SONNY LANDRETH Interview

Wanneer we samen een aantal titels opsommen blijkt dat hij zelf de tel al lang kwijt is. Niet zo vreemd voor iemand die werkelijk met iedereen in dit wereldje samenwerkt of heeft gewerkt en daarnaast nog eens negentig procent van zijn tijd op een podium te vinden is. John Mayall, Clifton Chenier, John Hiatt, Warren Haynes, Johnny Winter en, zelfs met grote regelmaat, Eric Clapton, allemaal maakten ze al eens gebruik van zijn diensten. Zo komen we op de track ‘So Long For You’, van de recent uitgebrachte laatste plaat van Robben Ford, enkele magnifieke slide-klanken tegen. Het is niet toevallig dat die afkomstig zijn van Landreth. De twee zijn namelijk al tientallen jaren bevriend met elkaar.

‘Bound By The Blues’ zou inderdaad zijn twaalfde album kunnen zijn. “Eigenlijk is de blues nooit ver weg geweest. Als ik thuis op de bank zit is er altijd een gitaar binnen handbereik en speel ik meestal blues of door blues geïnspireerde muziek. Wanneer er vrienden langskomen om muziek te maken draait het in negen van de tien keer altijd uit op het spelen van bluesmuziek”, reageert hij op het bovengenoemde verzoek van vele fans. “Deze muziek is altijd onlosmakelijk met mij verbonden geweest maar in de huidige werkwijze zitten toch ook veel elementen die heel erg naar de jazz neigen. Tijdens de opnamen voor dit album is veel door middel van improvisatie en spontane jams tot stand gekomen”. Hij bespaart ons de technische details over noten en benadering om vervolgens toe te voegen: “Uiteindelijk gaat het toch om het gevoel wat je in de muziek legt”.

Op ‘Elementary Journey’, zijn vorige album, werd gekozen voor een orkestrale aanpak waarbij jazz en fusion een dominante rol speelden en voor ‘From The Reach’ uit 2008 nodigde hij veel gastmuzikanten uit om mee te spelen. Typisch iets voor Landreth om het roer radicaal om te gooien. Het moest deze keer vele malen ‘kleiner’ worden gehouden. Zo is een groot gedeelte op ‘Bound By The Blues’ opgenomen in een minimale bezetting met slechts zijn drummer Brian Brignac en bassist David Ranson in de studio. Er werd wat gerommeld met drumvellen om het wat ‘losser’ laten klinken en Ranson zou zelfs een ukelele bas hebben gebruikt. “Ik had op een avond een telefonisch overleg met één van de jongens over onze plannen en nadat het gesprek was afgerond bedacht ik dat het helemaal niet gek zou zijn om voor de zoveelste keer een bekende compositie van een grote naam uit de bluesgeschiedenis te vertolken maar het moest dan wel voorzien worden van bepaalde nuances, noem het maar persoonlijk karakter. We zouden uitsluitend materiaal spelen waarmee we al heel lang bekend zijn. Lekker jammen en dan maar kijken waar het op uitdraaide. De uitvoering van ‘Key To The Highway’ wijkt dan ook behoorlijk af van de versie die ik in 1981 voor mijn debuut- album ‘Blues Attack’ heb opgenomen.

Mensen ontwikkelen zich op een bepaalde manier en dat geldt ook voor muzikanten. Wanneer ik dit album dertig jaar eerder zou hebben opgenomen zou het ook heel anders geklonken hebben”, aldus Landreth die het zich niet kan voorstellen dat veel muzikanten zichzelf tijdens het creatieve proces te vaak door allerlei oorzaken laten belemmeren en dus beperkt worden in hun mogelijkheden. Wanneer we hem vertellen dat vooral ‘Dust My Broom’ in deze opzet heel goed geslaagd lijkt, reageert hij opgetogen met een “God bless you for that my friend!”. Dat was dus één van de tracks die mij na dat gesprek niet meer los liet. We wilden niet nog een Elmore James of Robert Johnson-track doen die al zo vaak op dezelfde manier gespeeld is. Wanneer we dit zouden doen moest het op een heel creatieve manier gebeuren. Dit is typisch zo’n voorbeeld van een nummer dat ons inspireerde om er een nieuwe techniek op los te laten en er een eigen draai aaan te geven. Hetzelfde hebben we geprobeerd met ‘Walking Blues’. Ik vind het heel bijzonder dat die muziek mij op jonge leeftijd al zo bezighield en dat nog steeds doet. Dat is waar het hier om gaat.‘Make it worthy, ‘begrijp je?”

