Recensie: WARREN HAYNES – Ashes & Dust

WARREN HAYNES – Ashes & Dust

Format: CD / LP
Label: Provogue
Releasedatum: 24-07-2015

Tekst: Mark Harmsma


Je hebt albums en albums, zoals je boeken en boeken hebt. Er zijn verhalenbundels die zich prima lenen om willekeurig opengeslagen te worden, om een verhaaltje voor het slapengaan te lezen. En er zijn boeken die je mee op reis nemen, die de fantasie en het eigen voorstellingsvermogen van de lezer prikkelen, maar toch alle lezers dezelfde reis laten beleven zoals de schrijver het bedoeld heeft. Dit zelfde geldt voor albums, en dit geldt zeker voor alle albums waar grammy award winning Warren Haynes (mede) het brein achter is.

Als we globaal kijken wat deze lonely-at-the-top gigant de afgelopen 5 jaar uitgebracht en gedaan heeft, zonder een complete lijst te ambiëren: de befaamde Xmas jams, de Jamaica Island exodus, het Allman Brothers instituut, de Jerry Garcia Symphonic Celebrations met de Boston Pops, Man in Motion en de opvolger Live at the Moody theatre met de Warren Haynes Band (de live is werkelijk een allerlei genres overstijgende sensatie die je bij de strot grijpt en niet meer los laat),  Gov’t Mule tribute thema shows in het kader van repetoire van Led Zeppelin, AC/DC, de Stones (laatst genoemde is als Stoned Side op vinyl uitgebracht), Pink Floyd (uitgebracht als Dark Side of the Mule 3CD/DVD!), de combi reggae/soul show met Toots Hibbert en Gregg Allman (uitgebracht als Dub Side, alweer 3CD/DVD) en last but certainly not least de opnames uit 1999 van de shows met John Scofield – pure funky zompige jazzrock en volgens sommigen zou Duane zich met zo’n muzikaal project ook bezig hebben gehouden als we hem langer onder ons hadden mogen hebben. In deze lijst speel ik natuurlijk een beetje vals door de shows op te voeren die zijn uitgebracht in het kader van 20 jaar Gov’t Mule (Stoned/Dark/Dub side en Sco-Mule) maar releases gingen net zo makkelijk gepaard met een reünie/thema tour.

Waar haalt Warren Haynes de tijd vandaan? Tijdens de R&B night in Groningen had ik het genoegen dat mijn mede-festivalganger Paul Harvey (voorheen: NPS radiomaker) door Warren als oude vriend werd begroet nadat Paul hem door de jaren heen de nodige keren heeft opgenomen en uitgezonden. En zo trokken we enige tijd op met Haynes, begeleidden hem o.a. naar zijn gastoptreden bij Robben Ford, en een ding wordt in zijn nabijheid direct duidelijk: de man leeft muziek!

We kunnen constateren dat Haynes zich in een veelheid aan muziekgenres thuis voelt: Soul, gospel, rock, hardrock, blues, jazz, fusion, reggae, seventies en met dit album ook officieel folk en singer-songwriter.

Toch heeft het mij, ondanks alles, een beetje verbaasd dat hij ook nog eens een mapje heeft aangelegd met folk / singer-songwritersongs. Een hele map zelfs, waarvan hij met Railroad Earth een dertigtal songs heeft opgenomen,  soms in verschillende arrangementen. Hiervan krijgen we er nu 13 voorgeschoteld op Ashes & Dust met veel semi akoustisch werk. Dit is geen album voor de liefhebbers van de gitaarbeul Haynes of mensen die niet van viool houden, maar wel voor hen die deze Haynes-trip en muzikale ontdekkingsreis willen meemaken. Gewoon omdat zo’n reis bij Haynes in vertrouwde handen is. Mee te nemen voor onderweg: sigaren, rode wijn, Brugse Tripel en Whiskey.

Dan gaan we naar Ashes & Dust. Het album kenmerkt zich door het gebruik van instrumenten als viool, mandoline, dobro en banjo en laid back vocals.

Is It Me Or You is het openingsnummer waar gelijk de toon van akoustisch, viool en melancholische refreintjes wordt gezet. Coal Tattoo is laid back met vette, ingetogen slide en natuurlijk precies de goede gitaarsound. Hetzelfde geldt voor de 2^e solo, zo te horen heeft Haynes zich ook met het inzingen van de backing vocals beziggehouden en het nummer kent een jamband achtig outtro. Blue Maiden’s Tale is een balad die benadrukt dat we een reis gaan maken, vol met bezienswaardigheden waar we geen haast moeten hebben ons einddoel te bereiken. Een potentieel nummer om een dag niet vanaf te komen. Company Man is een meeslepend verhaal met behoorlijk lange tekst en als daarna New Year’s Eve begint weet je gelijk: ga er maar even voor zitten. Conform de lyrics kun je gerust een whiskey inschenken, en beloof jezelf dit nummer te draaien op oudejaarsavond – als iedereen naar bed is.

Stranded In Self-Pity heeft een vleugje New Orleans marching band stijl, de bas zou evengoed de linkerhand kunnen zijn in een song van Professor Longhair, en dit gevoel wordt versterkt door de basclarinet (denk ik)-solo in het outtro. Glory Road is weer een fijne balad met subtiele akoustische slide, waar wijlen Jerry Garcia tevreden op neerkijkt. Voor de vertolking van Gold Dust Woman is Grace Potter uitgenodigd voor een duet, en hoofdstuk 8 is weer een boek binnen een boek. En als je bij Beat Down The Dust de ogen sluit, zie je een tafereel voor je van tevreden jagers die zich de buit van geschoten wild laten smaken bij een kampvuur in het hooggebergte, waar de wijn rijkelijk vloeit en Warren Haynes de gitaar ter hand neemt. En als je minder fantasie hebt waan je je misschien gewoon op een Southern veranda, en daar blijven we ook voor Wanderlust: een country balad met harmonica en gevoelige zangkoortjes.

Spots Of Time kabbelt ogenschijnlijk voort, dat is het verraderlijke aan deze medium tempo song met veel akkoorden, maar met een refrein van een Stones-simpelheid. En dan raken we ineens in een jam a lá the Allmans / the Dead verzeild, waarbij het risico van afraffelen professioneel wordt ontweken. En daarna nog een keer, nog percussiever maar nu in toonaard D in plaats van E. En dan komt de uitsmijter, althans als er al sprake is van waarneembaar ‘niveauverschil’ tussen de songs: Hallelujah Boulevard is een ballad met een pakkende gitaarpartij. En als je de reis zover hebt volbracht, zul je deze zeker waarderen. Voegt de laatste song Word On The Wind dan echt nog iets toe? Let maar op hoe deze in je hoofd blijft nadreunen, de feel van de Seventies (The Band, Grateful Dead) doet zich aan en het zal vast geen toeval zijn dat de vetste slidesolo van de plaat ook de laatste solo van de plaat is.

Als ik een sticker moet plakken op dit album, dan zou dat de sticker ‘intens’ zijn, en bij iedere keer luisteren raak je er meer aan gehecht. Warren Haynes doet andermaal van zich spreken.

Ook op Blues Magazine ...

Warren Haynes – Million Voices Whisper | Album Release

Warren Haynes Band Unveils New Album ‘A Million Voices Whisper’

Warren Haynes Presents The Benefit Concert Volume 20