The Sheepdogs – Future Nostalgia
Format: cd/lp. Label: Dine Alone Records/Warner. Releasedatum: 2 oktober 2015
Tekst: Jan Hogenberg
Als je alle seventies bluesrock bands terughoort, kun je soms flink sentimenteel worden. Pure nostalgie komt dan naar boven. Allman Brothers, Crosby, Stills, Nash & Young, Creedence Clearwater Revival, Sly and the Family Stone en ga zo maar door. Deze bands hebben destijds iets neergezet dat ons met gepaste weemoed weer doet verlangen naar die periode.
The Sheepdogs staan hier niet anders in en denken: “Hoe zorgen wij ervoor dat deze muziek ook in de toekomst behouden blijft, maar dan door hedendaagse jongelui gespeeld?” De mannen van the Sheepdogs hebben voor hun vijfde album een huis gehuurd in Story Lake, Ontario en hebben zich een tijdje volledig afgesloten van de buitenwereld. Het resultaat: Future Nostalgia, met andere woorden: nostalgie voor de toekomst en over 50 jaar denken we weer met nostalgisch verlangen terug aan The Sheepdogs. Rock ’n roll is back!
Deze band uit Saskatoon, Canada, is in 2006 begonnen met het nabootsen van hun helden. Pure, simpele, rock’ n roll, met een harmonische samenzang en lekkere jam-gitaren. Mooier hoeft muziek niet te zijn. Simpele akkoorden, simpele teksten, iedereen zingt het direct mee. Zanger en gitarist Ewan Currie is de hoofdman van deze retro-band. Samen met broer Shamus op keyboard, trombone en mandoline, 2e gitarist Rusty Matyas, bassist Ryan Gullen en Sam Corbett op drums hebben ze in de afgelopen 10 jaar als The Sheepdogs al veel meegemaakt.
Zoals bijvoorbeeld in 2011 zonder een platencontract als eerste band op de cover van de Rolling Stone te staan. Dit is eigenlijk alleen maar weggelegd voor de goed betaalde labelbands. Dit had mede te maken met hun 3e topalbum op rij, Learn & Burn. Volledig zelf geproduceerd met steengoede rocknummers in de stijl van de hierboven genoemde grootheden. In 2011 al goed voor drie CASBY Awards voor beste artiest, beste indieband en favoriete nieuwe album. Daarna in 2012 nog eens drie JUNO’s (de Canadese variant op de Music Awards) voor beste rockalbum, beste nieuwe band en single van het jaar, I Don’t Know. Reden voor Patrick Carney, drummer van The Black Keys, om hun vierde titelloze album te produceren en met een groot label erachter, Atlantic. De stijl werd iets meer met pop gemixed. Overigens nog steeds herleidbaar naar de sound waarmee ze zijn begonnen. Gitaarrock en harmonische zang gemengd met het zo bekende Black Keys drumritme en gitaargeluid.
Future Nostalgia is wat betreft de voorganger gewoon weer back to basic. Niks geen modern drumloopje, maar ouderwets rammen op de drums en twee heerlijke gitaren die lekker tegen elkaar ingaan en op zijn tijd ook in harmonie. Ondersteund door een fantastisch orgeltje en de meest simpele refreinen. Na 1x horen zing of neurie je al mee. En wederom zelf geproduceerd: waarom zou je ook een producer nemen als je precies weet wat je op je album wil hebben?
Zoals ook op Learn & Burn was te horen – namelijk de medley die uit 3 kleinere liedjes bestaat en vloeiend in elkaar overgaan – staan ook op dit album vergelijkbare stukken. Where Can I Roam, The Bridge City Turnaround, Plastic Man is zo’n mooi drieluik. Het is overigens niet alleen maar rock wat de pot schaft. Jim Sullivan, Help Us All en Same Old Feeling zijn de stukken waar we even gewoon weer even in de stoel kunnen luisteren hoe mooi deze muziek is.
Echter daarna weer uit de bank, benen wijd, gitaar in de rockstand en weer lekker meebeuken op Take A Trip. Vooral in de dubbele gitaarstukken en smerige solo’s. The Allman Brothers zijn weliswaar gestopt, the Sheepdogs zijn op tijd opgestaan, wat een goede opvolger. Een heerlijke donkere rocksong is Bad Lieutenant met een sexy basloopje en drumritme. De keyboard ontbreekt niet en wederom klinkt er scheurend gitaarwerk. Ik kan er niet genoeg van krijgen. Deze bassist en drummer kunnen er trouwens ook flink tegenaan gaan in I Really Wanna Be Your Man. Groovy!
Liefhebbers van oude rockmuziek doen er goed aan dit album aan te schaffen. In elk nummer herken je één van de seventies bands. Ik kan je zelfs alle albums aanbevelen want geen van alle verveelt. Good Time Feelgood Music. Nog beter is ook naar hun concert te gaan op 23 november in Paradiso, Amsterdam. Want live kunnen ze het ook, rocken à la Bachman Turner Overdrive en Allman Brothers door elkaar.
1. I’m Gonna Be Myself
2. I Really Wanna Be Your Man
3. Downtown
4. JIm Gordon
5. Bad Lieutenant
6. Jim Sullivan
7. Back Down
8. Help Us All
9. Take A Trip
10. Same Old Feeling
11. Nothing All The Time
12. Darryl & Dwight
13. Where I Can Roam
14. The Bridge City Turnarouond
15. Plastic Man
16. Giving It Up (For My Baby)
17. I Get By
18. Where Can I Roam (Reprise)
Website: www.thesheepdogs.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe