tedeschi-trucks-band-made-up-mind

Tedeschi Trucks Band – Made Up Mind
Format CD/ Label: Sony 
Releasedatum 20 Augustus 2013
Cosmox.nl, BluesCD’s online bestellen

Tekst: Mark Harmsma

20 Augustus jongstleden is wereldwijd het tweede studio album van de Tedeschi Trucks Band, “Made Up Mind”, gelanceerd.

Inleiding
We schrijven eind 2007, het jaar waarin Derek Trucks (1979, inmiddels 2-voudig Gramy award winner + 1 lifetime achievement award met the Allman Brothers Band) de weg naar bekendheid bij een groot publiek heeft gevonden door met Eric Clapton de wereld rond te touren. Dit naast zijn gig als gitarist bij de nog immer in de hoogste regionen van de eredivisie van jambands opererende live-sensatie the Allman Brothers Band van oom Butch Trucks, en naast zijn eigen band the Derek Trucks Band.
Het jaar begon letterlijk op de buhne, met een New Years show in de fameuze Atlanta Fox Theatre van gelegenheidsformatie “Soul Stew Revival”. Zoals vaak in de contreien der Southern Rock & Southern Soul, kent de naam van deze gelegenheidsformatie een dubbele bodem: Soul Stew verwijst naar het nummer “Memphis Soul Stew” van de in 1971 vermoorde King Curtis, op wiens platen Dereks eerste en grootste voorbeeld Duane Allman nog heeft gespeeld. Duane was bevriend met King Curtis. Broer en andere ‘brother’ Gregory beweert in zijn biografie zelfs zeker te weten dat Derek een reïncarnatie is van de legendarische slidebeul, maar daar mag een ieder z’n eigen opvattingen over hebben.

De Soul Stew Revival geldt als het eerste concrete experiment van het al een jaar of 8 tot 10 bij Derek groeiende idee om ooit nog eens een band te beginnen met zijn vrouw en gitariste/zangeres/songwriter Susan Tedeschi (Grammy Award winner, solo – Grammy nominated).

De Soul Stew Revival mag gerust worden gezien als de voorloper van de TTB: het betrof hier een uitgebreide bezetting van the Derek Trucks Band met Susan als zangeres/gitariste, 3 blazers en broer Duane Trucks als 2e drummer. Het repetoire bestond onder andere uit door Derek geselecteerde –obscure- Motown- en soulklassiekers als “Coming Home”, “Tell the Truth”, Stevie Wonder nummers, “Sugar” en “Do Yourself a Favor” maar bijvoorbeeld ook een versie van de ABB klassieker “Stand Back”. In een nabeschouwing op Eric Clapton’s Crossroads festival van dat jaar, sprak Susan de wens uit om op een volgende editie met haar eigen band of met de Soul Stew Revival te spelen. 2 Edities later, in 2011, zou de Tedeschi Trucks Band zich voor het eerst op een groot festival manifesteren. De 2 DVD set die deze editie verslaat geldt als eerste wapenfeit van de TTB.

De voorbereiding voor waar de TTB vandaag de dag staat is al enkele jaren aan de gang. Hoewel een muzikantencarriere zich, zelfs als je je voor je dertigste tot de beste slide gitaristen van deze planeet mag rekenen, niet helemaal laat plannen heeft vooral de “Swamp Raga” studio op het eigen landgoed van Derek en Susan een substantiële bijdrage geleverd aan deze 2e –weer steengoede- plaat. Het landgoed is gelegen in de swamps buiten Jacksonville, Florida en de foto’s op de hoes van Joyful Noise van the Derek Trucks Band zijn daar genomen. De oude landkaart van de Florida Swamps op de binnenhoes van Made Up Mind is geen toeval. De thuisstudio geeft het muzikantenkoppel de mogelijkheid om in familiesfeer op te nemen, en het beste moment te kiezen. Zo heeft Derek al voor de vorige plaat ontdekt dat Susan’s stem op verschillende momenten van de dag meer of minder rauw is, en is op de laatste plaat de vocaltrack van “It’s so heavy” door Susan ingezongen een uur nadat ze had gehoord dat haar opa was overleden.

Made Up Mind

Naast de wens om meer tijd met de familie door te brengen, geeft Derek in 2010 aan toe te zijn aan een volgende fase in zijn muzikale carriere. Dit, nadat de voorgaande 16 jaar zijn leven vooral in het teken heeft gestaan van het geven van die vette (slide) gitaarsolo, waar de song desnoods omheen werd gebouwd. De focus is verlegd naar het collectief, naar de som der delen en het gitaarspel is ondergeschikt aan de song. Dit is de trend die TTB succesvol heeft doorgezet op het tweede album. Made Up Mind kenmerkt zich weer door een grote variatie aan stijlen, compactere productie en een groei in songwriting en arrangementen. Het album laat zich niet in 1 hokje stoppen, tenzij formats van rondreizende muziekgezelschappen (~families) als Delaney and Bonnie, Joe Cockers’ Mad Dogs and Englishmen, Derek & the Domino’s, Sly & the Family Stone en nu ook de Tedeschi Trucks Band een eigen hokje vormen. dTb / TTB (backing) vocalist en songwriter Mike Mattison schrijft hier een aardig stukje over op de hoes. Laten we het houden op Southern Soul met rock-, blues-, funk en gospelinvloeden. Een dimensie die niet iedere muziekliefhebber dagelijks onder ogen krijgt is de visuele weergave van hoe de opbouw van de mix is, die aan de andere kant op de binnenhoes prijkt, een leuk extraatje.

