RUSTY APOLLO: “MUZIEK MAKEN IS VAKER EEN LAST DAN EEN ZEGEN”
RUSTY APOLLO – APOLLO III
Label: Big Records
Datum Release: Juni 2024
De verrassing was groot toen enkele maanden geleden Rusty Apollo aankondigde dat er een nieuw, derde album zou worden gepresenteerd. Het was tenslotte alweer negen jaar geleden dat we met de creatieve alleskunner ‘Mighty’ Mike Meijer de laatste stand van zaken doornamen rondom de Amsterdamse psychedelische ‘freeblues-explosie’. Het album ‘Oh Yeah‘ was zojuist uitgebracht en met een goed gevulde touragenda zag de wereld er nog heel anders uit. De optredens in clubs en grote festivals als Moulin Blues en Ribs & Blues waren een feest voor zowel band als publiek. Onlangs lanceerde de band ‘Apollo III’ die op cd verkrijgbaar is, maar ook de digitale ruimte is ingeschoten. Genoeg reden dus voor een update waarin BluesMagazine met de mannen sprak over de nieuwe plannen, verwachtingen, ruimtevaart en een ‘lost album’…
Tekst: Jeroen Bakker
Mozes Meijer ontbreekt vanwege andere drukte en ook mondharmonica-baas Kim Snelten is er niet bij, “zij zijn de enigen die wel werken” wordt er lachend opgemerkt, maar zanger, drummer en percussionist Mike en gitaristen/zangers Rogier Van der Ploeg en Onno Voorhoeve, leggen graag uit het allemaal in elkaar steekt. “We zijn de afgelopen tien jaren nooit uit elkaar geweest, maar tijdens de Corona waren we als band even niet meer in leven”, aldus Rogier. Mike vult hem aan: ‘We staken in het begin heel veel tijd in het bezig zijn met boeken maar dat leverde weinig op hoewel we nog wel een tijd lang maandelijks in Zaal 100 een optreden deden totdat de ellende uitbrak. Het is ook daarna stil gebleven rondom Rusty Apollo maar plotseling was daar het idee om toch weer eens aan nieuw materiaal te werken en als je het dan eenmaal met elkaar speelt wil je het opnemen en als het is opgenomen wil je het ook uitbrengen.”
Het lijkt erop dat een trieste gebeurtenis de aanleiding vormde voor de herstart. Op de inlay van het album staat namelijk vermeld dat ‘Apollo III’ is opgedragen aan Fred Tabois en bij de uitvaart was de band aanwezig. ‘Hij was onze mixer en daarnaast werkte hij heel veel voor andere bandjes. Hij was een enorme muziekliefhebber en stond altijd voor iedereen klaar als er iets moest worden opgenomen. Fred is vlak voor de Corona vrij plotseling overleden. Wij hebben toen tijdens zijn uitvaart gespeeld. Het voelde niet bepaald als een nieuwe start maar meer als het einde van een tijdperk.”
Desondanks werd er langzamerhand toegewerkt naar een verzameling van nieuwe liedjes die tijdens de eerste lockdown via YouTube online verspreid werden. Plotseling ontstond ook het idee om toe te werken naar een nieuw album. “Aanvankelijk zou het een conceptalbum zijn geworden met ‘ruimtevaart’ als thema maar alleen ‘Houston (We Have a Problem)” is daarvan overgebleven”, vertelt Rogier. Het is een van de zelf geschreven tracks die op ‘Apollo III’ te vinden zijn. Een zompige, zware blues met een psychedelische, ruimtelijke aandoening waarin de harp van Snelten en de donkere stem van Meijer sfeerbepalend zijn en tegelijkertijd ook weer vertrouwd klinken.
Mike onthult: “We hadden aardig wat nummers opgenomen maar we waren er toch niet echt blij mee. Er is dus een ‘lost album’ alleen weet niemand waar het precies is gebleven.”
