The Rolling Stones – Blue & Lonesome
Format: CD – Vinyl – Download / Label: Polydor Records
Releasedatum: 2 December 2016
Tekst: Jeroen Bakker (met dank aan Everaldo Pechler)
Het moest er een keer van komen maar het heeft maar liefst ruim een halve eeuw geduurd voordat de Rolling Stones hun grote voorbeelden met een volledig en honderd procent oprechte bluesplaat weten te eren. Deze week verschijnt ‘Blue & Lonesome’ waarmee ze terug gaan naar de roots en een diepe buiging maken voor de muziek van Eddie Taylor, Willie Dixon, Howlin’ Wolf, Little Walter en Jimmy Reed.
Op voorhand waren de verwachtingen dat de luisteraar weer zou worden meegetrokken in de Dartford Delta, een verwijzing naar de bakermat van de blues, de Mississippi Delta in combinatie met de plaats waar Mick en Keith opgroeiden in de beginjaren zestig, of naar een geweldig creatieve periode, zo halverwege de jaren zestig, toen de Stones enige tijd in de befaamde Chess studio’s te Chicago verbleven. Een, zeker vanuit historisch Stones-perspectief, uitermate belangrijk tijdperk aangezien daar onder leiding van de beroemde engineer Ron Malo de allereerste versie van ‘Satisfaction’ werd opgenomen terwijl Muddy Waters, de grote held van de Stones, het plafond aan het witten was.
Bij de eerste beluistering van ‘Blue & Lonesome’ dient zich echter een geheel andere vergelijking aan, die van het nooit uitgebrachte album dat Mick Jagger beginjaren negentig opnam met de helaas ter ziele gegane band The Red Devils, het uit zes jonge honden bestaande gezelschap uit Los Angeles waarbij de blues door de aderen stroomde. Onder leiding van mondharmonicavirtuoos Lester Butler speelde de band gretig, smerig en met ongekende bezieling. Luister naar hun enige album ‘Live At The King King’, een absolute must voor de liefhebber, en je begrijpt gelijk wat hier wordt bedoeld. Blues zoals blues gespeeld hoort te worden. Alsof je zelf ter plekke druipend van het zweet getuige bent van een hypnotiserend blues voodoo-ritueel waar Screaming Jay Hawkins trots op zou zijn.
Uitgerekend met deze band dook Mick Jagger juni 1992 de studio in om samen met producer Rick Rubin een legendarische sessie op te nemen. Geen vooropgezet plan van welke nummers er opgenomen gingen worden, gewoon roepen welke klassieker in je opkwam en het werd gespeeld. Soms in één take, vaak vier of vijf keer het zelfde nummer live achter elkaar spelen tot het er goed op stond. Bijzonder feitje hierbij was dat Jagger zich liet corrigeren door de jonge band, zij speelden deze nummers immers een paar keer per week in rokerige clubs in LA. Nummers als ‘Blues With A Feeling’, ‘Evil’, ‘Checkin’ Up On My Baby’, ‘Still A Fool’, ze kwamen allemaal voorbij. Geen overdubs en trucjes achteraf, maar gewoon een band live in de studio. Microfoons aan, stand-by, record en gaan.
Jagger moet ongetwijfeld hebben terug gedacht aan deze tijd toen hij eind vorig jaar met Keith, Ronnie, Charlie en enkele vaste krachten die de Stones sinds jaar en dag bijstaan, in de studio bezig was. Naar verluidt verliepen de opnamen van het nieuwe zelfgeschreven materiaal niet bepaald vlekkeloos. Keith zette plotseling een blues-standaard in en als donderslag bij heldere hemel bleek het heilige vuur weer aangewakkerd. Jagger gebruikte hetzelfde weekend nog om een selectie te maken uit de rijke muzikale nalatenschap van bovengenoemde blueshelden. Toen vervolgens de opnamen werden hervat bleek daar ook Eric Clapton te zijn begonnen aan het opnemen van nieuw werk. Saillant detail is overigens dat de plaats van handeling de British Grove Studios in West-Londen betreft. Eigendom van Mark Knopfler en op een steenworp afstand van Richmond en Eel Pie Island waar de Stones in hun beginjaren ooit als jonge bluesband in pubs en clubs speelden. Clapton hoorde hoe de Stones zich met volle overtuiging op het bluesmateriaal stortten, onderbrak zijn eigen opnamen en bood zijn medewerking aan. Binnen drie dagen hadden de Rolling Stones twaalf tracks op de band staan waarvan er twee enkele bijdragen van Mr. Slowhand bevatten. Zo bevat ‘Blue & Lonesome’ dezelfde bezieling en gedrevenheid als die legendarische sessie in LA van toendertijd. Deze keer waren de Stones met zijn allen in een studio zonder poespas, en zonder overdubs, de muziek makend waar ze al decennia lang verdomde goed in zijn: de blues, waarmee tevens aan de wens van vele fans is tegemoetgekomen.
