The BluesBones – Saved By The Blues
Format: CD / Releasedatum: 26 februari 2015
Tekst: Walter Vanheuckelom
Ik herinner me nog heel goed 17 mei 2012. Larry Miller was die avond te gast in het Gompelhof te Mol. Jo Mast, de eigenaar van de club had me al verteld dat hij een verrassing had waar ik zou van opkijken. Die verrassing waren The BluesBones. Ze speelden die avond hun eerste live concert als opener van Larry Miller. Vier van de vijf bandleden hadden banden met elkaar omdat ze al heel wat muzikale waters doorzwommen hadden. Zanger Nico De Cock en gitarist Andy Aerts speelden bij The Blues Conspiracy en Dusty Dollar. Bassist Ronald Burssens en Dominique Christens speelden bij Cora Lee en No Trouble. Alleen het vijfde lid Stef Paglia was een nieuwkomer.
Stef was toen nog maar achttien jaar, maar wel al een begenadigd gitarist. The BluesBones bewezen die avond dat ze een topband waren en dat de muziekwereld nog van hen zou horen stond toen al vast. Hun eerste cd ‘Voodoo Guitar’ , die eerder toevallig tot stand kwam kreeg overal lovende kritieken en ook Nederland ontdekte The BluesBones. In 2013 verscheen er dan het live album ‘Live At De Bosuil’, met het merendeel nummers uit ‘Voodoo Guitar’, maar ook met andere nieuwe en eveneens sterke songs zoals Whiskey Drinking Woman, Broken Tears en Broken Down Car. In 2014 volgde er zelfs een succesvolle Duitse tour en stonden ze op heel wat grote festivals zoals Blues Peer, Swing Wespelaar en Gevarenwinkel. In Nederland stonden ze onder andere op het Rib’s And Blues Festival. Nu was het tijd voor de volgende stap, namelijk een opvolger voor ‘Voodoo Guitar’. In december 2014 gingen de jongens de studio in, samen met de producer van hun eerste album Tim Janssens. Het resultaat kunnen we horen op de cd release party op 26 februari in de Muziekodroom te Hasselt. Ik had het geluk om het album even eerder te mogen horen zodat ik er een recensie over kan schrijven. Eerst nog even vermelden dat de bezetting van de band sinds kort niet meer dezelfde is. Andy Aerts is niet langer bij The BluesBones. Hij wordt niet vervangen als gitarist, maar Hammond speler Edmond Risbourg komt de band wel versterken. Het album kreeg de titel ‘Saved By The Blues’ en bevat elf songs. Tien nummers zijn zelf geschreven door Nico, Ronald en Stef en er staat één cover van Matt Andersen op de cd.
Het album begint met de promo single Find Me A Woman. Het is Dominique Christens die start met zijn basdrum en snel ritmisch getik op de rand van zijn snaar drum. Even later vallen de gitaren in. Dan is het de beurt aan Nico die met zijn krachtige en mooie stem allerlei beloftes begint te maken aan de vrouw van zijn dromen. Stef hanteert in dit nummer de slide gitaar. De stuwende groovy baslijnen van Ronald Burssens vormen de basis van I’m On The Road Again. De song steekt instrumentaal weer zeer goed in elkaar en dan hebben we nog niet gesproken van de vette opdwepende gitaar solo, die de kers op de taart komt zetten. Maar al bij al lost dit nummer de hoge verwachtingen niet in. De blues ballad I Try heeft een ijzersterk refrein en de stem van Nico is gemaakt voor dit soort songs. De gitaren zullen altijd een hoofdrol spelen in de muziek van The BluesBones en dat is in I Try niet anders. In het instrumentale gedeelte is er een sublieme samenspel van de gitaar en de toetsen. Dat laatste horen we niet veel in de nummers van de Belgische BluesBones al zal daar met de nieuwe bezetting wel verandering in komen. Dit is voor mij alvast één van de toppers op het album ‘Saved By The Blues’. De enige cover op het album is een redelijk onbekend nummer, maar wel erg bewust gekozen. The Devil’s Bride van Matt Andersen is een song die prima past in het repertoire van The BluesBones. Het nummer heeft een rauwe en dreigende sound en beschikt over een boeiend en meeslepend ritme, waarin al de instrumenten weer subliem tot uiting komen. Stef Paglia gaat met de hulp van zijn Wah Wah pedaal verschroeiend tekeer op zijn gitaar in een fel vlammende solo waar de gensters van afvliegen. Ook Andy Aerts laat horen dat hij een uitstekend gitarist is en gaat het duel met zijn jongere collega aan. Daarna gaat de muziek decrescendo en begint Nico te vertellen, tot hij voor de laatste zin al zijn registers opentrekt en zijn stem enkele decibels meer laat produceren en zo het nummer opnieuw open breekt. Wat een imponerend moment van de frontman. Wat daarna volgt is instrumentaal en net als in het vorig nummer het mooie samenspel van de gitaar met de Hammond. Dit nummer zal live werkelijk voor een enorme ontlading zorgen op en voor het podium. Pure klasse van The BluesBones.