Er is op ‘Bound By The Blues’ niet alleen maar gekozen voor andermans werk. Zo is de titeltrack door Landreth zelf geschreven. De namen van enkele ‘groten’ zoals Muddy Waters, Jimi Hendrix en Buffy Sainte-Marie, alsmede enkele songtitels van deze muzikale helden zijn op inventieve wijze in elkaar geweven op dit eerbetoon. Bijzonder is ook ‘Firebird Blues’ dat hij speciaal voor zijn vorig overleden vriend Johnny Winter heeft opgenomen. “We waren nog maar net begonnen in de studio toen het nieuws van zijn overlijden ons bereikte. Ik besloot meteen om een instrumentale slowblues op te nemen”. De titel is een verwijzing naar de Gibson Firebird-gitaar waarmee Winter zijn zo herkenbare geluid produceerde. “Ik heb vaak met hem samengespeeld tijdens optredens maar ook in de studio. Op zijn voorlaatste album ‘Roots’ heb ik nog enkele bijdragen geleverd”. Ook was Landreth door zijn vaste gitarist, en manager, Paul Nelson gevraagd om mee te doen op het ‘Winterfest’, een festival ter nagedachtenis aan Johnny Winter, de man die al vroeg een heel belangrijke rol speelde in de muzikale carrière van hem. “Johnny was in veel opzichten een unieke persoon. Ik ben altijd zeer nauw betrokken geweest bij zijn ‘organisation’. Paul is behalve een geweldige gitarist een heel goede vriend van mij en we hadden nog plannen gemaakt om samen met Johnny enkele shows te doen. Het mocht niet zo zijn maar hij blijft voor altijd in onze herinneringen voortleven”.

Johnny Winter was niet de enige die een belangrijke rol speelde in zijn leven. Landreth was al vroeg in contakt gekomen met enkele andere grote muzikanten. Het begon op 17-jarige leeftijd toen hij binnen een tijdsbestek van één jaar, drie verschillende shows bijwoonde van respectievelijk Jimi Hendrix , Clifton Chenier en BB King. Hij slaagde er zelfs in om ze voor, tijdens en na de shows te spreken. Het zou zijn leven drastisch beïnvloeden. “Ik was al op vroege leeftijd heel erg bezeten van muziek en vooral livemuziek sprak mij heel erg aan.

Dat deze mensen ook later zo belangrijk zijn geworden voor de muziekgeschiedenis heb ik me toen nauwelijks gerealiseerd. Mijn moeder vond het maar niks dat ik naar nachtclubs ging maar ik werd wel degelijk aangemoedigd door mijn ouders om met muziek bezig te zijn.

Veel ouders zien liever dat hun zoon studeert in plaats van ’s nachts rond te hangen met een grote donkere man als Clifton Chenier of BB King hahaha. Mijn vader overleed tien jaar geleden maar was altijd enorm trots op mij. Hij was mijn beste vriend en grootste fan. Hij verzamelde alles wat er over mij geschreven wer en archiveerde dat. Het moet waarschijnlijk een container vol met spullen zijn”. Wanneer wij het idee opperen om een Sonny Landreth-museum neer te zetten moet hij hartelijk lachen. Daarvoor is het nog veel te vroeg.

“Doe dat maar als ik er niet meer ben!”.

Vooralsnog staan er slechts twee optredens in Europa op de agenda. In juli zal Landreth in Frankrijk en Zwitserland op festivals spelen. Dat Nederland later dit jaar zal volgen leidt geen twijfel.

www.sonnylandreth.com

Sonny Landreth European tour dates

July 16th – St. Julien, France – Gitare En Scene Festival
July 17th – Sion, Switzerland – Sion Sous Les Etoiles Festival

Additional dates to be announced…