Met name Jagger laat zich van z’n beste kant horen. Zowel op zang als mondharmonica vertolkt hij de rol van ‘hoodoo-man’ met verve.
Dichter bij het “down and out” gevoel van de blues kan je niet komen dan op de gelijknamige titeltrack ‘Blue And Lonesome’, een cover van Little Walter, de onbetwiste mondharmonica-koning van de naoorlogse blues, waarin overduidelijk is te horen dat de betreffende persoon niet veel zin meer in het leven heeft: “I’m gonna cast my trouble in the deep blue sea. Let the whales and the fishes have a fuss over me”. Misschien wel het hoogtepunt van het album. Maar ook ‘Little Rain’ klinkt spannend en bijna spookachtig. Met name door een sterk staaltje “ancient weaving” van Keith Richards en Ron Wood.
De manier waarop de Stones Lightnin’ Slim’s ‘Hoodoo Blues’ eigen hebben gemaakt doet niet onder voor het origineel. Een zeer geslaagde versie met Jim Keltner op percussie. Hij is, zoals gezegd, niet de enige gast op het album. Clapton speelt mee op ‘Everybody Knows About My Good Thing’, een track die Jagger al eens eerder uitbracht in een versie met Gary Moore, en op ‘I Can’t Quit You Baby’, een cover van Otis Rush, geschreven door Willie Dixon, uitgebracht op het befaamde Cobra Record Corp. label. Deze versie komt helaas gemakzuchtig, zelfs cliché-matig over en mist de spanning van het origineel. Wellicht hadden ze Bill Wyman erbij moeten betrekken. Als er één album is waarop zijn sublieme bassspel meer dan ooit tot z’n recht zou komen is het ‘Blue & Lonesome’ wel.
Desondanks hebben de Stones een meer dan geslaagde ode aan de blues gebracht en dat door een band die inmiddels groter is geworden dan de blueshelden die hun geïnspireerd hebben om überhaupt muziek te gaan maken.
Tracklist:
01. Just Your Fool
02. Commit A Crime
03. Blue And Lonesome
04. All Of Your Love
05. I Gotta Go
06. Everybody Knows About My Good Thing
07. Ride ‘Em On Down
08. Hate To See You Go
09. Hoo Doo Blues
10. Little Rain
11. Just Like I Treat You
12. I Can’t Quit You Baby
Website: The Rolling Stones
Ter ere van Black Friday werd voorafgaand aan dit weekend al de op blauw vinyl geperste één-track 10” van ‘Ride ‘Em On Down’ uitgebracht. Het betreft een gelimiteerde oplage dus de liefhebbers zullen zich alsnog naar de betere platenzaken moeten haasten om een exemplaar in hun bezit te krijgen.
Leuke recensie. Maar terwijl Muddy Waters, de grote held van de Stones, het plafond aan het witten was, is een fabeltje.
Keith Richard vertelt dit in de Netflix-docu.
Goed album, net beluisterd. Overigens zijn de Stones niet de enigen die teruggaan naar hun Roots. De laatste 2 studio albums van Steve Miller zijn heerlijke bluesplaten en bevatten alleen maar covers van zijn jeugdhelden. Ook aan te raden.
Goeie tip! Gelijk vriend Steve weer eens opgezet!
Prachtig album.
Zojuist het album (vinyl, dubbel LP) binnen gekregen.
Terug naar de jaren 60, de oude Stones, heerlijk!
Grandioos
Ook Aerosmith heeft een lekkere bluesplaat, Honkin’ On Bobo.
Te gek….ook al doet onze Leo Blokkendooshuis er schouderophalend over..
Ik vind het helemaal niet zo geweldig. Ik vind het wel gaaf dat ze een bluesplaat maken maar er zijn tegenwoordig toch wel heel erg veel bluesartiesten die beter hun best doen en uit de verf komen dan op deze plaat het geval is. Lijkt wel of Clapton zich in moest houden…..
Ik ben het helemaal met je eens. Ik was zelfs verbaasd dat hij hier zo’n goeie reactie krijgt, ik vind het routinewerk zonder bezieling en de solo’s (als die er al in zitten) zwak
Ik had best hoge verwachtingen, maar het valt toch wat tegen. Wel aardig, maar ook niet meer dan dat. Omdat het de Stones zijn, wordt er zoveel ophef over gemaakt.
Jammer dat Mick Taylor er niet op staat.
De nummers zijn goed gekozen en de presentatie ziet er gelikt uit.
En dan een cd met een sound uit de sixties (blikkerig) jammer.
Ik mis een goede gitarist als Mick Taylor of een bottleneck gitaar van Brian Jones.
Eindelijk eens wat anders dan steeds dezelfde nummers tijdens de huidige concertreeksen. Voor mij een geweldige cd als Rolling Stones fan, mooier had niet gekund. En dan ook nog eens het genre wat ik naast de Stones voor 80% beluister.
