(SFEER)VERSLAG TRAMBLUES IN MORTSEL (B), 26 JUNI 2010

TRAMBLUES
26 juni 2010
Mortsel (Belgie)

Verslag en foto’s: Fons Kersbulck

Muziek in het algemeen en blues in het bijzonder beperkt zich niet tot landsgrenzen en derhalve ondergetekende ook niet. Via de agenda van Bluesmagazine gehoord van een festival in het Belgische Mortsel.

Mortsel grenst aan de stad Antwerpen maar is wel een onafhankelijke gemeente. Aan het Gemeenteplein in Mortsel staat het gezellige en sfeervol ingerichte BP café. BP manifesteert zich meer en meer als hèt muziekcafé voor Mortsel en omstreken. Vorig jaar had men, ad hoc, het idee opgevat om een gratis festival te organiseren. Men had toen een datum gekregen waarop dit mogelijk was en men moest toen alles nog binnen twee weken regelen. Het eerste festival werd dus een festivalletje met een in allerijl aangerukte vrachtwagen als main stage.

Voor dit jaar had men wat meer tijd en het zou ook allemaal veel grootser en vooral professioneler aangepakt worden. Bovendien moest het een gratis festival zijn waar een ieder zo in en uit kon lopen. Om dat te realiseren werden diverse sponsors aangetrokken waarbij vermeld mag worden dat zelfs de Gemeente Mortsel sponsor was.

Tramblues zou het tweedaagse festival gaan heten. Tramblues? Eigenlijk een vrij logische naam, aangezien langs het Gemeenteplein een knooppunt en halte van tramlijnen loopt. Ook de wachtenden bij de haltes en in de trams konden dus, hoewel kort, meegenieten van het festival. Letterlijk tramblues dus.

Ruim op tijd aangekomen op het Gemeenteplein in Mortsel had ik mooi de tijd even een blik in het rond te werpen. Inderdaad…, professioneel aangepakt, zo was de eerste indruk al.

Rond twee uur ’s middags zou de eerste band het publiek gaan warmdraaien. Altijd een beetje een ondankbare taak om aan te vangen en het publiek een beetje enthousiast te krijgen, zeker bij 30 graden in de schaduw.

De line-up van die dag bestond uit:

–         Stonecold
–         Roscam Band
–         Bas Paardekooper & The Blew Crue
–         Lightnin’ Guy & The Mighty Gators
–         Sons of Queen
–         Patrick Riguelle & Friends

In een hoek van het plein had men vervolgens nog een kleine tent met podium geplaatst. Telkens wanneer er een wisseling van bands op de main stage plaatsvond, zorgden de jongens van The Kings Alive dat het niet stil werd op het plein.

Nu zullen de meesten van de lezers van dit artikel de meeste band niet kennen en dat zelfde gold voor ondergetekende. Al gaande het festival werd me al snel duidelijk dat dit festival niet alleen de blues bracht maar ook erg beyond ging met o.a. de moderner rock-pop muziek van Patrick Riguelle, de rockopera van de Sons of Queen (de naam zegt al genoeg) en back to the fifties met de rock ’n roll van de jongens van The Kings Alive.  Maar goed, het gaat bij deze website om de blues music en beyond, dus we zijn hier op de juiste plaats.

Stonecold zit in elk geval wel duidelijk in de bluesrichting. Iets over twee uur ’s middags vingen ze aan voor een publiek wat nog niet in grote getale aanwezig was. Het leek even allemaal nog niet zo op gang te komen, in tegenstelling tot de bierkraan van de bar, want die stond die dag niet dicht.

