Qua gitaarspel is er technisch weinig op aan te merken. Als ik de andere facetten van de muziek belicht, is helaas voor Jamie, zijn nasale stemgeluid de spreekwoordelijke bottleneck. Tijdens de nummers waar stemvariatie wordt gevraagd lukt het hem nauwelijks deze variatie toe te passen. Gelukkig voor hem weet de aanwezige ritmesectie dit enigszins te compenseren. ik heb wel gehoord dat Jamie Thyer veel meer te bieden  heeft dan hij op dit album heeft laten horen.

Thyer is een gitarist van “dik hout”, dus het gaat bij tijd en wijle behoorlijk te keer. Toch weet hij variatie aan te brengen en is zijn gitaarspel afwisselend snoeihard en subtiel. Een rustpunt is bijvoorbeeld het instrumentale Modesty And Willie, waarin hij slechts door een cello wordt begeleid.