, contrabas, piano, gitaar kan spelen. Ze wordt begeleidt door haar zussen Kira en Kharincia op schuiftrompet en saxofoon. Hun choreografie is mooi om te zien. Hun vader Kiran zit op drums en is de ‘oppasser’ van de band. (vertelde hij na de show) van de nog jonge muzikanten. De dames zien er geweldig uit en het oog wil soms ook wat blijkt uit de reacties van het mannelijk publiek. Ze spelen een lekkere swingende funky set met ook aandacht voor gospel en ook reggae komt er in voor. Angelique beschikt over een krachtige stem die door de mix op de voorgrond te hard overkomt. De gitaar van Dane Willianson en de toetsen hoor je nauwelijks. In het rustige Long Way Dreaming zingt ze zachter en het klinkt direct aangenamer. Goede band maar haar zang is veel te hard afgemixt, jammer van een verder prima optreden.

Ronnie Baker Brooks is voor de tweede keer hier en stelt niet teleur…….wat heet: briljante set waarin alles klopt. Schitterend vol, warm en zeer melodisch gitaarspel, prachtige stem en een band die staat als een huis. Authentieke Chicagoblues puur. Hij heeft een leuk vriendelijk open contact met het publiek en doet een grote ronde door het publiek waarin zijn gitaarspel hetzelfde blijft. De timing is perfect want precies op de seconde is hij weer op het podium bij de microfoon om verder te zingen!! Zijn set varieert van zalige slowblues in Doing Too Much tot een totaal andere uptempo uitvoering met Chicagotwist (zoals hijzelf aankondigt) van de Rolling Stones klasieker Satisfaction. Zijn optreden : Highlight!

De avond wordt afgesloten door de Southern Rock formatie The Sheepdogs. Twee sologitaristen Jimmy Bowskill (zie interview met hem in Bluesmagazine 2011) en Ewan Currie en de muziek in Lynyrd Skynyrd stijl. Gitarist leadzanger Ewan Currie heeft een zeer geschikte stem hiervoor en de gitaristen wisselen elkaar af in mooie lange solo’s en tevens veel duospel. In bijvoorbeeld Bad Lieutenant is ook het typische southern rock pianospel te horen. Topnummer. Alle vijf bandleden zingen en de stemmen passen perfect bij elkaar, heel goede koorzang. Wat opviel waren de steeds weer synchrone gelikte pasjes en bewegingen van de bandleden, alles precies getimed en niet spontaan, maar de muziek staat als het bekende huis. Een perfecte afsluiter van de tweede dag.

Zondag 5 juni
Onze Nederlandse trots Harlem Lake, de avond tevoren the European Blues Challenge gewonnen, opent om 14.00 dag drie. Na een nachtelijke slapeloze rit van tien uur in de kleine tourbus, arriveerde men in Schöppingen. Snel de korte soundcheck en gelukkig is er een overdekt zwembad op het terrein en een frisse duik helpt om wakker te worden. Klokslag twee uur trapt de band af voor een weergaloze set met schitterend gitaarspel, heerlijke Hammondorgel, perfecte ritmesectie en de fabelachtige stem van Janne Timmer. Van vermoeidheid is op het podium niets te merken. Het Duitse publiek is razend enthousiast en de opmerking: “Voor mij tot nu toe het hoogtepunt”, hoor ik vaak. Dat zal ook komen omdat het voor velen een verrassing is omdat ze de band niet kennen, maar nu wel! Er zullen na dit optreden nog vele Duitse optredens volgen. Lange rijen bij de merchandise en alles verkocht. Zegt genoeg. Van slowblues, funkblues, ballade, shuffle , mississippibblues alles zit in de set. Gitarist Sonny Ray van de Berg blaast nog een versterker op , wordt gerepareerd terwijl de rest verder speelt, mooi opgevangen. Het publiek schreeuwt om een toegift, i.v.m. tijdschema gebeurt het nooit, maar nu toch een. Zegt genoeg. Respect voor de band na zo’n lange reis een topoptreden neer te zetten.

Daarna is het de beurt aan Natlia M King met haar meer rustige ingetogen blues. Ze begint met de prachtige ballade Woman met haar schitternede stem . Uptempo wordt het in Lover You Don’t en soulblues in Paint It Black Blue. Jazzy nachtclubmuziek komt ook en een dreigende, donkere tune zit in Play On. Gospel in het laatste nummer van Ray Charles The Night Time waarin het refrein Night and Day wel erg vaak wordt herhaald. Het enige puntje van kritiek op een prachtig optreden.

