Toen in 2007 het laatste studio-album, Icky Thump, van The White Stripes verscheen, waren de reacties lauw. Het was een trucje geworden, de koek was op, de magie was verdwenen, de formule was uitgewerkt. Afgelopen week zette de band er (definitief?) een punt achter.
Tekst: Dietmar Terpstra
Misschien hadden de critici gelijk. Icky Thump was in weinig meer vergelijkbaar met de rauwe, bluesy rock van het titelloze debuut, opvolger De Stijl (de Stripes hadden veel opgestoken van deze minimalistische Nederlandse kunststroming) het geniale White Blood Cells en zelfs het als iets minder geniaal ervaren Elephant, met daarop de wereldhit Seven Nation Army:
Toen The Stripes (ik mag ze liefkozend zo noemen, want ik ben fan) in december 2001 voor het eerst in de Melkweg optraden, waren ze retehip. Ze waren nog niet eerder in Nederland geweest, en de buzz, uiteraard welwillend gevoed door de platenmaatschappij, was enorm. Terwijl het buiten vroor, steeg de temperatuur in de volgepakte zaal tot het kookpunt. Jack White speelde alsof zijn leven er van af hing. Meg sloeg zo hard op haar drumkit dat de splinters van haar stokken in het rond vlogen.
De buzz verdween snel. De op de rauwe blues van Son House geinspireerde muziek van de Stripes was al snel niet meer hip, er voor in de plaats kwamen bleekneuzige gitaarbandjes en op post wave geinspireerde jaren ‘80 klonen als Franz Ferdinand en aanverwanten.
Persoonlijke favoriet Joleen, gecovered van Dolly Parton:
De critici zouden best eens gelijk kunnen hebben gehad. Get Behind Me Satan en Icky Thumb waren niet meer zo goed als de opzienbarende albums van het eerste uur. De optredens daarentegen waren hard en vlammend als vanouds. Live sprong altijd het vuur over, en Jack White ontwikkelde gaandeweg zich tot gitaargod.
White ging ook nevenprojecten doen, die weer wel heel erg goed waren. Eerst waren daar The Raconteurs, met de ritmesectie van The Greenhornes (eerder nog in het voorprogramma van The Stripes) en power pop-icoon Brendan Benson. Broken Boy Soldiers was het eerste album van de band, de single Steady As She Goes is een onvergetelijke underground-hit. Vervolgens richtte White The Dead Weather op, met White nu eens niet in de spotlight. Die plaats stond hij af aan zangeres Alisson Mosshart van het lo fi bluespunkduo The Kills . Raconteurs- en Greenhornes-maatje Jack Lawrence speelde bas, Queen Of The Stone Age Dean Fertita hanteerde de gitaar en White naam plaats achter de drumkit. Drummen kon hij ook, schijnbaar achteloos.
Steady As She Goes:
Produceren deed White inmiddels ook. Hij hielp de in vergetelheid geraakte countryhelding Loretta Lynn aan een comebakc met het niet geheel geslaagde Van Lear Rose, werkte met Soledad Brothers en met garagerock-legende Dexter Romweber. Samen met Alicia Keys zong hij Another Way To Die voor de Bond-film Quantum of Solace. Verder was hij te zien in de fantastische docu It Might Get Loud, met Jimmy Page en The Edge in een gedeelde hoofdrol.
Trailer It Might Get Loud:
Toen in 2009 de lijstjes gepubliceerd werden met de beste bands en artiesten van het afgelopen decennium, kwamen The White Stripes daar opmerkelijk weinig in voor. Toch is de muziek van de band van grote invloed geweest op de muziek van de laatste jaren. The Stripes lieten zien dat je met basale middelen geweldige muziek kunt maken, iets dat muziekliefhebbers die iets verder kijken dan hun neus lang is natuurlijk al lang wisten. The Black Keys zijn ook zo’n voorbeeld van een band die lak heeft aan conventies. En in ons land hebben we The Death Letters, een band die blues en rock op nietsontziende wijze met elkaar vermengt. Een kunstje dat ze trouwens binnenkort op SXSW mogen laten zien.
The Dead Wheather, Treat Me Like Your Mother:
Meg White, de bikkelende steunpilaar die als betonnen ondergrond voor Jack’s vocale en gitaristische erupties wenste te dienen, lijkt vooralsnog het persoonlijke geluk te laten prevaleren boven een bestaan in de spotlights: ze trouwde in 2009 met Jackson Smith, gitarist en zoon van punkiconen Patty en Fred ‘Sonic’ Smith.
Jack White bracht de blues en de punk terug in de rockmuziek, die overheerst was geraakt door overschatte Amerikaanse retro-acts en bleekneuzige Engelse bedplassers. Aan hem gaan we nog veel plezier beleven, zoals ook rockabilly-koningin Wanda Jackson dat recentelijk heeft gedaan:
Website The White Stripes : http://www.whitestripes.com/
mooi artikel man!
ja, dit was een zeer invloedrijke band dus ook, en jammer dat ze er klaar mee zijn, maar de voorman heeft volgens mij nog genoeg noten op zijn gezang, zie al ij neven projekten. Die zien we regelmatig weer op duiken, dat weet ik zeker. Wel zonde vind ik. frank
Smaken verschillen, mij konden ze niet boeien.
Weer een een van de vele door de OOR gehypte bandjes die het voor gezien houden.
Geweldigde band, hoewel het “overlijden” niet onverwacht komt.
Overigens waren de Stripes erg beinvloed door The Gun Club, een band die punk en blues succesvol combineerden.
@Niels, dat OOR veel bandjes hyped klopt, maar The White Stripes hebben toch op eigen kracht de wereld veroverd (overal uitverkochte zalen) daar hadden ze OOR niet bij nodig.
@Dieter, leuk artikel !
@Stan: Dat was nieuw voor mij, van The Gun Club. Maar je kunt goed gelijk hebben, de bezetenheid van JL Pierce en de mix van blues en punk zijn zeker overeenkomsten! Dank voor je reactie.