SYMPHONY IN BLUES
An Evening With The Guitarlegends Of Blues
met o.a. Matt Schofield, Tineke Schoenmaker, Ian Siegal, Ted Oberg, Mick Hup, Julian Sas, Snowy White, Jan Hoving, Ana Popovic
013, Tilburg
13 september 2009
» KLIK HIER VOOR DE SYMPHONY IN BLUES 2009 FOTO GALLERIE / DIASHOW ! «
Tekst : Jeroen Bakker | Foto’s : Marco van Rooijen
Over het algemeen kenmerkt de blues zich door eenvoud waarbij men geneigd is terug te kijken naar het verleden. De uitdrukking ‘Geen muzieksoort is zo behoudend als de blues’ moet de organisator van Symphony in Blues dusdanige ergernis hebben opgeleverd dat hij besloot het tegendeel te bewijzen door zes topgitaristen uit binnen- en buitenland op wel heel ongebruikelijke wijze in de schijnwerpers te zetten.
Met behulp van het uit dertig muzikanten bestaande Magnum Opus Orchestra onder leiding van Marcel Heijen en de geoliede begeleidingsband Gino & The Bulldoze opent Matt Schofield het spektakel dat op geen enkele wijze aan een bluesfestival doet denken. Behalve eigen nummers wordt door iedere gitarist een klassieker ‘onder handen genomen’ en Schofield heeft gekozen voor Albert Collins’ ‘Lights Are On But Nobody’s Home’ waarmee het eerste hoogtepunt van de avond zich meteen heeft aangediend.
‘Special guest’ Tineke Schoenmaker van het in 1973(!) opgerichte Barrelhouse neemt het stokje over en bewijst nog eens tot één van Nederlands sterkste vocalisten te behoren in ‘Beware’. Haar ‘I’d Rather Go Blind’ met Matt Schofield en orkest klinken op deze wijze betoverend.
Met het ‘enfant terrible’ van de hedendaagse Britblues in de persoon van Ian Siegal is het moment van showtime aangebroken. Siegal, over wiens ruige leven de wildste verhalen rondgaan, komt deze keer niet met een blauw oog of gekneusde rib (zoals op Ribs&Blues 2008) maar met een kruk het podium op waggelen als een oude bluesveteraan op zoek naar zijn stoel. Siegal werd ’s middags op de Tilburgse terrassen gesignaleerd waar hij zich, terwijl hij op zoek was naar zijn hotel, beklaagde over ‘Dangerous People Everywhere’ die hem iets te drinken aanboden. Wanneer hij na het van Howlin’ Wolf bekende ‘Meet Me In The Bottom’ gaat staan voor het soulvolle ‘Try A Little Tenderness’ van Otis, klinkt er een luide ‘Hallelujah’ gevolgd door een ‘Amen’ alsof het hier een Gospeldienst betreft en kan Siegal niet meer stuk in de lang niet uitverkochte Dommelsch-zaal van de 013.
Ted Oberg is de laatste maanden drukker dan ooit maar heeft, terecht zoals blijkt, een plaatsje op dit prachtige affiche afgedwongen. Met ‘Wang Dang Doodle’ uit 1970 (van Willie Dixon) waarmee internationaal werd ‘gescoord’ wordt deze avond wederom succes geoogst. Samen met Black Top’s Mick Hup wordt een ouderwets gitaarduel uitgevochten waar beiden als winnaar uitkomen.
Julian Sas levert precies een week na het indrukwekkende optreden op het BluesRock Festival in Tegelen nogmaals een waardig eerbetoon aan Rory Gallagher in ‘Messin With The Kid’ en voegt daar nu ook een Peter Green-‘Moment’ aan toe. Een groter contrast is niet denkbaar: Van het ‘podiumbeest’ Sas naar de bescheiden en als verschijning nauwelijks opvallende Snowy White.
Bijzonder is het optreden van White omdat ‘Bird of Paradise’, weliswaar instrumentaal, gespeeld wordt. White heeft regelmatig verklaard het nummer spuugzat te zijn maar na het recente ‘misbruik’ ervan in een commercial lijkt het, in tegenstelling tot zijn optredens alhier van kort geleden, bittere noodzaak. White bereikt trouwens als eerste het, tegenwoordig unieke, moment van absolute stilte in de zaal!
Ondersteund door de vocale krachtpatser Jan Hoving klinkt ‘Red Wine Blues’ door de Dommelsch-zaal. Hoving vervolgt, vergezeld door Mick Hup, zijn set met Bobby Bland’s ‘Ain’t No Love In The Heart of The City’, die in deze uitvoering de Whitesnake-versie benadert, maar wie Ana Popovic aan het werk ziet weet wel beter en ziet hier in het Tilburgse Popcentrum verliefde blikken om zich heen.
‘Blind For Love’ heet toevalligerwijs Ana’s laatste album en alleen deze blues-vamp kan zich twee nieuwe tracks permitteren dus krijgen we ‘Wrong Woman’ en ‘Nothing Personal’. De blues blijkt enorm sexy te zijn maar ook swingend zoals haar uitvoering van Stevie’s (Wonder en Vaughan) ‘Superstition’.
Afgesloten wordt er op geheel traditionele wijze met een ‘superjam’ waarbij we alle artiesten samen aan het werk zien in ‘One Way Out’ van The Allman Brothers Band. De enige persoon die daarbij ontbreekt maar als een bovennatuurlijk verschijnsel staat te springen in de coulissen is … U raadt het al: Ian Siegal. Ook Snowy White was niet van de partij bij het slot offensief. Hoewel de angst voor een Night of The Proms-achtig tafereel op de loer ligt blijft de muzikale integriteit vanavond meer dan gewaarborgd.
De organisatie van Symphony In Blues kan met een zeer tevreden gevoel terugkijken op de eerste editie van dit buitengewoon bijzondere evenement dat volgend jaar een vervolg verdient te krijgen!!!
» KLIK HIER VOOR DE SYMPHONY IN BLUES 2009 FOTO GALLERIE / DIASHOW ! «
Video compilatie
(jammergenoeg is het geluid slecht maar wel leuk om terug te zien)
Waaaaaaaaaaaaaaaw geweldig ……….
zeer mooie foto’s en een geweldig concert ik heb er van genoten.
Hey Jeroen en Marco, ik denk dat jullie een genoegelijke avond hebben gehad?? Klopt het, als ik denk dat er niet zoveel nummers zijn gespeeld door 1 artiest, want ik vind weinig terug van wat er allemaal gespeeld is, of zat het echt zo strak in elkaar. Wat betreft de formule, dat kon natuurlijk niet echt verkeerd gaan, of Ian moet echt stomdronken zijn geweest, want de begeleidingsband was al goed voorbereid, en een orkest is meestal ook al wel goed geregeld denk ik, want daar is ons landje goed in toch? Ja, en dan die line up, helemaal verassend natuurlijk, en dat is ook meteen wat het naar mijn idee sterk maakt, en zeker een vervolg verdiend, en nee niet te vergelijken is met een Bluesfestival.
Je mag gerust zeggen dat Tineke het boegbeeld is van de woman blues in Holland, en Ian, hoe gek dan ook, het beste wat ons is overkomen in de laatste pakweg 8 jaren. Neemt niet weg dat Ana wel iets kan neer zetten, hoewel ik er niet altijd mee weg loop moet ik zeggen. Nee dan Snowy White, pure klasse, wat ook zeker geld voor een van de beste gitaristen op dit moment Matt Scofield. Julian Sas moest er natuurlijk ook wel bij zijn, voor het Bluesrock element en Ted Oberg voor de herkenning. Nee, de line up is goed over nagedacht. Ach ja, die Jam altijd leuk, met een klassieker van formaat, de onvolprezen sound van The Allman Brothers. Ik heb heel wat gemist denk ik, en wie weet gaan ze het wel uitbrengen voor een goed doel ofzo, dat zou leuk zijn, want tegenwooordig doen ze dat soort dingen wel toch, of vergis ik mij hier in?
leuk verhaal en foto’s heren. Frank van engelen-grtz
jammer van het geluid, maar zo hoor ik wel even wat ze gedaan hebben, en dat klinkt vooral erg goed. (Ik hoop dat iemand hier opnames van gemaakt hebt, ik houd me aanbevolen, temeer pomdat ik er niet ben geweest. [email protected] – thanx en ja die ian Siegal- weergaloos wederom
JAmmer dat ik er niet naar toe kon naar mijn oude stad , en het geweldige 013 , maarja ik begrijp van foto’s en verslagen dat ik heel wat gemist heb.
Maybe next year
arno
Ik dacht dat Aynsley Lister ook van de partij zou zijn !?
@ Frank
http://www.youtube.com/watch?v=tJoao3ByQXM
@ Babs- Thanx, zo ben ik er toch een beetje bij nietwaar? het was wel goed volgens mij, en ik hoop dat het uitgebracht wordt op cd of dvd, of dat iemand opnames heeft gemaakt. Hot tip- de nieuw Joe Louis Walker en John mayall- grz Frank van engelen
Vooraf al een prachtige affiche, en uiteindelijk een onvergetelijke avond. Rasartiesten die er duidelijk lol in hadden en zich helemaal uitleefden in de gemiddeld drie nummers die ze ten gehore mochten brengen, waarvan minimaal één met orkest. Sublieme begeleiding van Gino & The Bulldoze, alsof ze al jaren niets anders doen.
Mooi verslag van Jeroen, oog voor detail. Ik heb bijna al mijn munten nog, ik wou er niets van missen! Waar zie je nou 7 topgitaristen op rij musiceren? Had nog uren mogen duren. Wat nou volgend jaar?
Wat een fantastische bluesavond.Goed voor Carré.Het orkest en de begeleidingsband waren volstrekt complementair.Een zeer solide backing voor de performance van al die rasartiesten.
Nog nooit meegemaakt in 013 :een muisstille zaal bij de de instrumentale vertolking van Snowy White´s ¨Bird in paradise¨
Groot comlpliment voor de organisatie.Hopelijk komt er een vervolg.