Ribs & Blues 2010, snoeihard, veel rock, weinig blues

Tekst : Gerrit Harmsen, Jeroen Bakker en Frank van Engelen

Bekijk FOTOALBUM >> (121 foto’s!)

Zoals met Pinksteren voor elke popliefhebber het Pinkpop Festival de koorts doet stijgen , zo is er in Bluesland altijd de verzekering van één van de belangrijkste Bluesfestivals van ons land, namelijk Ribs & Blues in Raalte.
Dit wordt vooraf gegaan door een heuse Pinkster party en wordt vervolgt met 2 dagen Blues and Beyond van een zeer hoog kaliber.
De Pinkster party bevat een 3-tal optredens. De lokale band ‘The Horse Company, Ryan Shaw, die pure soul en funky tonen brengt, en als afsluiter Rowwen Heze, waarbij een feest verzekerd is. Helaas hebben we de opening niet kunnen zien en richten we onze pijlen voornamelijk op Ryan Shaw. Dit betekent dus ook meteen dat het verslag niet helemaal compleet is, maar qua impressie wel een beeld geeft van het hele gebeuren door de ogen van 3 mensen gezien.

Ryan Shaw:
Hij liet in 2007 al een zeer goede indruk achter na het maken van zijn debuut album, ‘This is Ryan Shaw’. Dit album stond vol met eigen nummers en covers die geënt waren op soul/funk en prachtige ballades. De sen van Shawl doet veel aan Stevige Wonder denken, hoewel hij niet die soepelheid heeft van Wonder, die speelt met het tonen alsof het niets is. Ryan heeft echter wel een beetje die sound en klinkt erg goed en gedreven in zijn muziek.
Live liet hij dat ook zien, door een zeer vermakelijke en levendige set neer te zetten gesteund door een stel goede muzikanten. De bassist kreeg erg veel ruimte vond ik, en dat zorgde voor vele hoogstandjes. Shaw deed natuurlijk stukken van zijn eerste maar ook van het onlangs uit gekomen nieuwe album.
Op dat nieuwe album staat natuurlijk ook de single ‘It Gets Better’, wat eind vorige jaar een extase veroorzaakte in Serious Request.
Dit 2de album is ook erg de moeite waard, live klinken de songs toch ietsje anders, als je vrijwel geen koortjes, toetsen en blazers hoort is dat ronduit er jammer te noemen. Daardoor vallen nummers in het water naar mijn mening, de single klinkt niet echt zoals het moet, en slaat dus ook niet echt in. Toch kon het publiek het wel waarderen, en deed menig dansje, want daar is deze muziek uitermate geschikt voor kan ik u zeggen. Soul , Funk. Bluesey, en andere dingen passeerden de revue, in een gedurfde gedreven en zeer muzikaal concept.
Toch een kanttekening van mijn kant, het geluid vond ik teveel bass en hoge tonen bevatten in de vocalen qua afstelling.

Rowwen Heze:
Vierde een heus feestje omdat ze 25 jaar bestonden, en ja de sfeer zat er natuurlijk meteen in, vrolijke Tex- Mex muziek, plezier, drank, en een grote brok energie. Iets wat er allemaal bij hoort. Eén groot feest en prima finale voor de eerste avond.

Ribs & Blues, eerste dag

King Mo:
Het is eerste Pinksterdag en de opening van de eerste dag Ribs & Blues is een feit. Dit jaar is King Mo met grote overmacht gekozen in de keuze poule van Bluesforum.nl om het festival te openen. Terecht blijkt, want de heren doen dit met verve. Phil Bee en zijn mannen geven een optreden ten beste waarin alle nummers van cd 1 en 2 in voor kwamen met natuurlijk weer glansrollen voor de individuele prestaties. Sjors Nederhof is weer eens weergaloos goed met zijn uitvoering van Little Wing van Jimi Hendrix. Phil, die met elk nummer de mensen steeds een beetje meer pakt, en je gewoon heel langzaam maar zeker de hemel in voert.
Het optreden is energiek, en zeer goed, en de dag had naar mijn idee niet beter geopend kunnen worden. De tent was lekker vol, dus dat moet voor de heren een goed gevoel zijn geweest.

