Recensie: Sugaray Rayford – The World That We Live In

Sugaray Rayford – The World That We Live In
Format: CD – LP / Label: Blind Faith Records
Releasedatum: 1 september 2017

Tekst: Peter Marinus

Sommige nieuwe soul acts lijken wel vanuit het niets tot ons te komen. Zoals in dit geval zanger Sugaray Rayford. Hij werd in Texas geboren en begon natuurlijk met het zingen in de kerk. Daarna zat hij in, voor ons, obscure bands als the Urban Gypsys (ja, met 2 “y”s!) en Aunt Kizzy’s Boyz. Na twee bij ons niet echt opgemerkte albums kwam Sugaray (die eigenlijk Caron Rayford heet) onder de hoede van de Italiaanse soul en funk fanaat Luca Sapio. In zijn studio werd dit album opgenomen.
Het valt direct op dat we hier weer met enorm vocaal talent te maken hebben. Deze grote man heeft namelijk een bijpassende machtige stem. De muzikale stijl op dit album is natuurlijk soul muziek maar dan vermengd met elementen uit de soft soul, jazz, gospel en blues.
Sugaray’s stem  heeft op dit album overeenkomsten met vocale grootheden als Al Green, Teddy Pendergrass en Solomon Burke en ja…zelfs Tom Jones!

Direct bij het intro van het eerste nummer, Take Me Back, hoor je de machtige soulstrot van Sugaray al. Een lekker loom swingend funky soulnummer. De blazers in dit nummer, en trouwens op het hele album, hadden, wat mij betreft, wel wat vetter mogen klinken. De geolied swingende soul in The World That We Live In swingt in de beste Hi soul traditie terwijl het hitpotentie refrein ineens de Philly soul kant op gaat.
Don’t Regret A Mile klinkt loom en jazzy met heerlijk groovende bas en drums en uiteraard de powerstrot van Sugaray. What Do We Own heeft overeenkomsten met de sound van the Staples Singers’ klassieker “Respect Yourself”, mede door de dominant swingende elektrische piano. Home Again gaat weer terug naar de Philly soul sound maar dan de jazzy kant daarvan (Billy Paul). Relaxte soul met een flink jazzy sausje. De bluesy ballad Keep Moving deed mij aan het betere werk van Bill Withers denken. Na het beluisteren van het intro van Dig A Little Deeper met de schetterende trompet lijkt het er op dat het nummer de kitschy Tom Jones-achtige soul kant op gaat. En deze ballad zit inderdaad in die zelfde hoek. Rijkelijk georkestreerde soul met machtige zang. Het tempo wordt iets opgeschroefd in de soul swinger Ain’t Got No Business To Die. Een funky nummer met een geluid dat aan de betere songs van het Atlantic label doet denken. Ook The Boogey Man is een lichtvoetig uptempo nummer met enigszins onbenullige oerwoud geluiden.
Na een ietwat droevig maar wel prachtig blazers intro gaat de afsluiter Troubles verder als een dwingend swingend soul nummer, dat enigszins aan Peggy Lee’s “Fever” doet denken.

Een heerlijk soul album waarin de krachtige, door de gospel en levenservaring gevormde, stem van Sugaray menig keer voor kippenvel zorgt. En verplichte aanschaf voor fans van ingehouden, broeierige soul.

Tracklist:
01. Take Me Back
02. The World That We Live In
03. Don’t Regret A Mile
04. What Do We Own
05. Home Again
06. Keep Moving
07. Dig A Little Deeper
08. Ain’t Got No Business To Die
09. The Boogey Man
10. Troubles

Website: Sugaray Rayford

Ook op Blues Magazine ...

Recensie: Sugaray Rayford – In too deep

Sugaray Rayford – In Too Deep

Recensie: Sugaray Rayford – Somebody Save Me