De ballad I’m Still Your Man wordt gedragen door de warme klanken van het Hammond orgel. De song gaat over een slechte relatie en Nico vertolkt met verve de rol van bedrogen en verwaarloosde echtgenoot. Dit is samen met I’m On The Road Again het minste nummer op het album. De ritme sectie met Ronald op bas en Dominique op drums zorgen voor de fantastische groove in Saved By The Blues. Dit is keigoede blues gekruid met een flinke dosis funk. Niets werd aan het toeval overgelaten en er werd zelfs beroep gedaan op de blazer kwaliteiten van producer Tim Janssens. Een nummer dat je vanaf de eerste seconde vast pakt en niet meer los laat. Stef Paglia doet voor Moonshine andermaal de bottleneck rond zijn vinger en vergast ons nog eens op een prachtige partij slide gitaar. Andy Aerts verzorgt op een verfijnde manier de tweede gitaar. Ronald Burssens, de man die nooit op de voorgrond treedt is toch één van de grote muzikale krachten van The BluesBones. Hij begeleidt beide gitaristen weer met voortreffelijke baslijnen. Ook in het verzorgde Crazy speelt Ronald weer groots. Nico wisselt de zang in het refrein af met vertellen in het couplet. De basgitaar geeft solo de aanzet voor Call Me. Een aanstekelige blues song met een flinke dosis funk. Beide gitaristen tonen weer hun klasse. De ene met knappe korte gitaar riffs en de andere met een heavy zinderende solo. Het instrumentale begin van Runaway lijkt op psychedelische bluesrock, maar wanneer Nico begint te zingen krijgen we de sound die we gewend zijn van The BluesBones en die zij als geen ander beheersen. Een heerlijke vlammende zeurderige gitaar solo trekt alle aandacht weer naar zich toe, maar ook Dominique op drums en Ronald op de basgitaar leveren weer een uitstekende prestatie. De afsluiter Wrong is een heel intieme zachte ballade die met heel veel gevoel en emotie gezongen wordt door Nico. Een paar jaar geleden kende niemand in de muziekwereld Stef Paglia en nu wordt deze jongeman overal geprezen omwille van zijn enorme talent op de gitaar en voor de gedrevenheid en gevoelvolle manier waarop hij zijn zes snarig instrument bespeelt. Al deze gaven komen ook in de solo van Wrong weer tot uiting.
The BluesBones hebben met ‘Saved By The Blues’ een meer dan waardige opvolger voor hun debuut album ‘Voodoo Guitar’. De absolute toppers I Try, The Devil’s Bride en Saved By The Blues. Voor mij in ieder geval het beste album dat ik dit jaar al hoorde. Ik kan elke muziek liefhebber het album aanraden en deze mooie muziek zou in geen enkele cd collectie mogen ontbreken. Hopelijk vertaalt dat zich voor de band en de fans weer in een goed gevulde kalender, maar daar twijfel ik niet aan. Er zullen in de zomer ook wel weer een paar grotere festivals zijn die deze Belgische blues trots op hun podium willen. Op 26 februari is in de Muziekodroom in Hasselt de cd release. De inkom is gratis en het zal voor vele fans ook een uitgelezen kans zijn om The BluesBones te bewonderen in hun nieuwe bezetting. Spijtig vanaf nu zonder gitarist Andy Aerts maar wel met toetsenist Edwin Risbourg. Op 21 februari staan The BluesBones ook op het Blues Festival in Delft. Voor de verdere optredens van de band bezoek je het best de website van The BluesBones of onze concert agenda.
Tracks:
01. Find me a woman
02. I’m on the road again
03. I try
04. The Devil’s bride
05. I’m still your man
06. Saved by the blues
07. Moonshine
08. Crazy
09. Call me
10. Runaway
11. Wrong
Website The Bluesbones
This sure sounds like a fine album.