Ben benieuwd of er nu van dit verbannen muziekgenre toch nog wat op radiostations gedraaid gaat worden.
Van Radio ” 53 verkr 8 cht ” hoef je dat natuurlijk niet te verwachten, maar er zullen er toch wel zijn die het aandurven ??
Een herleving van de blues als in de tijd dat BB King met U2 de blues weer ( tijdelijk ) op de kaart zetten.
Als er een ingrediënten lijstje op de cd zou staan zou er gerust 98% VET op vermeld mogen worden
Muziek met een ziel !!
Een goede plaat met een goede uitvoering van oude bluesnummers. De verkoop loopt volgens mij goed. Ik wilde van de week de lp kopen, helaas uitverkocht.
mijn grootste wens is dat de originelen ,zoals bijvoobeeld commit a crime door Howlin Wolf weer op de radio gedraaid worden. Ik ben een ware bluesliefhebber en de originelen van die nummers heb ik in mijn verzameling.
Zo, even de nieuwe Stones plaat opzetten.Al zo’n 50 jaar luister ik na dit repertoire. Zodra ik via de Stones, Yardbirds, John Mayall etc. de Amerikaanse originals leerde kennen (zonder ze te gaan vergelijken met hun Britse navolgers) ben ik voor eeuwig verknocht geraakt aan deze onuitputtelijke bron van muziek.
Maar vaak ook weer terug naar blanke blues groepen alsThem, Fleetwood Mac, Chicken Shack maar ook Cuby en Rory…telkens weer zijn eind jaren zestig en begin jaren zeventig blanke interpretaties van de bluesmuziek op mijn platenspeler beland.
Later zijn er steeds weer nieuwe en vaak veel beter geproduceerd versies in dit idioom verschenen.
Maar vrijwel altijd kwamen die platen bij mij als goed bedoelde maar overbodige producties over.
Ik ben nu aangeland bij kant 3 van de Stones LP. Nog geen moment verveeld. Ga ik ‘m vaker opzetten? Absoluut! Ook al omdat de zang van Jagger mij in dit geval de kans geeft een plaat te laten “groeien”. Morgen nog een keer en dan op volle kracht.(Kan nu niet want de buren zijn net naar bed)
Afijn, niets nieuws onder de zon maar wat een heerlijke trip in the past. Misschien dat ze in de toekomst ook hun eigen songs moeten gaan schrijven!!!
Leuk, dat verhaal eromheen dat ze terug gaan naar hun roots, 50 jaar ervaring, bla bla bla.Maar het enige waar het om gaat is dat je goede muziek hoort. Tja, dat vind ik (grote Stones-liefhebber) dus niet. Het gitaargeluid vind ik erg mooi. De solo’s van Wood zijn zeer behoorlijk. Maar verder vind ik het allemaal meer van hetzelfde. Wees eerlijk; die stem van Jagger is niet best. Wel in de wat rustigere nummers. Maar zodra het volume omhoog gaat is het niet fijn om naar te luisteren. Hij kan ongelooflijk goed mondharmonica spelen maar voert in het gros van de nummers de boventoon. Na drie nummers heb je het wel gehoord. Waar zijn de gitaarsolo’s en de blueslicks? Die zijn echt ondervertegenwoordigd.
Er blijft geen één nummer hangen. Die cd is één grijze brij. Ik dacht dat ik een bluesliefhebber was. Misschien toch niet?
Ik heb van Jagger ook het idee dat hij faked dat ‘ie een bluesliefhebber is. Volgens mij is hij dat helemaal niet. Ik hoor dat althans niet in hoe hij zingt. Ik voel het niet bij hem. Hij beheerst het trucje. Dat wel. Het is een act. Prima, maar het werkt niet bij mij. Ik zou niet weten waarom ik die cd ooit nog op zal zetten. Als je bluesliefhebber bent mis je aan deze plaat ook niks. Als deze cd van Johnny en de Teelballen was i.p.v. de Stones had niemand er notie van genomen.
In twijfel trekken dat Mick niet van de blues is… Samen met Brian en Keith zette hij die op de kaart hier… Dat hij verder zocht zal ik hem niet verwijten, dat hij er weer een keer op teruggrijpt, met Keith achter zijn kont aan, daar ben ik blij om… En hij heeft hier terecht de hoofdrol, dat gepiel van ‘witte’ bluesgrootheden op de gitaar hebben we helaas in overvloed, maar nu wordt weer eens lekker buiten de lijntjes geverfd, met over elkaar buitelende bee stings van Keith en Ron, rammelende drums en een heerlijke zang en harmonica upfront (niet zoals je dat tegenwoordig leert bij de zogenaamde harmonica docenten met hun techniekjes, maar zoals je dat hoorde bij Little Walter en consorten, ‘zwart’ en ongereguleerd).
Steve Miller? Oh bedankt voor de tip!
Hoe heet die nieuwe cd van de Steve Miller Band? Ik kan het niet vinden
Luister ik naar! Sorry