De bandleader, zanger en gitarist van Stonecold is Wouter Verhelst, die ook al speelde in Blue Clay en The Ditch Divers. Invloeden zijn o.a. Jimmy Thackery, Dr. Feelgood en Omar and the Howlers.  Slagwerk in de driemansformatie komt voor rekening van een zeer enthousiaste drummer: Sander ‘shotgun’ Elderkamp. De bassist, Hans de Veene, wordt op de website van de band de “ouwe sok” van de band genoemd.  Voor vandaag werd de band bij een aantal nummers bijgestaan door de bluesharpist “Howlin’ Bill, die erg veel indruk maakte met zijn harmonica-werk.

Al tijdens het optreden van Stonecold werd het drukker en drukker. Het publiek bestond uit een aantal die-hards, maar ook uit een groot aantal toevallige passanten die nieuwsgierig een kijkje kwamen nemen en in en uit liepen.

Terwijl het hoofdpodium voorbereid werd voor de volgende band trokken ook  The Kings Alive, met vier man sterk op ongeveer even veel vierkante meters, behoorlijk van leer met de rock ’n roll muziek uit de jaren vijftig. Aangezien de stagewissel soms nogal even duurde moesten de jongens flink aan het werk en om dit zo vijf keer vol te houden hadden ze een setlist bij om U tegen te zeggen. Respect voor de jongens van The Kings Alive, want ga er maar aan staan, in zo’n bloedhete tent die in de brandende zon stond. Ondanks de leeftijd van de nummers, stuk voor stuk van voor de geboorte van de bandleden, waren ze zeer herkenbaar en er waren er ook nogal een aantal bij van ene meneer E. Presley.

De Roscam Band (vraag me niet hoe ze aan die naam komen) bevindt zich over het algemeen ook wel op de blueshighway, maar soms nemen ze hier en daar een uitrit, naar de Freeway. Het quintet heeft twee zangers die soms beiden en soms afzonderlijk de nummers afwerken.  Het is een lokale band waarvan op internet heel weinig informatie te vinden is. Men heeft zelfs geen website. Enkele van de bekender nummers die deze coverband speelden waren:

–         Roadhouse Blues
–         Thrill Is Gone
–         Simple Man
–         Manish Boy
–         Mustang Sally
–         Some Kind Of Wonderfull

Dit om een klein beetje een indruk te geven in welke richting de band het zoekt.

De meest opvallende figuur in de band is de wat corpulente zanger. Wat heeft die man een (blues)stem!  Deze man heeft absoluut meer potentieel dan wat hij nu doet. Het was ook deze stem die ook onmiddellijk de aandacht van het al talrijke publiek trok. Bovendien was de uitvoering van Lynyrd Skynyrd’s Simple Man van een dusdanig hoog niveau dat het bijna kippenvel-verwekkend was.

Rond wat bij de meeste mensen etenstijd is werd het podium opgemaakt voor de volgende act. Velen hadden honger gekregen en konden o.a. terecht voor diverse Thaise gerechten bij de Thaise eet-stand. Dorst was er nog veel meer onder de honderden aanwezigen, want de tappen konden de hoeveelheid gevraagd bier niet aan. De bezoekers lieten het ‘pintje’ goed smaken; we zijn hier immers in het toch wat bourgondische Vlaanderen.

Op de mainstage was het de beurt aan d’Ollanders Bas Paardekooper & The Blew Crue. Al vanaf de eerste noten trok het geweldige gitaarwerk van Bas, bijgestaan door de altijd en eeuwig dezelfde en niet van zijn voetstuk af te krijgen bassist René Mijnten en het slagwerk van drum-beest Roel van Leeuwen, de aandacht van het publiek. Toetsenist Wouter Hoek was er deze keer niet bij. Het geluid stond al weer iets harder en de bluesrock van Bas schalmde over het plein en waarschijnlijk ook half Mortsel.

