Watermelon Slim – Church Of The Blues
Format: CD – Digital / Label: NorthernBlues Music
Releasedatum: 25 januari 2019
Tekst: Ella-Milou Quist
Op het dertiende studioalbum van William P. Homans III, ofwel Watermelon Slim, vormen zoals altijd zijn kenmerkende zang, slide- en mondharmonicaspel de kern van zijn muziek. Zijn vaste backing duo, bassist John Allouise en drummer Brian Wells, zijn eveneens van de partij en daarnaast vroeg Homans een flink aantal gastmuzikanten om hun steentje bij te dragen.
‘Church Of The Blues’ bevat een mix tussen originelen van zijn hand en covers van zijn favoriete artiesten, waaronder onder meer Mississippi Fred McDowell, Howling Wolf en Muddy Waters.
Niet voor niets zal het album ‘Church Of The Blues’ heten vanwege de vele soorten blueskleuren en klanken die het rijk is. William duikt letterlijk alle hoeken van de blues in en zoekt ook de randen op door aanverwante genres, die veel blueselementen bevatten, in zijn muziek te mengen. Zo hoor je Mississippi Delta blues, bluesrock, klassieke blues, Chicago blues, roots en uitstapjes naar boogiewoogie, soul en zelfs een vleugje jazz. Door steeds de grens op te zoeken weet Homans het interessant te houden. Bovendien geeft het de diversiteit van de plaat goed weer.
Opener St. Peter’s Ledger is een traditionele song over een zondaar die nog niet helemaal overtuigd is om zich volledig te bekeren. Eenvoudige ABC basloopjes en dito drums worden vergezeld van Slim’s lekkere slide gitaarspel en draagt daarmee het nummer.
Tax Man Blues is eveneens een fijne traditional, maar dit keer voorzien van een extraatje in de vorm van een Hammond orgel. Hierin doet de songwriter zijn beklag over het inleveren van zuurverdiende centen aan de overheid in de vorm van belastingen. Iets wat hij zelf maar al te goed weet omdat hij vele jaren als arbeider en vrachtwagenchauffeur werkte. Gypsy Woman opent met William’s heerlijk tergende mondharmonica spel en blijft ook in de rest van de song sterk aanwezig, evenals zijn slide. Daarnaast wordt de melodie meer richting Chicago blues gedreven door een blazerssectie en het gitaarspel van gastmuzikant Bob Margolin.
Met Post Modern Blues treedt Slim dan weer buiten de gebaande bluespaden en voegt een flinke dosis soul toe door een swingend blazersgedeelte en een fijne Hammond. Get Out Of My Life Woman is een liedje dat met zijn aanstekelijke zang- en melodielijnen goed blijft hangen. Watermelon’s buzzy slide-toon heeft de hoofdrol in dit nummer.
Mni Wiconi – The Watersong dankt haar soul geluid aan funky laid back basloopjes, swingende blazers- en hammondpartijen en tergende, snerpende gitaarriffs. Het daarop volgende Me And My Woman bevat meerdere elementen van Chicago blues, jazz, soul, funk, blues en roots, wat samen zorgt voor een eveneens aanstekelijke sound.
Smokestack Lightning klinkt dan weer meer als een Mississippi Delta blues nummer gemixt met een vleugje roots. Slim’s gitaarspel en slide zorgen voor een vuige bluesrock ondertoon. That Ole 1-4-5 borduurt voort op zijn voorganger qua sound, al zit er een leuke boogiewoogie twist in door de piano en zanglijnen.
Holler # 4 klinkt als een traditionele slavensong met slechts een voetdrum en vocalen. Het is rauw, ongepolijst en puur. Net over de helft komt daar nog eens Slim’s mondharmonica bij om zijn woorden en gevoel nog meer kracht bij te zetten. Het stroperige ritme op 61 Highway Blues, een cover van Mississippi Fred McDowell, maakt hij eigen door zijn unieke dampende slide gitaarspel en zijn bijna pratende manier van zingen. Too Much Alcohol is echt een bluesrock song, inclusief rechttoe rechtaan bas- en drumpartijen, maar uiteraard wel vergezeld van Watermelon’s vuige slide geluid. Het klinkt precies zoals je verwacht van een nummer met een dergelijke titel.
Het een-na-laatste nummer Charlottesville (Blues For My Nation), klinkt met z’n opzwepende melodie vrolijk en uitbundig, maar niets is minder waar. De tekst is allerminst rooskleurig en gaat over de toestand waarin de VS zich nu bevindt en wordt verteld door een man die lang genoeg geleefd heeft om te zien hoe ver Amerika gevallen is van het collectieve idee van zichzelf. Slim zingt over de echte traditionele waarden waarvoor generaties Amerikanen hebben gevochten en die waarden hebben verdedigd. Het is net als Mni Wiconi een oproep om dingen te veranderen.
Afsluiter Halloween Mama is met zijn Farfisa orgelriffs en met moppen gevulde tekst een beetje een vreemde eend in de bijt, maar het past wel bij Watermelon Slim. Hij ondermijnt hiermee iedereen zijn of haar verwachtingen en dat is precies zijn bedoeling.
‘Church Of The Blues’ is een zeer divers album waarop Watermelon Slim alle randen van de blues durft op te zoeken en deze subgenres feilloos weergeeft in een zo eerlijk mogelijke vorm. Zijn muziek is puur, zonder opsmuk en echt. Zijn vocalen even rauw als hij eruit ziet: doorleefd, eerlijk en vol emotie. Wat zijn stem uniek en tevens authentiek maakt is zijn lispelende manier van zingen. Je hoort een man die duidelijk veel heeft meegemaakt en gezien. In zijn teksten schuwt hij daarom niets en uit hij al zijn gedachten en gevoelens. Een oprechter mens bestaat er bijna niet.
Tracklist:
01. St. Peter’s Ledger
02. Tax Man Blues
03. Gypsy Woman
04. Post-Modern Blues
05. Get Out Of My Life Woman
06. Mni Wiconi – The Water Song
07. Me And My Woman
08. Smokestack Lightning
09. That Ole 1-4-5
10. Holler # 4
11. 61 Highway Blues
12. Too Much Alcohol
13. Charlottesville (Blues For My Nation)
14. Halloween Mama
Website: Watermelon Slim
17.08 – Swing Wespelaar, Wespelaar (B)
We horen graag je mening! Voeg reactie toe