Besloten werd om het anders aan te pakken. In de band is namelijk ruimte voor allerlei ideeën. “Degene die met het liedje komt is ook degene die het zingt.” Rogier herinnert zich nog het moment uit de begintijd waarin Mike tien bluesklassiekers voorstelde, afkomstig van o.a. Chester Burnett, Willie Dixon, John Lee Hooker en Jimmy Reed, om te gaan spelen. “Ik kende er geen een en had er ook helemaal niets mee. Voor mij was het allemaal nieuw. Wanneer je het dan toch probeert en het vanuit een andere invalshoek benadert dan kan het soms toch best wel aardig uitpakken. Dat is dus het leuke in deze band dat je iets opgooit en er iets ontstaat dat de moeite waard is. Het kan ook zo zijn dat je het na een keer proberen beter daarbij kunt laten omdat het niet werkt. Het gaat om het gevoel dat er blijft wanneer we het samen spelen. Het is ook leuk als we een nummer, nadat we het een jaar niet gespeeld hebben, weer opnieuw doen en dat er dan een versie ontstaat die toch slaagt omdat we niet meer precies weten hoe we het indertijd uitvoerden. Bij het opnemen van zo’n twaalf, dertien nummers zitten er misschien negen of tien bij die goed genoeg zijn en dan heb je dus voldoende voor een heel album. We denken eigenlijk niet na. We beginnen gewoon, kijken daarna wat er is overgebleven en hoe het gevoel is. Op ‘Apollo III’ zijn negen tracks te vinden waarbij enkele titels opvallen.
Zo is daar het van The Beatles afkomstige ‘Why Don’t We Do it In The Road’ dat op het legendarische ‘White Album’ verscheen en aangedragen is door Meijer. Het liedje over twee apen die de liefde bedrijven op een openbare weg in India is in de originele uitvoering al een stevige bluestrack maar wordt hier door Rusty Apollo nog even flink aangedikt. “Ik zong altijd mijn eigen liedjes in mijn eigen bandje, zo’n dertig jaar geleden, maar dat is soms lastig voor een publiek dat je niet kent. Dan speelden we dus wat covers die niet heel erg bekend waren om die dan vervolgens toch een beetje te verbouwen.” Naast The Beatles blijkt ook muziek uit de jaren tachtig geschikt voor een behandeling van Rusty Apollo. “Dat doen we nu dus ook met ‘Future’s So Bright (I Gotta Waer Shades)’, een bescheiden eighties-hit van Timbuk3. Hier hebben we dus ook geprobeerd om het vanuit een rare hoek stevig aan te pakken. Ook hier bevat het origineel blues-elementen maar ik vind het dan toch weer grappig om daar onze eigen draai aan te geven. Talking Heads vind ik ook leuk, het is de soundtrack van mijn late puberteit, muziek van mijn adolescentie zeg maar, en daarom staat onze uitvoering van ‘Slippery People’ op het album. ‘Psycho Killer’ heb ik al eens eerder geprobeerd maar die bleef toen niet plakken bij de band. Herinneringen zijn er veel als het om muziek uit de jaren tachtig gaat. Ik draaide als DJ in Jongerencentrum De Tagrijn voor zeshonderd mensen en die moesten ‘Psycho Killer’ horen want dat was een dikke hit op dat moment omdat die film net uit was en een groot succes werd.” Rogier: “Meestal komt Mike met een idee maar hij spoort Onno en mij aan om ook iets te zingen, we moeten ons thuis voelen in een liedje, kijken wat er overeind blijft en er een goed gevoel bij hebben.”
