De 14e Editie van het drie-daagse Ribs & Blues Festival in Raalte kan de boeken in als een hete, drukbezochte en bovenal zeer geslaagde editie.
Blues, bluesrock, Texmex of Americana van de beste bands uit binnen- en buitenland is twee dagen, de vooravond even buiten beschouwing gelaten, te zien en te beluisteren op de Domineeskamp in het centrum van Raalte dat voor deze gelegenheid is uitgebreid met een omvangrijk programma, waaronder straattheater en stuntmannen, voor jong en oud.

Bekijk FOTOALBUM >> (121 foto’s!)

Alle artiesten 2de dag Ribs & Blues slagen met vlag en wimpel!

Tekst & Foto’s (volgen nog) : Gerrit Harmsen, Jeroen Bakker en Frank van Engelen

De tweede ‘bluesdag’ is traditioneel niet gemakkelijk om te openen. Het optreden van Walter Trout heeft, in positieve zin, veel stof tot napraten gegeven evenals het optreden van Brainbox waarover de meningen, helaas in negatieve zin, weinig uiteenliepen. Daarnaast moet hier en daar een katertje worden overwonnen om vervolgens weer in het ritme te komen. De tent is dan ook nog niet voor de helft gevuld als De Ruben Hoeke Band Raalte de stilte van de Pinkstermaandag mag komen verstoren.

Ruben Hoeke Band
De tweede dag opent met een zeer energiek optreden van de Ruben Hoeke band. Ruben is de zoon van Rob Hoeke, een al net zo’n groot talent. Klein verschil dat Rob piano speelde en Ruben een van de beste gitaristen van Nederland is. De band liet een mix horen van hun eerste album Sugar, welke in de pers lovende kritieken kreeg. Dat de kwaliteit van dit album niet alleen tot stand kwam dankzij de aanwezigheid van gastmuzikanten blijkt wel uit het resultaat van het tweede album Coexist.
Stevige blues maakt af en toe plaats voor meer verfijnde klanken, een beetje sophisticated zou je kunnen zeggen. De slow nummers zijn werkelijk van hoog niveau en zanger Frank van Pardo is er niet zomaar eentje. Hij heeft een erg goede soulstem en blaast harmonica alsof de duivel hem op de hielen zit, wat een lucht heeft die vent zeg. De rest van de band werkt stuwend, rockend en groovend rond Ruben heen die de één na de andere riff neer sabelt in het geheel. Dit tot zeer groot genoegen van de behoorlijk gevulde tent vroeg in de middag. De jongens lieten zien dat ze het publiek kunnen opzwepen. We kunnen gerust vaststellen dat deze band terecht een goede positie in de scene heeft en bovendien een totaal eigen sound voortbrengt waar je domweg niet om heen kan. Top dus, dit optreden, en verbazingwekkend goed op volume. Middel grote kroegen, boeken deze band.

De band:
Ruben Hoeke – Gitaar
Frank van Pardo – Zang, mondharmonica
Arjen Knaap – Drums
Ralph de Lange – Bas

Het gaat wat ver om Ruben Hoeke onder de aanstormende talenten te scharen maar met het optreden in Raalte wordt een ‘gevestigde’ naam als Jan Akkerman, die na dit optreden staat geprogrammeerd, even behoorlijk op scherp gezet en lijkt het een kwestie van tijd of het stokje kan worden overgegeven. Het geluid is uitstekend en de band is goed op dreef. De muzikanten staan bekend om hun veelzijdige capaciteiten en laten het zien maar Hoeke is niet te beroerd om even een stapje terug te doen. Gepaste bescheidenheid in plaats van egotripperij met alle nadelige gevolgen van dien. Mooi voorbeeld is Walking In The Rain waarin de reggae-klanken de temperatuur in de tent doet stijgen terwijl The Last Goodbye, dat met een excellerende Frank van Pardo als een voorlopig hoogtepunt kan worden aangetekend, kippenvel bezorgt. Uiteraard volgt nog veel ander moois van het laatste album CoExist maar ook het eerdere werk van Sugar wordt gelukkig niet vergeten.
Déja vu-gevoel? Nee hoor, er wordt gewoonweg nogmaals een ‘beste snarenplukker’ van Nederland aangekondigd.

