Interview Roberto Morbioli en concertverslag Morblus in BLUES Rhede (D) 12-03-2022
Tekst & Foto’s: André Wittebroek
Interview
Van de Italiaanse bluesband Morblus zijn regelmatig albums besproken in Bluesmagazine, hun laatste album ‘From The Scratch’ nog in 2018. ‘On The Way Back’ was het eerste album dat besproken werd en dat was al in 2010. Hoogtijd om met de oprichter en frontman van de band zanger, gitarist en componist Roberto Morbioli een interview te doen.
Vrijdag twaalf maart is de gelegenheid daar als in het kader van hun ‘30 Years On The Road Anniversary Tour’, Morblus optreedt in zaal BLUES in Rhede (D), waar Bluesmagazine hartelijk verwelkomd wordt door eigenaar André Knoch en Roberto Morbioli zelf. Na een lekkere Cappucino (alles Italiaans!) kunnen we beginnen.
– De eerste vraag gaat natuurlijk over de Coronaperiode , hoe die doorgekomen en hoe het voelt eindelijk weer op het podium te staan.
Het was een waardeloze tijd natuurlijk. Alles met betrekking tot optredens lag stil, we konden de studio niet in en ik moest een andere bron van inkomsten zoeken. Er is wel een gezin met drie opgroeiende zonen en de vaste lasten gaan door. Gelukkig wonen wij in Verona bij het Valpollicella wijngebied en daar heb ik o.a. druiven geplukt. Veel van mijn muziekcollega’s hebben ook ander werk moeten zoeken en sommigen zijn niet meer in een band teruggekeerd zoals onze bassist Stefano Delaporta die muziekles is gaan geven en meer met klassieke muziek bezig is gegaan. Begrijpelijk dat men zoiets doet omdat de toekomst voor bands nog erg onzeker is. Kunnen we live-shows blijven doen of komt er weer een stop. Niemand weet het en men kiest dan voor meer zekerheid. Wij hadden met Morblus in 2023 een toer in Rusland, maar die is al gecanceld.
Deze toer, gisteren ons eerste optreden, is de eerste die we weer doen. De band heeft nu een nieuwe bassist Sergio Ratti en drummer Andrea Caggiari..Vanavond hebben we er een toetsenist bij namelijk Paul Jobson die hier in Rhede woont. We hebben elkaar ontmoet toen hij met Kai Strauss speelde en waarmee hij nog vaak optreedt als Nico Dreier niet kan. Dreier speelt ook in meerdere bands zoals The Bluesanovas. Het wisselt onderling regelmatig. Toen ik hoorde dat Paul in Rhede woont hebben we contact gezocht en leek het me geweldig dat hij mee ging spelen. Een week geleden heb ik hem de muziekschema’s e.d. gestuurd en vanavond zien we of het goed gaat! We hebben nog nooit samen gespeeld en onze band is ook nieuw.
– Nu je het daarover hebt, jij hebt ook verschillende bands, projecten. Hoe zit dat eigenlijk? Je hebt Morblus, Rob Mo, Roberto Morbioli Trio, Marina’s Mojo.
Morblus is de hoofdband sinds ik een eigen band begon. Toen toetsenist Daniele Scala na vijfentwintig jaar met muziek maken stopte is Rob Mo ontstaan. Als we dan met blazers spelen heten we Rob Mo with the Boomer Horns. Met het Roberto Morbioli Trio spelen we vooral akoestisch voor een rustig luisterpubliek. Het nieuwe project Martina’s Mojo is een samenwerking met de Zwitserse zangeres Martina Santelli. Ik hoorde haar live zingen en wilde graag samen wat gaan doen en het resultaat is het album dat we opnemen met een mix van eigen songs en covers, meer soulfulle bluesrock.
Elke formatie speelt wel een iets andere muziek van meer funky, soulblues, akoestisch, bluesrock tot een wat rockiger stijl.
– Zijn er ook plannen voor een nieuw album met Morblus?
Die is al opgenomen. Op vakantie op Sardinië heb ik veel nummers geschreven. Ideeën kwamen van het landschap, de natuur, het leven daar. Er staan dertien zelf geschreven nummers op en de titel wordt ‘Make it Right’. Het album is analoog opgenomen in een topstudio in Verona en zal na de zomer uitgebracht worden. Waar ik bijzonder trots op ben is dat onze achttienjarige zoon op twee nummers zingt. Een andere zoon doet ook veel met muziek maar meer dubbing bij video’s en dergelijke. Muzikale familie!
– De naam Morblus, je zou toch Morblues verwachten. Beetje vreemd toch?
Mor komt van mijn achternaam Morbioli en blus van blues. Alles met blues schrijft men al als blues en ik dacht dat blus wel meer zal opvallen. Beetje meer aandacht krijgen. (En dat is inderdaad zo. Na het concert vroeg iemand er ook al naar!).
– Je hebt ook een eigen platenmaatschappij Phamosa Records opgericht in 2012. Hoe ben je daartoe gekomen?
Morblus is in 1991 opgericht en al die jaren deed ik alles zelf ; boekingen, hotels regelen, tour samenstellen, financiële afhandelingen. Alle zakelijke naast het muzikale. Dat was zoveel werk en kostte zoveel energie en tijd naast de band natuurlijk. Toen Carolin Wobben mijn manager werd en al die zaken regelde en zeer goed tot op de dag van vandaag, besloten we zoveel mogelijk in eigen hand te houden en richtten we Pharmosa Records op.