De meest obscure compositie van het nieuwe album is er een uit 1956 van Andrë Williams met de titel ‘Bacon Fat’. Je zou Williams die het praat-zingend uitvoerde kunnen beschouwen als een soort voorloper van de hiphop. Rusty Apollo heeft een versie opgenomen die niet heel veel afwijkt van het origineel. Wederom vertolkt Kim Snelten een glansrol met zijn harmonica en klinkt de zware stem van Meijer terwijl de band een heerlijk rammelend ritme en sfeervol authentiek geluid produceert waarin zelfs een ronkende tenor sax te horen is. “Ik ben een enorme Frank Zappa-fan en heb het via hem leren kennen. Het was één van zijn favorieten, een van de eerste singles die Williams met Johnny Guitar Watson speelde nog voordat die de funk opzocht. Watson speelde zelfs mee op enkele albums van Zappa, Ergens op een live-album speelt hij het nummer met een behoorlijk aangepaste tekst, een aanklacht tegen politici, en daar heet het ‘Confinement Loaf’, dat zoiets als “brood wat je in de gevangenis krijgt” betekent.”
Hoewel er veel bijzondere arrangementen en diverse geluiden op ‘Apollo III’ bij elkaar komen klinkt de band als een sterk collectief. Hier spelen muzikanten die elkaar duidelijk feilloos aanvoelen maar bovendien niet bang zijn om buiten de lijntjes te kleuren en steeds weer het avontuur op te zoeken. De zelfgeschreven nummers mogen dan ook niet ongenoemd blijven. Zo is het door Onno gezongen ‘I Was Around’ een goed voorbeeld van de experimentele sound en is het vlot stampende ‘Suitcase’ van Rogier voorzien van een spacey geluid maar zijn ook de blues-elementen weer ruimschoots vertegenwoordigd.
Dat er niets aan het toeval is overgelaten blijkt ook uit de albumhoes waarvoor een wel heel bijzondere foto gebruikt is. Het eerder genoemde thema komt hierin terug met een foto die ooit door Neil Armstrong is gemaakt. “Na al die jaren hebben we nu eindelijk de reflectie van die foto in beeld kunnen krijgen en daar zie je ons dus staan”, grapt Meijer. Over de eventuele copyrights wil de band niets zeggen. “Of we die mogen gebruiken weten we niet, maar we staan niet onwelwillend tegenover een goeie rel”, aldus de stoere Mighty Mike.
Ondanks de langdurige pauze na het verschijnen van het vorige ‘Midgets & Monkeys‘ lijkt de draad op ‘Apollo III’ weer probleemloos te zijn opgepakt. Het lijkt de onbevangenheid van een band die geen druk voelt en zelfs geen plan, strategie of verwachtingen heeft. Onno heeft er een eenvoudige verklaring voor: “Je kunt er eigenlijk niks aan doen dat je zo graag muziek wilt maken en het is vaker een last dan een zegen. Er zijn zoveel mensen die creatief bezig zijn, bijvoorbeeld kunstenaars die schilderijen maken of schrijvers die aan een toneelstuk werken. Het idee dat we als muzikant nog eens rijk zouden worden met onze eigen muziek hebben we al lang geleden achter ons gelaten. Ik vraag mij ook niet af of iemand hierop zit te wachten. Je kunt ook denken: ik maak die muziek omdat ik het wil en ik breng het ook uit omdat ik dat wil. We vinden vooral het optreden erg leuk. We hebben op Moulin Blues gespeeld maar ook in Raalte het Ribs & Blues Festival gedaan en in Giethoorn gestaan. Maar soms speel je ook heel ver weg van huis voor heel weinig mensen en dat is de andere kant van het muzikanten bestaan. Dat hoort er ook bij….”, om er vervolgens aan toe te voegen: “Maar als ze ons bellen stappen we meteen in ons busje en komen we”.
Rusty Apollo – Apollo III
Tracklist
1. Futures So Bright – Rusty Apollo
2. Houston (We Have A Problem) – Rusty Apollo
3. Poor Moon – Rusty Apollo
4. Slippery People – Rusty Apollo
5. I Was Around – Rusty Apollo
6. Why Dont We Do It In The Road? – Rusty Apollo
7. Fire Truck – Rusty Apollo
8. Bacon Fat – Rusty Apollo
9. Suitcase – Rusty Apollo
We horen graag je mening! Voeg reactie toe