Er wordt zoveel muziek gemaakt, soms zou je denken dat alles al eens gedaan is. Gezien de individuele kwaliteiten van de muzikanten van de TTB, de reputatie van Derek en Susan en het feit dat de debuutplaat hen een Grammy Award heeft opgeleverd, lag de lat voor de opvolger hoog. Maar wees niet bang, Tedeschi Trucks Band did it again! De plaat is opgenomen met verschillende bassisten, door het vertrek van (Allman) Brother Oteil Burbidge. Verder is voor gastoptredens en co-writerschap ongeveer hetzelfde blik gasten opengetrokken als op Revelator, waarvan voor bluesliefhebbers de naam van Doyle Bramhall II de meest opvallende zal zijn.

Wat bij de eerste luisterbeurt direct opvalt is dat Susan Tedeschi, gesteund door producer Jim Scott en co-producer Derek, het schreeuwwerk (waar zijn in haar solocarriere door producers altijd in werd gedwongen) verder achter zich laat. Iedere schijn van een randje `scheur’ in de stem wordt vermeden en zo hoog als in The Meters-achtige funkbeuker “Misunderstood” hoorde we haar niet eerder zingen.
De plaat komt binnen met de bluesy beuker Made Up Mind: hier hebben we op gewacht nadat we “Revelator” hebben grijsgedraaid! Wat een statement, “Dat is de single!” roept mijn muziekvriend Herman dan.

Do I Look Worried is een mineur mediumtempo soulblues waarin, ondanks dat de volle band in stelling wordt gebracht middels blazersarrangementen, backing vocals en vette slide toch heel veel ‘ruimte’ blijft voor het verhaal dat Susan vertelt.
Idle Wind is een lekkere semi-akoestische mid tempo ballad die, mede door het dwarsfluitwerk van Kofi Burbidge, het album qua orginaliteit een boost geeft.
Misunderstood is de The Meters-achtige pakkende funkbeuker, met opvallend zang werk. De lijnen qua invloeden zijn andermaal kort; Derek heeft weleens een avondje als gast-Funky Meter geopereerd en Hall of Famer George Porter Jr. heeft afgelopen summer tour een aantal shows het baswerk voor zijn rekening genomen. Vet!
Part of Me is een heerlijk soulnummer en duet met Saunders Sermons, die het nummer een Curtis Mayfield achtige feel meegeeft waarmee het helemaal af is. Curtis overigens waar Derek net als zijn geestelijk voorvader Duane groot fan van is, niet in de laatste plaats vanwege diens begenadigde slaggitaarpartijen. Net als de hele plaat swingt het weer als een trein, lekker Hammond B3 orgeltje, functionele blazers en catchy backing vocals waar Susan en Saunders overheen zingen. Menig collectief dat zichzelf een soulband noemt zet het zo niet weg, waarom wordt zoiets niet op ieder radiostation grijsgedraaid?
Whisky Legs heeft een country blues feel met ruig gitaarwerk en een fill van Susan, die haar zangpartijen ogenschijnlijk met het grootste gemak brengt. Het nummer eindigt met een gitaarduet tussen Derek en Susan zonder dat het een gitaarnummer wordt.
It’s So Heavy is een ingetogen vette ballad met dito zang werk en slide solo, lekker Hammond B3 werk. Ben je al onderweg naar je platenzaak?
All That I Need is na Part of Me de derde single – althans zo werkte dat vroeger. Weer een pakkende, originele soulstamper die je maar beter niet als laatste nummer in de auto kunt draaien voordat je een dag geacht wordt geconcentreerd achter je PC-tje te zitten: Vooral het refrein met die vette backing vocals blijft in je hoofd zitten. Net als de hele plaat tot nu toe neemt het nummer een verrassende maar niet onlogische wending zodat het geen gemiddeld nummertje blijft. En om dat risico volledig uit te bannen worden we in het rete-swingende outro op vette slide van Derek getrakteerd, dat wordt smullen tijdens live optredens!
Sweet And Low is een rustig nummer dat met een laid back Wurlitzer partijtje en –weer- een Curtis gitaarpartij begint en waarin Susan weer alle ruimte krijgt, en behoudt, want de andere dimensies van deze 11 koppige formatie worden uitsluitend in dienst van de song aangewend: blazers- en backing vocalpartijen en kort slide intermezzo.
The Storm is een knaller met weer een country blues feel en ruige gitaar, die gaandeweg wat verrassende akkoordwisselingen kent met smaakvol Hammond B3 werk, waarbij de gedachten toch afdwalen naar the Allman Brothers leerschool, en dat geldt zeker voor het outro waar 2 drummers tegen elkaar in tikken en de bas verrassende melodielijnen speelt onder een vette gitaarsolo van de meester.
Tijdens het akoestische Calling Out To You, tot slot, waan je je bij het echtpaar Trucks-Tedeschi op de veranda. De een met een akoestische gitaar en die stem waar je niet meer buiten kunt, de ander een Dobro of National Steel en bottleneck, geen haast om je kippenvel moment te snel te beëindigen.

En als het dan voorbij is, dan staan 2 zaken vast. Ten eerste is deze plaat nog beter dan Revelator (hoeveel Grammy’s kan een band eigenlijk krijgen?) en ten tweede ga je zonder twijfel – als je zometeen deze must have ook op vinyl zit te bestellen – weer op ‘play’ drukken om het feestje nog een keer me te maken. En daarna nog een keer, en zo door, dus verwacht van mijn hand op korte termijn geen recensies, ik ben de komende weken begeesterd en bezet.


Ook op Blues Magazine ...