Internet: www.myspace.com/kingmoblues

Tijdens het wachtten op de volgende band is het buiten goed toeven. Wat drinken, hapje eten, en kletsen met collega’s van de sites en even een kijkje in de Vip ruimte nemen. Daar wat achtergronden gehoord over het festival. Men vertelde dat het de 14de keer was dat dit georganiseerd werd en dat het ontsproten is uit dorps initiatief en inmiddels is uitgegroeid Blues and Beyond festival jewelste. Dit alles met de goodwill van vrijwilligers en sponsoring, die dit allemaal mogelijk maken. De organisatie is duidelijk, strak en goed, en de programmering is ijzersterk en biedt voor elk wat wils.
Enfin, in de Vip ruimte spreek ik dan ook De blues Moose boys, en ook Los Lobos en een aantal leden van de band van Walter Trout, die bij ons in het hotel zitten. Walter had de avond daarvoor al gesproken, en hij oogde lekker kalm en vooral gezond vond ik, maar daarover later meer, want dat is pas op het eind van de avond.

The Brew:
Een gezelschap uit Engeland die een stijl speelt van Blues Rock met Psychedelische invloeden, overgoten met blues sausjes, en ook invloeden van een grootmeester uit de Sixties als The Who etaleert. Dit gezelschap speelt met een enorme overgave en vond ik absoluut één van de hoogtepunten van deze dag. Stevige klanken afgewisseld met ingetogen passages, wat dus geen blues is, maar wel heel erg goed. De gitarist Jason is een wondertje op zich, die heel wat aan techniek in huis heeft. De heren hebben al een paar albums op hun naam staan en die vonden ook stevig aftrek bij het zeer enthousiaste publiek. Ik zelf was erg blij met een dvd en met waarop de uitmuntende Hendrix cover Voodoo Child.
Man, wat een power, energie en muzikaliteit, top gewoon. Deze jonge god op gitaar lijkt wel een kleine Jeff Beck, maar ook andere invloeden tonen zich. Hij lijkt regelrecht qua kleding en performance te zijn weggelopen uit de woelige jaren van de Sixties. Als u deze band nog nooit gehoord heeft, ga ze eens te checken op hun website. Liefhebbers van zeer stevige bluesrock zullen mijn inziens positief verrast worden.

The Band:
Jason Barwick – Lead guitar, vocals
Tim Smith – Bass guitar, vocals
Kurtis Smith – Drums, vocals

Website: www.the-brew.net

Jesse Dee:
Feit is wel dat deze man, horend een beetje in het rijtje van artiesten als Paperboy Reed, en dus veel soul, funk en rhythm and blues speelt, wel een zeer energieke set neer zet. Samen met een band die staat als een klok en met name door erg goed solo werk van de trompettist en saxofonist. Daarbij zeker ook de pracht stem van Jesse waarin ook een hoog gehalte singer/ songwriter items in door klinken. Het ging er in als koek in een bomvolle tent Dit geeft weer eens aan dat het goed is om veel diversiteit op een festival neer te zetten.
Top optreden dus, met natuurlijk nummers van zijn enige album aangevuld met wat ander dingen. Ik was zeer aangenaam verrast en moet zeggen dat het qua gevoel Live een stuk beter klinkt dan op het album.

Internet: www.myspace.com/jessedee

DeWolff:
Ruim een jaar geleden zag ik deze band voor het eerst. In Utrecht speelde zij destijds voor een kleine 150 man. Daarna is het vreselijk had gegaan met deze jonge gasten. Ze hebben inmiddels naam gemaakt en staan dan ook op enkele grote festivals. De sterke gerichte sixties sound, met een knetterend hammondorgel als hoofdbestanddeel, zou beïnvloed zijn door bands als Deep Purple, Cream, Pink Floyd en Led Zeppelin. Als deze bands je voorbeelden zijn vraag ik me af waardoor het nodig is om de hammondorgel zo hard af te stellen dat men de tent wordt uit geblazen. Na het eerste optreden in Utrecht was ik gematigd enthousiast.
Het optreden hier heeft mij echter niet over de streep kunnen trekken. Zeg maar, smakken verschillen. En gelukkig maar.

