Wilko Johnson – I Keep It To Myself / The Best
Format: CD / Label: Chess/Universal Music Operations Limited
Releasedatum: 3 februari 2017
Tekst: Fons Delemarre
Sologitaristen kun je vaak uit duizenden herkennen (Mark Knopfler, SRV, Hendrix, etc.). Voor slaggitaristen/rhythmguitar ligt dat anders. Tenzij je Wilko Johnson heet. Zijn hakkende, bijtende, new wave/rhythm & blues gekleurde, superenergieke gitaarspel maakt hem uit duizenden herkenbaar. Zeker als hij speelt in zijn eigen genre: Engelse pubrock zoals Brinsley Schwarz en vooral natuurlijk Dr. Feelgood dat maakte. Bij de laatste band was Johnson de –met wijd opengesperde ogen- woest in rechte lijn van zijn versterker naar de rand van het toneel op en neer sprintende, gitaarhamerende, wildeman. De combinatie met de net zo woeste, bier-in-het-rond-spuitende zanger Lee Brilleaux maakte van Dr. Feelgood in de zeventiger en tachtiger jaren een opzienbarende band. Vooral live! Over het legendarische concert in de Leidse Stadsgehoorzaal op 27 juni 1975 worden hier ter stede nog steeds met plezier herinneringen opgehaald.
De dubbel-cd ‘I Keep It To Myself’ geeft een goed overzicht van Johnson’s kunnen en kunsten. Gedrevenheid is daarbij het sleutelwoord. Het album verschijnt op het moment dat al een tijd bekend is dat Johnson ongeneeslijk ziek is. Tenminste, dat werd tegen hem gezegd. Geheel in stijl ging hij niet bij de pakken neerzitten, ging op een emotionele afscheidstournee en nam met Roger Daltrey een laatste cd op. ‘Going Back Home’ verscheen op 8 april 2014 en Johnson had er zijn grootste succes mee in Engeland. Het album moest Johnson’s zwanenzang zijn, zoals bijvoorbeeld Johnny Cash (‘American Recordings’) en Joey Ramone (‘Don’t Worry About Me’; 2002) dat vóór hem deden. Nog geen maand later, 30 april 2014, veranderde het leven van Wilko Johnson volledig. Hoewel opgegeven door de medische stand werd hij tóch geopereerd en zie: niet alleen overleefde hij de zware operatie, de ingreep bleek ook succesvol (to say the least). Hij werd genezen verklaard! Gevolg: Johnson kijkt voor de zoveelste keer met die grote kijkknikkers in het rond en ziet dat Magere Hein vooralsnog aan het kortste eind heeft getrokken. Het leven lacht hem weer toe en hij kan het succes van zijn afscheidstour en afscheidsalbum verder uitbouwen. Resultaat: hij is nog steeds alive and kicking, tourt als nooit tevoren en is kennelijk van plan pas over een tijd, waarschijnlijk in het harnas, te sterven. Zelf moet hij nog wel een beetje wennen aan zijn nieuwe status als genezen kankerpatiënt. Zoals hij zelf zegt: ‘I’ve found myself back in the land of the living and it’s kind of difficult to adjust’. Volgens mij is er maar één remedie: Keep on rocking! Een echt muziekbeest, deze Brit. Dat zijn zang niet altijd even sterk is, zij hem graag vergeven. Zijn ‘Best Of’ is in alle opzichten een memorabel overzicht geworden van Johnson’s unieke muzikantschap. Tussen 2008 en 2012 nam hij de vijfentwintig nummers op met dezelfde muzikanten waarmee hij ‘Going Back Home’ maakte: Norman Watt-Roy (bass) en Dylan Howe (drums), allebei afkomstig uit de Ian Dury’s Blockheads. Johnson’s label omschrijft het als volgt. ‘The Best Of Wilko Johnson is a splendid collection of high octane rhythm & blues with that unmistakable Wilko Johnson Fender greatness stamped all over it. Songs that are sung from the heart and played from the soul.’
Tracks:
CD 1:
01. Roxette
02. She Does It Right
03. I Keep It To Myself
04. Ice On The Motorway
05. Back In The Night
06. Turned 21
07. Paradise
08. Barbed Wire Blues
09. Dr Dupree
10. Sneaking Suspicion
11. Living In The Heart Of Love
12. Some Kind Of Hero
CD 2:
01. Twenty Yards Behind
02. Out In The Traffic
03. Cairo Blues
04. The Hook
05. Keep On Loving You
06. All Right
07. When I’m Gone
08. Come Back And Love Me
09. She’s Good Like That
10. The Beautiful Madrilena
11. Underneath Orion
12. Down By The Waterside
13. I Really Love Your Rock ‘n’ Roll
Website: Wilko Johnson
We horen graag je mening! Voeg reactie toe