De jonge King Solomon Hicks komt dan het podium op in een driemansformatie.Vanaf zijn zesde speelt hij gitaar en dat doet hij geweldig, zeer melodisch, geen notenkiller. Zijn stem klinkt nog wat jong, hesig maar wel mooi. Een beetje weg van de jonge Robert Cray. Hij opent met het bekende Further up on the Road maar in een compleet eigen uitvoering. Van heerlijk rustige blues Fly Hi met diepe groove, tot lekker uptempo in Have Mercy On Me; hij beheerst het allemaal.

Grammy Winner Ranky Tanky in 2020 voor hun debuut album Ranky Tanky zet de boel op stelten met hun dansbare op West-Afrikaanse traditie in Gullah Cultuur gebaseerde muziek. Het festival had de band al geboekt voordat ze de Grammy wonnen. Gullah is een Afro-Amerikaanse cultuur op de kleine Gullaheilanden voor de kust van South Carolina en die grotendeels hun eigen taal spreken gebaseerd op het Engels/Creools. Zangeres Quiana Parler is van de buitencategorie; Wat een stem en power, zo zuiver, zo indrukwekkend. Kippenvel. De muziek is zeer ritmisch, vrolijk, swingend en dansbaar. In Shoo Lie Loo zingt het hele publiek het refrein mee en de interactie tussen band en publiek is geweldig. Party-time! Prachtige meerstemmige zang, trompet, Afrikaanse drumritmes. Het klinkt top.

De voorlaatste band is samengesteld rond de mooi uitgedoste blueszanger Robert Finley. Met tweeënzestig maakte hij pas zijn eerste album en die kreeg meteen toprecensies. Zijn muziek is de authentieke blues zoals die blues gespeeld moet worden. Robert heeft tot zijn vijftiende in de brandende zon katoen moeten plukken voor, zoals hij zelf zegt, een hongerloon. Hij is niet naar school geweest en heeft zich later pas kunnen ontwikkelen. Dat leven weerspiegelt zijn muziek, teksten en soms ook bewegingen. Hij laat de bewegingen van de katoenplukker zien tijdens de show. Indrukwekkend en emotioneel. Hij heeft een prachtige, doorleefde bluesstem en zijn dochter Chrissy zingt ook fantastisch zoals prachtige solozang in I’d Rather Go Blind. De muziekstijl is echte Louisiana Deltablues, met slow-, funk- en soulblues erin verweven. Zijn geboortegrond. Robert kan zelfs de hoge noten in zijn uithalen produceren. Hij pakt nog de akoestische gitaar erbij en in het emotionele, zeer pakkende Delta Blues komt zijn levensverhaal aan de orde. Men eindigt met een vrolijk rockend en swingend Louisiana Rocks. Fantastisch optreden.

De laatste van de vijftien bands is de vervanger van de door Covid bevangen Larry McCray, de Nick Schnebelen Band met als gast Albert Castiglia. Nick opent de set met een stevige rocker Loven Heart en dat is precies wat de mensen nodig hebben nu het hard begint te regenen. Op bas herkennen we Cliff Moore van de Michael Burks Band die hier de hele set een schitterende diepe basgroove neerlegt. Strakke drums van Adam Hagerman en een grote rol met topsolo’s op keys door Aaron Mayfield completeren de band. Dan wordt Albert Castiglia op het podium geroepen en gaat zoals men hier zegt: Die Post ab! Een waanzinnige solo van hem is het begin van prachtig samenspel tussen de twee gitaristen. Nick heeft een mooie, wat zachte stem en Albert juist een krachtige. Heerlijk verschillend en wat we horen is bluesrock op zijn best met groove, boogie, rock, rock and roll. Top. De slowblues is er natuurlijk ook in de ballade Soul Magic. Daarna dendert het door als een bluesrocklocomotief. Het spelplezier spat er van af (net als nu de harde regen en wind), maar niemand verlaat het terrein. Men danst, zingt en brult mee. Een fenomenaal eind van het festival.

Conclusie:
Het was weer een fantastisch festival met verschillende muzieksoorten, maar alles gerelateerd aan de blues. Dat verschil in stijlen maakt het zo bijzonder. De geweldige ongedwongen sfeer, toporganisatie en zeer belangrijk bij een open-air festival, het schitterend weer. De eerste twee dagen onbewolkt en zomers, de laatste dag was er zeer slecht weer voorspeld, maar pas bij het laatste optreden bij Nick Schnebelen begon het keihard te regenen. Mooi dat het weer kon, tot volgend jaar!

Bluesmagazine bedankt organisator Richard Hölscher en Kulturring Schöppingen voor de accreditatie en goede zorgen.

Links:
www.kulturring-schoeppingen.de

Foto’s

Ook op Blues Magazine ...