Van Bas is bekend dat hij heel veel eigen werk speelt en zelf heeft gecomponeerd en dit vermengd met hier en daar wat covers, met een grote voorkeur voor zijn grote voorbeeld en inspirator Jimi Hendrix. Bas komt helemaal tot leven wanneer hij op het podium staat; heel zijn spel, lichaamstaal en mimiek straalt dit uit. Het publiek keek met stijgende verbazing naar Neerlands trots (ok, laat me ook even een beetje chauvinistisch zijn). Veel van de Vlaamse bezoekers kenden Bas nog niet. Na zijn optreden heb ik me even onder het publiek begeven en een ballonnetje opgelaten over Bas & Band. Heel veel van onze Vlaamse bluesvrienden konden hem erg waarderen.

Een greep uit de nummers die Bas en zijn mannen presenteerden:

–         Change
–         Gipsy Man
–         Runaway
–         Red House
–         Purple Haze
–         Sky Is Crying
–         Say Goodbye To The Blues

Na hun optreden begaven de mannen zich onder het publiek, lekker genietend van een biertje. Het viel trouwens op dat de de bandleden van vrijwel alle bands gedurende het hele festival op het terrein bleven hangen, waarbij het bier rijk stroomde. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat veel van de bands de dag erop vast niet aan spelen toegekomen zijn…. paracetamolletje jongens??

Lightning Guy & The Mighty Gators worden gezien als de top-bluesband van België en ook in ons land zijn ze, door alle optredens, al lang geen onbekenden meer. Ook op Bluesmagazine is al behoorlijk wat over de jongens geschreven. Lightning Guy Verlinde is een duizendpoot: hij kan zingen, speelt uitstekend (slide)gitaar en ook slide op de lapsteel. Bovendien haalt hij alles uit de mondharmonica en is hij een top-entertainer die bij ieder optreden ook altijd heel nadrukkelijk contact zoekt met zijn publiek. Daarbij beschikt hij over een tweede gitarist die werkelijk een meester is op de bluesgitaar, Willy Devleeschouwer, die het gitaarwerk op zich neemt wanneer Guy de bluesharp laat schreeuwen.

Guy heeft ook vaak de gewoonte om tijdens een optreden met gitaar en/of bluesharp zijn publiek in te lopen en daar het optreden voort te zetten, wat vaak leidt tot enthousiaste reacties in het publiek. Dit deed hij deze keer niet, maar wel beklom hij op een gegeven moment een stapel geluidsboxen om, enkele meters boven het publiek, verder te spelen op de bluesharp. Guy heeft de klimpartij gelukkig zonder botbreuken of ander mankementen doorstaan, want hij kon de gehele show uitspelen.

Tijdens zijn babbels tussen de nummers door deed hij op een gegeven moment nog een politiek geladen uitspraak:

“Wat de politiek in België niet lukt, dat lukt ons als band wel: Vlamingen en Walen laten samenwerken!”

Hij refereerde daarmee aan zijn drummer Thierry Stievenart, die van Waalse afkomst is. De opmerking werd overigens gevolgd door een applaus van het publiek. Hoezo taalstrijd? In ieder geval dan toch niet in de bluesmuziek, waarvan akte!

Afsluitend over Guy mag nog gezegd worden dat het een zeer sympathiek artiest is, die altijd tijd heeft voor een praatje met een ieder uit zijn publiek en ook daarmee de harten van de mensen weet te stelen.

De volgende band heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt. Het is een band die de rock-opera-stijl muziek van de fameuze en legendarische band Queen op zich genomen heeft. Ga er maar aan staan: de complexe  muziek en de vaak meerstemmige nummers van Freddy Mercury en zijn jongens. Alvorens de band van start ging had ik een zekere scepsis, want Queen naspelen is een geen opdracht maar een crime. Dit veranderde echter al vrij snel toen de jongens van de Sons of Queen de eerste noten over het terrein slingerden en vooral toen leadzanger Pat Vinx zijn mond open deed, met als gevolg dat ook bij veel mensen de mond openviel. Ongelooflijk hoezeer deze man het stemgeluid van Freddy Mercury weet te benaderen! Daarnaast nemen de andere bandleden stuk voor stuk de backing-vocals voor hun rekening wanneer het gaat om de meerstemmig gezongen stukken van Queen. Zoals ik al zei: begin er maar aan. Petje af hoor.

Van de website van Sons of Queen:

‘Verwacht geen lookalikes. Geen half gelukte glitterkostuums. Wel een overdonderend geloofwaardige en spetterende muzikale/vocale show. Waarin hit na hit op het publiek wordt afgevuurd. Om bij weg te dromen … om massaal mee te brullen … om van te genieten … om zelf opnieuw fan te worden … van QUEEN … en/of van hun zonen’.

Met dit optreden kwam het publiek dus echt helemaal los. Er werd gedanst, in line-ups of solo en hier en daar werd meegezongen, want de nummers van Queen geven bij veel mensen toch een gevoel van: “Hé, dat ken ik…”

Kortom echt een show van een paar toppers die echt de moeite waard eens om eens te gaan zien en/of luisteren, wanneer de gelegenheid zich voordoet.

Het was al laat in de avond geworden toen de laatste van de line-up zijn opwachting mocht maken. In België schijnt  Patrick Riguelle een zeer bekend muzikant te zijn. Ondergetekende had er weliswaar nog nooit van gehoord maar dat veranderde al vrij snel. Riguelle werkte in de jaren tachtig al als studiomusicus met o.a. Salvatore Adamo, speelde later in de folkband Kadril en sinds 1999 in De Laatste Showband voor het humoristisch getinte  ‘De Laatste Show’ op de Vlaamse televisie.

Vanavond stond hij hier als Patrick Riguelle & Friends, waarbij op een gegeven moment ook een zangeres met een dijk van een stem het podium betrad met voornamelijk het zingen van medleys.

Het genre wat ze vanavond brachten bestond uit muziek uit de wat recenter en soms  de ook wat archaïsche muziekgeschiedenis.

Enkele van de nummers van hun setlist:

– Peter Pumkinhead
– Runaway Boys
– Short People
– Push Your Head Towards The Air
– Don’t Mess Up A Good Thing
– Bittersweet Simphony
– Mr. Bluesky
– Summertime Blues
– Rding With The King
– Shakin’ All Over

De band speelde tot in de late uurtjes, waarbij het geluid behoorlijk werd opengezet. Dag 1 van het Tramblues (and beyond) festival was geworden tot een groot succes. Een festival met een goede, leuke en vooral gevarieerde line-up, waarbij er een heerlijke, amicale en gemoedelijke sfeer was onder het publiek en de artiesten.

Muziekcafé BP uit Mortsel heeft er in elk geval een festival neergezet dat stond als een huis, zich kan meten met festivals die al vele jaren bestaan en wat zich kenmerkte door de professionele opzet. Een festival dat naar meer riekt en dus eigenlijk gewoon een vervolg zou moeten krijgen.

Ook langs deze weg even thumbs up voor de man die het geluid op zo’n uitstekende wijze geregeld heeft en vooral ook voor de man die het licht dirigeerde. Ken zijn naam niet, maar laat ik hem dan maar de Lighting Guy noemen….

Bekijk hier het complete Foto Album >> (138 foto’s)

Relevante links:

Tramblues                               –           www.tramblues.be
Café BP Mortsel                    –           www.cafebp.be
Stonecold                               –           www.leftstonecold.com
Bas Paardekooper                  –           www.baspaardekooper.com
Lightning Guy                       –           www.myspace.com/lightninguythemightygators
Sons of Queen                                   –           www.sonsofqueen.be

(De Roscam Band en Patrick Riguelle hebben geen website)

(zondag 27 juni traden vervolgens ook nog twee bands op, waaronder Boogie Boy. De schrijver van dit verslagje kon daarbij echter, door andere verplichtingen, niet bij aanwezig zijn. Daarom hiervan ook geen verslag)

Ook op Blues Magazine ...