Band:
Pablo van der Poel – Guitar/Zang
Luka van der Poel – Drums
Robin Piso – Orgel/Zang

Website: www.dewolff.nu

Matt Schofield:
Deze man opereert al heel wat jaartjes in de Blues and Beyond, want deze man speelt behalve Blues riffs, ook veel Jazzy en Funky stuff, ala Scott Henderson, Robben Ford. Gitaristenvoer dus zou je zeggen, en dat was het ook. Man, wat kan die vent spelen zeg, qua techniek, maar ook zijn begeleiding is vol zeer hoog kaliber. Henderson, de toetsenman, heeft zijn sporen ook al ruimschoots verdiend, in de Jazz en beyond wereld, maar ook bij kanjer Ian Siegal, waarbij hij net als Schofield vaak presnet is tijdens een optreden, en daar naadloos in past. Hier lieten de heren echt horen wat ze waard zijn. Muzikaliteit met een hele grote MMM kan ik je zeggen, en veel variatie alom, en dus een feest voor de bezoeker, hoewel die jazzy riffs, daar houd niet iedereen van misschien, ik vond het briljant in elk geval.

Internet: www.mattschofield.net & www.myspace.com/mattschofield

Brainbox:
“Brainbox, één van de meest legendarische bands uit de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek, keert terug op het podium”.
Bovenstaande diende als opening op de Ribs & Blues website. Graag extra aandacht voor het woord ‘geschiedenis’. De meningen waren sinds de terug keer van deze band al sterk verdeeld. Het optreden zal deze discussie alleen maar hebben aangewakkerd. Een ‘Best Of’ tour is natuurlijk op zich een prima initiatief. Als echter blijkt dat je op geen enkele manier het niveau van vroeger kan brengen vraag ik me sterk af wat er aan de terug keer ten grondslag heeft gelegen. De band wekken een inspiratieloze indruk, geen passie, geen hart, geen behoorlijk zang, geen kwaliteit. Ik ken een ander bandje, Golden Earring, waar de kwaliteit en energie er na 40 jaar nog steeds van af spat. Over Brainbox kan ik geen andere conclusie trekken dat deze band inderdaad geschiedenis is en het slechts de naam kan wezen die maakt dat er mensen zijn die hiervoor 20,- voor op tafel leggen.

Internet: www.brainboxmusic.nl

Walter Trout:
Deze afsluiter is er één om je borst voor nat te maken. Had Walter al gevraagd of hij songs van zijn binnenkort uitkomende nieuwe album ging spelen maar dat bleek niet het geval te zijn. Het nieuwe album zal namelijk anders gaan klinken dan het vorige. Er zal een andere sound in gaan zitten, temeer omdat er een aantal gastmuzikanten op te horen zullen zijn.
Mensen uit de hoek van Bonnie Rait, maar ook New Orleans piano wonder John Cleary, die heel veel kan en langzaam maar zeker status krijgt, en terecht.( zie eerder recensie van zijn album op deze site ook).
Walter deed wat hij moest doen, nl fantastisch, goed, gedreven, beestachtig vol met overgave spelen dus. Hij heeft genoeg om uit te putten en zijn band geweldig. Een weergaloze Sammy op de toetsen, Rikc op bass, steady als altijd, een zeer energieke drummer, die een solo gaf, om je vingers bij af te likken. Natuurlijk heeft tourmanager Andrew Elt zoals gewoonlijk zijn bijdrage en geeft nog even een paar zangstukjes ten gehore dat werkelijk knalde als een gek. Onze vriend zong vroeger in Sleeze Beeze en kan zo in elke goede gerenommeerde hardrock band de frontman zijn. Erg goed, en vreselijk hoog.
Trout met gitaar vuur gewapend en 2 uren lang in bloedvorm. Als dan ‘Red House’ ook nog eens gespeeld wordt weet ik zeker dat er heel lekker geslapen gaat worden. Het optreden was wel aan de harde kant, maar dat hoort bij Trout, maar hij speelde vooral erg goed en heel erg bij de les. Trout zag er relaxed uit, oogde zeer vitaal, gezond en stevig afgevallen. Walter in deze vorm zal het Highlands Festival zonder enige moeite helemaal plat spelen.

Internet: www.waltertrout.com


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.