– Even naar het begin van je muzikale leven. Hoe ging dat, muziek van huis uit meegekregen, muzikale voorbeelden, je loopbaan?
Van huis uit. Een muzikale familie. Mijn vader speelde gitaar en bas en dan vooral covers op feestjes en partijen. Opa speelde ook gitaar. Er werd ook veel muziek geluisterd, van alles, rock, soul, blues. Met tien jaar begon ik met gitaar spelen en heb het mezelf aangeleerd, nooit les gehad. In 1987 op het album van de Tao-Ravao Blues Band speelde ik basgitaar, daarna bij Rudy Rotta ook bas en in 1991 ben ik mijn eigen weg gegaan met Morblus. Van 2013 tot 2016 meer orginele blues gespeeld met Big Daddy Wilson, naast Morblus. Sinds 2010 heb ik een USA Working Visa en ben daar dan ook regelmatig geweest. Nu na de Covid begint het toeren gelukkig weer, zo goed weer op het podium te staan en weer live-contact met het publiek te hebben.
– Wat kunnen we verwachten vanavond?
Een mix van blues, soul, rock met eigen inbreng van Paul Jobson. We zijn zelf ook benieuwd!
– Namens Bluesmagazine en de lezers bedankt voor je tijd en het zeer prettige gesprek.
Bluesmagazine bedankt voor jullie interesse en hopelijk kunnen de live-optredens nu doorgaan.
Het concert
De band begint met het instrumentale ‘Joyful Joy’ met een stevig intro gevolgd door een muzikale mix van funk-, jazz- en latin invloeden. Er onstaat meteen een prachtig, jamachtig contact tussen Roberto Morbiolo op gitaar en Paul Jobson op keys. Dat zal het hele concert zo blijven, heerlijke interacties tussen die twee en de prima ritmesectie legt een topbasis voor hen. Hier meteen al een grote rol voor de toetsen van Paul en men werkt toe naar een stevige climax. Het spelplezier druipt er meteen vanaf. Het laidback gespeelde ‘Emotional Mess’ volgt en daarna komt een prachtige lange funky jamuitvoering van ‘You Belong To Me’. In de cover ‘You Got My Mojo Working’ zingt Paul Jobson en hij beschikt over een puike stem, zal later nog vaak gebeuren, ook in duetten met zanger Roberto. In de stevige shuffle ‘I Got You On My Mind piekt Roberto met geweldig gitaarspel. En zeker in de stevige rocker ‘’ I’ve Been A Fool’ met een scheurende, vlammende solo.
Na de pauze gaat het verder met het strakke funky ‘Long Way From Home’ waarin de vloeiende, diepe lopende bas van Sergio Ratti, hier met mooie solo, en de strakke drums van Andrea Caggiari de basis zijn. Er volgt weer een mooi intermezzo, ook door de blikken en lichaamstaal , tussen Robert en Paul in de jazzy shuffle ‘Halleluja’. Een gospeltouch zit in het groovy ‘I believe To My Soul’ met mooie koorzang van alle bandleden en het meezingende publiek. Roberto doet een rondje door het publiek, Paul zingt en het wordt een lange song met veel improvisaties. Top!
In de Deltablues ‘Down To Mississippí’ komt de akoestische gitaar aan bod met een mooie slide. Het bekende ‘Black Cat Bone’ krijgt een heel eigen uitvoering in de vorm van een stevige shuffle waarin het publiek enthousiast meeklapt. ‘You Smile’ is een goede en intens door Roberto gezongen liefdesballade, waarna de laatste song van de show volgt en die is weer lekker funky in Johnny Guitar Watson stijl met wisselende zang tussen Roberto en Paul.
Het publiek schreeuwt om meer en de toegift volgt meteen. Op de vraag of het publiek van boogie houdt en volmondig YES schreeuwt komt er een boogie en wat voor een. Eerst even een Chicagobluesintro met ‘Boom Boom’ en dan een lange snelle boogie met veel improvisaties, knallende gitaar- en orgelsolo en stukken uit On The Road Again’’,( Canned Heat), ‘You Really Got Me’ (The Kinks). Een topafsluiter met swingend publiek. Maar de band heeft zoveel plezier en doet er nog een achteraan. De slowblues ‘Stormy Monday’ met een duet tussen zang met orgelspel van Paul en de gitaar van Roberto.
En dan is het echt voorbij na meer dan twee en een half uur heerlijke muziek.
Conclusie:
Een geweldig concert met vele improvisaties en jams. De toevoeging van de plaatselijke toetsenist Paul Robson zorgde voor veel bijval . Hierdoor onstond er een zeer ontspannende amicale sfeer, ook dankzij het enthousiaste publiek. Het was te merken dat iedereen weer zin had in een live-concert.
Zeker moet nog vermeld worden dat geluidsman Jan Tervooren zorgde voor een fantastisch geluid.
Een topavond.
Bluesmagazine bedankt André Knoch voor de accreditatie en verzorging.
Line-up:
Roberto Morbioli: gitaar, zang
Sergio Ratti: basgitaar, zang
Andrea Caggiari drums
Extra bandlid: Paul Jobson: keys , zang
Links: www.morblus.com | www.pauljobsonmusic.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe