Ingestuurd door: Fons Kersbulck
Voor de derde maal in nog geen jaar tijd mochten Ryan McGarvey, Justin McLauchlin en Björn Hamre, respectievelijk gitarist/zanger, bassist en drummer, een transatlantische vlucht boeken richting Europa. Opnieuw waren er een tig aantal adressen gevonden waar de heren hun kunsten konden laten horen.
De bandleden, vergezeld door vader Patrick McGarvey, landden na een voorspoedige vlucht op Schiphol en werden daar opgewacht door hun Europees tourmanager Manni Küsters die hen, met een grote personenbus, naar podia zou brengen in Nederland, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk en hen met raad en daad terzijde zou staan. Dat was overigens wel besteed aan de ogenschijnlijk altijd zo relaxte en bescheiden Küsters. Vele jaren ervaring, meer dan een miljoen kilometer op pad met artiesten in alle landen van Europa; niets was deze man nog vreemd. Zo ging hij voorheen op pad met o.a. Joe Bonamassa en binnenkort weer met Philip Sayce.
Afgelopen 28 april vond de aanvang van de toer plaats in muziekcafé Topos in het Duitse Leverkusen. Bij aankomst zat het al afgeladen vol en toen de band begon tjokvol. Gaandeweg het optreden waren de temperaturen gelijkwaardig aan die van de woestijn in New-Mexico. Het leek de band niet te deren. Na een aanvankelijk wat aarzelend en onwennig begin gingen ze als vanouds weer vol in en brachten vol overtuiging het nieuwe werk van hun nieuwe cd Redefined, wat vervolgens met groot enthousiasme door het publiek werd ontvangen. De cd-verkoop (en andere artikelen) na het optreden was een bevestiging van de waardering door het publiek. Mensen moesten echt rijtje schuiven om een gesigneerde cd te bemachtigen. De band nam echter alle tijd voor hen en ook regelmatig voor een leuke informele babbel.
Ondanks het feit dat de band een niet onaanzienlijke vracht met cd’s had meegebracht bleek al snel dat dit niet toereikend zou zijn om fans/liefhebbers van materiaal te voorzien. Al tijdens de helft van de toer moest er met spoed een ‘shipping’ cd’s vanuit de US aangevoerd worden.
Tijdens de toer bezocht de band de meest uiteenlopende gelegenheden, gaande van kleine café’s met een microscopisch podium tot enkele grote festivals, zoals het Bluesmoose Festival, Kwadendamme Blues en als afsluiter van de toer het inmiddels gevestigde Highlands Festival in Amersfoort. Voor de band waren enkele van die plaatsen bijzonder. Toen ze bijvoorbeeld in Kwadendamme aankwamen dachten ze werkelijk in de middle of nowhere beland ze zijn, om vervolgens de constateren dat er hier een festival van formaat plaatsvond.
In het oude Salzburg speelden ze in het Rockhouse, een voormalige achttiende eeuwse tunnelvormige wijnkelder, waarbij het podium zich onder de Kapuzinerberg bevindt. Tevens een mooie gelegenheid voor de band om eens flink cultuur te snuiven.
Opvallend is telkens weer (ondergetekende bezocht twaalf van de optredens) de aanwezigheid van zoveel bekende gezichten: de trouwe en alsmaar groeiende fanbase van McGarvey, die vaak heel wat kilometers asfalt of spoor voor over hadden om ‘hun’ artiest aan het werk te zien.
Nog veel meer opvallend is hoe de band op een jaar tijd gegroeid is. Na de eerste toer is de drummer vervangen door Björn Hamre, die veel meer gemotiveerd (en bovendien sympathieker) is dan de eerste. Justin McLauchlin is al wat langer bij de band. Justin had al eerder in andere bands gespeeld in o.a. het latin- en jazzgenre. De getalenteerde bassist is zich meer en meer thuis gaan voelen bij de McGarvey-band. Stond hij er tijdens de 2de toer aanvankelijk wat passief bij, nu laat hij zich meer en meer zien en krijgt zo nu en dan ook de gelegenheid zijn kunsten te tonen in een aantal strakke bassolo’s. Björn Hamre is een echte rockdrummer. Hij speelt nu meer gedoseerd dan in de tweede toer, maar wanneer hij, in specifieke songs of in solo’s, de kans krijgt dan slaat hij er lustig op los.