Website: www.rubenhoeke.com

Jan Akkerman
Jan Akkerman weet zich eveneens omringd door uitstekende bandleden en de set biedt een prachtig overzicht van Akkerman’s carriere. Het oogt allemaal zo gemakkelijk maar het gebodene is verre van vrijblijvend. Jan heeft het niet zo op zangers, verwijst nog even naar het eerdere optreden van oud-collega’s dat gisteravond heeft plaatsgevonden. Tranquilizer klinkt zonder Kaz Lux prima en ook Paul Weller lijkt overbodig tijdens You Do Something To Me. Fascinerend om te zien is het moment waarop hij even uit de bocht vliegt met een paar valse missers maar wie zijn wij om daar over te oordelen. Akkerman commercieel geworden wanneer wij op cd- en dvd-verkoop worden geattendeerd? Nee hoor, moet ik van de manager roepen bekent hij gelukkig.De Focus-hits zijn nog steeds zeer welkom op festivals als deze en ook tijdens de ‘summerjam’ van de diverse stijlen wil de aandacht maar niet verslappen. Answers? Questions!Questions?

Deze heer heeft de tand des tijds dus gewoon glansrijk doorstaan en het is misschien wel goed dat hij niet met Brainbox op dag 1 stond. Deze band presteerde dus wel heel erg goed hoor in tegenstelling tot wat het eens zo beroemde Brainbox ooit kon.
Akkerman had er zin in en was in topvorm, goochelde ons de één na de andere gitaarsolo om de oren uit zijn zeer omvangrijke oeuvre. Hij kan putten uit zoveel mooie dingen als o.m. het enige nummer van het album ‘Eli’ met Kazz Lux waarin niet gezongen werd. Juist Tranquilizer dus. Verder een mengelmoes van veel Funk, Jazzy en Bluesrock elementen die zijn nummers verfraaien. Die band is werkelijk van zeer hoge klasse en daar kan hij heel erg verguld mee zijn want het oogt erg fijn allemaal.
Akkerman zelf krijgt constant het respect van het in zeer grote getale aanwezige publiek. En dat is meer dan terecht. Jan geeft tevens zijn vroegere Focus nummers extra glans. En als je het mij vraagt voert het nummer van Paul Weller ‘You Do Something To Me’, je regelrecht het hiernamaals in. De vreugde en innerlijke rust samen met toch die hele scherpe randjes in zijn onnavolgbare spel in hoogstaand.
Jam Akkerman, telt nog steeds heel erg mee en bracht een zeer goede set kan ik u zeggen. Niet overtuigd?, luister en kijk dan maar eens naar de dvd The Hague.
Het mag dan wel geen pure blues zijn maar zeker wel op zijn plaats, top gewoon. Wat heeft Nederland toch vreselijk veel goede muzikanten man. Keep Them Coming I Say.

Internet: www.janakkerman.com

Los Lobos
Het gezelschap met deze naam zorgt elke keer weer voor een feestje. En dat was nu ook weer niet anders. Het ligt soms een beetje in het verlengde van de Paladins, maar de sound is wel ietsje anders. Regelmatig gieren de Tex Mex melodieën door de tent en omgeving heen en dit tot groot vermaak van het grootschalige publiek in de tent. Ik denk het meeste van alle optredens. Wat een feest om deze mannen aan het werk te zien/horen dit in combinatie met het zichtbare plezier wat ze uit stralen. Sommige zaken klonken heel bekend, o.m. het nummer ‘Bestel Maar’, echter wel in de originele versie. En een ander nummer herkende ik volgens mij van Andre Hazes. Verder heel veel swingende salsa wat een dansende menigte in de tent. Toch maakt deze band ruimschots tijd voor de Bluesklanken en doet dit vooral ook erg goed. De band is weergaloos te noemen, allemaal stuk voor stuk, dus dit is gewoon een superlatief voor allemaal. Ook is Los Lobos bekend van hun bescheiden hitje Will The Wolf Survive en het zeer indrukwekkende Kiko, van het al zeer indrukwekkende album. Ja, die Hidalgo en vrienden mogen van mij regelmatig terug keren. Dit is Blues en far Beyond, en hoort ondanks misschien een andere toegedane mening weldegelijk thuis op zo een fantastisch festival. Voor mij het hoogtepunt kan ik u zeggen.

How Will The Wolf Survive? is de vraag die Los Lobos op ons loslaat. De vraag wordt dezelfde middag beantwoord. Zaterdagavond liet Rowwen Heze al enige Texmex-klanken los in de tent maar het is nu tijd voor de real stuff. Na korte afwezigheid van Cesar (de zonnebrildrager van de twee frontmannen) in verband met het overlijden van zijn vader, is de band weer compleet en sterker dan ooit. Wil de band nog wel eens ten onder gaan in een geluidsbrij of zijn de hoge uithalen van David Hidalgo hemeltergend, vandaag lijkt het allemaal te kloppen en vormt het optreden van Los Lobos het hoogtepunt van het festival. Anselma doet het live altijd goed en tijdens Kiko ontwaren we zelfs een glimlach op het gezicht van Hidalgo. In La Bamba wordt een stukje Good Lovin’ van The Rascals verwerkt en gaan op diverse plaatsen in de tent, maar ook ver daarbuiten, de remmen los.

Internet: www.loslobos.org

Philip Sayce
De remmen gaan ook los bij Philip Sayce. Angst sloeg bij diverse mensen om het hart toen de soundcheck van start ging en ook bij aanvang van het optreden van onze Canadese gitaarheld vluchten velen naar een veilig heenkomen buiten de tent. Philip is de afsluiter van het festival en wil ten koste van alles een onuitwisbare indruk achterlaten. Dat lukt hem uitstekend met deze overdaad aan decibellen waarbij, spijtig genoeg, de nuances van het fenomenale gitaarwerk verloren gaan. Hij attendeert ons op de merchandise-tent waar ‘we straks even lekker kunnen babbelen’. Gaat mooi niet lukken met een gehoorbeschadiging. We hopen nog veel van Sayce in de toekomst te kunnen horen.

Na het Europese debuut voor het album ‘Peace Machine’ waren de verwachtingen rond deze gitarist hoog gespannen. Helaas werd de geplande tour in september van 2009 afgezegd en hebben we ruim negen maanden moeten wachten tot dhr. Sayce zijn eerste stappen op Nederlandse bodem zou zetten. Tussentijds werden wij getrakteerd op zijn nieuwe album ‘Innerrevolution’. Ook deze CD is voor liefhebbers van het stevige gitaar werk een aanrader.
Met het concertverslag te Zoetermeer van collega Jeroen Bakker nog op mijn netvlies maakte ik me op voor een stevige mix van Jimi Hendrix en Lenny Kravitz ROCK. Met een geweldig in elkaar zittende setlist waarin ruimte was voor rock en ingetogenheid, met uiteraard veel songs van zijn laatste albums, blies Philip met zijn volume de hele tent op.
De bluespuristen zullen dit met afschuw en kort tot zich genomen hebben. Degene die echter de moeite namen wat langer te blijven zijn getuige geweest van een virtuositeit die je niet al te vaak tegenkomt. De laatste 25 minuten gingen de oordoppen uit en is deze rocker in ieder geval helemaal uit zijn dak gegaan. Gelukkig heb ik Philip in Paradiso nog voor de boeg.
Philip Sayce heeft het in zich om uit te groeien tot een absolute rockblues sensatie.
Weergaloos goed!

Internet: www.philipsayce.com / www.myspace.com/philipsayce

We hebben wederom een geslaagde editie van Ribs & Blues achter de rug. De gastvrijheid die aan de persmensen wordt geboden is ronduit geweldig te noemen.
Daarnaast het geweldige mooie weer, de sfeer, een aantal topbands in de Blues & Beyond. Hierdoor kijken we al weer uit naar de editie van 2011. Het zou mooi zijn indien er dan 2 bands uit de Chicago Blues in de programmering worden opgenomen. Wat ons inziens een line-up als die van 2010 echt compleet had gemaakt. Ook wat extra aandacht voor de zuiverheid in de geluidsafstelling zou mooi zijn mee genomen. Wij hebben in ieder geval met volle teugen genoten. Dus euhh……, tot volgend jaar.


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.