tiny-legs-tim-TLT

TINY LEGS TIM
TLT

Label: TLT Productions / Bertus Distributie
Release: Maart 2013
Cosmox.nl, BluesCD’s online bestellen

Tekst: Antoine Légat

Met zijn nieuwe ‘TLT’ zet Tiny Legs Tim de opwaartse lijn verder, ingezet met de EP ‘They Say Small Birds Don’t Fly’ (2010) Zijn eerste full cd ‘One Man Blues’ (2011) maakte het duidelijk dat Vlaming Tim De Graeve zich bij zijn geboorte van plaats en era vergist had. Hij mag dan zijn basis hebben in Gent, ‘TLT’ geeft je zo mogelijk nog meer het gevoel dat Tiny Legs eigenlijk niet misstaan had bij of in de Mississippi Delta in de tijd van Franklin Delano Roosevelt, nog vóór de aanval op Pearl Harbour. Tegelijk is Tim iemand van deze tijd, want archeologie is aan hem niet besteed. Daarvoor heeft de man die zes jaar lang de dood in de ogen keek en twee levertransplantaties onderging, teveel achterstand in te lopen. Zijn ‘authenticiteit’ ligt dan ook niet in de reproductie van een tijdvak, maar in de hedendaagse beleving van de hoekstenen die de bluespioniers hebben gelegd. Zijn ‘dunne’ benen staan schrijlings op het ene en het andere.

Het lijken grote woorden, maar van bij de eerste noten van ‘Can’t Win Them All’ weet je dat het Tim menens is: bijgestaan door superbassist Mario Vermandel en drummer Eric Heirman (die geregeld het solokarakter van de cd doorbreken) werkt Tim zich door een lekkere blues die afrekent met de slagen van het lot: ‘They say you can’t win ‘m all, but I sure have won a few!’ Zo blues als een blues maar kan zijn… ‘TLT’ klinkt warmer dan zijn vroegere werk, rijper en ronder. Zijn gitaarspel, picking en slide, klinkt zelfzeker en precies. De tien eigen songs (die samen ruim 43 minuten halen) zijn stuk voor stuk juweeltjes, die ondanks de vanzelfsprekende soberheid bij elke beluistering wat meer prijsgeven van wat ze zo boeiend maakt. Nog steeds zingt Tim sans gêne over zijn verleden van ziekte en hospitaal: ‘Please Dr. Please’ is daar de meest expliciete exponent van. Maar het is ook klaar dat hij geen ressentiment heeft overgehouden aan die tijd. Daarvoor is elke dag veel te kostbaar.

Delta blues, jawel: ‘Can’t Let Go’, om maar die te nemen, is een instant classic. Bijna niet te geloven dat dit een nieuw geschreven song is. Maar het daaropvolgende ‘When I Fall’ laat ook heilzame invloed van elders horen. Als u Daniel Lanois meent te horen, dan denken we hetzelfde. Het afsluitende ‘Victory’ is instrumentaal en klinkt als zo’n typische happy deun uit een Ry Cooder soundtrack. Happy, dat is ook wat wij worden van ‘TLT’. We beginnen het stilaan als een voorrecht te beschouwen de man in zijn vroege dagen beleefd te hebben in groezelige cafeetjes in het Gentse en het Meetjesland. Het talent van toen is nu gans ontbolsterd. De rootsgemeenschap heeft er uit enigszins onverwachte hoek een straffe bluesboy bij.

PS. In de reeks concerten, volgend op de release van ‘TLT’ vinden we enkele Nederlandse data, nl.

1 april 2013: Paasblues in Asten
9 mei 2013: Breda (met trio)
8 juni 2013: Blues in Grolloo (solo)

Website artiest: www.tinylegstim.com


Ook op Blues Magazine ...