Er op los slaan was ook het geval tijdens het Kwadendamme Bluesfestival. Geheel onverwacht kreeg Björn de taak een drumsolo uit te voeren. “Ik wist echt even niet wat ik moest doen’, zo vertelde Björn me achteraf. Hij wist het echter al snel, want na een wat voorzichtig begin begon deze man uit Santa Fe er dusdanig op los te slaan dat de splinters van zijn stokken in het rond vlogen. De 1200 toeschouwers waren blij verrast en lieten dit blijken middels luid applaus en gejuich. Dacht even dat de grote tent zou instorten en waarschijnlijk hebben ze dit aan de overkant van de Westerschelde ook nog gehoord. Kwadendamme Blues was waarschijnlijk toch wel één van de topoptredens van de band. Net wanneer je dacht ‘wat een band, dit kan toch niet beter’, besprong het drietal het podium en zetten een show van wereldformaat neer. En als ze dan vervolgens nog geen lamme handjes hadden van het spelen, dan was het wel van meer dan een uur cd’s signeren achteraf.
Tijdens de drie Europese toeren is het ondertussen traditie geworden dat de band een één-malig akoestisch optreden geeft in het Bluesmoose café De Comm in Groesbeek. Het ziet er wat anders uit dan gebruikelijk: Ryan en Justin op respectievelijk een semi-akoestische gitaar en -bas en Björn moest even zijn drumstel inleveren voor een cajon drumbox. De akoestische avond is heel bijzonder. Ryan speelt met zo’n ongelooflijk gevoel dat men er stil van wordt, deskundig begeleid door Justin en Björn. Laatstgenoemde laat zien wat een enorm gevoel voor ritme hij heeft en men uit zo’n cajon-box kan halen.
Kwadendamme was misschien de middle of nowhere, zo ook Frauental in Oostenrijk. Toch hebben ze daar een redelijke zaal, Blue Garage geheten. Het enige probleem daar was dat het geluid niet al te best geregeld was en iedereen uit het publiek braaf op een stoel zat, waardoor de band toch een beetje de interactie met het publiek kwijt raakte.
Het geluid is een verhaal apart. De band is erg kien op een goed geluid maar hoort dit zelf natuurlijk alleen over de monitoren. Tijdens elke show ziet men echter dat Ryan’s vader zich door het publiek begeeft om vanuit alle hoeken het geluid waar te nemen. Als een havik houdt hij het in de gaten en als het hem niet bevalt, ziet men hem even later bij de geluidsman staan.
De jongens van Bluesmoose vonden dat er maar eens een Bluesmoose-Fest moest komen; een eerste try-out, in Groesbeek. Op een schitterende locatie op de helling naar een vallei hadden de mannen en vele vrijwilligers een podium neergezet wat je eigenlijk bij een veel groter festival zou verwachten. Het was een try-out, maar de line-up loog er niet om: Ben Poole, Hokie Joint, Eric Steckel, Henrik Fresischlader, Haze and Horns en natuurlijk de McGarvey band. Erg mooi was ook de jamsessie met Henrik Freischlader en Ryan McGarvey, die weliswaar veel te kort duurde maar veel indruk maakte op het publiek. Het hele festival heeft overigens indruk gemaakt. Er heerste een geweldige en gemoedelijke sfeer onder zowel publiek als artiesten, alles was tot in de puntjes geregeld en dat dan vervolgens nog in zo’n schitterende omgeving. Moet hier ook nog even vermeld dat het 1ste Bluesmoose Festival een vervolg zal krijgen. Dit wordt (onder voorbehoud), waarschijnlijk zondag 28 april 2013. Zet het alvast even in uw agenda.
De toer liep al ver tegen zijn einde bij het optreden in de Schwarzer Adler in Rheinberg, een café-restaurant met een mooie zaal, waar de band wederom een prachtig optreden neerzette wat met superlatieven vanuit het publiek bevestigd werd. Zelf hoorde ik slechts één maal een puntje van kritiek van een iemand die niet gecharmeerd was van Ryan’s gebruik van de delay.
Distortion, delay en wah-wah zijn de effecten die het meest door Ryan gebruikt worden, maar naar mijn bescheiden mening zeker niet overdone.
Een zeer waardige afsluiter van de 3de Europese toer was er tijdens het Highlands Festival in Amersfoort. Ryan’s band zou voor en na de optredens spelen van Aynsley Lister en Wishbone Ash, twee toch al behoorlijke namen in de muziek. Henk Hak, hoofdorganisator van het festival en tevens uitbater van muziekcafé De Noot in Hoogland, was erg gecharmeerd van de band en wilde ze persé hebben. Door de presentator van dienst werd de band aangekondigd als de nieuwe rijzende ster aan het firmament en Ryan bevestigde dit even met zijn fenomenaal gitaarwerk en zang.
Ondertussen heeft de band zijn eerste optreden in Low Spirits in Albuquerque al weer achter de rug en is een volgende op komst in SOL Santa Fé. Beide shows maken deel uit van de officiële ‘Redefined’ cd-release voor de USA. Mooi dat we in Europa al ruim een maand eerder konden genieten van dit geweldige stukje kunst van de bovenste plank.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe